Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Οι Sabbath αποφασισμένοι να δημιουργήσουν τον πιο “heavy” δίσκο της καριέρας τους και ο Dio αποφασισμένος να δώσει Υπέρτατη βαρύτητα σε κάθε στίχο.
Το εξώφυλλο εκπληκτικό, βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Οι στίχοι καυστικότεροι απο ποτέ, σύγχρονοι όσο ποτέ, σε ένα αντιτεχνοκρατικό concept γεμάτο δυναμη και οργή. Οι Sabbath φαντάζουν απόλυτα συγκροτημένοι, απόλυτα έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον εχθρικό τύπο και τα όψιμα μουσικά ρεύματα του ’92.
Δίσκος άλλες φορές γρήγορος και άλλες μεσαίων ταχυτήτων. “Computer God”, “After All”, “TV Crimes", “Master of Insanity”, “Time Machine”, “I” και oι Sabbath πρόσθεσαν μερικά ακόμα κλασικά κομμάτια στο πλούσιο ρεπερτόριο τους και έναν πολύ καλό δίσκο στην δύση της καριέρας τους. Τίποτα απο αυτά δεν προκαλεί εντύπωση φυσικά, σε όσους τουλάχιστον γνωρίζουμε την δύναμη αυτού του συγκροτήματος.
Μην περιμένετε ένα δεύτερο ‘Heaven and Hell”. Ο δίσκος είναι εντελώς διαφορετικός και με πολύ περισσότερη βαρύτητα-σε όλα τα επίπεδα-xωρίς αυτό να σημαίνει βαβούρα ή αλλοίωση της μουσικής ταυτότητας του συγκροτήματος. Ο drummer Vinnie Appice συμβάλλει θετικά, όπως και η παραγωγή και η χρήση πλήκτρων σε ορισμένα σημεία.
Ο μουσικός τύπος το “έθαψε” στα αζήτητα... “Another tv crime?”, απάντησαν οι ίδιοι μέσα απο τους αιχμηρούς στίχους τους. Ξανακούστε, λοιπόν, αυτόν τον υπέροχο δίσκο, γνωρίστε το “βαρύ και ασήκωτο” πρόσωπο των σημαντικότερων εκ των ιδρυτών της Ηeavy Μetal μουσικής και αντιληφθείτε την διαχρονικότητα του, τόσο μουσικά όσο και - δυστυχώς - στιχουργικά.
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #28251 / 20.12.2013, 20:25 / Αναφορά Συμφωνώ και επαυξάνω: για μένα το "Dehumanizer" είναι δίσκος αισθητά καλύτερος από "Heaven And Hell" και "Mob Rules", όσο κι αν αυτό φαντάζει ακατόρθωτο. Όλα τα κομμάτια είναι απίστευτα, τα ριφ του master Iommi πιο ασήκωτα από ποτέ, ο Dio σε τρομερή φόρμα και ως προς τα (αειθαλή) φωνητικά και ως προς τους στίχους-κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό (καταπιάνεται με την τεχνολογία και την θρησκεία ανάμεσα στα άλλα), η παραγωγή γεροδεμένη, ο πειραματισμός στα ύψη και ολόκληρο το συγκρότημα σφιχτό σαν μπουνιά. Πράγματι έχει φάει κάμποσο θάψιμο αυτό το δισκάκι και συνεχίζει και σήμερα να θεωρείται πολύ κατώτερο των άλλων δύο. Η γενικότερη ανωμαλία της εποχής κατά την οποία βγήκε νομίζω ήταν το στοιχείο εκείνο που το καταδίκασε να παραμείνει στην σκιά των προκατόχων του. Σήμερα ακόμα, η ταμπέλα που του είχαν βάλει τότε παραμένει. Ωστόσο αξίζει να το ξανακούσει κανείς σήμερα: παραμένει ένας πολύ σύγχρονος δίσκος, και μουσικά και στιχουργικά (όπως τονίζει το άρθρο), με την συνθετική και ερμηνευτική ποιότητα στα ύψη. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον κοινό και κριτικοί θα το τοποθετήσουν εκεί όπου του αξίζει. |
| #28284 / 27.12.2013, 13:15 / Αναφορά Ωραίο άρθρο! η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να ακούσω τον δίσκο και τον ξέθαψα πάλι! |
| #28313 / 04.01.2014, 18:50 / Αναφορά Εξαιρετικά υποτιμημένο album. Χαίρομαι που βλέπω κόσμο να το εκτιμά. |
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Björk: Fossora 
Ο Τόνυ Κονταξάκης αφηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών του
To πιο διαχρονικό άλμπουμ όλων των εποχών
Νέος δίσκος από τον Πάνο Μπούσαλη - Σεμπρεβίβα
Μια βουτιά απ' το ''Κατάστρωμα'' του Κωστή Μαραβέγια
Σκέψεις για τον τελευταίο δίσκο του Παύλου Παυλίδη 
Ματωμένα Ρόδα: “Γράφοντας το Τέλος” (ή αλλιώς: Το Σκοτάδι που Φωτίζει)