Live review: Αλεξίου Τσανακλίδου στο Θέατρο Βράχων

Γράφει η MatNina
7 άρθρα στο MusicHeaven

Στο θέατρο Βράχων λοιπόν, στο Βύρωνα. Είναι γνωστό ότι το Φεστιβάλ των Βράχων συγκεντρώνει από τις καλύτερες παραστάσεις/συναυλίες και έτσι πρέπει να πας από πολύ νωρίς για να βρεις καλή θέση. Φτάνοντας 7.30 στην είσοδο έχουν ανοίξει ήδη οι πόρτες και οι πρώτες θέσεις έχουν γεμίσει.

Σιγά-σιγά γεμίζει και περιμένουμε πως και πως να βγουν να τραγουδήσουν. Χειροκροτήματα από παντού, καθώς στη σκηνή εμφανίζονται οι Nouveau Sextet και οι Παναγιώτης Τσεβάς και Δημήτρης Μπαρμπαγάλας, σημάδι ότι ξεκινάει κάτι πολύ όμορφο. Βγαίνουν κι οι τραγουδίστριες. Πρώτο τραγούδι «Πες το κι έγινε».

Λένε κάποια τραγούδια μαζί και η Χαρούλα κατεβαίνει δίνοντας τη σκηνή στη Τσανακλίδου. Καθώς είμαι πρώτη σειρά βλέπω τη Χαρούλα από πίσω να καμαρώνει τη συνάδελφό της. Μα είναι να τις χαίρεσαι! Μια χημεία που έχουν! Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που δεν τσακώνονται για τη μαρκίζα.  Η Τσανακλίδου μας μάγεψε με το «Αν μ ‘αγαπάς», τη «Νύχτα της φωτιάς», το «Μια αγάπη μικρή», «Τα παιδιά της γειτονιάς σου». Η «Σουλτάνα η Φωφώ» φυσικά δεν μπορούσε να λείπει και όλο το θέατρο τραγουδούσαμε μαζί για τη Φωφώ που έχει έναν…πω πω πω!

Τη θαύμασα στο «Καίγομαι, καίγομαι» που η ερμηνεία της περιέχει κι ένα θεατρικό στοιχείο.  Όλοι φαίνεται ότι το απολαμβάνουμε, και οι πάνω και οι κάτω. Μας ξεσήκωσε με το «Γυφτάκι»  οπού ο Α.Αρκαδόπουλος μας εντυπωσιάζει με το κλαρίνο του. Πόσο παθιαστήκαμε με το «Εγώ για δυο», «Το χρώμα της μέρας», την «Αλλιώτικη μέρα» και το «Αποκοιμήθηκα» που τραγουδάμε πάλι όλοι μαζί.

Απολαύσαμε τη Χαρούλα στα κομμάτια «Ούζο όταν πιείς», «Μάλιστα κύριε», «Τηλεφωνητής», «Πες μου πως γίνεται»,  «Στο βλέμμα σου το γκρίζο» συνοδεία κιθάρας με τον Σ.Λεμονίδη , «Μια είναι η ουσία» και «Τελι,τελι,τελι». Μας συγκίνησε με το «Τα λεφτά μου δίνω για ένα τανγκό», τη «Μάγισσα», το «Ο άνθρωπος μου», «Το κύμα», το «Δι’ευχών», το «Θεός αν είναι» και το αγαπημένο μου τη «Συναυλία». Η Τάνια Τσανακλίδου καταφέρνει πάντα να συγκινεί το κοινό με το «Μαμά γερνάω» που –προσωπική μου άποψη- δεν είναι απλά η φωνή της, είναι η ερμηνεία της. Το βλέπεις ότι το νιώθει. Μαζί είπαν μαγευτικά το «Αυτή η νύχτα μένει». Ήταν το κάτι άλλο η ερμηνεία τους.

Σ αυτό το κομμάτι (από την Άνοδο ακόμα) κάνω χάζι τη Χαρούλα που κάθεται πίσω. Δεν ξέρω τι σκέφτεται αλλά έχει ένα πολύ γλυκό μελαγχολικό βλέμμα. Είπαμε οι αδυναμίες δεν κρύβονται!

Σε κάποια στιγμή γίνεται μια παύση και η Χαρούλα δίνει το έναυσμα για την εισαγωγή από τη «ροκ μπαλάντα» εμφανώς συγκινημένη. Αρχίζει η «ροκ μπαλάντα», ανάμεσα τραγουδάει το «φεύγω» και τελειώνει με τη «ροκ μπαλάντα». Μας λέει πως τώρα ο Αντώνης είναι με τους θεούς, παίρνει τη κιθάρα της και μας τραγουδάει λίγο από το «ξημερώνει». Στιγμές -στιγμές τα μάτια της έχουν μια γλυκιά μελαγχολία.

Συνεχίζει με το «Μινοράκι» οπού μας κάνει κομμάτια. Είχα ακούσει τον Φασουλή να λέει κάποια στιγμή ότι η Χαρούλα «μας ξύνει σιγά-σιγά τη πληγή». Πόσο δίκιο είχε. Μας κάνει κομμάτια τη μια στιγμή και την άλλη τραγουδάει με τόσο κέφι που είσαι έτοιμος να σηκωθείς να χορέψεις!

Για να περάσουμε  στο δεύτερο μέρος αποχωρούν οι ερμηνεύτριες και μένουν στη σκηνή οι μουσικοί οπού μας παίζουν ξεσηκωτικές μελωδίες. Κι εδώ παλαμάκια! «Μπαίνουμε» στα πιο ξεσηκωτικά κομμάτια! Ενώ καθόμαστε καθ΄ όλη τη διάρκεια δεν αντέξαμε να μη σηκωθούμε και μετά το «Δι’ευχών» αποθεώνουμε τις αγαπημένες μας τραγουδίστριες από κοντά! Χέρια σηκώνονται όλα μαζί, στόματα τραγουδούν, φωτογραφίες και βίντεο δίνουν και παίρνουν, χαμόγελα σε όλα τα πρόσωπα που αποτυπώνουν την ευτυχία μας!! Μας παρουσιάζουν τους μουσικούς και αποχωρούν αλλά δεν τις αφήνουμε να φύγουν. Φυσικά θέλουμε κι άλλο παρόλο που έχουν περάσει 3 ώρες! Φωνάζουμε «Κι άλλο! Κι άλλο!» και μας κάνουν τη χάρη να ξαναβγούν! Για το τέλος στα encore μας είπαν τον «Ανθρωπάκο», το «Ένα φιλί» – το νέο τραγούδι της Χαρούλας-  και οι δυο μαζί αγκαλιασμένες και πιασμένες χέρι -χέρι το «Τίποτα δεν πάει χαμένο».

Επειδή τίποτα δεν έχει μια πλευρά, δεν ήταν όλα ρόδινα. Από πέρυσι στο Βράχων βάζουν καρέκλες και έτσι κάποιοι που θέλουμε να είμαστε όρθιοι αναγκαζόμαστε να κάτσουμε, στερώντας έτσι εν μέρει σε περισσότερο κόσμο να απολαύσει τη συναυλία και μη έχοντας συγκεκριμένες θέσεις εκείνοι που είναι με αναπηρικά καροτσάκια. Προσωπική μου άποψη ότι θα έπρεπε να υπήρχαν ειδικές θέσεις για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και χώρος για όρθιους. Στα μείον επίσης θεώρησα πως ήταν κάποιος κόσμος που φώναζε στο τέλος όταν η κ.Τσανακλίδου μας μιλούσε για το ωραίο ταξίδι που είχαν με τη Χαρούλα φέτος. Ευτυχώς η Χαρούλα έκανε νόημα και μπόρεσε να μας μιλήσει η Τσανακλίδου.

Περιμένοντας να αδειάσει λίγο το θέατρο για να φύγουμε ακούω το κόσμο ενθουσιασμένο και χαρακτηριστικά ένα κορίτσι να λέει ότι αυτή την ένταση δεν την έχει ξαναζήσει σε συναυλία. Οι θαυμαστές κινούμαστε προς τα καμαρίνια περιμένοντας να δούμε τις αγαπημένες μας τραγουδίστριες, να πούμε ένα συγχαρητήρια, να μας υπογράψουν κάτι ή να βγούμε μια φωτογραφία αν δεν είναι κουρασμένες. Βγήκαν χωριστά, υπογράψαν, βγήκαν φωτογραφίες, μας μοίρασαν χαμόγελα και αποχωρήσαμε όλοι. Η αίσθηση που μου άφησε είναι μια τρομερή ενέργεια και χαρούμενη διάθεση που έχει κρατήσει ακόμη!

Εύχομαι να είναι καλά και να μας χαρίζουν τέτοιες όμορφες βραδιές!

Μαζί τους έπαιξαν οι: Παναγιώτης Τσεβάς
                                 Δημήτρης Μπαρμπαγάλας