Μιούζικαλ με την Ιστορία της Ελλάδας μέσα από την Επιθεώρηση

Γράφει η MatNina
7 άρθρα στο MusicHeaven

Η διαδρομή ξεκινάει από το πραξικόπημα, αναφέρεται στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, στο κίνημα των hippies στην Ελλάδα, η λογοκρισία μας κάθεται στο σβέρκο, εξορίες ηθοποιών και ο «Άγνωστος πόλεμος» παρουσιάζεται. Οι νέοι τότε «το γυρνάνε» στις ποιοτικές-κλασσικές παραστάσεις, αποστρεφόμενοι την επιθεώρηση.

Ο βασιλιάς φεύγει, οι εκλογές και το φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης έρχονται. Τα ερωτικά τραγούδια επικρατούν ενώ τα πολιτικά μένουν πίσω. «Καλώς όρισες έρωτα, το καλοκαίρι εκείνο, να μείνουμε πάντα παιδιά, άσε με να φύγω» μερικά από τα τραγούδια για να πάρουμε μια γεύση Φεστιβάλ.
Χάρηκα την αναφορά στο Ελεύθερο Θέατρο -που πρόσφερε τόσα το καιρό εκείνο- από τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Ήταν πολύ όμορφο να ακούς τα πράγματα εκ των έσω και να βλέπεις ότι το όνειρο παιδιών τότε, πλέον αποτελεί κομμάτι της θεατρικής ιστορίας.

Περνάει ο καιρός, το Ελεύθερο Θέατρο εκδιώχνεται από το Άλσος Παγκρατίου, οι βωμολοχίες έρχονται στο θέατρο και η επιθεώρηση αλλάζει και περνάει στην εποχή της μετεπιθεώρησης. Εμφανίζεται ο Λαζόπουλος στο προσκήνιο και… «είναι πονηρός ο βράχος» και θα πετύχει. Σεισμοί και καταποντισμοί αλλά ο Έλληνας εκεί, θα περάσει κι αυτό λέει. Ο δικομματισμός βασιλεύει και κάπως έτσι φτάνουμε στους Ολυμπιακούς και το Euro. Μεγάλες δόξες και μετά… μνημόνια!

Θα περάσει κι αυτό!!!

Πολύ καλά τα κείμενα με ωραία υπονοούμενα προς κάθε κατεύθυνση και κόμμα, όπως αρμόζει σε μια σωστή επιθεώρηση. Μαζί με τα ιστορικά και θεατρικά γεγονότα «περνάμε» κι από τη μουσική με εξαιρετική επιλογή τραγουδιών όπως όνειρο απατηλό, τρελοκόριτσο, συγγνώμη που σ αγάπησα πολύ, όταν, μεγιεμελέ, το καλοκαίρι εκείνο’ αγαπώ, αν σ αρνηθώ αγάπη μου, στο άδειο μου πακέτο και άλλα πολλά.

Ο Αντώνης Λουδάρος κάνει έναν άθλο χορεύοντας και τραγουδώντας έξαλα πάνω σε τακούνια μεταφέροντας τον παλμό στους θεατές. Έχει μπει τόσο πολύ στο ρόλο και είναι τόσο πιστικός που δύσκολα θα τον φανταστώ σε άλλο ρόλο. Σε μερικά σημεία μου θύμισε το ρόλο της Μίρκας Παπακωνσταντίνου από «Το κλάμα βγήκε από το παράδεισο» πράγμα που ήταν σίγουρα επίτηδες. Έδωσε ρέστα ως Αλίκη Βουγιουκλάκη χορεύοντας «νιάου νιάου βρε γατούλα» και «τουίστ» ενώ τραγουδάει υπέροχα το «ιστορία μου, αμαρτία μου» που μας συνεπαίρνει μαζί του και τραγουδάμε κι εμείς. Τα σκέρτσα του είναι κάτι καταπληκτικό. Πεθαίνουμε στα γέλια.

Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου απολαυστική και εξαιρετική στο ρόλο της. Μας συγκίνησε, μας έκανε να γελάσουμε, να αναπολήσουμε. Μου άρεσε που τραγούδησε, φαίνεται ότι της αρέσει αυτό που κάνει και το διασκεδάζει. Ξεχώρισα το νούμερο «οικογένεια γ***στε» και την εκτέλεση της «Μαίρη Παναγιωταρά».

Η Τάνια Τρύπη-ως πολυτάλαντη που είναι-αλλάζει συνέχεια ρόλους. Κάνει τη μέση Ελληνίδα, μας εντυπωσιάζει με τη φωνή και το χορό της σε τραγούδια όπως mambo brasileiro,που να ‘ναι ο ίσκιος θεέ μου(ως Κλειώ Δενάρδου) κ.α. Συγκινητική όταν τραγουδά το «Άνθρωποι μονάχοι» και ο Αντώνης Λουδάρος με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου εξιστορούν το κλίμα του Πολυτεχνείου.

Σημεία που δεν μου αρέσαν-γιατι τίποτα δεν είναι τέλειο-είναι τα εξής. Το νούμερο σχετικά με το Θανάση Βέγγο, θεωρώ ότι κάνει λίγο κοιλιά, δεν έχει δράση. Στη συνέχεια αναβιώνουν ένα νούμερο από την Ελεύθερη Σκηνή(Επιθεώρηση «Αλλαγή κι απάνω τούρλα»1982 Βέμπο) όπου η Άννα Παναγιωτοπούλου κάνει την εγγονή της Μαρίας Πενταγιώτισσας. Λυπάμαι που θα το πω αλλά ήταν μια αποτυχία. Η ηθοποιός(δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ποια ήταν) προσπάθησε να το «βγάλει» άλλα έκανε το λάθος να προσπαθήσει να μιμηθεί την φωνή της Παναγιωτοπούλου κάτι που –καλώς η κακώς- δεν γίνεται.

 

Δεν προδίδω άλλα, να πάτε να γελάσετε με τη ψυχή σας! Μη τη χάσετε! Είναι απολαυστική και φεύγει κανείς με ένα αίσθημα αισιοδοξίας.