Περί Μελωδιών FM

Γράφει ο Σπύρος Αραβανής (spiroos)
63 άρθρα στο MusicHeaven

Διαβάζοντας τα σχετικά με την ραδιοφωνική άνοδο του σημερινού -κατά κύριο λόγο playlist και με ελάχιστους παραγωγούς- Μελωδία σε σχέση με τον παλαιό προσωποκεντρικό Μελωδία μου ήρθε στο μυαλό η περίφημη αναμέτρηση του παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι, Κασπάροφ με τον υπολογιστή Deep Blue και την τελική -αμφιλεγόμενη- επικράτηση του δευτέρου, το 1997 αλλά και ο στίχος του Γιώργου Ανδρέου «ήμουνα πάντα με τον Έκτορα»...

Όσο και αν υπάρχει άνοδος της ακροαματικότητας ενός υπολογιστή (με τηλεοπτική στήριξη...) και ασχέτως αν κρύβεται από πίσω ανθρώπινη νοημοσύνη και δημιουργικότητα όπως στον Deep Blue, όσο και αν οι ελάχιστοι εξαιρετικοί στη δουλειά τους -αλλά δυστυχώς υποχρεωμένοι να λειτουργούν κατά βάση ως ραδιοπωλητές- παραγωγοί καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες, εγώ ως ακροατής θα είμαι πάντα με το μέρος του ραδιοφωνικού παραγωγού με σάρκα και φωνή με τις όποιες αγκυλώσεις και διαπλοκές του. Που αναλαμβάνει την ευθύνη των επιλογών του και κρίνεται επ΄ αυτών. Που δημιουργεί μια ραδιοφωνική ατμόσφαιρα κεντραρισμένη στον νοητό ακροατή. Γιατί ναι μεν οι αριθμοί και οι δημοσκοπικές αλχημείες εκφράζουν μια πραγματικότητα, το θέμα όμως είναι αν αυτή θεωρείται μετρήσιμη. Και σε ποιο ερώτημα απαντά: «τι ακούς;» ή «γιατί το ακούς;»...

«Σκοτεινά σημεία»υπήρχαν σε όλες τις εποχές του Μελωδία. Αν θα λέγεται «εταιρεία» (παλαιότερα) ή καλλιτέχνης (σήμερα) αυτός που θα πληρώσει για τη διαφήμισή του και για την ραδιοφωνική ενίσχυση του έργου του, αλλάζει μόνο ο τίτλος. Στην ουσία είναι η ίδια τακτική κατά τη γνωστή Βουλγαρακεία ρήση: «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Αν στο μισάωρο ο καθαρός χρόνος τραγουδιών είναι λιγότερος σε σχέση με τις διαφημίσεις, υπήρχε και άλλοτε, υπάρχει και τώρα. Αν προβάλλονται περισσότερο από άλλους ορισμένοι καλλιτέχνες για διάφορους λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τη συγκριτική τους αξία, ανεβοκατεβάζοντας έτσι καλλιτεχνικές «κυβερνήσεις» κατά το φιλικό δοκούν, συνέβαινε πάντα. Αλλά αυτά είναι δευτερολογίες και για τους πιο «μυημένους».

Σημασία έχει πως πολλές ώρες την ημέρα και ειδικά τις εύθραυστες μεταμεσονύχτιες ώρες και τα Σαββατοκύριακα εγώ ως ακροατής ραδιοφώνου δεν έχω έναν «ραδιοφωνικό άνθρωπο να πιάσω μπράτσο» (sic)-μιλώντας πάντα για την περίπτωση του Μελωδία-. Δεν ακούω το ζωντανό λόγο του συνεντευξιαζομένου αλλά ένα κονσερβοποιημένο αφιέρωμα. Δεν ενημερώνομαι για το τι ακούω, απλώς το ακούω ψάχνοντας μετά για περισσότερες λεπτομέρειες στο ίντερνετ με λέξεις-κλειδιά...Δεν συμμετέχω σε δράσεις του σταθμού καθώς αυτές δεν υφίστανται (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως οι ωραίες ως σύλληψη θεωρητικές συζητήσεις σταPublicοι οποίες όμως δεν ανταποκρίνονται στον υπαρκτό ρεαλισμό βλ. καθημερινό πρόγραμμα). Εν τέλει δεν αλλάζω σταθμό γιατί με εκνευρίζει η φωνή και (οι ελεύθερες ως ένα βαθμό- καπιταλισμός γαρ) επιλογές του παραγωγού...

Και με απλά λόγια, ανάμεσα σε ένα διευρυμένο (κατ' επίφαση όμως) υπολογιστικό πρόγραμμα τραγουδιών εγώ προτιμώ τα κωλύματα του ραδιοανθρώπου. Ανάμεσα στην «ειλικρίνεια» του playlist προτιμώ την «ανειλικρίνεια» του έμψυχου όντος ακόμα και αν πέφτω στην παγίδα του «μη χείρον βέλτιστον»- άλλωστε βλέπουμε και τι γίνεται και στα «κρατικά/δημόσια μαγαζιά»... Κοινότοπα και μελό όλα αυτά ως διατύπωση. Αλλά για ραδιόφωνο και όχι για γουόκμαν μιλάμε. Πώς αλλιώς να εκφραστείς;