Γιάννης Καραλής: Είμαι πολυσχιδής ιδιοφυής ψυχασθενής!

"Είμαι πολυσχιδής ιδιοφυής ψυχασθενής!". Με μία φράση αυτοκριτικής μόλις 4 λέξεων ο Γιάννης Καραλής περιέγραψε τον εαυτό του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να περιγράψει κανείς έναν ταλαντούχο τραγουδοποιό, ικανό να γράψει το καλύτερο και το χειρότερο τραγούδι; Και με πλήρη συνείδηση; Πόση απόσταση έχει το «Με Τελείωσες» από το «Μείνε Μαζί Μου Έγκυος»; Η προφανής απάντηση είναι «τεράστια». Κι όμως. Ο Καραλής μπορεί να σε πείσει ότι είναι… απειροελάχιστη!
Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια καριέρας, γεμάτα επιτυχίες. Μέσα από αυτή την απολαυστική συνέντευξη που ακολουθεί, ο Γιάννης Καραλής όχι μόνο αποκαλύπτει τις ιστορίες πίσω από τις μεγάλες επιτυχίες του αλλά μας βοηθάει να μπούμε στο μυαλό του και να τον κατανοήσουμε. Being John Karalis. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση!

«Πάει Η Αγάπη Μου» (Άλκηστις Πρωτοψάλτη, 1977)
Γ.Κ.: Εξ απαλών ονύχων ονειρευόμουνα τραγούδια, μουσικές, φώτα, δημοσιότητα και ήθελα να γίνω ένας Rock star. Αρκετά αργότερα συμμετείχα σ’ ένα Rock γκρουπάκι της γειτονιάς μου και κάποια στιγμή άρχισα σπουδές στο Ελληνικό Ωδείο, κλασσική κιθάρα και αρμονία, όπου εξελίχτηκα σε βιρτουόζο κλασικό κιθαριστή. Κάποια στιγμή όμως μπήκα στο Πανεπιστήμιο και ανατράπηκαν τα μουσικά μου σχέδια ώσπου μια περίοδο «αφραγκιάς» με ανάγκασε να παραδίδω μαθήματα μουσικής και φυσικής, τα μόνα που ήξερα να κάνω καλά άλλωστε, ενώ παράλληλα συνέχιζα με υποτροφία της σπουδές μου στο Ελ. Ωδείο και έδινα ρεσιτάλ κλασικής κιθάρας εδώ κι εκεί. Μια μέρα, ένας μαθητής μου μου είπε:
- Εσείς δε γράφετε κάνα τραγούδι;

Αυτό ήταν! Μου φύτεψε την ιδέα και το ίδιο βράδυ σκάλιζα την κιθάρα μου και τελείως αυθόρμητα, με κλασικές φόρμες και επήρειες, σκάρωσα μια σύνθεση που ακουγόταν σαν κλασικό κομμάτι για κιθάρα και φυσικά μουρμούριζα κάτι  πρόχειρα στιχάκια... Τελικά πήρε τη μορφή που ξέρετε ως «Πάει Η Αγάπη Μου». Σαν δείγμα, μου το πρωτοτραγούδησε η Μαίρη Χρονοπούλου -είμαστε μαζί για κάποια χρόνια-, που της άρεσε πάρα πολύ. Τότε, έτυχε να κάνουμε παρέα με τη Σώτια Τσώτου , η οποία μου είπε:
- Δως το μου να στο φτιάξω...

Έτυχε να κάνουμε ελαφρώς παρέα και με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο.
- Δως το μου να στο φτιάξω.

Έτυχε να κάνω παρέα και με το στιχουργό Γιώργο Κανελλόπουλο.
- Δως το μου να το φτιάξω και να το υπογράψω εγώ. Εσύ δεν κάνεις καριέρα στιχουργού αλλά συνθέτη...

Ο λόγος που ήθελαν κυρίως «να μου το φτιάξουν» ήταν ότι δεν είχε ρεφρέν! Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να έχει ρεφρέν κι επειδή από τη φύση μου δεν είμαι των  κανόνων, το άφησα ως είχε. Τη φόρμα του τραγουδιού έχεις δικαίωμα να την πειράξεις αν ξέρεις τι κάνεις ή αν δεν ξέρεις τι σου γίνεται! (γέλια). Το γύρισα αριστερά-δεξιά, αλλά μου λέγανε ότι «δεν έχει ρεφρέν».  Άρεσε φυσικά σε πολλούς, αλλά δεν το έλεγε κανείς. Ως γνήσιος Αιγόκερως και αιθεροβάμων ήθελα να το τραγουδήσει η Άννα Βίσση κι έτσι το πήγα στην εταιρία της και το άφησα σε κάποιον Θεοφίλου (παραγωγό). Φυσικά, όπως μου είπε η Άννα πολύ αργότερα, ποτέ δεν το άκουσε... Εκείνη την περίοδο έκανα κολλητή παρέα με τον Χρήστο Λεττονό και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη που ψαχνόταν προσωπικά για τον πρώτο της δίσκο. Η Πρωτοψάλτη είχε φωνάρα, άποψη, στόχο και φαινόταν ότι θα κάνει καριέρα. Άκουσε μερικά τραγούδια μου, της άρεσαν, και τελικά η φιλία μας επισφραγίστηκε με δισκογραφική συνεργασία.

Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη είπε ότι είχατε γνωριστεί σε μια παράσταση του έργου «Εφημερεύομεν», των Μποστ και Μουρσελά, με τη Σμαρούλα Γιούλη.
Γ.Κ.: Για να τη διορθώσω λίγο, αυτή με πήγε στην παράσταση. Είχαμε ήδη γνωριστεί πιο πριν. Όταν βγήκε ο δίσκος της, βρέθηκα με τον Γιώργο Χατζηνάσιο στην Columbia, ο οποίος μου είπε:
- Είσαι κι εσύ μέσα στο δίσκο;
- Ναι, ναι!
είπα καμαρώνοντας... 

- Πες μου ένα δικό σου.
- Αυτό που λέει «Πάει η αγάπη μου». Γιατί;
- (το άκουσε λίγο) Γιατί αυτό είναι το σουξέ! Έχει μελωδία  διαχρονική.
- Μα…μου λένε ότι δεν έχει ρεφρέν!
- Άντε ρε από δω!

Ήξερε πολύ καλά τι έλεγε ο Γιώργος! Σύντομα έγινε τεράστια ραδιοφωνική επιτυχία και μου έδωσε κάποια γαλόνια... Κάποιοι το είπαν «χατζιδακικό» ενώ άλλοι το χρεώνανε στον Σπανό, και όλα αυτά  ήταν μεγάλη τιμή και ευθύνη για μένα  αλλά εγκλωβίστηκα λίγο,  γιατί  δεν ήξερα το επόμενο βήμα. Να θυμίσω ότι πριν κυκλοφορήσει το «Πάει Η Αγάπη Μου», δείγματα τραγουδιών μου είχαν ακούσει ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μάνος Ελευθερίου και μου είπαν με το δικό τους τρόπο, πολλά και ενθαρρυντικά... Ο Μάνος Ελευθερίου,  ειδικότερα, προσπάθησε να με πείσει ότι «το ‘χω» , απλά μου είπε:
- Είσαι ακόμα άπειρος... δεν ξέρεις ακόμη την τεχνική αλλά θα τη μάθεις. Πάρε ελληνικά και ξένα επιτυχημένα τραγούδια και άκουσέ τα. Προσπάθησε να καταλάβεις τι είναι αυτό που τα έκανε επιτυχημένα και διαχρονικά.

Ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις,  στον οποίο οφείλω το ξεκίνημά μου -με συνέστησαν σ’ αυτόν ο Μιχάλης Ροζάκης και ο Γιάννης Καλογερόπουλος-, μου άνοιξε κυριολεκτικά την πόρτα του Β’ Προγράμματος και με εντολή του ηχογράφησα τα πρώτα μου τραγούδια για το studio B. Ήταν τότε που πρωτάκουσα το όνομά μου σαν συνθέτης, επίσημα. 

Την επόμενη χρονιά (1978) κυκλοφόρησε και μία εκτέλεση από την Τάνια Τσανακλίδου.
Γ.Κ.: Μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου, η Άλκηστις άλλαξε εταιρία. Στην Columbia θεώρησαν  ότι το «Πάει Η Αγάπη Μου» έχει ακόμα «ψωμί» και το έδωσαν για επανεκτέλεση στην Τάνια Τσανακλίδου. Η Τάνια μόλις είχε συμμετάσχει στην Eurovision (1978) και κυκλοφόρησε ένας δίσκος της («Τσάρλυ Τσάπλιν») στον οποίο υπάρχει και το «Πάει Η Αγάπη Μου».  Ωραία και πιο λυρική εκτέλεση, αλλά εγώ είχα κολλήσει με τη Βίσση  γιατί το είχα οραματιστεί τη φωνή της. Μετά από χρόνια, της είπα ότι το τραγούδι είχε γραφτεί για αυτήν και μάλιστα μπροστά στο κοινό στην εκπομπή της «Με Αγάπη Άννα», βούτηξα μία ξεκούρδιστη κιθάρα και το τραγούδησε «live». Υπέροχη  Άννα – καταπληκτική εκτέλεση.

Και το 1991 κυκλοφόρησε με τον Χρήστο Δάντη. Οφείλω να πω πως αυτή είναι η εκτέλεση με την οποία γνώρισα το τραγούδι, καθότι όταν κυκλοφόρησε η πρώτη εκτέλεση ήμουν ακόμα 9 ετών.
Γ.Κ.: Μεγάλη ιστορία… Εγώ ήμουνα expert στα διαφημιστικά, ένας από τους 4-5 στην Ελλάδα που μοιραζόμασταν μέχρι πρότινος όλη τη διαφημιστική δουλειά. Για μένα αυτή η ειδικότητα είναι εξίσου σημαντική  με τη σύνθεση τραγουδιών. Λάβε υπόψη σου ότι στο εξωτερικό με μία-δύο πολύ επιτυχημένες διαφημίσεις λύνεις το πρόβλημα της ζωής! Εγώ έχω  γράψει εκατοντάδες και ακόμα ψάχνομαι. Για τις ανάγκες των διαφημιστικών jingles αλλά και των νέων τραγουδιών μου,  χρειαζόμουν τραγουδιστές για να κάνω δείγματα. Άρα έπρεπε να έχω «δειγματολόγους» J όπως έλεγα τους νέους τραγουδιστές, μια και εγώ τραγουδούσα «όπως κλάνει η αλεπού». Όσους επέλεξα, όλοι ωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό, γιατί είχαν την ευκαιρία να ακουστούν από τις μεγάλες εταιρείες (διαφημιστικές – δισκογραφικές). Ο Δάντης, λοιπόν, όταν μου τον συνέστησε ο φίλος μου ο Μάνος Νεόφυτος, ήταν 19 χρονών, πιτσιρικάς με ροκάδικη διάθεση και Soul φωνή. Κάναμε 100 διαφημιστικά! Τα ξέρεις όλα αλλά δεν ήξερες ότι είμαστε εμείς από πίσω. Η δισκογραφία του ήταν δικιά μου απόφαση και προς μεγάλη του τιμή, όταν του το ανακοίνωσα, μου είπε «όχι ρε Γιάννη». Δεν ήθελε γιατί δεν γούσταρε το ελληνικό μουσικό σκηνικό... και προφανώς είχε «ξένα όνειρα». Μετά όμως μου είπε: «κάνε ότι γουστάρεις» και κάναμε αυτό που κάναμε με τα περίφημα «Δακτυλικά Αποτυπώματα» και πολλά άλλα. Στο δεύτερο δίσκο, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να κάνουμε μια επανεκτέλεση σ’ ένα διαχρονικό μου τραγούδι με μια άλλη άποψη, που έμελλε να γίνει και πάλι επιτυχία και να περάσει έτσι στη νεότερη γενιά.  Κι είναι καλό που τ’ ακούω κι από σένα, σαν επιβεβαίωση της άποψής μου, ότι «εγώ το έμαθα από το Χρήστο». Δηλαδή, το τραγούδι είχε μία ιστορία προ Δάντη και μία ιστορία μετά Δάντη. Αυτή η εκτέλεση είναι η τέταρτη στην ουσία, αφού η πρώτη ανήκει στην πρώτη διδάξασα Άλκηστη, η δεύτερη στην Τάνια Τσανακλίδου, η τρίτη με τη Μαίρη Χρονοπούλου με την Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής της ΕΡΤ, σε υπέροχη ενορχήστρωση του   Τζικ Νακασιάν, η τέταρτη εκτέλεση με το Χρήστο και έγινε και μια πέμπτη εκτέλεση στο show «Με Αγάπη Άννα» από την Άννα Βίσση.

Κι αυτή η εκτέλεση με τη Μαίρη Χρονοπούλου, δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ δισκογραφικά;
Γ.Κ.: Όχι. Τώρα πια δεν έχει και ενδιαφέρον. Η ΕΡΤ δεν θα έδινε τα δικαιώματα άλλωστε, αφού πρόκειται για εσωτερική παραγωγή (με τα λεφτά μας φυσικά). Φαντάσου ότι η ΕΡΤ για να μου δώσει μετά από πολλά χρόνια ένα αντίγραφο με έβαλε και υπέγραψα ότι δεν έχω δικαίωμα να το χρησιμοποιήσω κλπ. Ποιος; Εγώ! Ο συνθέτης και στιχουργός του κομματιού!

Και τί θα το κάνουν; Τόσα χρόνια το είχαν και δεν έκαναν τίποτα.
Γ.Κ.: Το έχουν γράψει «στ’ αρχεία τους»... όπως όλα. Τι μου θύμισες τώρα! Η ΕΡΤ ήταν πάντοτε ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα αχρήστων κομματόσκυλων. Ακόμα και σήμερα γελάω με τους σολοικισμούς και τις βλακείες που λένε... Η μοναδική καλή εποχή της ΕΡΤ ήταν επί Χατζιδάκι. Φυσικά δε συμφωνώ με το «μαύρο» αλλά διαφωνώ κάθετα με την αντιπαραγωγική της δομή.  Ένα κομματικό «μπαϊράκι» που ήταν πάντοτε στο απυρόβλητο... Θυμάμαι ότι για πολλά χρόνια δεν απέδιδε δικαιώματα στους δημιουργούς και αυτό έδινε άλλοθι στους καναλάρχες που έλεγαν στον εισπρακτικό οργανισμό πνευματικών δικαιωμάτων:
- Θέλετε λεφτά για τους δημιουργούς; Δείξτε μου τις πληρωμές της ΕΡΤ!

«Νταρντάνα» (Θέμης Ανδρεάδης, 1980)
Γ.Κ.: Εγώ σαν άνθρωπος είχα, έχω -έτσι λένε τουλάχιστον- πολύ χιούμορ. Οπότε αυτό το πέρναγα στο λόγο μου και γιατί όχι και στα τραγούδια μου. Πολλές φορές έκανα την πλάκα μου και μέσα από την πλάκα αυτή έβγαινε και σημαντική δουλειά. Μόλις είχα αρχίσει μια συνεργασία με τον Θέμη Ανδρεάδη και έπεσε η άποψη, νομίζω απ’ την εταιρεία Minos, να κάνουμε μια παρωδία του «Diana». Το έκανα λοιπόν «Νταρντάνα» και περιγράφω μία χοντρούλα που το μόνο που την ένοιαζε ήταν η μάσα . Θυμάμαι μια χιουμοριστική εμφάνιση του Θέμη στην τηλεόραση όπου το τραγουδούσε κατάμουτρα σε μια υπερμεγέθη «κλασσομπανιέρα», ενώ αυτή καταβρόχθιζε ένα τεράστιο σάντουιτς με δυο λαγάνες και διπλή γόμωση (γέλια). Για το balance της ιστορίας, αργότερα έγραψα ένα άλλο τραγούδι, τη «Σκελετούλα», όπου περιγράφω μια κοκαλιάρα .

«Με Τελείωσες» (Οπισθοδρομικοί, 1985)
Γ.Κ.: Κάποια στιγμή θεώρησα αποτυχία το γεγονός ότι η σύνθεση μού απέδιδε ψίχουλα και πήρα την απόφαση να τα μουτζώσω. Πήγα λοιπόν και έκανα επανεγγραφή στο Πανεπιστήμιο -είχα παρατήσει τη Φαρμακευτική. Σαν ύστατη προσπάθεια είχα αφήσει μια κασέτα με τραγούδια μου στον φίλο/παραγωγό Γιώργο Κοντογιάννη (Lyra) και είχα λάβει μέρος σ’ ένα διαγωνισμό για το διαφημιστικό jingle του ΟΠΑΠ. Και ξαφνικά η ζωή μου άλλαξε και η μουσική νίκησε το Πανεπιστήμιο J. Έτυχε:
α) να νικήσω στο διαγωνισμό για το ΠΡΟΠΟ, όπου προκρίθηκε η σύνθεσή μου ανάμεσα σε 20 άλλες, και
β) με κάλεσαν από τη Lyra γιατί τους ενδιέφερε να ηχογραφήσουν τα τραγούδια μου. Απίστευτα νέα! Στην κασέτα αυτή υπήρχαν τα «Πεντοχίλιαρα», το «Με Τελείωσες» και πολλά άλλα  που έγιναν μεγάλες επιτυχίες αργότερα, πχ. Το «Κέρνα Φαρμάκι».

Το «Με Τελείωσες» είναι ένα κομμάτι, το οποίο δεν μπορώ να σου εξηγήσω πώς γράφτηκε. Έψαχνα να σκαρώσω κάτι απλό και  παράξενο που να ξυπνά εσωτερικές μνήμες.  Μου πήρε καιρό να το βρω. Μίλησα με τον τεράστιο Διονύση Σαββόπουλο που εκείνο το διάστημα ήταν παραγωγός στη Lyra και αρχικά μου πρότεινε να το τραγουδήσει ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος. Αλλά επειδή ο δίσκος του Χριστοδουλόπουλου μόλις είχε τελειώσει, για να συμπεριληφθεί το «Με Τελείωσες» θα χρειαζόταν νέα ηχογράφηση, εξώφυλλο κ.λπ., έξοδα δηλαδή, μου ανακοίνωσαν απ’ τη Lyra ότι, αν δεν είχα αντίρρηση, θα το έλεγε η Οπισθοδρομική Κομπανία. Έχω την εντύπωση ότι ο Σαββόπουλος ήξερε τι τους έδινε να τραγουδήσουν, ενώ αυτοί δεν είχαν ιδέα τι είχαν στα χέρια τους. Η συμβολή του Σαββόπουλου στην παραγωγή ήταν καθοριστική αλλά στο studio σοκαρίσθηκα και διαφώνησα με τη flat «χορωδιακή εκτέλεση». Ζήτησα να το πει μία φωνή –η Ελευθερία Αρβανιτάκη- αλλά δεν εισακούστηκα. Τέλος πάντων το πέταξαν στο τέλος της β’ πλευράς του δίσκου και φυσικά ποτέ δεν το προέβαλαν ενώ είχαν εμμονή σε κάποιες δικές τους «συνθέσεις»…  Ο πανέξυπνος Άγγελος Σφακιανάκης, ο οποίος ήτανε μέλος, ψυχή και εγκέφαλος της κομπανίας, μου είπε κάποτε ότι το τραγούδι αυτό ήταν μια απ’ τις αιτίες που διαλύθηκε η κομπανία! Γιατί όταν έχεις την Ελευθερία Αρβανιτάκη στους κόλπους σου -λέω εγώ-, όταν έχεις αυτό το τραγούδι και δεν το βλέπεις, δεν το πιστεύεις, και όταν πουλάς 500 δίσκους, προφανώς δεν έχεις  λόγο ύπαρξης. Ευτυχώς το κομμάτι αποκαταστάθηκε από την εκτέλεση του Γιώργου Νταλάρα. Είχε πάει στις πρόβες του φίλου μας Χρήστου Νικολόπουλου στο Γαλάτσι όπου η Ελευθερία Αρβανιτάκη τραγουδούσε το «Mε Τελείωσες», όπως δηλαδή ήθελα απ’ την αρχή. Όταν τελείωσε το κομμάτι, ο Χρήστος με πήγε στο Γιώργο και του είπε:
- Να, αυτός είναι που έγραψε το «Με Τελείωσες» που σου αρέσει!

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο Νταλάρας το συμπεριέλαβε στις παραστάσεις του στο θέατρο Περοκέ και έγινε χαμός. Απ’ τις αμέτρητες δισκογραφικές εκτελέσεις που ακολούθησαν,  ξεχωρίζω τις εκτελέσεις του Νταλάρα -το πρώτο maxi single στην Ελλάδα- και της Πίτσας Παπαδοπούλου. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν η αφετηρία του κομματιού ήταν ο Χριστοδουλόπουλος, ίσως να είχε πάρει άλλο δρόμο, ίσως πιο «σκυλάδικο», και έτσι ο Γιώργος ούτε που θα το πρόσεχε και το κομμάτι δε θα είχε αποκατασταθεί ποτέ. Άρα κάθε εμπόδιο για καλό. Τέλος, ο μουσικολόγος Γιώργος Νοταράς με τίμησε  συμπεριλαμβάνοντας το «Με Τελείωσες» στο βιβλίο του «Τα 200 Διαχρονικά Ελληνικά Τραγούδια» (1994).

«Τα Πεντοχίλιαρα» (Γλυκερία, 1985). Άλλη μία μεγάλη επιτυχία.
Γ.Κ.: Υπήρχε και αυτό στην κασέτα που άφησα στη Lyra πριν κάνω την επανεγγραφή στο Πανεπιστήμιο. Ήταν η ύστατη προσπάθεια να αποδείξω ότι εκτός από ποιοτική-ραδιοφωνική επιτυχία που δεν πουλάει -«Πάει Η Αγάπη Μου»- μπορούσα να κάνω και μεγάλη εμπορική επιτυχία -σουξέ. Παρ’ όλο που μουσική σπούδασα και έγινα συνθέτης  πάντα πίστευα ότι ο στίχος, και ειδικά το θέμα του κομματιού, παίζει καθοριστικό ρόλο στην πορεία του. Το βασάνιζα πάρα πολύ μέχρι να σκαρώσω κάτι που να πληροί τους όρους και την αισθητική μου. Ουσιαστικά δεν έψαχνα το στίχο παρά μόνο το θέμα του κομματιού.  Δυο-τρεις λεξούλες δηλαδή που να μείνουν για πάντα -ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι. Κάποιοι λένε ότι είμαι μάγος και ότι κατάφερα μάλιστα να κάνω «σχολή» και στο στίχο. Αυτοί ξέρουν. Σχετικά με τα «Πεντοχίλιαρα», λοιπόν, κάποια υποτίμηση είχε γίνει και ακούστηκε ότι βγαίνουν πεντοχίλιαρα... Έτσι κάπως θα έκανα το συνειρμό ή πιθανώς να υιοθέτησα και κάτι που άκουσα περί ξεφτιλίσματος του νομίσματος και το διατύπωσα με το δικό μου τρόπο ώστε να ακούγεται σαν «δημώδες» ενώ η μουσική του να ρεμπετοφέρνει. Το κομμάτι γράφτηκε σ’ ένα καταπληκτικό μπαγλαμά που μου έφτιαξε εν μια νυκτί ο Δημήτρης Κοντογιάννης με κόλλα Logo στιγμής J. Πρωτογνώρισα τη Γλυκερία στη Διαγώνιο που δούλευε με το Γιώργο Νταλάρα και τραγουδούσε το «Πάει Η Αγάπη Μου». Ερχόταν από μεγάλη επιτυχία, το «Γυφτοπούλα Στο Χαμάμ». Είναι απ’ τις μεγαλύτερες φωνές που έχουμε και απ’ τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Όλοι στο χώρο πιστεύουν ότι όταν ο τραγουδιστής έρχεται από μεγάλη επιτυχία είναι δύσκολο να το επαναλάβει και ότι οι καριέρες των τραγουδιστών είναι γεμάτες από «πάνω και κάτω». Για καλή μου τύχη τα «Πεντοχίλιαρα» απέδειξαν ότι μπορεί να είναι «πάνω και πιο πάνω»! Φυσικά και έγινε τρομακτική επιτυχία και σημείωσε ρεκόρ πωλήσεων και μου έφερε την απόλυτη καταξίωση αφού πλέον κατάφερα μία μεγάλη εμπορική επιτυχία. Να θυμίσω ότι  η λέξη «πετσετάκια» αντικατέστησε το όνομα του πεντοχίλιαρου και χρησιμοποιήθηκε (σατιρικά) από πάρα πολλά έντυπα. Να πω, επίσης, ότι τα κουπλέ βασίζονται σε μία συνέντευξη του Σαββόπουλου για τα «ελληνάδικα». Είχε πει ότι πλέον το τραγούδι δεν φεύγει από την Αθήνα για να πάει στην επαρχία, αλλά ακολουθεί αντίστροφη πορεία... Κάτι τέτοιο περιγράφουν τα κουπλέ. Άσχετο δηλαδή.

Άμα σου πω ότι δεν θυμάμαι καθόλου τα κουπλέ; Θυμάμαι μόνο το ρεφρέν.
Γ.Κ.: Αυτό που έθιξες τώρα είναι πάρα πολύ σημαντική διαπίστωση. Και μιλάμε για ένα τραγούδι που είναι πασίγνωστο και δεν ξέρεις το κουπλέ. Αν κάνουμε αυτό το πείραμα για 2.500 τραγούδια που σε μεγάλωσαν και που τα ξέρεις πολύ καλά, ξένα ή ελληνικά, ζήτημα είναι αν βρεις 3-4 που να θυμάσαι και τα κουπλέ. Εγώ το έχω κάνει πολλές φορές αυτό το τεστ και διεπίστωσα ότι κανείς δεν θυμάται τα κουπλέ! Κι από το ρεφρέν, πάλι τα μισά θυμάσαι. Άρα καταλαβαίνεις πόσο δίκαιο είχε ο Μάνος Ελευθερίου όταν μου έλεγε ότι το τραγούδι είναι τηλεγράφημα. Γι’ αυτό είπα πριν ότι βασανίζω τον τίτλο (θέμα) του κομματιού. Αν έχω το θέμα, τα υπόλοιπα τα γράφω στο studio (οι περισσότεροι τραγουδιστές που συνεργαστήκαμε το θυμούνται καλά αυτό). Πάντως για να βρεις τέτοιο πρωτότυπο –ευφυές- μη τετριμμένο θέμα που να δημιουργεί αίσθηση  και εικόνες και να μείνει στο χρονοντούλαπο της μνήμης, είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Αλλιώς θα το κάνανε όλοι! Ο λόγος που ένας συνθέτης αναγκάστηκε να ψάχνει και να αναλύει τόσο πολύ τα στιχουργικά θέματα προέκυψε απ’ την προτροπή του Ελευθερίου και απ’ τις  μαλ... που μου δίνανε οι στιχουργοί. Τελικά αποδείχτηκα κάτι σαν ορυχείο – όσο έσκαβα πάντα κάτι έβρισκα! Ασφαλώς υπάρχουν αριστουργήματα εκεί έξω που δεν είναι δικά μου και τα ζηλεύω, αλλά δυστυχώς δεν ήρθαν ποτέ σε μένα.

«Κύριε Αστυφύλακα» (Ελένη Βιτάλη, 1986)
Γ.Κ.: Όταν είχα αρχίσει τις επαφές με τη Γλυκερία και πηγαινοερχόμουνα στη Διαγώνιο που τραγουδούσε, εκεί δούλευε και η Βιτάλη. Γνωρίζω την Ελένη και όποιος δεν έχει γνωρίσει την Ελένη, έχει χάσει ειλικρινά. Είναι μοναδική και αξεπέραστη εμπειρία η συνεργασία μου με την Ελένη Βιτάλη. Όταν μπήκε μέσα στο στούντιο να τραγουδήσει, ήταν το κάτι άλλο. Φύσαγε ένας άλλος αέρας. Σε άλλους τραγουδιστές αγωνίζεσαι να πάρεις μια φράση, μια λέξη κάθε φορά. Η Ελένη έμπαινε μέσα, το έλεγε το τραγούδι μία φορά για να ζεσταθεί κι εγώ ούρλιαζα στον ηχολήπτη «μη μου πεις ότι δεν το ηχογράφησες;». «Ηρέμησε», μου έλεγαν μην ανησυχείς. Το λέει δεύτερη φορά το τραγούδι και είναι διαφορετικό, και κάθε φορά που το έλεγε ήταν ένα άλλο και καλύτερο τραγούδι! Αυτό σημαίνει προσωπικότητα. Η Ελένη ήταν αστείρευτη, ολόσωστη και μοναδική ερμηνεύτρια! Δονούσε όλο το στούντιο με το τραγούδι. Για μένα είναι μακράν η καλύτερη φωνή στην Ελλάδα.Πόσα συγχαρητήρια έχω δεχτεί γι’ αυτό το τραγούδι αλήθεια… «Τραγουδάω μες τη νύχτα / διασαλεύω την ηρεμία». Διασαλεύω = λέξη αδόκιμη για τραγούδι. «Κι αν με πιάσει η αστυνομία / θα φταις - εσύ και η κοινωνία». Αμυδρά θυμάμαι ότι ξεκίνησα από έναν θόρυβο που ξεσήκωσε τη γειτονιά ένα βράδυ και ήρθε η αστυνομία να επιβάλει την τάξη... ένας χαμός. Άκουσα ότι κάποιος είχε μεθύσει και πέταγε γλάστρες στους πεζούς J. Αργότερα ακούστηκε ότι ήθελε να σπάσει το κεφάλι τού από κάτω που του πήδαγε τη  γυναίκα. Λίγο μετά την ηχογράφηση του τραγουδιού η Ελένη βιώνει μια εντελώς άδικη περιπέτεια -είμαι σε θέση να γνωρίζω- χωρίς να έχει καμία, μα καμία ανάμιξη... Και μετά, όταν βγαίνει από κείνα τα μπουντρούμια (σ.σ. η Ελένη Βιτάλη είχε συλληφθεί για οπλοκατοχή και φυλακίστηκε προσωρινά για 15 ημέρες), με φωνάζει ο Μάτσας και μου λέει:
- Παιδί μου, τι κάνουμε τώρα; Προφήτης ήσουνα;

Στον ίδιο δίσκο έχω γράψει για την Ελένη ένα απ’ τα καλύτερά μου τραγούδια σύμφωνα με τον Πάριο, το «Υποχωρείς κάθε στιγμή, τα όπλα παραδίνεις..»  Κι αυτό μιλάει για όπλα! Τι να πω; Εγώ τα τραγούδια τα έγραψα μήνες πριν! Το περιστατικό εξελίχθηκε πολύ μετά. Λες να είμαι προφήτης; Σ’ αυτό το δίσκο («Ώρα Ελλάδος»), θα σου πω μια ιστορία που σίγουρα δεν ξέρεις. Εκτός από τα 6 δικά μου τραγούδια υπήρχε κι άλλος συνθέτης και διάφοροι στιχουργοί, και κάποια στιγμή μού είπε ο κ. Μάτσας:
- Μου κάνεις μια χάρη ρε Γιάννη;
- Τί;
- Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει «μανάκι μου, θα σου δώσω το γραβατάκι μου». Δεν μπορεί η Ελένη να πει τέτοια πράγματα.
- ΟΚ μην ανησυχείτε. Εσείς θα βάλετε τα κοτόπουλα κι εγώ το στίχο.

Κάτσαμε απεναντίας με τον πανέξυπνο φίλο μου Ηλία Μπενέτο –εγώ έλεγα κι αυτός έγραφε- κι έτσι  σκάρωσα το στίχο «Της Ζωής Σου Τα Γραμμάτια», το οποίο έγινε και αυτό επιτυχία και στο δίσκο φυσικά γράφει άλλο όνομα (σ.σ. τη μουσική έγραψε ο Θόδωρος Καμπουρίδης και στιχουργός ο Δημήτρης Ξανθόπουλος). Το ίδιο είχα κάνει και με 4 τραγούδια της Γλυκερίας. Όταν τέλειωσε με τα δικά μου τραγούδια, είπα «πάω να φύγω» και μου λένε «δεν  θα πας πουθενά». Άκουγα λοιπόν και διόρθωνα. πχ. Ένας στίχος έλεγε «Έγκλημα στην οδό ερωτευμένων έχεις κάνει / κι αποδείξεις θα σου φέρω ένα τσουβάλι» (μουσική: Μάριος Τόκας, στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος). Φυσικά η λέξη «τσουβάλι» δεν άρεσε σε κανένα και το άλλαξα ως εξής: «Έγκλημα στην οδό ερωτευμένων έχεις κάνει / έγκλημα, που ο νόμος της αγάπης δεν το πιάνει». Έπειτα άλλαξε το δεύτερο κουπλέ. Και μετά ακολούθησαν κι άλλα τραγούδια και φυσικά όλα γίνανε επιτυχίες. Το ‘χω κάνει πάρα πολλές φορές αλλά δε διεκδικούσα τίποτα. Το έκανα με ευκολία και για πλάκα. Η μουσική ήταν η δουλειά μου αλλά ο στίχος ήταν το χόμπι μου. Το χόμπι σου δεν το πουλάς! Χαβαλέ έκανα. Κατάλαβες;

«Γι’ Αγάπη Μη Μιλάς (Φοβάμαι Τα Τραγούδια)» (Γιώργος Νταλάρας, 1987)
Γ.Κ.: Το ‘χω γράψει χωρίς να έχω θέμα. Το ‘χω συζητήσει πολλές φορές με τον εαυτό μου. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι εννοώ . Ίσως αυτό να ήταν και το μυστικό του, ότι δηλαδή ο καθ’ ένας το αντιλαμβανόταν όπως αυτός γούσταρε. Αυτός είναι ο ορισμός της επιτυχίας άλλωστε. Πρωτοακούστηκε από τον Γιώργο Νταλάρα σε ένα αφιέρωμα που μου έκανε η Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου στην ΕΡΤ, στην εκπομπή «Πρόβα». Με τον Νταλάρα είχαμε γίνει πια φίλοι μετά το «Με Τελείωσες». Άκουγε πρώτος τα τραγούδια μου και εμπιστευόμουν πολύ την κρίση του. Του άρεσε το «Φοβάμαι Τα Τραγούδια» κι έτσι με τίμησε με την παρουσία του στην εκπομπή όπου και ερμήνευσε το συγκεκριμένο τραγούδι και στην ερμηνεία του αυτή βασίστηκαν όλες οι επόμενες εκτελέσεις. Ο πρώτος διδάξας δηλαδή! Το τραγούδι έγινε γνωστό κυρίως απ’ τη δισκογραφική εκτέλεση της Λίτσας Διαμάντη. Ακολούθησε και άλλη άποψη με το Χρήστο Δάντη. Για την ιστορία, σου λέω ότι το «Φοβάμαι Τα Τραγούδια» είχε φάει πόρτα απ’ την Αλεξίου!  Απ’ την εμπειρία μου, ό,τι δεν αρέσει στους τραγουδιστές γίνεται μεγάλη επιτυχία!

«Οι Σαραντάρες» (Ρίτα Σακελλαρίου, 1987)
Γ.Κ.: Εκείνη την εποχή, για να κάνεις  επιτυχία, μία μεγάλη πιθανότητα ήταν να πας στον Καρβέλα ή σε μένα. Η Σακελλαρίου ήρθε από το «Είναι γάτα, είναι γάτα, ο κοντός με τη γραβάτα». Η εταιρεία αναρωτήθηκε, μετά απ’ αυτό, τί κάνουμε; Έτσι ήρθαν σε μένα.  Σκέφτηκα αυτή την ατάκα –κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Ρίτας- και δικαίωσα τις προσδοκίες τους. Το τραγούδι έγινε άλλη μια επιτυχία, τίτλος επιθεώρησης, το έβαλε στις παραστάσεις του ο φίλος μου ο Χάρρυ Κλυν και τελικά έμεινε σαν ατάκα. Εγώ φυσικά το διασκέδασα. 

«Ψηλέ Στο Ύψος Σου» (Ρίτα Σακελλαρίου, 1987)
Γ.Κ.: Χαβαλές. Ήταν μια απάντηση -για πλάκα- στο… «κοντός με τη γραβάτα». Ένα είδος ανομολόγητου συναγωνισμού δηλαδή, ποιος θα γράψει τη μεγαλύτερη μαλ....! (γέλια). Κι όπως λέει ο ποιητής: «Ψηλέ στο ύψος σου, το μπόι έχει άλλη χάρη».

Το έπαιζαν και οι Νεοδημοκράτες καθώς πρόεδρος ήταν τότε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Γ.Κ.: Ναι το ξέρω. Φυσικά δεν είχα τον Μητσοτάκη στο μυαλό μου αλλά μακάρι να συμμετείχε  στο βίντεο κλιπ! (γέλια).  

«Ανατολίτισσα» (Πωλίνα, 1989)
Γ.Κ.: Αυτό το έκανα σε μία εποχή που πειραματιζόμουνα στα λαϊκά. Σκάρωνα παράξενες μελωδίες και φόρμες, με το Rock που μεγάλωσα και τα λαϊκά που συζούσα αναγκαστικά. Η Πωλίνα  ούτε έπρεπε ούτε θα μπορούσε να τραγουδήσει αμιγώς λαϊκά τραγούδια και έτσι της έγραψα ένα «λαϊκότροπο». Το «Ανατολίτισσα», λοιπόν, έγινε ακριβώς για να γεφυρώσει το πρώτο πρόγραμμα με το δεύτερο (σ.σ. εννοεί τα προγράμματα στα κέντρα διασκέδασης), όπου ακούς τραγούδια που έχουν λαϊκό υπόβαθρο. Το τραγουδά μία μη λαϊκή τραγουδίστρια, αλλά λόγω της ενορχήστρωσης και του θέματος, μπορεί να σταθεί, σε νυκτερινούς χώρους διασκέδασης, εκείνες τις μικρές ώρες όπου το αλκοόλ και οι «λουλουδοαρπάχτρες» στην πίστα δίνουν και παίρνουν. Το τραγούδι, για μένα, είναι χιουμοριστικό, δεν ξέρω αν έχεις ακούσει τι λέει, αλλά η Πωλίνα παίζει το ρόλο μιας δήθεν παλλακίδας... Έχει κι ένα υπονοούμενο στο στίχο «να με φιλάς εσύ κι εγώ να… [σβήνω]». Ο νοών νοείτω!

«Ράδιο Αγάπη Μου» (Πωλίνα, 1989)
Γ.Κ.: Αυτό είναι  βιωματικό. Είμαι από τους πρωτοπόρους και τους πρωτεργάτες της ελεύθερης ραδιοφωνίας. Είχα μια πρόταση από τον διευθυντή του ΣΚΑΙ τον Τάσσο Παπαδόπουλο και δούλεψα εκεί όταν πρωτοάνοιξε. Φώναξα τον Μπενέτο και τον Βιντιάδη να συνεπικουρήσουν και κάναμε ένα τρίο τρελοκομείο. Θυμάμαι μια ατάκα και ακόμα  γελάω. Επειδή πολιτικολογούσαμε χοντρά, κάποιος ενοχλήθηκε προφανώς και με πήρε στον αέρα -ζωντανά- και μου είπε «μαλάκα!». Και αμέσως του απάντησα: «Πες μου και το μικρό σου όνομα!». Ο διευθυντής του σταθμού πανηγύριζε «Αυτό θα πει ζωντανό ραδιόφωνο!». Μια μέρα του είπα: «τι πίνεις Τάσσο;» Μας βρίζει ο κόσμος, μας λέει μαλάκες κι εσύ πανηγυρίζεις;» (γέλια). Μιλάμε για πολύ μεγάλη ακροαματικότητα. Ξέρεις ποια εποχή; Τότε που είχαν εκπομπή ο Μικρούτσικος, ο Τριανταφυλλόπουλος, ο Πάγκαλος, ο Τρίτσης… Σου δίνω μια εικόνα της εποχής, όταν ξεκίνησε η ελεύθερη ραδιοφωνία. Επηρεασμένος, λοιπόν, έκανα ένα τραγούδι που έγινε σήμα σχεδόν σε όλα τα ελληνικά ραδιόφωνα. Το «Ράδιο Αγάπη Μου» περιγράφει και μια παιδική μου ανάμνηση. Ένα τρανζιστοράκι δηλαδή που κάναμε παρέα και για να παίζει πιο καλά του έπιανα την κεραία... «Ράδιο αγάπη μου σ’ ευχαριστώ για όλα, για  όσα ζήσαμε  παλιά, μα πιο πολύ για τώρα».

«Όλοι Τα Παίρνουνε» (Πωλίνα, 1989)
Γ.Κ.: Αυτή είναι μία διαπίστωσή μου από τότε που δούλευα στον ΣΚΑΙ (Κοσκωτάς κ.λπ.). Την ώρα που το έγραφα σκέφτηκα ότι θα είναι για πάντα επίκαιρο, πράγμα που αποδείχτηκε περίτρανα... Θυμάμαι ότι με πλησίαζαν  διάφοροι και μου λέγανε με παράπονο «εμένα δεν μ’ έχεις βάλει μέσα» -εννοούσαν ότι δεν υπάρχει το επάγγελμά τους σ’ αυτούς που τα παίρνουνε χοντρά... Τους απαντούσα ότι είστε πάρα πολλοί και δε χωράτε γι’ αυτό στο ρεφρέν λέω «ΌλοιΤα Παίρνουνε». Εκείνη την περίοδο συναντηθήκαμε τυχαία με το Δημήτρη Τσοβόλα στο αεροπλάνο για Θεσσαλονίκη και μου έβγαλε μια  γκρίνια: «Δεν είναι σωστό αυτό που περνάς στο λαό…». Προ δύο ετών τον συνάντησα τυχαία στα Δικαστήρια, του θύμισα το περιστατικό και τον ρώτησα:
- Τελικά είχα δίκιο ή όχι;
Σιγή και χαμόγελο.

«Πάμε Πακέτο» (Λίτσα Διαμάντη, 1989)
Γ.Κ.: Γιάννης Καραλής = Δυιστής. Πιστεύω σε δύο αντιφατικούς μηχανισμούς. Στους περισσότερους δίσκους μου υπάρχει ένα ποιοτικό κομμάτι και ένα εμπορικό. Εν προκειμένω μετά το «Φοβάμαι Τα Τραγούδια», το «Πάμε Πακέτο» έπαιξε το ρόλο του αντίποδά του. Σαν άνθρωπος πάντως προτιμώ τα άκρα ενώ απεχθάνομαι το «μέτριο» και το «αδιάφορο». Ο μεγάλος Γιάννης Πάριος μου είχε πει κάποτε: «Στους  δίσκους σου περιμένω ν’ ακούσω το  ονειρεμένο και μετά ψάχνω και την πλάκα σου. Αυτό για μένα είναι ο Καραλής». Το «Πάμε Πακέτο», για μένα, αντιπροσωπεύει την πλεύση ενώ το «Φοβάμαι Τα Τραγούδια» αντιπροσωπεύει την άγκυρα!  Η επιτυχία και των δύο,  για μια ακόμα φορά, με δικαίωσε.

«Πρόβα» (Καίτη Γαρμπή, 1989)
Γ.Κ.: Στη SONY Music μου πέταξαν το μπαλάκι ότι πρέπει να «φτιάξουμε» τη Γαρμπή. Προηγείτο μία θητεία της τραγουδιστική, μιλάμε για ένα όμορφο κορίτσι με υπέροχα μάτια και ζεστό ηχόχρωμα φωνής. Ήρθε στο σπίτι, την άκουσα και λίγες μέρες μετά μπήκαμε στο studio. Στα τραγούδια μου πρωτοεμφανίζεται, εδώ σαν ενορχηστρωτής, ο Στέφανος Κορκολής -απίστευτο ταλέντο. Όταν τελειώναμε την ηχογράφηση, ήρθε στο στούντιο ο Δάντης να κάνει κάποια φωνητικά με το Στέφανο και εκεί πρωτάκουσε τα τραγούδια μου, κούνησε το κεφάλι και μου είπε: «Πάει κι αυτή, την έκανες». Μα φυσικά και θα την έκανα. Αυτό ήξερα, αυτό έκανα. Τώρα, για το «Πρόβα», το ξέρεις το ανέκδοτο με τον γρύλο; Αυτό το ανέκδοτο κάποιος έτυχε να μου το πει τότε και το έκανα adaptation σε «Πρόβα». Το τραγούδι έγινε αμέσως επιτυχία. Ήταν τότε που όλοι οι λαϊκοί τραγουδιστές θέλανε να γίνουν μοντέρνοι. Άλλωστε, πέραν της μουσικής, και το θέμα έπιανε πιο μικρές ηλικίες που είναι η δεύτερη συνταγή για επιτυχία. Στον ίδιο δίσκο έχει ένα άλλο τραγούδι -πολύ καλό κατ’ εμέ-, το «Χρωστάμε» που είναι/ήταν πολύ επίκαιρο αλλά δεν έγινε πολύ γνωστό. Anyway, τέλος καλό –όλα καλά.

«Push-ups» (Χρήστος Δάντης, Πωλίνα, 1990)
Γ.Κ.: Στα μέσα μιας συνεργασίας με την Πωλίνα πήρα την απόφαση να «στήσω» το Δάντη. Πρώτον: το άξιζε. Δεύτερον: Είχαμε γίνει κολλητοί. Τρίτον: είχα τη βεβαιότητα ότι ήταν η σωστή απόφαση. Όλα είναι μια ευκαιρία, ένα timing. Τώρα την έχουμε την ευκαιρία γιατί εγώ είμαι στα πράγματα. Δε θα ξεχάσω ότι όταν του το ανακοίνωσα μου είπε: «Όχι ρε Γιάννη» αλλά δύο μέρες μετά το ξανασκέφτηκε και μου είπε «κάνε ό,τι νομίζεις». Κατάστρωσα ένα σχέδιο για να προϊδεάσω τον κόσμο. Τα πάντα είναι μία διεργασία νοημοσύνης. Σαν να έχεις ένα πρόβλημα που ζητάει τη λύση του. Σ’ αυτή την περίπτωση, εφόσον είχα το δίσκο της Πωλίνας στα σκαριά, σκέφτηκα να τους βάλω μαζί σ’ ένα τραγούδι ντουέτο. Ο διευθυντής της SONY και φίλος Κώστας Μπουρμάς συμφώνησε και τότε ένα άλλο γνωστό ανέκδοτο έγινε τραγούδι. Μιλάω  για έναν τύπο που έκανε push-ups και ένας Κινέζος του φώναξε: «Hey, mister! The lady has gone!» (Ε, κύριε! Η γυναίκα έχει φύγει!) (γέλια). Έτσι προέκυψε το ντουέτο «Push Ups» που έγινε αμέσως επιτυχία και η παρουσία/φωνή του Δάντη ξάφνιασε ευχάριστα. Θυμάμαι, ο πρώτος που μου το σχολίασε ως «πανέξυπνο» ήταν ο Γιώργος Νταλάρας. Μια βδομάδα μετά πήγα στη εταιρεία και τους είπα: «Σε είκοσι μέρες πρέπει να κυκλοφορήσει δίσκος με το Δάντη»! Βέβαια δε βγήκε σε 20 μέρες αλλά σε ένα μήνα και ήταν τα «Δακτυλικά Αποτυπώματα» φυσικά. Όπερ έδει δείξαι. 

  

«Δακτυλικά Αποτυπώματα» (Χρήστος Δάντης, 1990)
Γ.Κ. Αυτό το τραγούδι είναι βαθιά βιωματικό και εμπεριέχει λεξιλόγιο μίας προσωπικής μου σχέσης. Δεν ξέρω ακόμα αν έκανα καλά, παγώνοντας στο χρόνο και στιγματίζοντας μια κατάσταση που ενώ εσύ προχωράς αυτή σε τραβάει πίσω. Άλλωστε έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία που και να ήθελες να κρυφτείς απ’ αυτό, δεν μπορούσες. Αυτά για όποιον κατάλαβε! Το τραγούδι αυτό είναι απ’ τα ελάχιστα τραγούδια που παρέμεινε στο συρτάρι  μου αρκετό καιρό. Αρχικά το είχα δεσμεύσει για τον Γιώργο Νταλάρα -θα είχε άλλη τύχη όπως το «Με Τελείωσες» φαντάζομαι. Ο Γιώργος ήταν ο πρώτος που το ξεχώρισε. Κανείς άλλος δεν το κατάλαβε! Για ένα διάστημα το τραγούδι έτρωγε πόρτα από πολλούς τραγουδιστές. Π.χ. ο Καρβέλας μου είπε ότι δεν κάνει για την Άννα. Παρά λίγο να το πει η Αλέξια. Κάναμε δοκιμή με τη Διαμάντη στο studio, αλλά το εγκαταλείψαμε. Ο Πάριος μου είπε: «πολύ καλό αλλά δε μου πάει», κ.λπ. κ.λπ. Εγώ πάλι πίστευα ότι το τραγούδι θα χάλαγε κόσμο και ο μόνος τρόπος να το αποδείξω ήταν να το πει ένας νέος τραγουδιστής, ο  Χρήστος Δάντης. Και αφού άνοιξε διάπλατα την πόρτα σ’ ένα νέο τραγουδιστή, φανταστείτε τι θα γινόταν αν το είχε πει π.χ. ο Πάριος -δικά του λόγια είναι αυτά, όχι δικά μου. Αλλά μου είπε ότι φταίω εγώ που δεν το κατάλαβε γιατί του το έδωσα σε δείγμα τραγουδισμένο από μία «βλάχα» (γέλια)! Και του είπα:
- Και με ποιόν ήθελες να στο φέρω τραγουδισμένο; Με τον Πάριο;  (γέλια).

Μου είπε:
- Δεν πειράζει, ήταν γραφτό να κάνει καριέρα ένα νέο παιδί!

Άκουσε και ένα παρατράγουδο τώρα. Τον Δάντη, η εταιρία SONY, τον πρωτογνώρισε την ημέρα που είχα τελειώσει την ηχογράφηση και πήγαμε να τους παρουσιάσουμε τα τραγούδια του δίσκου. Σύσσωμοι αποφάνθηκαν ότι ο δίσκος ήταν μεγάλη μαλακία και μου είπαν:
- Καραλή, την πάτησες αυτή τη φορά!

Μέχρι που θα ήθελαν να σταματήσουν το δίσκο γιατί, και καλά, δεν υπήρχε επιτυχία. Μετά άρχισαν οι ειρωνείες και, με εξαίρεση τον Γιάννη Δουλάμη, όλοι οι άλλοι γνωμάτευσαν ότι  ο δίσκος δεν πρόκειται να κάνει τίποτα. Τόσο ηλίθιοι και τόσο άσχετοι και φανταστείτε ότι  το παίζουν ειδικοί. Όταν τελείωσε το «meeting του κώλου», σηκωθήκαμε να φύγουμε και δεν ξέρω πώς μου ήρθε αλλά τους είπα αυθόρμητα: «Γνώμη σας που αύριο θα είναι η συγνώμη σας» -αργότερα το έκανα κι αυτό μεγάλη επιτυχία. Μέσα στο ασανσέρ, ο Χρήστος ξέσπασε σε κλάμα και μου ψέλλισε:
- Τόσο μαλακία είναι;
- Μην ακούς τα ζώα ρε. Αυτοί κοιμούνται όρθιοι! Ξύνονται. Ανίδεοι μαλάκες, υπάλληλοι είναι ρε. Μόνο το όνομά μου στα δισκοπωλεία πουλάει 10.000 δίσκους. Άμα μπεις σε 10.000 σπίτια, ήδη την έχεις κάνει!
- Ναι, έτσι είναι…

Όπως ξέρεις ο δίσκος «Δακτυλικά Αποτυπώματα» έκανε τρομακτική επιτυχία και καθιέρωσε ένα νέο τραγουδιστή. Η εταιρία αποθησαύρισε αλλά ουδέποτε ζήτησαν έστω μια συγνώμη. Σήμερα τόσα χρόνια μετά, τους κυνηγάει ο απόηχος της ξεφτίλας αυτού του meeting. Ένα χρόνο μετά το περιστατικό, χωρίς να έχω ιδέα, ο Χρήστος μου ανακοίνωσε ότι τους παράτησε και πήγε στην BMG αγνοώντας και συμβόλαια και υπογραφές... γιατί δεν μπορούσε να βλέπει τα μούτρα τους. Και καλά έκανε φυσικά.
Οι τρισμέγιστοι φωστήρες της SONY για μία ακόμα φορά γνωμάτευσαν ότι «εγώ τον έπεισα να αλλάξει εταιρεία» για να τα πάρω!!! Πόσο κρετίνοι; Τελικά είχαμε στιγματιστεί, ο Χρήστος ως «καλός», εγώ ως «κακός» και αργότερα προσετέθη και η Γιαγκούση στην παρέα, ως «άσχημη».

Θυμάμαι κάτι εμφανίσεις του Δάντη στο κανάλι του Καρατζαφέρη…
Γ.Κ.: Δεν ήταν το κανάλι του Καρατζαφέρη τόσο, αλλά μάλλον η εκπομπή του Ρακιτζή. Κόλαση γινόταν εκεί! Με αστυνομία μπαίναμε και από την πίσω πόρτα φεύγαμε… Χαμός! Χιλιάδες κόσμος! Κοίτα, αυτό που έγινε δεν ήταν συνηθισμένο πράγμα. Λες και σκάσανε οι Beatles στην Ελλάδα. Εκτός των τραγουδιών και της φωνής του Δάντη, έχτισα μια εικόνα που έλειπε. Ήταν κάτι πολύ παράξενο. Ήτανε το top των προσδοκιών μου. Ήξερα ότι θα κάνω επιτυχία αλλά κάποια στιγμή χτυπήσαμε ταβάνι. 

«Λέει Λέει» (Λίτσα Διαμάντη, 1990)
Γ.Κ.: Ούτε που θυμάμαι πόσα «Λέει Λέει» βγήκανε μετά το δικό μου… Κάποτε ρώτησα έναν απ’ αυτούς του «μουσικοσυνκλέφτες» γιατί  μου το βούτηξε και μου είπε:
- Δεν το βούτηξα. Το έκανα γιατί μου θύμιζε «Λάι, λάι, λα».

Του είπα:
- Όχι, γι’ αυτό το έκανα εγώ! Εσύ το έκανες επειδή το άκουσες από μένα και το βρήκες έτοιμο!

Συμπέρασμα:  ένα ποτηράκι νερό πήρανε, το ποτάμι δε στέρεψε. Πράγματι, ήθελα να κάνω κάτι, το οποίο να είναι μοντέρνο μεν, αραβότροπο δε. Πέρασε από το μυαλό μου το «Λάι Λάι Λάι», που ήξερα  από Αγγελόπουλο και άλλους παλιούς, και το ‘κανα «Λέει Λέει». Μετά λύπης μου, εκτός Κότσιρα κ.λπ. που το βούτηξαν στην Ελλάδα, το ίδιο κάνανε και σε γειτονικές χώρες και μοστράρανε τα ονόματά τους  στα CDs και στο YouTube. Ένας απ’ αυτούς, Σέρβος-κλεφτρόνι και καλά συνθέτης, είχε έρθει σπίτι μου και με παρακαλούσε να μην τον κυνηγήσω γιατί δεν είχε δήθεν ιδέα κ.λπ. Είναι να τα λυπάσαι αυτά τα ανθρωποειδή! Έχω περισσότερα από 100 τέτοια περιστατικά κλεμμένων τραγουδιών μου  και φυσικά δε γίνεται τίποτα. Θα μου πει κάποιος, εδώ δε γίνεται τίποτα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ποιος χέστηκε για τα πνευματικά δικαιώματα.

«Σκάσε» (Χρήστος Δάντης, 1990)
Γ.Κ.:  Αντέγραψα τον εαυτό μου. Εγώ ποτέ δεν έλεγα «πάψε». Το θεωρώ αδερφίστικο. Και στο σκύλο μου ακόμα, «σκάσε» λέω. Πάντως, με την τρυφερότητα με την οποία εκφέρεται  και με τις  λέξεις/νοήματα που το περιβάλλουν, μόνο επιθετικό ή υβριστικό δεν μπορείς να το πεις. Γενικά ό,τι λέει μέσα ο πρώτος δίσκος του Δάντη, είναι κόπια του εαυτού μου. Είναι κάτι σαν αυτοβιογραφικό J. Η επιτυχία πολλών τραγουδιών μου με το Χρήστο οφείλεται στο ότι ακροβατούν μεταξύ λαϊκού και  ροκ-σόουλ. Υπάρχει τρόπος να σου πω το «Σκάσε» και να ακουστεί λαϊκό (σ.σ.: τραγουδάει το «Σκάσε» με διαφορετικό, λαϊκότροπο, ύφος). Αυτό το πράγμα που σου ‘κανα τώρα είναι ίσως ένα από τα μυστικά της χημείας μας. Ο Χρήστος έχει και ανατολίτικα στοιχεία. Ο πατέρας του ήταν ένας εξαιρετικός τραγουδιστής και η μάνα του τραγουδούσε επίσης. Έχει ακούσματα από τη Σμύρνη, κάπου από κει κρατάει η σκούφια της οικογένειας, εξ ου και η περιοχή (Καισαριανή) όπου έμεναν. Γεφυρώνει λοιπόν δύο σχολές και αυτό περνάει υποσυνείδητα. Ποτέ τα τραγούδια μας δεν ήταν τόσο ανάλαφρα Pop σαν του Χαριτοδιπλωμένου ή της Αλέξιας, «Τα Κορίτσια Ξενυχτάνε»… Δεν είναι έτσι.

«Σκελετούλα» (Χρήστος Δάντης, 1990)
Γ.Κ.: Η «σκελετούλα» είναι μία λέξη που  άκουσα από την Πωλίνα. Αλήθεια, πόσα και πόσα κορίτσια δεν μου έχουν πει: «εμένα σκεφτόσουν όταν το έγραφες;». Βιωματικό κι αυτό με τρυφερές εικόνες, όπως «με τα χέρια μου σου κλείνω τη μεσούλα» κλπ. Αυτό το τραγούδι είναι το αντίθετο  της «Νταρντάνας» που προανέφερα.

«Στην Προηγούμενη Ζωή» (Χρήστος Δάντης, 1990)
Γ.Κ.: Πάντα πίστευα στην αρχιτεκτονική του δίσκου. Δηλαδή στη σειρά των τραγουδιών και τη θεματολογία ώστε να ακούγονται σαν διαφορετικά κεφάλαια και να μη δίνουν -όπως πολλοί δίσκοι- την εντύπωση ότι όλα είναι ίδια. Ακόμα και το εξώφυλλο είχε ευρήματα. Παραγωγή: Καραλής – Δάντης, αχώριστοι και φίλοι, Milly Vanilli. Έτσι έσπαγα το κεφάλι μου να βρω διαφορετικά κεφάλαια -μουσικά και στιχουργικά- και ένα από αυτά ήταν «Στην Προηγούμενη Ζωή» που έχει εσωτερικές και μεταφυσικές αναζητήσεις, κάτι σαν αναδρομή δηλαδή. Μεγάλο θέμα φυσικά, αφού έχει χυθεί πολύ μελάνι επί αιώνες γύρω απ’ αυτό το θέμα. Αυτό το κεφάλαιο της μεταφυσικής αναζήτησης συνεχίστηκε και στους επόμενους δίσκους -βλέπε το «Γίνεται Μόνο Του» που είναι απ’ τ’ αγαπημένα μου. Σημειωτέον ότι λίγο αργότερα άκουσα άλλη μία «Προηγούμενη Ζωή» δια στόματος μεγάλης Ελληνίδας τραγουδίστριας! Συμπέρασμα: Όσοι μπορούν κάνουν, όσοι δεν μπορούν κλέβουν! Για να επανέλθω, η «Προηγούμενη Ζωή», το «Γίνεται Μόνο Του» και άλλα όπως το «Συγνώμη Παιδιά», «Χριστούγεννα Και Λοιπόν», είναι δύσκολα θέματα που ως ένα σημείο κατάφεραν να στρέψουν την προσοχή μιας μερίδας του κόσμου μακριά  από τα κιτς σαχλοτράγουδα, τύπου «σ’ αγαπώ-δε μ’ αγαπάς και στον Άδη θα με πας» (γέλια). Εγώ ποτέ δε θα έγραφα κάτι τέτοιο ενώ θα έγραφα ευχαρίστως ένα πολεοδομικό τραγούδι που να λέει: «Ούτε στην Κούβα δε θα δεις τόση λακκούβα» (γέλια). Είναι θέμα αισθητικής βλέπεις! Κανείς δεν έχει καταλάβει τις προσλαμβάνουσες και τον τρόπο που ψάχνω τα θέματά μου. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι το «ο χρόνος είναι πεπερασμένος – ουχί περιορισμένος» το έκανα τραγούδι με τίτλο «Το αργότερο που θέλω να σε δω – είναι το γρηγορότερο». Ένας σημαντικός φίλος μου, είπε κάποτε ότι είμαι πολυσχιδής, ιδιοφυής, σχιζοφρενής  Και ρηξικέλευθος θα προσέθετα!

«Αμάν» (Χρήστος Δάντης, 1991)
Γ.Κ.: Το «Αμάν» κρύβει μία πολύ καλή ιστορία. Όταν τρέχανε ακόμα τα «Δακτυλικά Αποτυπώματα», η εταιρία με πίεζε να βγάλουμε νέο δίσκο. Είναι αυτή η αναπάντητη απορία μου, γιατί με ρωτούν πάντοτε «πότε θα κάνετε καινούργιο δίσκο;». Μα ρε πούστη μου, σήμερα ήρθες στην παρουσίαση του χρυσού δίσκου και έχουν περάσει μόλις τρεις μήνες απ’ την κυκλοφορία του. Άσε με να ευχαριστηθώ τη στιγμή μου! Θέλουν να τους πεις «αύριο». Είναι η κλασσική ερώτηση «τί ετοιμάζεις τώρα;», «πότε θα κάνεις τον επόμενο δίσκο;». Είναι ένα κλισέ ή αμηχανία; Δεν ξέρω. Έτσι λοιπόν η εταιρεία πίεζε, πίεζε πολύ και καλό είναι με την εταιρία να έχεις μια απόσταση αλλά να έχεις και καλή σχέση. Δεν μπορεί να ζητάς μόνο, πρέπει και να δίνεις. Έπρεπε, λοιπόν, να υποχωρήσω κάπως. Έλα όμως που τα «Δακτυλικά Αποτυπώματα» δεν έλεγαν να κοπάσουν και η αλήθεια είναι ότι ένα γνωστό τραγούδι στο peak του, δύσκολα νικιέται. Όταν κάτι δεν έχει πεθάνει, δεν μπορείς να το πεθάνεις εσύ με το ζόρι για να επιβάλεις κάτι άλλο. Έτσι αποφάσισα να πάω τελείως κόντρα γιατί ήθελα να αποφύγω τη σύγκριση. Έπρεπε να κάνω ένα κομμάτι που να ακούγεται ethnic επειδή έχει τη λέξη «Αμάν» (σαν την «Ανατολίτισσα» που σου είπα πριν), αλλά τώρα έχω να κάνω και με καλύτερο εργαλείο-τραγουδιστή, άρα μπορώ να κάνω θαύματα. Αποτέλεσμα; Το κομμάτι παιζόταν στο MTV για ένα μήνα και εκλάπη 5 φορές (απ’ όσο ξέρω). Στην Τουρκία συγκεκριμένα -το ίδιο ακριβώς «Αμάν» copy paste με τίτλο «Avacum»- έκανε καριέρα σε πρωτοεμφανιζόμενη τραγουδίστρια και φυσικά το υπογράφουν κάποιοι κλέφτες όπως η Sezen Aksu, διάσημη τραγουδίστρια της Τουρκίας, που εδώ το έπαιξε στιχουργός. Και μια που την ανέφερα, κάποτε είχα κάνει έναν instrumental δίσκο ethnic, με τίτλο «Odyssey», που κυκλοφόρησε σ’ όλα τα μέρη του κόσμου. Προς μεγάλη μου τιμή είχε παρουσιαστεί σε μία μεγάλη έκθεση στο Παρίσι (MIDEM) και αμέσως υπεγράφη συμβόλαιο με μια Γερμανική εταιρεία distribution, την  Koch Records, για κυκλοφορία σε όλον τον κόσμο. Ένα κομμάτι απ’ το album αυτό, με τίτλο «Eclipse», το βούτηξε η  ίδια Τουρκάλα Sezen Aksu, χρησιμοποίησε ατόφιο το ηχογράφημά μου χωρίς την άδεια μου και το μετέτρεψε στο πασίγνωστο «Adi Bende Sakli».  Αποτέλεσμα; Εκατομμύρια πωλήσεις... Κάποια στιγμή τους τσάκωσα και τους έτρεξα στα δικαστήρια. Αποδείχθηκε με ψηφιακή ανάλυση ότι είναι copy-paste το play back το δικό μου στο οποίο προσέθεσε απλά στίχους και τη φωνή της. Ύστερα από χρόοοονια και έξοδα καταδικάστηκε να πληρώσει 15.000 ευρώ αλλά αρνήθηκε και πήγε την υπόθεση σε δεύτερο βαθμό και τώρα θα περιμένουμε καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα να δούμε τι θα γίνει. Τίποτα απολύτως δηλαδή! Απλά, κάποια στιγμή η παλίρροια τραβιέται και φαίνονται οι ξεβράκωτοι.

Μόνο 15.000€; Αυτή μπορεί να έβγαλε εκατομμύρια. Άμα είναι έτσι, θα το ξανακάνει.
Γ.Κ.: Χαίρω πολύ! Και το έκανε και θα το ξανακάνει. Άλλωστε το ίδιο κάνουν και πολλοί Έλληνες που το παίζουν νεόκοποι «συνθέτες» κι ας μην ξέρουν να παίξουν ούτε τα κάλαντα... Πάντως η εφημερίδα Hurriyet και πολλά τουρκικά κανάλια την έχουν βγάλει «στη σέντρα» και την έχουν φέρει σε δύσκολη θέση, μια και δε χωράει αμφιβολία ότι μου βούτηξε το κομμάτι. Μιλάμε για ρεζίλι δηλαδή. Βάλε Karalis, Sezen Aksu στο Google να δεις τι γίνεται. Χαμός! Αυτή φυσικά το παίζει τρέλα, δήθεν δεν ήξερε και αλληλοκατηγορούνται με τη δισκογραφική εταιρεία. Πριν πέντε χρόνια είχα μια σχέση με μια κοπέλα απ’ τη Σλοβενία που ήξερε πολλά απ’ τα τραγούδια μου… στα σέρβικα και όχι μόνο! Έτσι πιάσαμε πολλούς «στα πράσα». Τα είχαν κλέψει φυσικά! Να μην συζητήσουμε άλλες γειτονικές χώρες, π.χ. Βουλγαρία. Γύρω στο 2010 ένα άλλο τραγούδι μου από το δίσκο που έκανα για το Χρήστο Πάζη «Δεν Παλεύεται», σ’ ένα μήνα κυκλοφόρησε στη Βουλγαρία με άλλο όνομα συνθέτη και έγινε μεγάλη επιτυχία! Αυτή είναι η κοινωνία μας. Αυτός είναι ο κόσμος δικαίου που φτιάξανε. Put up or shut up.  

«Είπες Τίποτα» (Χρήστος Δάντης, 1991)
Γ.Κ.: Είχα μια πρόταση-ανάθεση από την εταιρία να γράψω τραγούδια για το δίσκο της Πίτσας Παπαδοπούλου. Θεώρησα ότι ένα κομμάτι απ’ αυτά που έγραψα, θα πήγαινε περισσότερο στο Δάντη και τελικά προέκυψε το «Είπες Τίποτα» με τη μορφή που όλοι ξέρουμε. 

«Πολύ Μιλάς Λίγο Φιλάς» (Πωλίνα, 1991)
Γ.Κ.: Έψαχνα απεγνωσμένα για «ευρήματα». Έτσι ανακάλυψα το «Πολύ Μιλάς Λίγο Φιλάς». Ένα χρόνο αργότερα ακούστηκε παντού το αγγλόφωνο «Don’t Talk Just Kiss» που ήταν ακριβώς το ίδιο θέμα.  Ευτυχώς που έπεται, αλλιώς όλοι θα πίστευαν ότι το «βούτηξα». Τότε έτυχε να κάνουμε παρέα μ’ έναν Αμερικάνο παραγωγό, τον Arthur Baker, που είχε έρθει στην Αθήνα για το θέμα  διεθνοποίησης του Δάντη. Ένα βράδυ άκουσε το τραγούδι μου και του άρεσε πολύ. Του είπα την ιστορία με την αμερικάνικη σύμπτωση που ακολούθησε και θυμάμαι ότι μου είχε πει: «Στην Αμερική τίποτα δεν είναι σύμπτωση»! Δεν υπαινίσσομαι κάτι,  απλά σου λέω τι μου είπε.    

«Στην Πολυθρόνα Τη Bamboo» (Πωλίνα, 1991)
Γ.Κ.: Όταν έμενα στο Χαλάνδρι, το βράδια άραζα στο μπαλκόνι σε μια πολυθρόνα από μπαμπού μ’ ένα πάκο χαρτιά δίπλα μου και σκεφτόμουνα ατελείωτα. Είμαι από τους λίγους συνθέτες που συνήθως δε γράφω με όργανο αλλά με το μυαλό μου. Τουλάχιστον την πρώτη σύλληψη. Ο λόγος, γιατί πιστεύω ότι το όργανο, τα δάχτυλά μου και η παιδεία μου θα με παρασύρει σε βατά μονοπάτια και θα περιορίσει τη φαντασία μου. Έτσι ξεκινούσα να συνθέτω ένα τραγούδι σαν σφύριγμα και αργότερα με όργανο και παρτιτούρες το εναρμόνιζα και του έδινα το κατάλληλο ύφος. Κάποτε είχα πει ότι τραγούδι είναι η ανάγκη του ανθρώπου για σφύριγμα στο δρόμο! Έτσι η ώρα περνούσε και το ρολόι έδειχνε 5 ενώ εγώ πίστευα ότι είναι 2. Οι τρεις αυτές χαμένες ώρες, κατ’ εμέ, είναι ο απόλυτος ορισμός της δημιουργίας! Κι επειδή τα απλά είναι τα πιο σημαντικά και είναι όλα δίπλα μας, αρκεί να μπορούμε να τα δούμε, ένα βράδυ ασχολήθηκα με αυτήν «την Πολυθρόνα την Μπαμπού» πρώτον γιατί μου έκανε «κλικ» ο τίτλος «Μπαμπού» και δεύτερον γιατί μπορούσε να διανθιστεί με απλές, καθημερινές εικόνες και κάποια ερωτικά στοιχεία. Άλλο ένα βιωματικό λοιπόν: «… στην πολυθρόνα την μπαμπού με τα ριγέ τα μαξιλάρια, εκεί αράζω τις νυχτιές και κάνω μόνος μου σενάρια..». Να σημειώσω ότι η Πωλίνα είπε σπουδαία τραγούδια μου όπως: «Ράδιο Αγάπη Μου», «Ανατολίτισσα», «Πολύ Μιλάς-Λίγο Φιλάς», «Όλοι Τα Παίρνουνε», «Καλή Επιτυχία», «Ό,τι Δηλώσεις Είσαι» και άλλα πολλά, όπως το «Ψεύτη, όποιος σε πιστεύει έξω πέφτει» που μαζί με το «Όλοι Τα Παίρνουνε» αφιερώνεται στους τέως, τους νυν και αεί πολιτικούς απατεώνες αυτού του τόπου.

«Είμαι Φερέγγυος» (Λευτέρης Πανταζής, 1992). Φαντάζομαι θα ‘χεις ακούσει πολλά γι’ αυτό το τραγούδι…
Γ.Κ.: Εγώ, τίποτα! Ο Πανταζής τ’ ακούει! Λοιπόν, εγώ έκανα πλάκα και θυμάμαι ότι το «Φερέγγυος» και το «Με κυνηγάνε έντονα της γειτονιάς τα έντομα» είχαν μεγάλο σουξέ στην παρέα μου. Η άποψή μου είναι ότι όταν κάτι πάει καλά σε 30 ανθρώπους (όπως συνέβη και με τα «Δακτυλικά Αποτυπώματα»), θα πάει καλά και στο πανελλήνιο. Άλλωστε τα γκάλοπ αυτό δεν κάνουνε; Προσωπικά στόχευα τον Μπουλά. Θα κάναμε την πλάκα της ζωής μας. Ο Μπουλάς, όπως καταλαβαίνεις, θα του έδινε και το σατιρικό ύφος που χρειαζότανε. Η αλήθεια είναι ότι ο μαέστρος της ορχήστρας του Πανταζή μεσολάβησε κι έπεισε και τους δύο μας να γίνει αυτό το «άσμα-ασμάτων». Άλλωστε απ’ τον «Παπαγάλο» ερχότανε... Πανταζής = τραγουδιστής–διασκεδαστής και πολύ καλός σ’ αυτό το είδος, άρα γιατί όχι; Τελικά έγινε χαμός! Και τα πήρε όλα φαλάγγι, ακόμα και ένα υπέροχο τραγούδι που του είχα δώσει για το οποίο η εταιρεία μου είχε πει: «Γιάννη, αυτό είναι για την Ελευθερία Αρβανιτάκη»...

Ο Λευτέρης Πανταζής σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό Δίφωνο (τεύχος 67, Απρίλιος 2001) είπε ότι αυτό το τραγούδι αποτέλεσε το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του. Μεταξύ άλλων είπε: «Δέχτηκα όμως εκβιασμό για να το πω. Αυτό το τραγούδι το έγραψε ο Γιάννης Καραλής και με υποχρέωσε να το πω, προκειμένου να μου δώσει άλλα πέντε για το δίσκο μου. Ήταν όμως η πρώτη και τελευταία φορά στην καριέρα μου που ενέδωσα σε εκβιασμό…».
Γ.Κ.: Τι έκανε λέει; Τον εκβίασα; (γέλια). Μήπως τον βασάνισα  κιόλας και δεν το θυμάμαι; Μου προκαλούν γέλια όλα αυτά. Πάντως ο Καρβέλας μου έδωσε συγχαρητήρια γιατί κι αυτός είχε γράψει παρόμοια τραγούδια, όπως «Γλυκέ μου φαλάκρα, για σένα φτάνω στ’ άκρα». Μου είχε πάρει την πρωτιά και έπρεπε να χτυπήσω. Πάντως είσαι ο πρώτος που με ρωτάς! Ποτέ και κανείς δε με ξαναρώτησε. Καταλαβαίνουν ότι είναι στα πλαίσια της πλάκας μου και μόνο. Σου είπα ποιος μεσολάβησε και θυμάμαι ακόμα ότι ο Λευτέρης είχε μια εμμονή σε ένα φρικτό τραγούδι που θα έλεγε στον ίδιο δίσκο, το «Θέλεις». Στη δισκογραφία δεν μπήκαμε για να συνυπάρχουμε, αλλά για να νικάμε! Τότε έβαλα κάτω το έξυπνο μυαλό μου και σκέφτηκα πώς νικιέται ένα τόσο κακό τραγούδι; Ασφαλώς με ένα πιο κακό! (γέλια).

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι από τη μια ο Πανταζής αναφέρει αυτό το τραγούδι ως παράδειγμα κακής επιλογής και από την άλλη η Λίτσα Διαμάντη επικαλείται δικό σου τραγούδι, το «Γι’ Αγάπη Μη Μιλάς», ως καλλιτεχνικό άλλοθι για κάποιες επιλογές εκείνης της περιόδου. Έχουμε, δηλαδή, δύο τραγούδια του ίδιου δημιουργού, διαμετρικά αντίθετα.
Γ.Κ.: Αυτό επιβεβαιώνει αυτό που σου είπα νωρίτερα περί δυισμού.  Ίσως αυτό να είναι και λίγο σχιζοφρενικό. Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι, αλλά η δική μου περίπτωση είναι λίγο διαστροφική. Δεν είναι κι απόλυτα λογικό αλλά έτσι πίστευα ότι εκτονώνω την άλλη πλευρά του εαυτού μου, η οποία είναι η μισή με χιούμορ και η άλλη μισή μεστή γνώσης περισυλλογής και σοβαρότητας (αλλά όχι σοβαροφάνειας). Δεν υποδύομαι ούτε επαγγέλλομαι τον παντογνώστη. Ή γνωρίζω ή το βουλώνω. Όλοι λένε ότι είμαι πολύ έξυπνος; Αν έχουν δίκιο, αποδεικνύεται από το πόσες ερωτήσεις κάνω. Τρελαίνω άνθρωπο! Ειδικά άμα πέσει δίπλα μου άνθρωπος ο οποίος ξέρει ένα αντικείμενο που δεν ξέρω, θα τον στείλω στο τρελοκομείο από τις ερωτήσεις. Δεν μπορώ να διανοηθώ μια μέρα που δεν έμαθα κάτι. Ασχολούμαι με τρεις επιστήμες ταυτόχρονα, σχεδιάζω, κάνω γελοιογραφίες, ηλεκτρονικά, προγραμματισμό, έμαθα αγγλικά μόνος μου, ξέρω τυφλό σύστημα ενώ βλέπω (γέλια) κ.λπ. Πάντως, τις ελεύθερες ώρες μου, γράφω και κανα τραγούδι.

«Και Πάω-Πάω» (Βασίλης Καρράς, 1993)
Γ.Κ.: Κλασική παραγγελία της εταιρίας.
- Σε παρακαλώ πάρα πολύ, έχω ένα δίσκο για τον Καρρά και δεν έχω σουξέ.
- Γιατί;
- Ε, τώρα Γιάννη έγινε. Δεν μ’ αρέσει που σ’ το ζητάω, αλλά θέλω σουξέ.

Το περιθώριο που ‘χα μπροστά μου ήταν 3-4 μέρες. Δεν καμαρώνω, απλά ειδικεύομαι όπως και 2-3 άλλοι στο χώρο, να βγάζουμε το φίδι από την τρύπα. Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί καλείσαι να βάζεις συνεχώς «τρίποντα». Είναι δύσκολο να επιβεβαιώνεις διαρκώς την αξία σου. Τελικά έγινε κόλαση με το τραγούδι και έμεινε διαχρονικά. Πράγματι ο δίσκος δεν είχε «σουξέ». Πώς αποδεικνύεται;  Απ’ το ότι το μόνο που ακούστηκε απ’ αυτό το δίσκο, ήταν το «Και Πάω-Πάω». Του έγραψα κι άλλο ένα πάρα πολύ καλό τραγούδι. Μπαλάντα αυτή τη φορά με τίτλο «Ήταν Ανάγκη;». Υ.Γ. Ο Βασίλης έχει ψυχή και προσωπικό στυλ.  

«Οι Ωραίοι Έχουν Χρέη» (Χρήστος Δάντης, 1993)
Γ.Κ.: Εκείνη την εποχή με τον Δάντη αποφασίσαμε να κάνουμε μία μικρή στροφή προς το λαϊκότερον. Έβλεπα ότι ήταν ανάρπαστος από τα νυχτερινά κέντρα αλλά λόγω του είδους των τραγουδιών μας, κάλυπτε τις ανάγκες του πρώτου προγράμματος και παρέδιδε τη σκυτάλη σε λαϊκούς τραγουδιστές, τριπλά αμειβόμενους. Για να γεφυρώσω λοιπόν το χάσμα έπρεπε να σκαρφιστώ κάτι λαϊκότερο, στα μέτρα του Χρήστου φυσικά. Σου θυμίζω  ότι τα νυκτερινά κέντρα έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο στις καριέρες των τραγουδιστών αυτού του τύπου. Π.χ. Ρέμος, Πάζης, Πλούταρχος κ.λπ. είναι σε μεγάλο βαθμό δημιουργήματα κάποιου «μαγαζάτορα» και οι χώροι διασκέδασης με τις φωτεινές μαρκίζες ήταν σημείο αναφοράς επιτυχίας αυτού του τύπου τραγουδιστών. Κάτω απ’ αυτές τις σκέψεις γράφτηκε ο στίχος «Οι Ωραίοι Έχουν Χρέη» γιατί η μουσική μου προϋπήρχε με κάποιο άλλο στίχο. Με γνώμονα και πάλι το χιούμορ, η μικρή λαϊκή στροφή έγινε, το τραγούδι ξεχώρισε αμέσως και έμεινε σαν σλόγκαν διαχρονικό αφού έτυχε να είναι επίκαιρο λόγω των  γαμ... καταστάσεων  που βιώνουμε. 

«Όταν Μια Γυναίκα» (Λίτσα Γιαγκούση, 1993)
Γ.Κ.: Με το Δημήτρη Κοντογιάννη λέγαμε για πλάκα «Όταν μια γυναίκα πια δεν τη γαμείς, μην την καθυστερείς». Άσε να  γ....  κανένας άλλος. Αυτό όμως δεν μπορούσα να το κάνω τραγούδι, γι’ αυτό και το διασκεύασα στο «Όταν μια γυναίκα δεν την αγαπάς, άστηνε να φύγει μην την τυραννάς». Τα κουπλέ επίσης λακωνικά και περιεκτικά: «Όταν μια γυναίκα κλαίει κι έχει πόνο στην καρδιά, ένας άντρας πάντα φταίει, που δεν φέρεται καλά».  Στιχάκι ημερολογίου δηλαδή (γέλια).

«Θα Σε Γελάσω» (Χρήστος Δάντης, Καίτη Γκρέυ, 1994)
Γ.Κ.: Η Καίτη Γκρέυ είναι μεγάλη σχολή! Όταν κάνεις τραγούδια για τη Γκρέυ είναι σαν να είχες ραντεβού με την ιστορία. Θυμάμαι ότι της είχα γράψει ένα σπουδαίο λαϊκό τραγούδι, το «Αγαπητέ Θεέ» όπου άνοιγα διάλογο με το φανταστικό φίλο των ανθρώπων. Τότε θεώρησα, μιας και είχα την ευθύνη του Χρήστου, ότι είναι καλό να συγκεράσω ένα θηρίο της Pop μ’ ένα θηρίο του λαϊκού τραγουδιού. Γιατί όχι; Τέτοιους ανθρώπους δεν τους έχεις πάντα διαθέσιμους. Το ντουέτο λοιπόν Γκρέυ-Δάντης με τίτλο «Θα Σε Γελάσω» ήταν γεγονός και αμέσως ξεχώρισε. Μέχρι σήμερα παίρνω μηνύματα στο site μου γι’ αυτό το τραγούδι. Αυτό είναι η μεγαλύτερη δικαίωση. 

«Κάποιος Σ’ Αγαπάει» (Χρήστος Δάντης, 1994)
Γ.Κ.: Μετά τη στροφή στο λαϊκό με το «Οι Ωραίοι Έχουν Χρέη», όπου πρωτοεμφάνισα και καθιέρωσα και τη Γιαγκούση με το τραγούδι «Κέρνα Φαρμάκι», ένιωσα ότι λείψαμε απ’ την μοντέρνα σκηνή που είχαμε κατακτήσει και κάποιοι άλλοι έσπευσαν να καταλάβουν το κενό και το δικό μας το κοινό. Έπρεπε λοιπόν να ξαναμαζέψω το νεαρότερο κοινό και να ξαναγυρίσει σε μας. Το «Κάποιος Σ’ Αγαπάει» και γενικά ολόκληρος ο δίσκος «4» είναι προϊόν ωριμότητας και των δύο μας. Η εμπειρία μου και η Soul-Rock φωνή του Χρήστου, που είναι ο μόνος African τραγουδιστής με λευκό χρώμα, έκαναν και πάλι το θαύμα τους. Το «Κάποιος Σ’ Αγαπάει» που είχε κάτι απ’ τα παιδικά μου ακούσματα, έγινε επιτυχία 20 ημέρες πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος. Σου θυμίζω το «Μωρό Μου Εσύ» και το «Ψάξε Με» που επίσης έσκισαν και φυσικά τα κατακλέψανε κι αυτά κάποιοι αξιολύπητοι «μουσικοσυνκλέφτες». Εκείνη τη χρονιά θυμάμαι ότι σαρώσαμε τα βραβεία του Ποπ Κορν, ενώ το «Κάποιος Σ’ Αγαπάει» παιζόταν και αυτό στο αμερικάνικο MTV. Οποία τιμή!

«Μωρό Μου Εσύ» (Χρήστος Δάντης, 1994)
Γ.Κ.: Με τον Χρήστο ήμασταν πολύ καλοί φίλοι, αλλά είχαμε διακριτούς ρόλους. Συζητούσαμε πολύ και ονειροπολούσαμε. Κάποτε μου κόλλησε ότι έπρεπε να κάνουμε ένα τραγούδι που να μοιάζει με τανγκό. Μια προσπάθεια δηλαδή να φέρουμε χορευτικά τους ανθρώπους και πάλι πιο κοντά, να αφυπνίσουμε έναν «παλιομοδίτικο» ερωτισμό που είχε δώσει τη θέση του σε σύγχρονες τάσεις και εκφράσεις. Έγραψα τη μουσική και τη δοκίμασα σαν σήμα στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1, στην εκπομπή της Ναντίνας Χατζηδάκη. Έπαιζε ένα χρόνο το κομμάτι, μόνο μουσική, πριν γίνει τραγούδι και ήδη είχε δείξει τι μπορούσε να κάνει.  Εγώ φυσικά επέμενα:
- Τανγκό!
- Δεν θέλω τανγκό!
- Θα πεις τανγκό!
- Δεν θέλω τανγκό! (γέλια).

Τελικά επενέβη ο ενορχηστρωτής  Χάρης Ανδρεάδης:
- Θα το κάνω εγώ να είναι τανγκό που να μην είναι τανγκό!

Εγώ ολοκλήρωσα το στίχο που έλειπε, ενώ ο Ανδρεάδης με μία λεπτεπίλεπτη δουλειά το έκανε κάτι σαν «ρούμπα». Να, λοιπόν, που η διαφωνία ήταν εποικοδομητική. Ακολούθησαν πολλά «Μωρό Μου» φυσικά, αλλά πλέον το είχα συνηθίσει.

«Ψάξε Με» (Χρήστος Δάντης, 1994)
Γ.Κ. Μερικά κουπλέ είναι τόσο δυνατά που το τραγούδι παίρνει το όνομά του από την πρώτη λέξη του κουπλέ. Η φόρμα του τραγουδιού είναι τέτοια που το κουπλέ είναι σαν ρεφρέν. Το ρεφρέν λέει «Κι όταν δεν θα σ’ αγαπάω…» κι όμως το τραγούδι λέγεται «Ψάξε Με». Σ’ αυτή την περίπτωση θυμάσαι πιο πολύ το «Ψάξε Με».  Όπως στις «Νταλίκες» του Χρήστου Νικολόπουλου, όπου στο κουπλέ αναφέρεται η λέξη «Νταλίκες» και ενώ το τραγούδι έχει τίτλο «Με Τα Φώτα Νυσταγμένα» ο κόσμος το βάφτισε «Νταλίκες». 

«Στο Λιμανάκι» (Λίτσα Γιαγκούση, 1995)
Γ.Κ.: Την προηγούμενη χρονιά, τα έχει πάρει φαλάγγι όλα η Στέλλα Κονιτοπούλου με ένα νησιώτικο τραγούδι, «Τα Σφάλματά Σου Πέλαγα». Χαμός γινότανε. Εγώ φυσικά ζήλεψα και όταν ζηλεύω κάτι είμαι ταύρος εν υαλοπωλείο. Και σαν γνήσιος πολυσχιδής ψυχασθενής  Αιγόκερως είπα: «Εγώ δηλαδή δεν μπορώ να γράψω ένα νησιώτικο;». Άλλωστε όλη η Ελλάδα ένα νησί είναι. Άρχισα λοιπόν ν’ ακούω νησιώτικα για να εντρυφήσω στο είδος και ν’ αντιληφθώ  την τεχνική αυτών των τραγουδιών. Σύντομα συνέθεσα τη μουσική του και  έβγαλα το δικό μου λεξιλόγιο που θύμιζε νησιώτικο «στην πρύμνη και στην πλώρη σου», «στο λιμανάκι της καρδιάς σου» κλπ. Άλλωστε το έγραψα σε ένα νησί, το… Λαγονήσι Αττικής! (γέλια). Στο studio ένα πραγματικός νησιώτης και απίστευτος βιολιστής, ο Νίκος Χατζόπουλος, του έδωσε το χρώμα που έπρεπε και μετά η φωνή της Λίτσας ήρθε κι έδεσε. Το τραγούδι έγινε διαχρονική επιτυχία και μπήκε στην πινακοθήκη των νησιώτικων αφού πρόσφατα μάλιστα το επανεκτέλεσε στο δίσκο του ο Βαγγέλης Κονιτόπουλος. Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία-επιτυχία του, ανακαλύψαμε έναν άλλο θρασύτατο μαλάκα Σέρβο που το είχε σαβουρώσει και το πλασαρε για δικό του -βλέπε YouTube.

«Αεροπλάνο» (Λίτσα Γιαγκούση, 1997)
Γ.Κ.: Κάποτε είπα στο Χρήστο που ερχότανε από κάπου με αεροπλάνο:
- Αν σε ρωτήσουν στο τελωνείο «Τι δηλώνεις;» πες τους «Φαινόμενο»! (γέλια).

Αυτή η ατάκα άλλαξε λίγο «Κι αν μου πουν στο τελωνείο τι δηλώνω θα τους πω, ότι είμαι ερωτευμένη κι ότι φεύγω να σωθώ» και έγινε  ερωτικό τραγούδι που ακούγεται ακόμα. Εκφράζει μια φυγή απ’ τα προβλήματα και τη ρουτίνα, απ’ όπου κι αν προέρχονται αυτά.

«Δημόσια Συγνώμη» (Διονύσης Σχοινάς, 1997)
Γ.Κ.: Θεωρώ απλά ότι είναι ένας από τους πιο ωραίους και αδικημένους δίσκους μου. Είναι απ’ τις ελάχιστες «αποτυχίες» μου... γιατί δεν έκανε αυτό που όφειλε  να κάνει. Ίσως γιατί ο δίσκος βγήκε αμέσως μετά τον γάμο του Διονύση με την Γαρμπή και κανείς δεν έδινε σημασία για το δίσκο. Το life style νίκησε τα τραγούδια! Ήταν τόσο δυνατή και πρόσφατη η εικόνα της τηλεοπτικής πρότασης γάμου  που κανείς δε νοιαζότανε για τα τραγούδια του. Ο ίδιος ο Σχοινάς μου είπε ότι κάποιοι στα media τον αποκαλούσαν «Ο κύριος Γαρμπός» -παραλλαγή του Γαμπρός, δηλαδή. Πήγαινε στην τηλεόραση για να μιλήσει για το δίσκο και αυτοί το χρησιμοποιούσανε αυτό ως πρόσχημα για να τον φέρουν και να μιλήσουν για το γάμο και αν «φούσκωσε» η Καιτούλα. Οπότε έπεσα σ’ αυτή τη συγκυρία και δεν μπόρεσαν να την παλέψουν τα τραγούδια μου με τίποτα. Κι άλλες φορές έχω πέσει σε κακό timing αλλά ο χρόνος με δικαίωσε τελικά. Αυτή τη φορά, όμως, δεν έγινε. Εν τω μεταξύ, τον Σχοινά τον θυμάμαι προ γάμου, σε πολύ καλύτερη καλλιτεχνική φάση. Πολύ καλή και ζεστή φωνή. Μου τον είχε συστήσει ο Δάντης, λέγοντας «θα σε πάω ν’ ακούσεις ένα τραγουδιστή, να πάθεις πλάκα». Μετά το γάμο, σαν  να άλλαξε κάτι, σαν να ήτανε ετεροβαρής η σχέση. Δεν ξέρω τι ακριβώς έφταιξε αλλά αυτός κατέβαινε ενώ η Καίτη ανέβαινε.

«Μόνιμος Κάτοικος» (Πασχάλης Τερζής, 1997)
Γ.Κ.: Όταν μείνεις λίγο καιρό με τον Πασχάλη, τον αγαπήσεις και δεις τι άνθρωπος είναι, το μόνο που καταλαβαίνεις είναι ότι δε βλέπει την ώρα να γυρίσει σπίτι του στη Θεσσαλονίκη. Τότε έμενε σ’ ένα ξενοδοχείο στην Ποσειδώνος  απέναντι απ’ το κέντρο όπου εμφανιζόταν.
- Έλα να μου κάνεις παρέα ρε Γιάννη. Τι δουλειά έχω εγώ εδώ; Εγώ ανήκω στη Θεσσαλονίκη.

Δεν την μπορούσε καθόλου την Αθήνα. Αυτά τα λόγια του, τα είπα με το δικό μου τρόπο «Μόνιμος Κάτοικος» και έτσι έκλεισα το εμπορικό μου σκέλος σ’ αυτόν το δίσκο. Για να καλύψω και την ποιοτική πλευρά έγραψα μία υπέροχη μπαλάντα, το «Ρώτησα Τα Μάτια Μου» που θεωρείται ως ένα απ’ τα δέκα καλύτερά μου τραγούδια. Ο Πασχάλης κάποτε μου είπε:
- Δε μου έδωσες τραγούδι εσύ –προίκα μου έδωσες!

Κάποτε σε μία εκπομπή κάποιος με ρώτησε:
- Γιατί όμως «Ρώτησα Τα Μάτια Μου»;
- Και τι ήθελες να τον βάλω να πει; «Ρώτησα τα… φρύδια μου»; (γέλια)

Ρίχνοντας μια ματιά στο σύνολο της καριέρας σου, θα πω συμπερασματικά κάτι που διάβασα στο περιοδικό Δίφωνο (τεύχος 5, Φεβρουάριος 1996), το οποίο έγραψε: «Ο Γιάννης Καραλής είναι αξιόλογος τραγουδοποιός, παρεξηγημένος σίγουρα, αλλά από τον εαυτό του κυρίως. Πιστεύουμε ότι αρκετά τραγούδια του Καραλή θα είχαν άλλη θέση, χωρίς το ενορχηστρωτικό και εν γένει ερμηνευτικό ύφος και ήθος που προκρίνει για τα τραγούδια του».
Γ.Κ.: Τους κριτικούς, τους αγαπάω όσο μ’ αγαπάνε. Είναι σαν τους γιατρούς: Πας σε πέντε και παίρνεις πέντε διαφορετικές γνωματεύσεις (γέλια). Η σχέση μου με το Δίφωνο είναι ότι αυτοί είναι απλά «περιοδικό», εγώ είμαι κάτι μόνιμο. Δεν είμαι απλά «αξιόλογος» αλλά μοναδικός, όπως όλοι μας άλλωστε. Φυσικά θα είχα άλλη καριέρα αν ήθελα, αλλά  γρήγορα διαπίστωσα ότι στην άλλη όχθη είχαν βρει καταφύγιο όλοι οι αστοιχείωτοι... -ψάξ’ το και θα δεις τι εννοώ. Τα τραγούδια δε φτιάχνονται για 10 κομπλεξικά ψώνια, αλλά για τον κόσμο. Μετά από εκατομμύρια πωλήσεις και 24 χρυσούς και πλατινένιους θεωρώ ότι το κοινό με αντάμειψε πλουσιοπάροχα και για μένα αυτό και μόνο μετράει. Πριν λίγο σου είπα ότι ο «μουσικολόγος» Νοταράς συμπεριέλαβε το «Με Τελείωσες» στα 200 διαχρονικά τραγούδια. Τελικά αυτός έχει δίκιο ή το Δίφωνο; Εν τέλει, η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη από «κριτικούς» αλλά από δημιουργικά και ρηξικέλευθα μυαλά. Η θεωρία του Νεύτωνα αναγνωρίστηκε 15 χρόνια μετά. Ο Beethoven γιουχαΐστηκε. Ο Charlie Chaplin έλαβε μέρος σε audition για σωσία του και ήρθε τέταρτος κ.λπ. Μην ξεχάσω και τους φωστήρες της SONY που βρήκαν τον πρώτο δίσκο μου με το Δάντη, αίσχος... Συμπέρασμα: Ιδέες έχουν όλοι, αλλά ιδέα δεν έχουν! Χωρίς εμένα θα λείπανε εκατοντάδες τραγούδια μου που κάνανε συναισθηματική συντροφιά σε χιλιάδες ανθρώπους και θα μείνουν για πάντα, ενώ χωρίς  έναν αυτόκλητο «κριτικό», ας πούμε, το πολύ να έλειπε μία κακεντρέχεια... Σου θυμίζω τα αριστουργήματα του ρεμπέτικου και τη λογοκρισία που υπέστησαν από τους πεφωτισμένους «κριτικούς» της εποχής. Γι’ αυτούς σημασία έχει πάντα το περιτύλιγμα. Δηλαδή αν το ίδιο τραγούδι το πει ο Σαββόπουλος και ο Χριστοδουλόπουλος, το πρώτο είναι «κουλτούρα» και το δεύτερο είναι «για τα πανηγύρια».  Η ιστορία όμως τους αγνοεί. Τον Χατζιδάκι επί παραδείγματι δεν τον έκρινε η ιστορία απ’ το «Νιάου, νιάου βρε γατούλα με τη ροζ μυτούλα», αλλά απ’ τ’ αριστουργήματα  που έγραψε!

Προφανώς και δεν κρίνεις τον Χατζιδάκι από το «Νιάου βρε γατούλα».
Γ.Κ.: Εμένα τότε γιατί να με κρίνεις απ’ το «Τα μάτια σου τα επίμονα τρελαίνουν κι επιστήμονα»; (γέλια) Κάποια δική μου ανάγκη εξυπηρετούσα προφανώς. Να βγάλω προς τα έξω την περιθωριακή μου πλευρά και να υποδηλώσω την απαξίωσή μου στην εποχή και  «στις αξίες του κώλου». 

Ναι, αλλά ο Χατζιδάκις παρέδωσε και αριστουργήματα.
Γ.Κ.: Συμφωνώ και επαυξάνω, άλλωστε είναι απ’ τους αγαπημένους μου και του οφείλω το ξεκίνημά μου. Ήταν και ποιοτικά καλύτερη η εποχή όμως. Όλη η προκλασική αρμονία έγινε τραγούδι! Υπήρχαν λόγιοι, υπήρχε ποίηση, δεν υπήρχε YouTube και οι άνθρωποι είχαν ακόμα δικαίωμα στο όνειρο. Και ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης κ.λπ. παρέδωσαν αριστουργήματα κι αργότερα ο Καλδάρας, ο Μούτσης, ο Ξαρχάκος, ο Σπανός, ο Κηλαηδόνης και πολλοί που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Ο καθένας μας έβαζε από ένα λιθαράκι και όλοι αποτυπώναμε την εποχή μας. Αν ήσουν πάντως στη θέση μου και είχες ακούσει την κριτική του Χατζιδάκι, του Σπανού, του Νταλάρα, του Χατζηνάσιου, του Πάριου, του Μητσιά και χιλιάδων απλών ανθρώπων, το τελευταίο που θα σε ενδιέφερε είναι τι έγραψε ένας  άσχετος σ’ ένα έντυπο.

Γιάννη, σ’ ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και τις ιστορίες που μοιράστηκες μαζί μας.
Γ.Κ.: Δε μου λες; Είσαι τρελός που θα κάτσεις ν’ ακούσεις ξανά όλες αυτές τις παπάρες επί 3 ώρες;