Η "ελληνική" και "ξένη" μουσική είναι ταξινομήσεις που αφορούν τεχνοτροπίες και γλώσσα. Είναι αντίστοιχες ταξινομήσεις των "ποπ", "ροκ", τέκνο", "μέταλ" κλπ.
Η ελληνική μουσική, δηλαδή η γνήσια έκφραση του ελλαδικού χώρου είναι οι κατά τόπους παραδοσιακές μουσικές και το παλιό αστικό τραγούδι (πχ. ρεμπέτικο). Στην πραγματικότητα, όλες οι μουσικές έχουν επιρροές από προσκείμενους πολιτισμούς. Άλλωστε, και ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά επηρρεάζεται από το περιβάλλον του, αλλά αυτό δεν αναιρεί την αυτονομία του χαρακτήρα του...
Η τέχνη είναι φορέας ήθους. Εμπεριέχει "καμουφλαρισμένες" τις ηθικές αξίες της εποχής και του τόπου εφαρμογής της. Το καμουφλάρισμα σχετίζεται με τον τρόπο που εκείνη γίνεται αντιληπτή από τα κοινωνικά σύνολα.
Η σύγχρονη "δυτική" μουσική είναι μουσική της λογικής. Βασίζεται σε λογικά πλαίσια (χαρακτηριστικό παράδειγμα η αρμονία) και είναι ο φορέας του "ήθους της λογικής": πεπερασμένη, συγκεκριμένη, πολύπλοκη, πολυσύνθετη. Η παλαιότερη ανατολική παράδοση ήταν βιωματική μουσική, υπερβατική, διαχρονική. Το χαρακτηριστικότερο είδος ανατολικής μουσικής είναι το μοιρολόι, κατά το οποίο ο άνθρωπος τραγουδά την τραγικότητα της ύπαρξής του, υπερβαίνοντας το φόβο και την αγωνία του θανάτου.
Σήμερα είναι επισφαλές να μιλάμε για παραδοσιακές αξίες κάθε τόπου. Η παγκοσμιοποίηση προήλθε από την τέχνη και σάρωσε πρώτα ισοπεδωτικά από όλα εκείνη. Αν παλαιότερα οι πολιτισμοί χτίζονταν (πολυδιάστατα) με ανταλλαγές στοιχείων, σήμερα ευθυγραμμίζονται (μονοδιάστατα) με επιβολή συγκεκριμένου προτύπου.
Η διαφορά της σύγγχρονης "ελληνικής" από την σύγχρονη "ξένη" μουσική είναι όση η διαφορά της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας, από την σύγχρονη αγγλική (διεθνή). Τείνουν προς ταύτιση.