ελληνική μουσική
    Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997

    Βραβεία Αρίων 4: Εντυπώσεις

    jorge
    06.04.2005, 12:15
    Κάποτε σε μια συνέντευξή, ο Γ.Νταλάρας είχε πει τα παρακάτω λόγια. Έχουν ενδιαφέρον και καλό θα είναι να μην τα δούμε ως τα λόγια του "αντιπαθητικού" Νταλάρα, αλλά σαν άποψη κάποιου που ζει το ελληνικό τραγούδι εδώ και 35 χρόνια:

    -Έστω ότι του χρόνου πουλάτε εσείς 150.000 δίσκους και σας καλούν στα Αρίων, λέγοντάς σας ότι παίρνετε εφτά βραβεία. Δεν θα πάτε;

    Εγώ δεν πάω στα Αρίων όσα βραβεία και αν μου δώσουν. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Μπορεί με την Χαρούλα να είμαστε «αδέλφια», αλλά δεν σημαίνει ότι λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε όλα. Τα βραβεία στο τραγούδι είναι σαν τους Χρυσούς Σκούφους στη μαγειρική. Βραβεύεται η καλύτερη σαλάτα, το καλύτερο μπιφτέκι. Ευθέως σας λέω ότι τα βραβεία δεν είναι «καθαρά». Είναι αποτέλεσμα κομπίνας ανάμεσα στους διευθυντές των εταιριών.

    -Μα, για τα βραβεία αυτά ψηφίζουν δημοσιογράφοι….

    Ποιοι δημοσιογράφοι, αυτοί που γνωρίζουν μόνο τη Βίσση, τη Βανδή και τον Μαζωνάκη; Έτσι, ανωνύμως; Τα βραβεία τα κανονίζουν οι ίδιες οι εταιρίες, προβάλλοντας κάθε φορά τους…κανακάρηδές τους. Οι διευθυντές των δισκογραφικών κοκορεύονται ότι είναι «διευθυντές του τραγουδιού». Στην πραγματικότητα, είναι ξεπουλητές, χωρίς κανένα κύρος. Νομίζουν ότι τους βρίζω ως πρόσωπα. Ποια πρόσωπα να βρίσω, αφού αλλάζουν κάθε πέντε – έξι μήνες και από διευθυντές γίνονται…αποθηκάριοι; Οι εταιρίες δεν θέλουν τους τραγουδιστές που έχουν υψηλό ποσοστό όπως εγώ. Θέλουν νεαρά παιδιά χωρίς απαιτήσεις, «φρέσκο κρέας», διότι από αυτό κερδίζουν λεφτά. Τα λέω αυτά, ενώ θα μπορούσα να σωπάσω. Βαρέθηκα να είμαι «ο τρελός που βγαίνει και τα λέει».
    linaios
    06.04.2005, 12:44
    Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου...
    Το ίδιο ''παρεάκι'' αφορά τα βραβεία έδω και καιρό...
    και παρεάκι δεν είναι μόνο οι ερμηνευτές που τα παίρνουν, αλλά και εκείνοι που κάνουν την κατηγοριοποίηση, και εκείνοι που ψηφίζουν, εκείνοι που τα προβάλλουν,κ.λ.π.
    ΥΓ. ακόμα προσπαθώ να καταλαβω πως σε μια κατηγορια με υποψηφιους τους Λιδάκη, Νταλάρα, Κότσιρα, παίρνει το βραβείο ο Χατζηγιάννης π.χ. ...
    opendata
    06.04.2005, 12:58
    Θα σεβαστώ την άποψη του Νταλάρα ακριβώς επειδή είναι 35 χρόνια στο τραγούδι και σίγουρα ξέρει τα πράγματα από μέσα. Δεν είναι άλλωστε ο μόνος που τα λέει.... Για μια ακόμη φορα (χθες) αποδείχθηκε ότι "...τα βραβεία δεν είναι καθαρά..." . Οποιος πήγε, πήρε...

    Υ.Γ. Προσέξατε τη φράση της Μοσχολιού περί λαϊκού τραγουδιστή? "... από τον Καζαντζίδη στον Ρέμο και από τον Μπιθικώτση στον Νταλάρα...." ΕΛΕΟΣ! Καλός είναι ο Ρέμος αλλά για τις πίστες που αλωνίζει. "...σαλα-τραπεζαρία, ένα" όπως είπε κι ο Σαββόπουλος...
    posa
    06.04.2005, 16:14
    ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΕ Ο Π. ΤΕΡΖΗΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ ΟΥΤΕ ΠΟΛΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΑΠ'ΤΑ 33 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΦΕΤΟΣ ΕΓΙΝΕ "ΚΑΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ" ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ Χ.ΑΛΕΞΙΟΥ ΠΑΝΩ Σ'ΑΥΤΟ ΟΤΙ ΠΕΡΥΣΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ "Κ.Τ" ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΦΟ!!!! ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ Ο ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΕΜΟ ΤΙ ΕΙΠΕ? ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ "ΜΕΛΛΟΝ"? ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΛΛΑ ΕΚΑΝΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΑΛΙΜΟΝΟ ΜΑΣ ΑΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΡΕΜΟΙ.....
    pastella
    06.04.2005, 16:27
    Χτες δεν είχα καθόλου όρεξη να δω τα βραβεία, και αφού τελείωσε η ταινία "Εχθρός προ των πυλών" έκανα ένα zapping πριν πάω για νάνι. Έτυχα πάνω στην Πρωτοψάλτη που ευχαριστούσε για το βραβείο της τραγουδίστριας της χρονιάς (πάλι καλά που δεν βγάλαν καμιά Πέγκυ...) και μετά είδα την Αλεξίου -που δεν μπορούσε να κρύψει το γεγονός ότι διάβαζε το κείμενο που της δώσανε- να δίνει το βραβείο τραγουδιστή της χρονιάς στον Πασχάλη Τερζή.

    Ο Τερζής (μου αρέσει γιατί είναι σταθερός σ'αυτό που αντιπροσωπεύει) είπε μια καλή ατάκα μπιχτή... "Μετά από 35 χρόνια στο τραγούδι έγινα κι εγώ ένας καλός τραγουδιστής!"

    Ο Τερζής, από τα αγαπημένα παιδιά της Θεσσαλονίκης, έγινε γνωστός σε όλη την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με την κάθοδό του σε μαγαζιά της Αθήνας. Αλλά μην μου πείτε τώρα ότι περιμέναμε το νέο του δίσκο (καλός, δεν λέω!)μετά από έναν "Παλιόκαιρο" ή και -πιο παλιά- μια "Φαντασία νου πλανεύτρα" για να του αναγνωριστεί?

    Μπορώ να πω ότι ήταν 2 βραβεία που προσπάθησαν να εξισορροπήσουν τα πράγματα. Αλλα ο γενικός τζερτζελές σε αφήνει αδιάφορο. Γιατί πολύ απλά εκεί μέσα ήταν 3 και ο Αλιάγας!!!

    jorge
    06.04.2005, 16:41
    Εγώ κάθε χρόνο θα μένω με την ίδια απορία...

    Βλέπεις κάποιον - οποιονδήποτε - στο δρόμο και τον ρωτάς "Πες μου 3-4 είδη μουσικής".
    Είναι προφανές οτι μέσα σε αυτά τα 3-4 θα βάλει το ΡΟΚ. Μπορεί πρώτο, μπορεί τελευταίο. Αλλά θα το βάλει.

    Που είναι λοιπόν το Ροκ; Γιατί οι Domenica να θεωρούνται εναλλακτικοί (=εσείς διαφέρετε, αλλά εμείς σας βάζουμε χαριστικά μέσα) ; Μήπως γιατί όσοι είναι ροκ έχουν μια στάση ζωής και κουβαλάνε μια νοοτροπία που δεν εξυπηρετεί το κατεστημένο που κατασκευάζουν οι κύριοι διευθυντάδες;
    Orfeus
    06.04.2005, 16:46
    Quote:

    Το μέλος jorge στις 06-04-2005 στις 12:15 έγραψε:

    Κάποτε σε μια συνέντευξή, ο Γ.Νταλάρας είχε πει τα παρακάτω λόγια. Έχουν ενδιαφέρον και καλό θα είναι να μην τα δούμε ως τα λόγια του "αντιπαθητικού" Νταλάρα, αλλά σαν άποψη κάποιου που ζει το ελληνικό τραγούδι εδώ και 35 χρόνια:

    -Έστω ότι του χρόνου πουλάτε εσείς 150.000 δίσκους και σας καλούν στα Αρίων, λέγοντάς σας ότι παίρνετε εφτά βραβεία. Δεν θα πάτε;

    Εγώ δεν πάω στα Αρίων όσα βραβεία και αν μου δώσουν. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Μπορεί με την Χαρούλα να είμαστε «αδέλφια», αλλά δεν σημαίνει ότι λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε όλα. Τα βραβεία στο τραγούδι είναι σαν τους Χρυσούς Σκούφους στη μαγειρική. Βραβεύεται η καλύτερη σαλάτα, το καλύτερο μπιφτέκι. Ευθέως σας λέω ότι τα βραβεία δεν είναι «καθαρά». Είναι αποτέλεσμα κομπίνας ανάμεσα στους διευθυντές των εταιριών.

    -Μα, για τα βραβεία αυτά ψηφίζουν δημοσιογράφοι….

    Ποιοι δημοσιογράφοι, αυτοί που γνωρίζουν μόνο τη Βίσση, τη Βανδή και τον Μαζωνάκη; Έτσι, ανωνύμως; Τα βραβεία τα κανονίζουν οι ίδιες οι εταιρίες, προβάλλοντας κάθε φορά τους…κανακάρηδές τους. Οι διευθυντές των δισκογραφικών κοκορεύονται ότι είναι «διευθυντές του τραγουδιού». Στην πραγματικότητα, είναι ξεπουλητές, χωρίς κανένα κύρος. Νομίζουν ότι τους βρίζω ως πρόσωπα. Ποια πρόσωπα να βρίσω, αφού αλλάζουν κάθε πέντε – έξι μήνες και από διευθυντές γίνονται…αποθηκάριοι; Οι εταιρίες δεν θέλουν τους τραγουδιστές που έχουν υψηλό ποσοστό όπως εγώ. Θέλουν νεαρά παιδιά χωρίς απαιτήσεις, «φρέσκο κρέας», διότι από αυτό κερδίζουν λεφτά. Τα λέω αυτά, ενώ θα μπορούσα να σωπάσω. Βαρέθηκα να είμαι «ο τρελός που βγαίνει και τα λέει».





    Συμφωνώ απολύτως μαζί του!!!!
    Spilman44
    06.04.2005, 20:33
    Quote:

    Το μέλος Orfeus στις 06-04-2005 στις 16:46 έγραψε:

    Quote:






    Συμφωνώ απολύτως μαζί του!!!!

    [/I]



    Μην ξεχνάμε πως ο Νταλάρας πάντα έλεγε "φευγάτες" αλήθειες,όπως π.χ
    "Με τραγούδια γιά τη φτώχεια και την ξενητειά
    ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά "
    SteliosG
    06.04.2005, 21:00
    Συμφωνώ με το Γιωργάκη μας (όχι το Jorge)!!!

    Πάντως εγω την ώρα των Αρίων ήμουνα σε ενα φιλαρακι και τα λεγαμε και μετα μπηκα λιγο στο ΜΗ!!

    Άρα όσο δίνουμε σημασία σε ενα γεγονός από μονοι μας, τόσο του δίνουμε και αξία!!! Μη τρελενόμαστε τεσπα!!!

    Πάντως μάρεσε ο Παύλος Κοντογιαννίδης που τον άκουσα λίγο από τον Δίεση!!!!
    gate
    06.04.2005, 21:24
    Σκέφτομαι και γράφω: τι σας έχει μείνει από το χθεσινοβραδινό show στο Μ.Μ.Α. ;

    Ο Ψινάκης!!
    the best of all! Οι πιο πετυχημένες ατάκες. Ο πιο ετοιμόλογος:

    Αλιάγας (προς Ψινάκη, όταν τον είδε να εμφανίζεται στη σκηνή για να προλογίσει κάποια απ' τα βραβεία): "Πώς πάμε;"

    Ψινάκης: "Πώς να πάμε; Εδώ...Τραβιόμαστε"

    lamkar
    06.04.2005, 22:01
    Quote:

    Το μέλος jorge στις 06-04-2005 στις 16:41 έγραψε:


    Μήπως γιατί όσοι είναι ροκ έχουν μια στάση ζωής και κουβαλάνε μια νοοτροπία που δεν εξυπηρετεί το κατεστημένο που κατασκευάζουν οι κύριοι διευθυντάδες;



    Χμ...δεν νομίζω οτι το φιλοσοφούν τόσο πολύ.
    Απλά το ροκ στην εποχή μας δεν είναι και πολύ "της μόδας".Δεν πουλάει
    όσο παλιότερα ούτε σαν άκουσμα ούτε σαν στάση ζωής(για τις δισκογραφικές και για όσους τρώνε αυτά που τους σερβίρουν).
    Και αν τολμούσα να κάνω μια πρόβλεψη,θα έλεγα πως το ίδιο θα
    συμβεί και με τη λαϊκοποπ μουσική που μέχρι στιγμής πουλάει.
    Διορθώστε με αν κάνω λάθος..αλλά μου φαίνεται οτι όλο και πιο πολλοί
    λαϊκοί τραγουδιστές αλλά και ποπ,προσπαθούν σιγά σιγά να κάνουν
    στροφή προς το "έντεχνο" ή έστω να γίνουν όσο γίνεται πιο ποιοτικοί.
    Δεν τα καταφέρνουν βέβαια,αλλά νομίζω πως το θέλουν απεγνωσμένα.
    Σαν να προσπαθούν να βγάλουν από πάνω τους τη ρετσινιά
    του "εύκολου" τραγουδιού και των σουξέ.Τί θα δούμε ακόμα.....!

    Υ.Σ1 Μπράβο στο Κότσιρα που δεν παρεβρέθηκε!!!

    Υ.Σ2 Όταν ο Αλιάγας προσφώνησε τον-πολύ καλό συνθέτη
    και σαφέστατα σοβαρότατο άνθρωπο-Μ.Πλέσσα,τον πιο διαχρονικό
    συνθέτη της Ελλάδας,έπρεπε πριν να σκεφτεί οτι στην Ελλάδα
    υπήρξε...υπάρχει..και θα υπάρχει πάντα ένας Χατζιδάκις.

    Τους ανθρώπους,ξεχωριστούς,τους κάνει η αρχοντιά της σκέψης τους!


    [ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: lamkar on 06-04-2005 22:27 ]
    jorge
    07.04.2005, 15:24
    KIT_KAT
    07.04.2005, 16:06
    «Πριν από λίγο μού δώσατε βραβείο για τον καλύτερο ποπ δίσκο, τώρα αυτό του καλύτερου έντεχνου τραγουδιστή. Η ευχή μου μόλις πραγματοποιήθηκε: μέσα σε λίγα λεπτά από ποπ έγινα έντεχνος»

    Αυτή η ατάκα του Χατζηγιάννη μάλλον τα λέει όλα.
    GL
    07.04.2005, 16:23
    Μου φαινεται τελικα οτι για πρωτη φορα στη ζωη μου θα συμφωνησω με τις αποψεις του Νταλαρα...εγω παντως αδιαφορισα τελειως για τα βραβεια "αγρειων" η "αχρειων" η "καφριων"...προτημισα να δω μπαλα και ετσι δεν μπηκα στη διαδικασια να χαλασω τη ζαχαρενια μου...

    Παντως βλεποντας στα καναλια μας τα ρεπορταζ με τις αφιξεις ολων των "επωνυμων" στο μεγαρο κατι μου θυμισε απο hollywood με τα φλας,τα κοκκινα χαλια και τις καμερες....τρομαρα μας!!!!!
    Σε ολους αυτους αφιερωνω ενα τραγουδι του ασιμου...ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥΣ!!

    Βαρέθηκα-Άσιμος Νικόλας

    Βαρέθηκα την μίζερη μου φύση
    Κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει
    Κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει, αναμφιβόλως
    Δεν με χωράει ο τόπος ρε παιδία


    Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια
    Τα δάκρυα να κάνω μπιχλιμπίδια
    Τα λόγια μονάχα μας απόμειναν, κι οι θεωρίες
    Στην πράξη μας αλλάζουν οι θεσμοί


    Βαρέθηκα να λεω πως θ αλλάξει
    Το σύστημα μας έχει επιτάξει
    Απόκληρα απομείναμε πουλάκια
    Με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά δις


    Βαρέθηκα κι αυτό το μονοπάτι
    Ακόμα και σαν βρω κάνα κομμάτι
    Πως είναι δυνατόν να μαστουριάζεις, εξήγησε μου
    Άμα σου περίφραξαν την καρδιά

    Για πες μου πως μπορείς και μαστουριάζεις
    Άμα σου περίφραξαν την καρδιά


    Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω
    Δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω
    Πως γίνεται στον ένα παλαβιάρη, εξήγησε μου
    Κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

    Πως γίνεται στον κάθε παλαβιάρη κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.




    MariannaP
    07.04.2005, 16:50
    Κι εγώ προτίμησα να μην παρακολουθήσω αυτό το φοβερό και τρομερό καλλιτεχνικό γεγονός...
    Αλλά σήμερα άκουσα διάφορα σχόλια στο ραδιόφωνο!
    Ενα από αυτά αφορούσε την ενδυματολογική άποψη των προσκεκλημένων...
    Ειπώθηκε πως κάποιος έσκασε μύτη φορώντας ένα t-shirt με κόκκινες καρδούλες... ΕΛΕΟΣ Τι το περάσανε το Μέγαρο Μουσικής;;;
    Χαίρομαι πάντως που και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες γελάνε με τα χάλια των "βραβείων" τους!!!

    Τέλος πάντων, ας μη μένουμε σε αυτά...
    Σε γενικές γραμμές πιστεύω πως ο συγκεκριμένος θεσμός, δεν έχει σκοπό να προάγει την καλή ελληνική μουσική, αλλά να ικανοποιήσει την ανθρώπινη ανάγκη για αναγνώριση και να γεμίσει μερικές τσέπες!

    Η μουσική δεν περιγράφεται, δεν μετριέται, δεν συγκρίνεται... και δεν χρειάζεται βραβεία...
    posa
    08.04.2005, 11:24

    Τα βραβεία «Αρίων» πήγαν φέτος Μέγαρο - άλλαξαν χώρο, αλλά όχι και ύφος


    Στη σχιζοφρένεια του ελληνικού τραγουδιού


    Κοριτσάκια που ουρλιάζουν με την είσοδο του Σάκη Ρουβά. Να μια σταθερή αξία στο... ελληνικό τραγούδι. Από το 1997 και τα βραβεία «Ποπ Κορν» (προδρόμους των βραβείων «Αρίων»), έως το 2005 (και τα ανανεωμένα και ακόμα πιο φιλόδοξα «Αρίων», που σώνει και καλά προσδιορίζονται ως «βραβεία ελληνικής μουσικής»), μερικά και μερικοί δεν άλλαξαν καθόλου. Ο Ρουβάς, η απαστράπτουσα εμφάνισή του, η ποιότητα των τραγουδιών του και οι αντιδράσεις των θαυμαστριών του είναι από αυτά.


    Πολλά άλλα άλλαξαν -και δεν εννοούμε το πολυδιαφημισμένο «λίφτινγκ» του Ψινάκη. Φέτος, για παράδειγμα επαναπροσδιορίστηκε το περιεχόμενο εκείνου του σουξέ «Εγώ δεν πάω Μέγαρο». Διότι μπορεί η Ρίτα Σακελλαρίου να μην υπάρχει πια, αλλά φέτος Μέγαρο πήγαν πολλοί που η συμβολή τους στο ελληνικό τραγούδι περιορίζεται σε ανάλογου ύφους σουξέ. Πήγαν βέβαια και άλλοι, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος ή ο Χρήστος Νικολόπουλος, η Γλυκερία, ο Φάμελλος κ.ά. Αλλοι πάλι δεν πήγαν, κι ας ήταν υποψήφιοι σε μια από τις 25 κατηγορίες βραβείων: ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Σταμάτης Σπανουδάκης, ούτε και φέτος επείσθησαν για την «αναβάθμιση του θεσμού». Και καλά έκαναν.


    Από την προχθεσινή απονομή των βραβείων «Αρίων»: Αντώνης Ρέμος, Χάρις Αλεξίου, Μιχάλης Χατζηγιάννης, (ο παρουσιαστής) Νίκος Αλιάγας, Μίμης Πλέσσας, Αλκηστις Πρωτοψάλτη, Πασχάλης Τερζής, Γιώργος Θεοφάνους
    Κάποια αναβάθμιση παρατηρήθηκε, όχι επί της ουσίας βέβαια, αλλά α) χάρη στο γεγονός ότι ο χώρος φιλοξενίας ήταν η (ενοικιασμένη από τους διοργανωτές) Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, β) ο παρουσιαστής ήταν ο άψογος γι' αυτό το είδος «σόου» Νίκος Αλιάγας.

    Δυστυχώς, για δύσπιστους αυτόπτες μάρτυρες, όπως είμαστε εμείς, τα ίδια ακριβώς στοιχεία λειτούργησαν επιβαρυντικά: α) η φιλοξενία της απονομής στο Μέγαρο Μουσικής δεν σημαίνει ότι η εκδήλωση είναι και ισάξιά του. Γι' αυτό και το κοινό ήταν αμήχανο: να φερθεί ανάλογα με το Μέγαρο ή ανάλογα με τα «Αρίων», β) το αυτονόητο: ένα καλύτερο τηλεοπτικό θέαμα δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση υψηλότερου επιπέδου εκδήλωση.

    Περισσότερες κατηγορίες δεν σημαίνουν και δικαίωση του ελληνικού τραγουδιού. Αν πιστέψουμε τα «Αρίων» οι καλύτεροι δίσκοι της χρονιάς, όσοι σάρωσαν τα βραβεία δηλαδή, είναι αυτοί του Πασχάλη Τερζή, της Αλκηστης Πρωτοψάλτη και του Μιχάλη Χατζηγιάννη: «Πριν από λίγο μού δώσατε βραβείο για τον καλύτερο ποπ δίσκο, τώρα αυτό του καλύτερου έντεχνου τραγουδιστή. Η ευχή μου μόλις πραγματοποιήθηκε: μέσα σε λίγα λεπτά από ποπ έγινα έντεχνος», αναρωτήθηκε κι ο τελευταίος.

    Παρεμπιπτόντως, στην κατηγορία έντεχνου τραγουδιστή συνυποψήφιος του Χατζηγιάννη ήταν και ο Γιώργος Νταλάρας. Κάθε φορά όμως που ακουγόταν το όνομά του η αίθουσα σιωπούσε. Και μόνον αυτό δείχνει την πορεία αυτού του «θεσμού». Αντίθετα ο φετινός του συνεργάτης, Αντώνης Ρέμος, στα «Αρίων» αντιμετωπίζεται ως «Πάπας» της διοργάνωσης.

    Μιας διοργάνωσης που πολύ απέχει από το να είναι οτιδήποτε άλλο παρά μια αποθέωση του δισκογραφικού τοπ-10, χωρίς καμία απολύτως ευαισθησία για το πραγματικά καλό τραγούδι.

    Υπήρξαν πάντως και κάποια συγκινητικά στιγμιότυπα. Το πρώτο ήταν η εμφάνιση της Βίκυς Μοσχολιού και η απολύτως αυθόρμητη αντίδραση του κοινού, που σηκώθηκε όρθιο και την αποθέωσε. Αυτή μάλιστα είναι μία έμπρακτη απόδειξη της ένωσης του ελληνικού τραγουδιού, που σε όποια «όχθη» κι αν βρίσκεται μπορεί τουλάχιστον να αναγνωρίζει τις αξίες.

    Μια τέτοια είναι και ο Μίμης Πλέσσας που πήρε το τιμητικό βραβείο «Αρίων» για το σύνολο της προσφοράς του από τα χέρια της αναπληρώτριας υπουργού Πολιτισμού Φάνης Πάλλη-Πετραλιά.

    Αμέσως μετά το αφιέρωμα στον Πλέσσα, βγήκαν οι Ελληνες ράπερ Goin' Through για να τραγουδήσουν «Πόσο μαλάκας είσαι;». Αλλά αυτά έχει η ένωση του ελληνικού τραγουδιού: μια σχιζοφρένεια. Αλλά όπως είπε και ο Αλιάγας προτού βγει η Μαριώ να πει ρεμπέτικα σε ένα υπέροχο τηλεοπτικό κάδρο, που όμως πάνω στη σκηνή του Μεγάρου δεν ήταν παρά μια γελοία ξύλινη κορνίζα, «c' est cool»...




    ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ



    ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/04/2005null
    jorge
    08.04.2005, 15:43
    ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
    ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/04/2005


    Μόνο για... Αρίους

    Και όμως στη γιορτή του ελληνικού τραγουδιού ή, καλύτερα, στη σχιζοφρένειά του, όπως εύστοχα σημειώναμε χθες για τα βραβεία «Αρίων», δεν χωρούν όλα τα μουσικά ιδιώματα. Λόγου χάριν το ελληνικό ροκ, που αγνοήθηκε παντελώς, δεν παρουσιάστηκε ούτε καν στις πιο ιλουστρασιόν εκδοχές του.

    Δύο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε: ή δεν υφίσταται ελληνικό ροκ (κατά την άποψη των υπευθύνων πάντα) ή δεν το θεωρούν και τόσο αξιόλογο (που αποτελεί και το πιο πιθανό σενάριο), ώστε να έχει θέση στα «Αρίων», την, κατ' ευφημισμόν, γιορτή της ελληνικής δισκογραφίας. Αναπόφευκτον! Οταν υπάρχει ο Νίκος Βέρτης, πού να βρεθεί χώρο(χρόνο)ς για το ελληνικό ροκ; Δεύτερο παράδειγμα η ηλεκτρονική μουσική από εγχώριους καλλιτέχνες, που ειδικά τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε φάση δημιουργικού οργασμού. Δίσκοι, συναυλίες, dj-set, ένας ολόκληρος κόσμος από μουσική που η ύπαρξή του χάθηκε στην ανυπαρξία γούστου (ή στην αμάθεια;) των διοργανωτών.

    Αν τώρα κάποιοι αντιτείνουν ότι τουλάχιστον η χιπ χοπ «μπήκε» στο Μέγαρο, θα πω ότι μπήκε, «καθαρή» όμως και απαλλαγμένη από τις ακραίες εκφράσεις. Κι ας δικαιολογούνταν ο Νίκος Αλιάγας για ένα «μαλάκας» που ακούστηκε ότι «έτσι είναι: στο εξωτερικό οι στίχοι σε αυτού του είδους τα τραγούδια χρησιμοποιούν κατά κόρον τα "fuck" και τα "motherfucker"». Ελα όμως που οι Goin' Through παρουσιάστηκαν very clear, όπως (δεν) θα έλεγαν και οι ίδιοι, αλλάζοντας τους στίχους όπου έδει και χρησιμοποιώντας σαφώς πιο ανώδυνες εκφράσεις. Εδώ προσποιούνταν πως έπαιζαν σε πικ απ χωρίς καλώδια, πιθανότατα και χωρίς δίσκους, στην αυτολογοκρισία τους θα κολλούσαν; Αλλά... μετουσιωμένο χιπ χοπ ίσον ανόητο χιπ χοπ. Για ρωτήστε και τα παιδιά στο Πέραμα, για ρωτήστε τους Terror Χ Crew κι ένα σωρό ακόμα...

    Υπήρξαν κι άλλα φαιδρά όμως προχθές, από την εκλεκτική συγγένεια των αργεντίνικων τάνγκος με την ελληνική μουσική (γέλια), έως τα «εναλλακτικά» Ημισκούμπρια (πιο πολλά γέλια).

    Τουλάχιστον, η «ελαφριά» Πέγκυ Ζήνα εμφανίστηκε αξιοπρεπής και με ένα καλοδουλεμένο χορευτικό σχήμα...