Θα ήταν ενδιαφέρον να τους μοιραστούμε.
Σαν παράδειγμα, παραθέτω δυό ποιήματα από τη συλλογή μου «Σε τσίγκινη κορνίζα» (Αθήνα 1993):
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Μια φωνή
άχρωμη
κάτω από τις φωτεινές
επιγραφές.
Μια μουσική
σκληρή, που όλο και δυναμώνει,
μ’ ένα μονότονο, αυστηρό,
ανελέητο ρυθμό.
Δεν υπάρχει μελωδία,
μόνο ρυθμός
κι αυτός πάντα ο ίδιος,
να σφυροκοπάει τα τύμπανά μας
σαν το τικ – τακ χιλιάδων ρολογιών.
ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ
Τί κόκκινο που ήταν
το μικρό ακορντεόν.
Πώς γυάλιζαν τα πλήκτρα
και η φυσούνα άνοιγε
σαν κίτρινη σερπαντίνα,
καθώς η σκόνη χόρευε
σε μια στενή δέσμη ήλιου
στο σκοτεινό δωμάτιο.