Με αφορμή ένα σχόλιο με την ερώτηση του τίτλου , στο άρθρο μου για τη χαβάγια, όπου μεταξύ των άλλων αναφέρονται :
Ρομαντικά τραγούδια για έρωτες, για ασβεστωμένες αυλές, για βαρκάδες, για καντάδες σε στενά δρομάκια, …τα γνωστά Πλακιώτικα , τα κρασάδικα αλλά και οι υπέροχες μπαλάντες με κοινωνικοπολιτικό στίχο σε ρυθμό folk , τα τραγούδια με τον Πασχάλη ...γενικά τραγούδια της κατηγορία ς ρετρό των δεκαετιών 30 , 40 , 50 , 60 , αλλά και Blues , και χαβανέζικη μουσική ...
Αν και οι περισσότεροι στο forum είστε νεαρής ηλικίας θα ήθελα τη γνώμη σας ή αν έχετε τέτοιες εμπειρίες από σπιτικές συγκεντρώσεις , παρέα με μεγαλύτερους σας , αν ακούτε τέτοια τραγούδια ηθελημένα .…
Ολες οι "εποχές" περνάνε ανεπιστρεπτί,διότι και οι συνθήκες αλλάζουν "ανεπιστρεπτί".
Μπαλάντες με κοινωνικοπολιτικό στίχο δέν νομίζω να υπήρξαν τίς δεκαετίες τού '50 και τού '60.Αλλωστε,ο κοινωνικοπολιτικός στίχος εν γένει ταιριάζει σε άλλα μουσικά ύφη.Επίσης και οι ασβεστωμένες αυλές,τουλάχιστον στην Αθήνα-γιά την Θεσσαλονίκη δέν ξέρω-έχουν μετατραπεί σε πολυκατοικίες ή πολυκαταστήματα (ακόμη και το σπίτι όπου γεννήθηκα,στην Πλάκα,έχει γίνει ένα πολυώροφο κτίριο που μέχρι πρόσφατα ήξερα ότι στέγαζε τα γραφεία τής IBM..)
Καντάδες σε στενά δρομάκια πλέον δέν γίνονται,αφ'ενός διότι όποιος το τολμήση θα πάη "μέσα" γιά διατάραξη τής κοινής ησυχίας-άν και σε κάποιες γειτονιές διέρχονται στους δρόμους πλανόδιοι μουσικοί,κυρίως ξένοι,πολλοί εκ τών οποίων είναι από αρκετά έως πολύ καλοί-και αφ'ετέρου διότι τα στενά δρομάκια έχουν καταληφθεί από τα ΙΧ που σταθμεύουν όπου βρούν και όπου βολεύει τους,ατυχείς (πλέον) ιδιοκτήτες τους.Οσο γιά βαρκάδα,άς μήν το συζητάμε-ένα φουσκωτό να έχης κι'αμέσως θεωρείσαι ζάπλουτος και πληρώνεις και φόρο "πολυτελούς διαβίωσης" (λές και είναι έγκλημα να ζής με κάποια πολυτέλεια έστω κι'άν την έχης κερδίσει με τον κόπο σου).
Πώς λοιπόν να μήν έχη περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή τών ρομαντικών τραγουδιών,όταν ο ίδιος ο ρομαντισμός έχη περάσει ανεπιστρεπτί;
Γειά και χαρά κύριε Στέφανε! Στην Αλεξανδρούπολη υπάρχει ένα σχήμα που ονομάζεται '' Οι τροβαδούροι του εθνικού Αλεξανδρούπολης '' τους οποίους μπορείται να ακούσεται και στο YouTube ή να δείτε την σελίδα τους στο facebook. Αυτή λοιπόν η ομάδα που αποτελείται από ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας, παίζουν και τραγουδούν καντάδες και μαντολινάτες. Κάθε φορά που εμφανίζονται κάπου, γίνεται χαμός , η προσέλευση του κόσμου είναι αθρόα, το Δημοτικό θέατρο της πόλης γεμίζει ακόμη και με ορθίους, που με λαχτάρα και πολύ ενθουσιασμό ακούνε όλα αυτά τα ρομαντικά τραγούδια εποχής. Τα δε καλοκαίρια, στο κηποθέατρο της πόλης, μέσα σε ένα δασάκι από πεύκα, γίνεται το ίδιο σε κάθε εμφάνισή τους. Η πιο πρόσφατη εμφάνισή τους ήταν στις 14 / 02 / 2014 στο δημοτικό θέατρο της πόλης με τον γενικό τίτλο '' Αγάπης λόγια '' και την συμμετοχή της θεατρικής ομάδος Νεφεληγερέτες. Κάποιες φορές βγαίνουν όλοι στους δρόμους της πόλης και τραγουδούν, φτιάχνοντας το κέφι και τη διάθεση όσως θα έχουν την τύχη να τους δουν. Το αξιοσημείωτο δε είναι πως και νέος κόσμος, ηλικίας 20 - 25 - 35 ετών που δεν ζήσανε αυτά τα ακούσματα, πηγαίνουν στις εμφανίσεις τους. Αυτό δείχνει πως ο έρωτας, η αγάπη και η ποίηση , είναι διαχρονικότατα!!
Στην Τήνο και στην Σύρο έχω πάει-και μάλιστα καλοκαιριάτικα,δηλαδή με καιρό που ευνοεί την βραδυνή καντάδα-αλλά δέν έτυχε να δώ να γίνωνται τέτοια πράγματα.Έίδα όμως στην Κέρκυρα,όπου είχαν βγεί δυό-τρείς ομάδες κανταδόρων και περφέρονταν στους δρόμους και ήταν όντως απολαυστικοί-σε μιά φάση μάλιστα πέτυχα δύο ομάδες να διασταυρώνωνται και να "ενώνουν" τίς καντάδες τους.Ομοίως και στην Κεφαλονιά,όπου επίσης είδα (και άκουσα) παρέες ατόμων πάσης ηλικίας σε διάφορες ταβέρνες τού Ληξουρίου να τραγουδούν καντάδες-και όχι μόνο.Αλλά και στην Ζάκυνθο είχα βρεθεί σε μιά ταβέρνα όπου κάποια στιγμή στο διπλανό τραπέζι όπου καθόντουσαν εντόπιοι,μεταξύ τών οποίων (όπως μού εξήγησε ένας φίλος μου που μένει εκεί και τους ήξερε) ο διευθυντής τού τοπικού καταστήματος τής ΔΕΗ,ένας υπάλληλος τραπέζης και ένας από την τοπική ΔΟΥ-δηλαδή όλοι τους άτομα που δέν ήταν επαγγελματίες τραγουδιστές),άρχισαν τίς καντάδες και μάλιστα κάνοντας δεύτερες,τρίτες και τέταρτες φωνές-κανονική χορωδία δηλαδή-χωρίς να έχουν κάνει καμμά πρόβα,προφανώς.
Και ναί μέν αυτά συνέβησαν στα Επτάνησα,όπου οι κάτοικοι την μουσική την έχουν στο αίμα τους-οι μισοί απ'τους μουσικούς που έχω συνεργαστεί κατά καιρούς είναι ή κατάγονται απ'τα νησιά αυτά-ωστόσο και σε άλλα χωριά τής Ελλάδας έχω δεί να γίνωνται τέτοιες αυθόρμητες φάσεις με γλέντια στους δρόμους και τίς πλατείες,όπως τίς θυμάται και τίς αναφέρει ο Στέφανος.
Ούτως ή άλλως όμως,εγώ μιλάω γιά τίς μεγάλες πόλεις,όχι γιά τα νησιά ή τίς μικρές επαρχιακές κωμοπόλεις όπου ασφαλώς οι συνθήκες είναι διαφορετικές και όπου αρκετές συνήθειες "απ΄τα παλιά" διατηρούνται ακόμη.Αλλωστε και ο τρόπος τής καθημερινής ζωής στίς μικρές αυτές κοινωνίες ευνοεί την ύπαρξη κάποιου ρομαντισμού....
Πάντως στον τόπο καταγωγής μου (Αρναία Χαλκιδικής) αυτό συνεχίζεται από λίγες ομάδες αρκεί να βρεθεί ένας να δώσει το σύνθημα. Όσες φορές πάω στο χωριό αυτό γίνεται σχεδόν καθημερινά. Βλέπεις είχαμε για 20 χρόνια Κερκυραίο Αρχιμουσικό Φιλαρμονικής. Επίσης στη Σύρο κάπου – κάπου. (Στα σπίτια όμως εβδομαδιαίως – εμού πρωτοστατούντος…)
Θυμάμαι το 1971 στη Θες/νίκη πήγαμε στο τμήμα ‘’επί διαταράξει…’’ μέχρι το πρωϊ.
Θα επιμείνω ότι ένα σχήμα από κιθάρα , ακορντεόν – κιθάρα , φυσαρμόνικα ( το ζω πολύ συχνά) ή κιθάρα - χαβάγια θα μάζευε πολλούς ηλικιωμένους και ίσως και νεότερης ηλικίας ακόμη και στη σημερινή κρίση που ο ηλικιωμένος συνταξιούχος μένει σπίτι…
Εμένα ΑΥΤΟΣ με συγκίνησε και ξεκίνησα τη χαβάγια. Όσοι δεν το ακούσατε ακούστε το τώρα..
-----------------
''Οταν η ψυχή χάσει την αρμονία της τότε η μελωδία και ο ρυθμός βοηθούν να επανέλθει στην τάξη'' Πλάτωνας
[ τροποποιήθηκε από τον/την STEFANOS604, 07-03-2014 12:35 ]
Πολύ ωραία και νοσταλγική η χαβάγια! Μου θύμισες τις χαβάγιες του Ζοζέφ Κορίνθιου, που ακούγαμε παλιότερα στο ραδιόφωνο.
Η πρώτη φορά που άκουσα εκ του φυσικού καντάδα, νύχτα στο δρόμο με κιθάρες, ήταν το 1953 στο Παγκράτι, Χρεμωνίδου και Δαμάρεως, όπου μέναμε όταν ήρθαμε από την Καλαμάτα.
Στο Δήμο Διονύσου σχηματίσαμε εδώ και χρόνια μια παρέα ερασιτεχνών, με αρχικό τίτλο "κανταδόροι" και μετά "τροβαδούροι" του Διονύσου, με φυσαρμόνικες, κιθάρες και ακορντεόν.
Προσωπικά πιστεύω πως τα ρομαντικά και μελωδικά τραγούδια δεν πεθαίνουν, θα υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι με αισθήματα. Ο εμπορικός όρος "ρετρό" δεν μου αρέσει καθόλου.
'
[ τροποποιήθηκε από τον/την costaspanag, 07-03-2014 14:08 ]
Το ''αστείο'' της υπόθεσης ότι η απλή κιθάρα ακόμα και αυτή που είναι σκευρωμένη και δεν παίζεται με τίποτε μετατρέπεται άμεσα , όπως εξηγώ αναλυτικά, με κόστος 5 ευρώ, σε χαβάγια . Η δε εκμάθηση της είναι κατά πολύ ευκολότερη από την κιθάρα (μόνο 3 ακόρντα ανά ξεχωριστό κούρδισμα) και ένας κιθαρίστας μπορεί να μάθει πολύ γρήγορα .
Τον Ζοζέφ τον θυμάμαι στου ''ΛΕΒΕΝΤΗ'' καθ' οδόν Αθήνα-Θεσ/νίκη
Καλησπέρα. Θα συμφωνήσω με τον Αλβέρτο ότι στην Αθήνα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή των ρομαντικών τραγουδιών. Όμως θα γίνω περισσότερο πεζή, λέγοντας ότι ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Και εξηγώ την ρηχή απάντηση μου. Κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και είναι λογικό τα ρεύματα στη μουσική να αλλάζουν. Όταν ένας άνθρωπος ακούει τα πάντα χωρίς παρωπίδες, αναπτύσσει το δικό του μουσικό κριτήριο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιλέγει το είδος ή τα είδη μουσικής, που θα ακούει. Σε κάθε είδος μουσικής λοιπόν υπάρχει και ο ρομαντισμός. Και εφόσον δεν υπάρχει ή δεν είναι αρεστός ο διαχωρισμός σε είδη μουσικής, τότε θα μιλήσω ότι παντού και πάντοτε υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ρομαντικοί άνθρπωποι, που έγραψαν, γράφουν και θα γράφουν ρομαντική μουσική. Εκτιμώ σας, Ε.Σ.
-----------------
Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.
[ τροποποιήθηκε από τον/την EVAGGELIASAKELLARIOU, 07-03-2014 22:51 ]
Όσο συνεχίζουν να υπάρχουν ρομαντικοί άνθρωποι θα υπάρχει και ζωντανός με σάρκα και οστά ρομαντισμός...συνεπώς όσο ισχύουν τα παραπάνω πάντα θα γεννιόνται ρομαντικά τραγούδια ίσως ακόμη καλλίτερα από τους προκατόχους τους περασμένων δεκαετιών.
Σεβόμαστε όμως την παράδοση,κρατάμε ζωντανή τη φλόγα της,αλλά προχωράμε μπροστά προβάλλοντας το ρομαντισμό με ένα άλλο αέρα πιο μοντέρνο...
