Η αντήχηση του Καιάδα...
Φαντάστηκα τον εαυτό μου μέσα στην τρύπα...
βαθιά...
όπου κανοναρχούσε το συναίσθημα...
που ο νεαρός αυτός, των ειδικών δυνατοτήτων,
κρατούσε την ψαλτική του θέλω του,
επιβάλοντας τη λογική του, πάνω στη θλιβερή μου όψη...
Η αντήχηση του Καιάδα...
Μία πλήρης ορχήστρα, ο νεαρός αυτός...
Φίλε Στέφανε ο Αριστοτέλης έλεγε, πως, στο Θέατρο όποιος κλαίει και συγκινείται, ούτε λίγο ούτε πολύ, μοιάζει ανόητος να 'ναι...
Φίλε Στέφανε, ευτυχώς, δεν είπε για τέτοιες περιπτώσεις...
Γιατί θα φώναζα δυνατά, ΕΙΜΑΙ ΑΝΟΗΤΟΣ και μου αρέσει Αριστοτέλη...
Η αντήχηση του Καιάδα...
Για μένα το μήνυμα δεν είναι το: ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ...
ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ !!! Αυτό είναι το μήνυμα... ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΩ !!! ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ !!! Αυτό είναι το μήνυμα...
Η αντήχηση του Καιάδα, οι νότες αυτού του νεαρού...
(αλήθεια, μπορεί κάποιος, επαϊων, να μου μετρήσει τα φάλτσα αυτού του κιθαριστή;;;)
Στέφανε σ' ευχαριστώ για τη φόρτιση...