Ανοιχτή μεταμεσονύκτια επιστολή στον Μάνο Χατζιδάκι ...

Αφού συνηθίσαμε στη θέα του Τέρατος...

Μάνο μου, κάθομαι και σου γράφω το ξημέρωμα της 31ης Μαΐου του 2013, μόνο και μόνο για να σου πω ουσιαστικά πως ορθώς έπραξες και μας άφησες νωρίς. Έτσι, για να γλιτώσεις, να μείνεις αλώβητος απ' την κατάντια. Ποτέ δεν έφυγες άλλωστε, διότι αν είχες φύγει, δεν θα υπήρχε και λόγος να σου γράφω τούτη την ώρα...

Τό'ξερες ότι θα έφευγες απ' όταν βγήκες σώος απ' την εγχείρηση καρδιάς στις ΗΠΑ και οι γιατροί σου είπαν να κόψεις το κάπνισμα, να μην κάνεις πρόβες με τους μουσικούς και να κάτσεις σπίτι σου. ''Δηλαδή μου λέτε να πεθάνω'' τους απάντησες και, πράγματι, λίγο καιρό μετά ταξίδεψες για τον Σείριο του Lorca και του Γκάτσου.

Τότε, Μάνο μου, ήταν 1994, η Ελλάδα ευημερούσε και το κωστοπουλαίικο life style έχυνε το δηλητήριο του δεξιά κι αριστερά. Υπήρξες ο πρώτος που μίλησες για τη θέα στο πρόσωπο του Τέρατος που πάμε να συνηθίσουμε κι ως φαίνεται το συνηθίσαμε πια οι δύστυχοι. Από τα τέλη του 1970 το είπες αυτό και λίγο αργότερα, στα μέσα του ΄80, όταν μίλησες στη ''Ρωμαϊκή Αγορά'' σου για τον Φλόκα που τον έβλεπες να γίνεται στέκι των νεοφασιστών της ΕΠΕΝ.

Ποια ανάγκη, προφητική και δυσοίωνη, σε ώθησε άραγε να στήσεις εκείνη τη συναυλία με την Ορχήστρα των Χρωμάτων κατά του νεοναζισμού; Μικρό παιδί ήμουν κι ακόμη θυμάμαι τον θρυλικό πίνακα της Κέτε Κόλβιτζ που διάλεξες να κάνεις αφίσα.  

Διαβάζω ξανά και ξανά τα Σχόλια του Τρίτου σου, τον Καθρέφτη και το Μαχαίρι, τις Μυθολογίες σου, και νιώθω την ανάγκη να σου πω πως υπήρξες πολύ πιο αναρχικός απ' άλλους σκληροπυρηνικούς δηλωμένους αναρχικούς. Ή μάλλον αριστερός, διότι αναρχικός ήσουν σίγουρα, αυτό ειν' αδιαπραγμάτευτο. Κι ας μην έβγαλες ποτέ την ποίηση στα στάδια και στα γήπεδα, την έβαλες μια και καλή στις ψυχές όλων όσοι σε διαβάζουμε και σε ακούμε. 

Γνώρισα κι εκείνη τη γυναίκα, Μάνο μου, την παχουλή, την Πειραιώτισσα, που ένα βράδυ μπήκες στο ταβερνείο της χωρίς διάθεση να σε αναγνωρίσουν κι αυτή το μόνο που έκανε ήταν να σε πλησιάσει, να χαμογελάσει και να σου προσφέρει ένα λουλούδι. ''Να για ποιους έκανα μουσική όλα αυτά τα χρόνια'' γύρισες κι είπες του γιού σου.

Τι θα έλεγες άραγε αν ήσουν ακόμη εδώ, αν ζούσες στο κέντρο; 

Θα θυμόσουν με φρίκη τις μέρες που όντας έφηβος έβαζες χαλίκια μεσ' στα παπούτσια σου για να κρύψεις τη θηλυπρέπεια σου. 

Τότε που μού'λεγε τις προάλλες ο φίλος σου ο Κούνδουρος πως καλούσες τον αστυνόμο, μεσ' στη νεανική σου αθωότητα, να σε προστατέψει από τα περιπαικτικά ''ψιτ, εσύ καλέ'' που άκουγες καμιά φορά στο δρόμο. Τότε, επίσης, που πηγαίνατε παρέα ν' απολαύσετε τον Βαμβακάρη και σαν ένα βράδυ κάποιος σε πείραξε πάλι, ο Μάρκος πήγε να του πετάξει καρέκλα, μετά σε φώναξε κοντά του και σού'πε το φοβερό ''Εσύ, νεαρέ, θα κάθεσαι πάντα δίπλα μου''.

Τον φασίστα, καλά τό'χες πει κι αυτό, Μάνο μου, τον γνωρίζει ο καθένας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, από τον παπά μέχρι τον ελεγκτή του εισιτηρίου στα λεωφορεία. Και πόσο δίκιο είχες όταν κατακεραύνωνες ένα σύστημα κρατικής παιδείας μιαρό σαν παρατημένος τάφος. Πήρες χαμπάρι τι έγινε χθες, σε ενημέρωσε κανείς;

Χαρακτήρισαν τον ''Κεμάλ'' σου αντεθνικό τραγούδι οι οπαδοί του τσάμικου και της απλυσιάς, όπως τους έλεγες. 

Και δεν είμαστε στο 1980, Μάνο μου, να έπαιρνες τηλέφωνο τον Υπουργό και να τού'λεγες ''Είσαι βλαξ'', όπως τότε που χαρακτήρισαν ''κομμουνιστική'' τη ''Λιλιπούπολη''.

Και ξέρεις γιατί; Γιατί ζούμε στο 2013 και δεν υπάρχει ούτε ο ζαχαρένιος ψευδοσοσιαλιστικός κόσμος της ''Λιλιπούπολης'', ούτε φυσικά κανένας Υπουργός που θα καταδεχόσουν εσύ να συνομιλήσεις μαζί του. Και γιατί ακόμη, Μάνο μου, γνωρίζοντας πόσο σοβαρή θεωρούσες την πολιτική, πρώτος εσύ θα ανατρίχιαζες με το επίπεδο της κακιάς υποστάθμης των πολιτικών μας. 

Πολλά είπα, όμως, σε κούρασα και να με συγχωρείς.

Θα σου πω μόνο, έτσι για το τέλος, πως θεωρούσα έως και μπανάλ τον επίλογο του μέντορα σου: Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ...

Κατάλαβες, με είχε κουράσει κάπου και μένα όλη αυτή η λαϊκή επιδοκιμασία που την εχθρεύτηκες σ' όλη σου τη ζωή κι εσύ. Πως τόλμησα εγώ ο ασήμαντος να αναζητήσω την κοινοτοπία σε στίχο του Γκάτσου; Θα πέσει φωτιά να μας κάψει.

Τελικά, πράγματι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Και οι άνθρωποι αντί να διδάσκονται από την ιστορία πάντα θα φροντίζουν να επαναλαμβάνουν τα μελανότερα σημεία της. Καλό ξημέρωμα, Μάνο μου.

Κολληθείη η γλώττα τω λαρυγγί μου

εάν μη σου μνησθώ

και νεκρωθήτωσαν αι συνάψεις των νευρώνων μου

αν σ' απολησμονήσω

Πηγή: www.lifo.gr

-----------------------------------------------------------------------------

Με αφορμή τον σάλο που δημιουργήθηκε για την δάσκαλα που δέχθηκε επίπληξη από την διευθύντρια του σχολείου, επειδη δίδαξε στα παιδια της Ε΄δημοτικού τον "Κεμάλ" του Χατζηδάκι

Δεν μου προξένησε εντύπωση ο γονέας που κατήγγειλε τη δασκάλα για τη διδασκαλία του "Κεμάλ" στους μαθητές της. Προφανώς φασίστας, συνεπώς άξεστος!!!

Όσο για τη διευθύντρια που προέβη με τη σειρά της στην καταγγελία, υπηρετεί πιστά το είδος του σχολειού που επιθυμεί το υπάρχον σύστημα. Είναι δυνατόν σ' ένα παγκόσμιο στερέωμα όπου η αρχή του μεγάλου ψαριού που τρώει το μικρό κυριαρχεί παντού, να διδάσκεται στα παιδιά, στους νέους ανθρώπους  ένα τραγούδι που μιλάει για την προστασία των αδυνάτων; που προάγει τον ανθρωπισμό;

Αφού τόσο η ιδεολογία των φασιστών όσο και η λειτουργία του συστήματος βάζει τους αριθμούς και το ατομικό κέρδος, παραπάνω από το συλλογικό. Οι αδύναμοι στον Καιάδα και οι δυνατοί στο εργασιακό ξεζούμισμα για τα κέρδη άλλων!

Ποιος νοιάζεται για τον πολιτισμό; Μην ξεχνάμε πως οι ιδεολογικοί πρόγονοί τους, μόνο κατ΄επίφαση χρησιμοποιούσαν τον πολιτισμό, ακούγοντας τους κλασσικούς συνθέτες την ώρα που εξόντωναν τους ανθρώπους στα κρεματόριά τους!

"Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα..."

Πράγματι αυτός ο κόσμος, με την υπάρχουσα δομή και οργάνωση δεν θα αλλάξει ποτέ.... Ας οπλιστούμε λοιπόν με πείσμα για να τον αλλάξουμε εκ βάθρων...

Την καλημέρα μου!

Υ.Γ. Μόνο έτσι θα απομονωθούνε κάποια άτομα σαν αυτό που "δεν του άρεσε" το Post!!!

Γιώργο σε σχέση με το σχόλιο σου αντιλαμβάνομαι οτι το αρνητικό πρόσημο το έβαλες εκ παραδρομής 

ΥΓ. Πρόκειται για αναδημοσίευση, δεν είναι δικό μου και αναφέρω την πηγή.

"Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ"... Πάντα αναρωτιόμουν αν αυτόν τον στίχο τον συνοδεύει ένα ερωτηματικό...

Στην ιεραρχία όλων των δημόσιων φορέων ανεβαίνουν δυστυχώς άνθρωποι δίχως όραμα. Ως επί το πλείστον, είναι οι αποδέκτες του τρόπου που λειτουργεί αυτή η κοινωνία.

Στους ανορθόδοξους και στους αναθεωρητές λοιπόν, όπως έλεγε κι ο ίδιος ο Χατζιδάκις, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας. Στην καλύτερη περίπτωση, ας ελπίσουμε ότι αποτελούμε μέρος αυτών.

Πόσο "επικίνδυνη" μπορεί να αποβεί η διδασκαλία ενός τραγουδιού; Τόσο όσο για τον καθένα μας υπάρχει η ανάμνηση κάποιου δασκάλου που μέσα στο χάος της τυποποιημένης "μόρφωσης" και "συμμόρφωσης" έσπειρε κι έναν προβληματισμό μέσα μας...

Για την Ιστορία γιατί ένθεν και ένθεν ακούω εξ ευωνύμων για Ατατούρκ κυρίως αλλά και εξ αριστερών διάφορες μ........ για ψωνιστήρια....

Πρώτον ντρέπομαι που πιάνουν τον Χατζιδάκι στο στόμα τους.Δεν με προβληματίζει τόσο το μνημόνιο. Όσο ο καμένος εγκέφαλος του Έλληνα σε μεγάλο βαθμό. Με πιάνει απελπισία όταν συλλογίζομαι τον πολιτιστικό και πολιτικό ευνουχισμό των Ελλήνων..

Οι πρώτοι που τον επιάσαν όμως ήταν οι αριστεροί που τον χαρακτήρισαν φασίστα γιατί την περίοδο της χούντας συναντήθηκε με τον Παττακό... Είχε πεθάνει γονιός της Φαραντούρη και μεσολάβησε ώστε να την δώσουν κατ΄ εξαίρεση ολιγόωρη άδεια παραμονής στην Ελλάδα....

Οι δεύτεροι που τον πιάσαν στο στόμα τους ήταν οι αριστεροί του ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του 80΄. Τον εξευτέλισαν μέσα απο τις σελίδες της Αυριανής ως ομοφιλόφιλο με χυδαίες εκφράσεις και κανείς μα κανείς τότε προοδευτικός δεν τόλμησε να τον υπερασπιστεί. Απο φόβο στον πανίσχυρο Ανδρέα και εξαιτίας της στάμπας του χουντικού και φίλου του Καραμανλή...

Οι τρίτοι που τον πιάνουν στο στόμα τους, αν δεν είναι ράδιο αρβύλα, γιατί αυτό το κράτος δεν το πιστεύω σχεδόν ότι και αν πει, είναι οι Ελληνάρες της Χ. Α.

Μόνο που ο Κεμάλ ήταν σκύλος, του Χατζιδάκι νομίζω, και ο Μάνος έδωσε παραγγελία στον Λευτέρη Παπαδόπουλο να γράψει ένα τραγούδι με ελεύθερο θέμα αλλά να έχει αναφορά στο όνομα Κεμάλ.

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αρνήθηκε λόγω ποντιακής καταγωγής καθώς ότι και αν λένε διάφορα Ρεπουσοειδή, ο Κεμάλ πρώτιστα υπήρξε γενοκτόνος Ελλήνων και Αρμενίων και όχι μόνο.

Έτσι το τραγούδι το έγραψε τελικά ο Γκάτσος. Η πηγή είναι τηλεοπτική αφήγηση του Παπαδόπουλου.

Απαξ και η διευθύντρια δέν μπήκε κάν στον κόπο να διαβάση τους στίχους τού τραγουδιού-διότι προφανώς ούτε ποιός είναι ο Γκάτσος ήξερε,ούτε ποιός είναι ο Χατζιδάκις-πρίν εξαπολύση τους...μύδρους της,ό,τι και να λέμε εμείς είναι επί ματαίω.

Διότι εντάξει,ο γονέας που έκανε την καταγγελία δικαιολογείται να μήν ήξερε ποιοί ήταν αυτοί οι δύο δημιουργοί διότι μπορεί να είναι αμόρφωτος ο άνθρωπος.Αλλά η διευθύντρια τού σχολείου,δηλαδή εκπαιδευτική λειτουργός,άρα κατά τεκμήριον άνθρωπος με μόρφωση (έστω και εγκυκλοπαιδική),δέν δικαιολογείται.

Οπότε άς μήν εκπλησσόμαστε.....

Οχι, δεν έχω δυνατότητες να γράψω τέτοιο κείμενο, αλλά μπορώ να αξιολογήσω άψογα ένα τέτοιο :) Καλημέρα Κεμάλ θέλω κι εγώ 

Ότι πιο όμορφο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό! Ο Μάνος Χατζιδάκις είναι ένας λόγος να αισθάνομαι υπερήφανος και τυχερός που γεννήθηκα Έλληνας, η μουσική του με συντροφεύει, με ταξιδεύει και με κάνει να ονειρεύομαι. Όπως λέει και η ίδια επιστολή ο Μάνος δεν έφυγε ποτέ και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ.

Ας αφήσουμε τον Μάνο Χατζιδάκι εκεί που κοιμάται αγκαλιά με το αστέρι που άναψε πάνω στον ουρανό, μακριά από τις αθλιότητες των θνητών και των κλαψομεταμεσονύχτιων επιστολών και ας προσπαθήσουμε να ανάψουμε το προσωπικό μας άστρο ο καθένας, στο δρόμο που χάραξε εκείνος με το σπάνιο ήθος και την αγάπη του και σε πείσμα του προσώπου του τέρατος που υπήρχε από πάντοτε.

[ τροποποιήθηκε από τον/την linastamati, 10-06-2013 16:00 ]