Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Σε ηλικία 68 ετών έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος τραγουδιστής του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού Μπάμπης Γκολές.
εννήθηκε το 1947 στη συνοικία Ταμπάχανα της Πάτρας. Αυτοδίδακτος μουσικός, ξεκίνησε να παίζει κιθάρα και ούτι από την ηλικία των 8 ετών, ενώ από την ηλικία των 12 και μπουζούκι. Με βαθιά γνώση του ρεπερτορίου των δίσκων των 78 στροφών επανέφερε πολλά ξεχασμένα τραγούδια από ένα ευρύτερο φάσμα που περιείχε εκτός από τα διάφορα είδη του ρεμπέτικου, την καντάδα και το δημοτικό τραγούδι, που είχαν ηχογραφηθεί σε λιγοστούς τέτοιους δίσκους και είχαν χαθεί με το πέρασμα των χρόνων.
Το 1964 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε καφενείο στην συνοικία του Ταραμπούρα στην Πάτρα. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 συνυπήρξε με το συγκρότημα Τα παιδιά από την Πάτρα στα πρώτα βήματα τους στον χώρο της μουσικής, στο νυχτερινό κέντρο Χάραμα των αδελφών Οικονόμου που βρισκόταν στην περιοχή της Οβρυάς. Το 1982 κυκλοφόρησε η πρώτη δισκογραφική του δουλειά, με την ονομασία Τσάρκα στα παλιά. Έχει ηχογραφήσει συνολικά, περίπου 300 παλιά και νέα τραγούδια.
Υπήρξε από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναβίωσης του ρεμπέτικου. Αποτέλεσε συνδετικό κρίκο μεταξύ του παλιού κλασικού ρεμπέτικου και του μεταγενέστερου λαϊκού τραγουδιού και παρέμεινε ένας αυθεντικός τραγουδιστής και συνεχιστής του ιδιαίτερου ρεμπέτικου στυλ.
Από: http://left.gr/news/efyge-apo-ti-zoi-o-mpampis-gkoles#sthash.aAVnDeJ2.4o8DlAXY.dpuf>
Τον είχα δεί προσφάτως-τον Νοέμβριο,άν θυμάμαι καλά-σε μιά εμφάνισή του στον κινηματογράφο ΙΛΙΟΝ στην Κυψέλη (ο συγκεκριμένος κινηματογράφος φιλοξενεί ενίοτε και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα,όπως μουσικές και θεατρικές παραστάσεις).Δέν έδειχνε να έχη κάποιο πρόβλημα υγείας,αντιθέτως φαινόταν πολύ καλά και τραγουδούσε με ζωντάνια.Συλλυπητήρια στους δικούς του....
Πάλευε πολλά χρόνια με την γνωστή αρρώστια, και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους κυκλους του.
Οι φίλοι του τον αποχαιρέτησαν όπως είχε ζητήσει ο ίδιος με ρεμπέτικα τραγούδια και ειδικά το "μαγκαλάκι" & "Καϊξη"του Χατζηχρήστου την "Γυφτοπούλα" του Μπάτη την "Νοσταλγία" του Πετσά. Δύο χιλιάδες πολιτών προσήλθαν να του απευθύνουν στερνό αντίο. Πρώτο τραγούδι "Το μαγκαλάκι". Ακολούθησαν τα άλλα τρία. Τραγούδησαν και έπαιξαν φίλοι του από την Αθήνα και την Πάτρα. Συμμετείχαν στην κηδεία ο δήμαρχος Πατρέων Κ. Πελετίδης, ο Περιφερειαρχης Δυτ. Ελλάδας Απ. Κατσιφάρας, οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας Β. Χατζηλάμπρου, Μ. Κανελλοπούλου, ΔΗΜΑΡ Ν. Τσούκαλης, ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος, η δημ. σύμβουλος Βίβιαν Σαμούρη καπ.
Καλό του ταξίδι.............
(video απο τον αποχαιρετισμό)
>
Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος.. (Αlbert Camus) [ τροποποιήθηκε από τον/την mary_omikron, 12-01-2015 22:51 ]
-----------------
Δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν τα δάκρυα στις άκρες των ματιών από προηγούμενες απώλειες και, νάσου, κάποια άλλη τα ξαναπροκαλεί...
Αγνή ψυχή, ένα μεγάλο παιδί, αυθεντικός μουσικός και λάτρης του ρεμπέτικου. Αξέχαστα τα γλέντια και τα παιξίματα στην παλιά "Τομπουρλίκα" και στο εργαστήρι παραδοσιακών οργάνων του Γιάννη...
Καλό σου ταξίδι, Μπάμπη, και μη ξεχάσεις να μου φιλήσεις το Νικόλα εκεί πάνω. Φαντάζομαι τα γλέντια που θα κάνετε μαζί. Θα ομορφαίνετε τον...Παράδεισο...
(Ο Παναγιώτης Κωτσοβίλης γράφει στο www.rembetiko.gr για τον Μπάμπη Γκολέ!!!! )
"Θα ήθελα να γράψω και εγώ πέντε αράδες, εν ηρεμία και όχι υπό το βάρος της ταραχής της κακιάς στιγμής, ως αποχαιρετισμό του καλού φίλου Μπάμπη Γκολέ που μας άφησε πριν μία εβδομάδα. Ο Γκολές υπήρξε σπουδαίος καλλιτέχνης, υπερπλήρης σε όλα τα επίπεδα: Εκφραστικότητα, αυθεντικότητα, ύφος, φαντασία, δεξιοτεχνία, προσωπικότητα. Απο την εποχή που μπήκε δυνατά στα μουσικά πράγματα, στα πάλκα και την δισκογραφία ξεχώρισε με ευκολία αφού διέθετε, εκτός των άλλων, το χάρισμα να επικοινωνεί με άνεση με το κοινό. Ακόμη και με το κοινό που ήταν απαίδευτο είχε την άνεση να συνδιαλλέγεται και να το συγκινεί. Αυτό γινόταν συνεχώς, το αντιλήφθηκα με τις αισθήσεις μου πολλές φορές. Το μουσικό αποτέλεσμα που ο Μπάμπης με μαεστρία σερβίριζε ήταν πάντοτε αψεγάδιαστο, γεμάτο ομορφιά, κάλλος, ψυχή και αρμονία που σε καθήλωνε, σε αφόπλιζε!!! Τον είδα σε πολύ δυνατές του στιγμές στου Μοστρού, στο Πεδίο του Άρεως, στο Ντουζένι, στον Λυκαβηττό και σε αλλά μαγαζιά στην Κυψέλη, στον Πειραιά, στη Στοά Αθανάτων, στο Παγκράτι, στην Βουλιαγμένης. Δεν τον είδα, λόγω της ηλικίας μου, στον Κουασιμόδο, την Εσμεράλδα, το Ταξίμι (στην παλιά θητεία του Μπάμπη στα μέσα της δεκαετίας '80), όπου όλη η Αθήνα είχε παρελάσει. Μεταξύ των θαμώνων που τον "προσκυνούσαν" όπου ιερουργούσε" λέγεται ότι ήταν ο Παύλος Βαρδινογιάννης, η Λάτση, η Γιάννα Αγγελοπούλου κ.α. Ο Μίκης Θεοδωράκης λέγεται ότι τον είδε σε ταβέρνα στην Πάτρα και του είπε: "Κάθεσαι εδώ και δεν κατεβαίνεις στην Αθήνα, αφήνοντας να χορεύουν τα ποντίκια..."
Είχε μεγάλη αγάπη για τον Καραγκιόζη, τα κινούμενα σχέδια, τον βουβό κινηματογράφο, τα έγχορδα μουσικά όργανα που τα γήτευε με άνεση θηριοδαμαστή και ταυρομάχου. Θυμάμαι τόσα και τόσα οργανάκια πόσο γλυκά έπαιζαν στα χέρια του, ακόμη και αυτά που δεν είχαν δυνατότητες και ποιότητα, έπαιρναν δύναμη και χάρη στα χέρια του Μπάμπη και έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό για να τον ευχαριστήσουν. Επίσης, εύκολα μπορούσες να αντιληφθείς στα μαγαζιά που δούλευε πόσο ανέβαζε την ορχήστρα, ποσό έδενε το σύνολο, πόσο ομόρφαινε το συνολικό αποτέλεσμα όταν ανέβαινε στο πατάρι ο Γκολές. Ο τρόπος που χειριζόταν το μπουζούκι, παίζοντας πολύ με τις αρμονίες με την ιδιαίτερη φαντασία του, έδινε μια άλλη μορφή στο οποιοδήποτε τραγούδι.
Ο ήχος του στο μπουζούκι ήταν παλιακός, κυρίως ήταν κοντά σε αυτόν του Περιστέρη, χωρίς να υστερεί βέβαια στα νεότερα παιξίματα του 1950. Εκτός του μπουζουκιού ήταν γητευτής της κιθάρας και άλλων εγχόρδων. Τα παιξίματα και η γλύκα του Μπάμπη στο μπουζούκι, στην κιθάρα ήταν μοναδική. Ήχος ρεμπέτικος, αυθεντικός πάντοτε, αλά παλαιά!!! Ποιός δεν θυμάται επίσης τους δίσκους του, όπου επανέφερε το μπάντζο στις ηχογραφήσεις, για να προσδώσει ξανά το "φαντεζί" σμυρναίικο χρώμα; Όσον αφορά το ρεπερτόριο ήταν, με μια λέξη, "χαοτικό". Η "άμμος της θάλασσας".... Πολλοί μουσικοί που δούλευαν μαζί του θυμούνται ότι έκαναν πρόβες σε μια βάση τραγουδιών, έναν κορμό, ο οποίος στην συνέχεια άλλαζε, εμπλουτιζόταν στο πάλκο, αφού ο Μπάμπης προσέθετε συνεχώς νέα και άγνωστα τραγούδια-διαμάντια, ανάλογα με τα κέφια, κάνοντας τους γύρω του να κοιτάζονται... Είχε την άνεση να εισάγει στα μαγαζιά και στα προγράμματα τραγούδια παντελώς άγνωστα, πρωτότυπα, που ο ίδιος ανακάλυπτε απο την συλλογή του και συλλογές φίλων του. Πάντα κατάφερνε να τα σερβίρει με επάρκεια στα πάλκα και στις ηχογραφήσεις και, μετά το πρώτο ξάφνιασμα, να τα καθιερώνει, πράγμα που θέλει ικανότητες, πείρα, ταλέντο και λάμψη, ακτινοβολία για να το καταφέρεις... Τα "δαχτυλίδια", η "γυφτοπούλα", "που να βρω γυναίκα" είναι μόνο οι πιο κραυγαλέες περιπτώσεις που ο Μπάμπης έκανε σουξέ, επιτυχία. Πιθανόν είναι ο πρώτος και ο πιο "λαμπερός" από τους ομοτέχνους του της νέας γενιάς της αναβίωσης, που ξαναέκανε πανελλαδικά επιτυχία με συγκεκριμένα ρεμπέτικα τραγούδια, που έγινε διάσημος σε μικρούς και μεγάλους, σημείωσε "γκραν σουξέ" - εμπορική επιτυχία στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις με συγκεκριμένα ρεμπέτικα τραγούδια - σουξέ!!! Θυμάμαι ότι τον καλούσαν σε εμπορικά προγράμματα υψηλής τηλεθέασης ακόμη και στις σχετικώς πρόσφατες εποχές της εμπορικότητας και της φτήνιας. Θυμάμαι τον Μπάμπη σε προγράμματα τύπου "Ciao Antenna" δίπλα στην παρουσιάστρια Βίσση (υπάρχει βίντεο με το "Μαγκαλάκι" στο youtube) αλλά και καλεσμένο της Έλντας Πανοπούλου στο πρωινό του Mega.
Πάντοτε ήταν ακομπλεξάριστος, τολμηρός καλλιτέχνης, γνήσιος επαναστάτης - ρεμπέτης και υπερέβαινε τις γραμμές. Ενώ ήταν δηλ. ρεμπέτης στην ζωη και την κουλτούρα του, του άρεσαν τα όμορφα τραγούδια ακόμη και τα του πιο ελαφρού ρεπερτορίου, οπότε τα διασκεύαζε και τα έβαζε στον ρεμπέτικο κόσμο του. Αυτός έκανε ξανά επιτυχία το "άρχισαν τα όργανα", το "είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου", έπαιζε Γούναρη, Πολυμέρη, Μαρούδα και ότι γενικώς του "γυάλιζε" καλλιτεχνικά δεν δίσταζε να το υποστηρίξει χωρίς να φοβάται ότι εκφεύγει από τα όρια του ρεμπέτικου και του μπουζουκιού. Πολλά τραγούδια, εκτός του ορθόδοξου ρεμπέτικου, έγιναν επιτυχίες "αλά Γκολέ" και λόγω του Γκολέ. Για παράδειγμα ο "γιαουρτάς", η "τσιγγάνα", το "τι θα γίνω εγώ χωρίς εσένα" κ.α. Ο Μπάμπης ήταν μαιτρ και της διασκέδασης αλλά και των συναισθηματικών, παραπονιαρικων τραγουδιών. Ποιός δεν τον θυμάται να παίζει και να τραγουδάει Τζουανάκο, ποιός δεν ανατρίχιασε με τις συγκλονιστικές του ερμηνείες στα "σκοτεινά" και ευαίσθητα αυτά τραγούδια;;;
Ως άνθρωπος ήταν δύσκολος, εγωιστής, αλαζονικός ενίοτε, νάρκισσος. Δεν πατούσε στην γη, ήταν υπερβατικός, κινείτο σε ένα παράλληλο σύμπαν, ερχόταν από πολύ παλιά, δεν επικοινωνούσε συνηθισμένα και δεν καταλάβαινε όσα ο μέσος άνθρωπος αντιλαμβάνεται. Η ζωή του ήταν η μουσική, η παρέα, οι ταβέρνες, το κρασί. Όταν έπαιζε απέναντι σε γυναίκες γινόταν άλλος άνθρωπος, αληθινή "μάγισσα Κίρκη", που προσπαθούσε να τις μαγέψει!!! Ήταν φτιαγμένος στο κάθε κύτταρο του για την μουσική και ως μεγάλος καλλιτέχνης και προσωπικότητα προσπαθούσε πάντοτε να ξεχωρίζει, να ζει την κάθε στιγμή με πάθος και δίχως αύριο. Μια βραδιά (μια συνηθισμένη καθημερινή) ξημερωθήκαμε κυριολεκτικά στου Μαγγινα, μετά από ξενύχτι, οινοποσία και μπουζούκι, για να δει, με ηδονή, το ξημέρωμα, τον ήλιο που έβγαινε απέναντι στο βουνό... Ήταν υπερευαίσθητος, ευσυγκίνητος απέναντι σε αυτά που τον άγγιζαν, είχε χιούμορ σουρεαλιστικό, μοναδικό!! Δάκρυζε μαγεμένος από ηδονή και συγκίνηση ακούγοντας τον αγαπημένο του Γιώργο Κάβουρα και τον Σταύρο Τζουανάκο. Τον θυμάμαι δακρυσμένο, να κάθεται δίπλα μου στο αυτοκίνητο, ακούγοντας, ξανά και ξανά, το ίδιο τραγούδι, στις 3-4 το πρωί, πριν τον αφήσω για να γυρίσει στο σπίτι του. Τον θυμάμαι να παίζει και να τραγουδά την αγαπημένη του "Νοσταλγία" του Τζουανάκου 15-16 φορές σε μια βραδιά, στο σπίτι του κουμπάρου του και φίλου του Παναγιώτη Βαρλά... Και μάλιστα χωρίς να πλήττει ποτέ κανείς.... Αντιθέτως, όπως πάντα, ευχαριστούσα την τύχη μου να ακούω αυτό το θηρίο να παίζει και να τραγουδά!!! Με κάθε ευκαιρία που τον συναντούσα, παρακαλούσα να μην τελειώσει η νύχτα, να προλάβω να ακούσω όσα περισσότερα τραγούδια γινόταν από τον ευαίσθητο και μοναδικό αυτό καλλιτέχνη, δεν χόρταινα να τον ακούω να "φτιάχνεται", να γουστάρει και να παίζει για την παρέα....
Ήταν δύσκολα προσεγγίσιμος, δεν προσπαθούσε να γίνει συμπαθής, να φτιάξει καλές σχέσεις με το κύκλωμα, με τους δημοσιογράφους, να υποστηρίξει το προφίλ του και να να "πλασάρει" εμπορικά τον εαυτό του. Αυτά όλα ήταν άγνωστες λέξεις και διαδικασίες για αυτόν. Αντιλαμβανόταν ότι τον προσέγγιζαν πολλοί για να αντλήσουν ανταλλάγματα από την ακτινοβολία, την επωνυμία του, και αμυνόταν, έκλεινε τις προσβάσεις. Ωστόσο, ήταν τέτοιο το μέγεθος του που ποτέ δεν στερήθηκε τις ευκαιρίες, την επιτυχία και την αναγνώριση, αφού η δύναμη του ήταν η τέχνη του, η ρεμπέτικη ψυχή, η λαϊκότητα και η επαφή με το κοινό.
Μπάμπη σε ευχαριστώ που υπήρξες φίλος μου και μου έδειξες εμπιστοσύνη. Είχα την ευτυχία και την κατάρα να σε δω σε τόσες και τόσες βραδιές και ξενύχτια, να παίζεις και να τραγουδάς με την ψυχή σου!!!! Η ευτυχία είναι αυτονόητη αφού είδα πράγματα μοναδικά, ανατριχιαστικά, τραγούδια και ερμηνείες που δεν ξαναγίνονται, γνώρισα έναν κόσμο ξεχωριστό, με μια αίσθηση από την παλιά γοητευτική εποχή της μαγκιάς, του ρεμπέτικου, με το μεράκι, την ευαισθησία και την ομορφιά της βαθειά λαϊκής σου ψυχής!!! Η κατάρα είναι ότι τώρα πλέον κάθε ανάμνηση και σύγκριση στο άκουσμα των τραγουδιών που αγαπούσες θα είναι οδυνηρή, πικρή, όπως η αίσθηση της απώλειας....
Μπάμπη, φίλε μου ακριβέ καλό σου ταξίδι!!!"
Παναγιώτης Κωτσοβίλης.
