Καλησπέρα και σε σένα.
Ήταν το όνειρό μου να μπορώ να τραγουδάω όπερα σε μεγάλα θέατρα στην Ευρώπη, διότι στην Ελλάδα δεν μπορείς να είσαι τραγουδίστρια όπερας. Βέβαια, μπορεί αυτό αν ακούγεται μεγαλόπνοο σχέδιο και ίσως να με θεωρήσετε και ψωνάρα, αλλά πάντα θαύμαζα όσες γυναίκες έβλεπα να τραγουδάνε όπερα και ήθελα να γίνω σαν κι αυτές. Τον τελευταίο μήνα, έχω κολλήσει με την φωνή της Diana Damrau και η μεγαλύτερή μου μου επιθυμία είναι να μπορέσω κάποτε να τραγουδήσω την Βασίλισσα της Νύχτας από τον Μαγικό Αυλό του Mozart. (Ας πω αυτό το κομμάτι και δεν θέλω τίποτε άλλο!)
Θεωρώ ότι έχω ταλέντο, διότι έχω μουσικό αυτί και ωραία φωνή, όπως μου λένε οι γύρω μου.Μπορώ και βγάζω μια μελωδία στο μικρό μου αρμόνιο μέσα σε 5-10 λεπτά, αν, φυσικά, φάω κόλλημα με μια συγκεκριμένη μελωδία. Δεν μπορώ να παίξω και με τα 2 χέρια, γιατί δεν είμαι μαθημένη, αλλά πατάω σωστά στους ήχους. Το ταλέντο που θεωρώ ότι έχω το έχω κληρονομήσει από τους γονείς μου, οι οποίοι είναι καλλίφωνοι και οι δύο (και μάλιστα τον μπαμπά μου τον είχαν πάρει στο Κρατικό Ωδείο) και στο σόι, ως πολύ πιο μακρινό συγγενή, είχαμε και ένα γνωστό τραγουδιστή που η φωνή του ήταν στα πατήματα του Καζαντζίδη.
Από χτες που μου έκοψε τα φτερά η δασκάλα μου, δεν έχω όρεξη ούτε να διαβάσω θεωρία ούτε να κάνω τις αναπνοές...τίποτα...Είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη και θυμωμένη. Έπρεπε να μου το είχε πει από την αρχή ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες σπουδαστών. Δεν φαίνομαι πουθενά ως σπουδάστρια. Και μου είπε ότι μπορώ να δώσω κατατακτήριες τον Οκτώβρη, μπας και κερδίσω καμιά χρονιά. Αλλά, αν δεν κερδίσω και μου πούνε "πάνε στην 1η τάξη"; Τι γίνεται τότε; Θα έχω χάσει και την φετινή.
Έχω και ένα μικρό ψυχολογικό πρόβλημα: Πώς θα τραγουδήσω μπροστά σε άλλους; Θα τα χάσω. Δεν θα τα καταφέρω. Αυτό ήταν το μόνο "φρένο" που είχα ως τώρα (πέρα από το γεγονός ότι δεν είχα στήριξη από την οικογένεια). Κάθε φορά που έλεγα στον μπαμπά μου ότι ντρέπομαι να τραγουδήσω μπροστά σε άλλους, αντί να μου πει : "έλα να το ξεπεράσουμε", μου έλεγε "Άμα ντρέπεσαι και φοβάσαι, δεν κάνεις για τραγουδίστρια". Αλήθεια, αυτό πώς ξεπερνιέται;
Όρεξη να ασχοληθώ έχω. Δεν ξέρω τι θα συνατήσω μπροστά μου και πόσο δύσκολο είναι, ούτε τι μαθήματα ακολουθούν. Είμαι τελείως άσχετη επί του θέματος. Έχω πλήρη μεσάνυχτα. Το πιο εκνευριστκό από όλα είναι ότι το μισό τμήμα θεωρίας αποτελείται από οκτάχρονα παιδιά. Όλοι ξέρουν από ένα όργανο να παίζουν κι είμαι η μόνη άσχετη, που τώρα μαθαίνει να βρίσκει μια μια τις νότες στο πεντάγραμμο. Νιώθω σαν αναλφάβητη.
Και το τελευταίο ερώτημα είναι: Για πόσον καιρό ακόμα θα μπορώ να πληρώνω; Μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να πληρώσω τα συνολικά δίδακτρα όλων των ετών.
Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Πρέπει να αλλάξω δασκάλα και ωδείο, αλλά δεν ξέρω που να πάω. Αυτήν την δασκάλα μια γνωστή που κάνει πιάνο και ρώτησε την δασκάλα της μου την πρότεινε.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ελπίζω να μην με πέρασες για ψωνάρα!