Στέφανε,
Έχει περάσει ανεπιστρεπτί και αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει, γιατί το τραγούδι εκφράζει την εποχή του, ή αν θέλεις, η εποχή (η κάθε εποχή) εκφράζεται μέσα από το τραγούδι και επειδή η χαρά χορεύεται κι ο πόνος τραγουδιέται, αυτό ακριβώς κάνει διαρκώς ο άνθρωπος μέσα στους αιώνες. Δεν γίνεται λοιπόν να εκφράσεις το σήμερα τραγουδώντας "μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες", "δυο πράσινα μάτια" κλπ. Δεν γίνεται. Μπορείς όμως να πεις το ίδιο πράγμα διαφορετικά και ξέρεις... περνώντας τα χρόνια, το είπες ήδη και εσύ διαφορετικά: "Αστέρι μου, Φεγγάρι μου", "Αγάπη που 'γινες δίκοπο Μαχαίρι" και ακόμα διαφορετικά: "Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό", και πιο διαφορετικά: "Σαν αερικό θα ζήσω" κι ακόμα πιο διαφορετικά: "Τι αξία έχει τ' όνειρο χωρίς μικρές νοθείες" και πάει λέγοντας.
Και δεν γίνεται να πάω κι εγώ να παίξω σήμερα σε ένα Rock club και να τραγουδάω "If I Had A Hammer" & "Only You". Έτσι είναι αυτά.
Διαφωνώ όμως με τον John248: Μην τα ισοπεδώνουμε όλα, γιατί δεν είναι έτσι. Υπάρχουν και σήμερα αξιόλογοι στίχοι (ανέφερα ήδη μερικούς) και σαφώς αξιόλογοι στιχουργοί (Τριπολίτης, Ιωάννου, Νικολακοπούλου, ο μέγιστος Ρασούλης κ.α.). Προφανώς είχε δίκιο ο Μαέστρος που σου είπε έτσι, γιατί ξέρεις το να μην του κάνουν οι στίχοι σου, δεν είναι κακό. Είναι ίσως υποκειμενικό. Κάτι άλλο έψαχνε/ψάχνει και εσύ πολύ απλά, δεν το είχες. Αυτό είναι και θέμα τύχης. Να πας δηλαδή κάτι σε κάποιον και να είναι αυτό που ψάχνει. Πήγαινε και σε άλλον και μην απογοητεύεσαι.
