ελληνική μουσική
    Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
    αρχική > e-Περιοδικό > No_Music

    Ηλεκτρονικέ μου Εαυτέ

    Κατάρα της εποχής ή απλά μία λύση για την επαφή; Τα εικονίδια χαρακτηρίζουν ανθρώπους. Η αποξένωση που δημιουργεί μια οθόνη είναι μεγάλη...
    Γράφει το μέλος Άννα (vanna)
    4 άρθρα στο MusicHeaven
    Πέμπτη 14 Αύγ 2008
    «Άντε φεύγω!» λες. «Και να μην χαθούμε!»

    Και με το πάτημα ενός κουμπιού αποσυνδέεσαι. Βγαίνεις από την διαδικτυακή σου συντροφιά, εγκαταλείπεις την ψηφιακή σου καθημερινότητα. Πάλι πήγε δύο το πρωί για να κλείσεις τον υπολογιστή. Όμως δεν φταις εσύ! Τελευταία στιγμή, και εκεί που ήσουν έτοιμη να φύγεις, τσουπ! Μπήκε εκείνος ο φίλος σου απ’την Θεσσαλονίκη. Τι ποιος φίλους σου απ’την Θεσσαλονίκη; Εκείνος, που πηγαίνατε μαζί σχολείο! Εκείνος, που στις Πανελλήνιες καθόσασταν σε διπλανά θρανία και σου ψιθύρισε και δυο τρεις ημερομηνίες στην Ιστορία. Να δεις πως τον λένε…το username του είναι teo88…α ναι! Ο Θεόδωρος! Ο Θεόδωρος που όμως προτιμούσε να τον φωνάζουμε Τεό. Τελευταία φορά που τον είδες ήταν πριν ενάμιση χρόνο. Μόλις είχε γυρίσει από φαντάρος. Με το μαλλί ακόμα κοντοκουρεμένο, άφηνε πίσω του το χακί και ετοίμαζε βαλίτσες για την πρωτεύουσα του βορρά. Δεν τον σήκωνε το κλίμα της πόλης μας! Ήθελε να πάει Θεσσαλονίκη. Εκεί είχε περάσει σε μια σχολή η κοπέλα του η…η ξανθούλα…ναι μωρέ! Η Κατερίνα! Αυτός την φώναζε Κατερινάκι. Ξέμειναν και οι δυο εκεί.

    Έχεις να του μιλήσεις εδώ και κάτι μήνες. Ευκαιρία ήταν να πεις ένα καλησπέρα. Και το είπες. Και είπε κι αυτός καλησπέρα. Και άρχισε να σου λέει για την καινούργια δουλειά που έπιασε σε ένα μαγαζί με μεταχειρισμένα έπιπλα, κάτι σαν παλιατζίδικο. «Ανεργία» σου λέει, «πολλή ανεργία!» και αισθάνεται και τυχερός που βολεύτηκε με τις παλιατζούρες. Κι εσύ του είπες για το πτυχίο σου που το κρέμασες στον τοίχο, σε θέση περίοπτη, σε πανάκριβη κορνίζα. «Είμαι ακόμα στη γύρα» του λες, «ψάχνομαι ακόμα..». Και πώς τα φέρνει η κουβέντα και αρχίζει να σου λέει για την Κατερίνα. Τώρα την φωνάζει Κατερίνα και όχι Κατερινάκι. Αυτόν τον φωνάζουν Θεόδωρο και όχι Τεό. «Μεγαλώσαμε» σου λέει, «τα υποκοριστικά μας φάγανε!». Σου λέει ότι ο Θεόδωρος περνάει μια χαρά με την Κατερίνα και ότι η Θεσσαλονίκη από απλή συμπρωτεύουσα έχει γίνει το κέντρο του κόσμου τους. Σου στέλνει και ένα email με καμιά δεκαριά φωτογραφίες με φόντο το Λευκό Πύργο και αυτούς αγκαλιά να φιλιούνται.

    Και εκεί που ετοιμάζεσαι να του πεις για εκείνον τον νοστιμούλη από το πάνω διαμέρισμα που σου κάνει τα γλυκά μάτια όποτε σε πετυχαίνει στην είσοδο, τσουπ! Σου λέει ότι είναι αργά και πρέπει να σηκωθεί νωρίς. «Κάνουμε απογραφή στο παλιατζίδικο και δεν μπορώ να λείψω». Σου ρίχνει ένα ξερό GN και φεύγει! Μα τι σημαίνει GN; Χάθηκε να πει ένα καληνύχτα; Τόσην ώρα μιλάγατε και δεν μπόρεσε να γράψει ολόκληρο το good night;

    Κοιτά το ρολόι σου, δύο παρά τέταρτο. Ο μόνος που είναι ακόμα online είναι ο πρώην σου. Αλλά εσύ δεν του μιλάς! Περιμένεις να σου μιλήσει αυτός πρώτος. Ένας μήνας από τότε που χωρίσατε και ακόμα δεν έχετε πει λέξη ο ένας στον άλλον. Μα και τι να του πεις; Τι να πεις με ένα πληκτρολόγιο; Τότε, εκείνο το βράδυ που μαλώσατε, ήσουν θυμωμένη. Όλο έβριζες και φώναζες. Και αυτός τα ίδια έκανε. Δεν πρόλαβες να του πεις ότι τον αγαπούσες. Δεν πρόλαβες να του πεις συγνώμη. Και να τι να πεις τώρα; Τόσο καιρό κοιτάς το εικονίδιο με το όνομά του και διστάζεις, δεν το πατάς. Αλλά ούτε κι αυτός σου μιλάει…μα και τι να σου πει; πόσο στενό είναι ένα σ’αγαπώ όταν αναβοσβήνει σε μια οθόνη…πόσο πλαστικό είναι ένα συγνώμη όταν ο άλλος βρίσκεται μίλια μακριά…

    Λες «δεν πάει άλλο! Τέρμα γι’απόψε» και κλείνεις τον υπολογιστή. Η ώρα δύο. Πώς θα σηκωθείς το πρωί; Θες να πας σ’εκείνο το ραντεβού για μια δουλειά σ’ένα περιοδικό. Πάλι κομμένη θα δείχνεις απ’το ξενύχτι.

    Ξαπλώνεις στο κρεβάτι, κλείνεις τα μάτια και μέσα στο μυαλό σου χοροπηδάνε εικονιδιάκια και διαδικτυακά προφίλ. Σκέφτεσαι τον Τεό και το Κατερινάκι(έτσι τους γνώρισες και έτσι θα συνεχίσεις να τους φωνάζεις) που έχουν ο ένας τον άλλον. Σκέφτεσαι τον πρώην σου που πιθανόν να είναι ακόμα online. Σκέφτεσαι εσένα που ζεις τη ζωή σου μέσα από το εικονιδιάκι σου.
    Εσένα, που γράφεις ό,τι νιώθεις με συντομογραφίες και greeklish.
    Εσένα, που μετά τις δέκα δεν βγαίνεις απ’το σπίτι επειδή έχεις «ηλεκτρονικό ραντεβού» με έναν georgiomak34.
    Εσένα, που αντί για φίλους έχεις εικονιδιάκια…
    Εσένα…που μέρα με τη μέρα γίνεσαι εικονιδιάκι…

    Για την Αναστασία
    (Πότε και γιατί αφήσαμε τη ζωή μας να περνά μέσα από μια οθόνη; :Ρ)




    Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

    Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

    Στείλε το άρθρο σου

    σχολιάστε το άρθρο


    Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

    #15985   /   14.08.2008, 13:50   /   Αναφορά
    Δεν ξέρω πώς καταφέρνεις και γράφεις τόσο ωραία. Σ'ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου.

    Μελαγχόλησα...
    #15986   /   14.08.2008, 13:55   /   Αναφορά
    Ξέρεις καλά ότι χάρη σε σένα γράφτηκε το συγκεκριμένο. Εσύ κατέχεις το πρώτο χειρόγραφο.

    Δεν θα σχολιάσω τα υπόλοιπα που είπες γιατί κοκκινίζω!
    #15987   /   14.08.2008, 14:01   /   Αναφορά
    Βάννα είναι φοβερό όλο το κείμενο ! Ακριβώς αυτά σκέφτομαι και εγώ...

    Σαν να το έχω γράψει εγώ ... Απλά τέλειο ...
    #15988   /   14.08.2008, 14:03
    Δεν σου κρύβω ότι δάκρυσα και λίγο ... μου θυμίζεις το ξέσπασμα που είχα κάνει τον Ιούλιο γιατί μιλούσα με τους φίλους μου μέχω του msn αντί να βγω με αυτούς ...

    #15989   /   14.08.2008, 14:06   /   Αναφορά
    Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

    Η αλήθεια είναι ότι όταν το έγραψα(αρκετούς μήνες πριν) κάτι ανάλογο συνέβαινε, επαφή μόνο μέσω msn. Ήταν λυτρωτικό αυτό το κείμενο...
    #15991   /   14.08.2008, 16:29   /   Αναφορά
    συγχαρητηρια vanna ειναι υπεροχο:)
    #15992   /   14.08.2008, 18:44   /   Αναφορά
    Επιλογή μας να έχουμε μόνο ηλεκτρονικούς εαυτούς,επιλογή μας και να τους διατηρούμε.Η ζωή είναι παρούσα και περιμένει.Απλά μερικοί δεν την παίρνουν χαμπάρι.

    Α!Φεύγω,και να μην...χαθούμε!
    #15993   /   14.08.2008, 19:01   /   Αναφορά
    Ευχαριστώ για τα σχόλια!

    Α και Ευσταθία...δεν χανόμαστε εμείς!
    #15994   /   14.08.2008, 19:03
    never say never...!

    #15995   /   14.08.2008, 19:07   /   Αναφορά
    Να το πάρω σαν απειλή ή σαν δωράκι?
    #15996   /   14.08.2008, 20:38   /   Αναφορά


    αρκετα καλο ,ισοροπημενο,ορθογραμενο χωρις ορθογραφικα λαθη,διαυγες,και ανταποκρινεται στην σημερινη μας εποχης.

    καλο εως αρκετα καλο.μπραβο μπραβο
    #16000   /   15.08.2008, 02:27   /   Αναφορά
    Α στο καλό..... Στο τέλος σχεδόν δάκρυσα! Μπορεί να μην ασχολούμαι με MSN και σχετικά, μπορεί να μην έχω τέτοιες συνήθειες, αλλά τον τελευταίο μήνα νιώθω ακριβώς το ίδιο είδος μοναξιάς! Να είμαι ολομόναχος, το μόνο που μου έχει απομείνει να είναι μία οθόνη και να με απορροφάει μέρα με τη μέρα....



    Ευχαριστώ! Το μόνο που μπορώ να πω.......
    #16001   /   15.08.2008, 02:38   /   Αναφορά
    Ευχαριστώ alto!



    Moon εγώ ευχαριστώ! Καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς...το έχω περάσει...και δεν ξέρω αν ακόμα το περνάω....
    #16002   /   15.08.2008, 15:05   /   Αναφορά
    Αχ, Vanna, πόσο δίκιο έχεις....

    Σ' ευχαριστούμε που τα έγραψες, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν...

    Πώς αλλάξανε οι ζωές των ανθρώπων, είναι τόσο παράξενο!

    Στο χέρι μας είναι όμως!

    Εσύ έκανες την αρχή δίνοντας έναυσμα......

    (thumbs up! Και η βαθμολογία που αρμόζει... 5 αστέρια...)
    #16003   /   15.08.2008, 15:08   /   Αναφορά
    Με τιμούν αυτά που λες και σε ευχαριστώ πολύ!
    #16004   /   15.08.2008, 23:29   /   Αναφορά
    Σωστά όλα όσα γράφεις vanna. Πόσο κοντά και πόσο μακριά μάς φέρνει αυτή η οθόνη....
    #16005   /   16.08.2008, 03:45   /   Αναφορά
    Ψευδαίσθηση αλλά δυνατή. Ευχαριστώ για το σχόλιο margot!
    #16016   /   17.08.2008, 11:52   /   Αναφορά
    Αι στο καλό... Τα χαρτομάντηλά μου. Πως καταντήσαμε έτσι? Αντί να μιλήσουμε στον άνθρωπό μας καθόμαστε και στέλνουμε εικονιδιάκια και μηνυματάκια άχρηστα. Μίλα! Κοίταξε τον άλλον κατάματα και πες του ότι νιώθεις! Κι ας γελάσει. Κι ας κλάψει. Κι ας σε πάρει αγκαλιά...
    #16017   /   17.08.2008, 14:29   /   Αναφορά
    Έτσι ακριβώς! Ίσως αν μιλάγα συχνότερα και με περισσότερη αλήθεια, ίσως τότε να καταφέρναμε να ισσοροπήσουμε την πραγματικότητα με τα εικονιδιάκια.

    #16070   /   22.08.2008, 17:01   /   Αναφορά
    Πολύ αληθινό,Αννούλα!!Πολύ όμορφο!

    Δυστυχώς,έτσι έχουμε γίνει.Προτιμάμε την οθόνη,από το να πάμε μια βόλτα με τους φίλους μας.

    Αλλά αυτό που με ενοχλεί είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν είναι επιλογή μας αλλά λύση ανάγκης.Όταν κάνεις μήνες να δεις κάποιον,δουλεύει όλη μέρα και έχει χιλιάδες πράγματα να φροντίσει,κάπου θα χαθείς.Οπότε,είναι κι αυτό μια επικοινωνία.Επίσης βοηθάει όταν η απόσταση με ένα φίλο σου είναι μεγάλη.Μπορεί να έχεις ένα φίλο να σπουδάζει στο εξωτερικό.Τότε πως να μιλήσεις αλλιώς;Είναι μια λύση.

    Θα προτιμούσα την απευθείας επαφή.Ξεχάσαμε να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας.
    #16072   /   22.08.2008, 20:20   /   Αναφορά
    Σ'ευχατιστώ Αυγή!

    Δυστυχώς μερικές φορές δεν μπορείς να αποφύγεις μία τέτοιου είδους επαφή. Λογικό όταν υπάρχει απόσταση. Στο χέρι μας είναι να το ρυθμίζουμε έτσι ώστε να έχουμε και τα δύο.
    #16309   /   04.09.2008, 09:51   /   Αναφορά






    Πολύ όμορφο Vanna. Ελπίζω να αποφύγουμε ένα τέτοιο τέλμα. Γνωρίζω ανθρώπους που έχουν αυτοφυλακιστεί. Τις περισσότερες φορές εμείς χτίζουμε τους τοίχους της μοναξιάς. Δε θα πρέπει να θυσιάζουμε στιγμή πραγματικής ζωής. Πόσες φορές κοιμηθήκαμε με τη σκέψη "πάλι έχασα άδικα το χρόνο μου" και πόσες φορές πατήσαμε με αγωνία και προσμονή την ένδειξη "Σύνδεση" .

    Τέλος! Η ζωή είναι αλλού...

    Είναι εκεί που φυσάει ο αέρας, εκεί που ηχούν γέλια ανυπόκριτα και ακούγονται εκφράσεις όπως χάρηκα, σ' ευχαριστώ, συγγνώμη, σ'αγαπώ.

    #16320   /   04.09.2008, 14:45   /   Αναφορά
    Δίκιο έχεις, η ζωή είναι αλλού. Το θέμα είναι να αποφασίσουμε να ζήσουμε την πραγματική ζωή και όχι ό,τι μας προσφέρει μια οθόνη.
    #16337   /   05.09.2008, 21:31   /   Αναφορά
    Πολύ όμορφο το κείμενό σου !!! Δε μπορώ να πω πως μ’ έχει απασχολήσει ιδιαίτερα το αν ένας δικτυακός εαυτός διαφέρει κατά πολύ ή κατ’ ελάχιστο από έναν πραγματικό. Ποτέ δε συνομίλησα με κάποιον μέσω νετ, θεωρώντας πως μιλώ στο ηλεκτρονικό του εικονίδιο ή στο ψευδώνυμό του. Το διαδίκτυο δεν είναι παρά ένα μέσο. Απρόσωπο ίσως και ψυχρό από μόνο του, όπως άλλωστε όλα τα μέσα, αλλά επίσης όπως όλα τα μέσα, "ζεσταίνεται" από τους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν και μεταδίδει, σαν καλός αγωγός, ό,τι οι χρήστες κουβαλούν μέσα τους. Αν είναι ψυχροί στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, το ίδιο ψυχροί παραμένουν και πίσω απ’ την οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Η ηλεκτρονική επικοινωνία, είναι τόσο ουσιαστική, όσο της επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι να είναι, όσο θέλουμε και όσο επιδιώκουμε να είναι. Για μένα είναι τόσο ουσιαστική, όσο ουσιαστικές μπορεί να είναι και οι υπόλοιπες σχέσεις, που μπορώ να έχω. Γενικά δεν είμαι καχύποπτη… ίσως λίγο επιφυλακτική στην αρχή, αλλά αυτό ισχύει και για ανθρώπους που αρχίζω να "γνωρίζω" και προσωπικά. Η καλημέρα που θα πω σ’ έναν δικτυακό γνωστό, δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ την καλημέρα που θα πω στο γείτονα που συναντώ στο δρόμο κι αν θέλετε το πιστεύετε, αλλά έχω νιώσει πολλές φορές πως έχασα το χρόνο μου σε καφέδες, ανούσιο κουβεντολόι - μετά του ανάλογου κουτσομπολιού πάντα – με γειτόνισσες και "φιλενάδες". Αντιθέτως, δε θεώρησα ποτέ χαμένο το χρόνο που αφιέρωσα σε ανθρώπους που επέλεξα να επικοινωνώ ηλεκτρονικά και με τίμησαν με την ανταπόκρισή τους, ακόμα κι αν βρισκόμασταν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ή ακόμα κι αν αυτό που είχαμε ήταν μια χαλαρή κουβέντα και τίποτ’ άλλο. Μ’ αυτά βέβαια, δε θέλω να πω πως όλα στον ηλεκτρονικό κόσμο είναι ρόδινα κι αγγελικά πλασμένα. Σαφώς και παραμονεύει η αδιαφορία, η υποκρισία κι η ψευτιά. Αλλά μήπως είναι όλα καλά κι άγια στον "έξω κόσμο" ή όπου αλλού συμβιώνουν οι άνθρωποι ?

    LIONO, είσαι τόσο σίγουρος-η πως τα γέλια που ηχούν εκεί έξω κι οι εκφράσεις όπως "χάρηκα, σ' ευχαριστώ, συγγνώμη, σ' αγαπώ", ακόμα κι αν λέγονται κατά πρόσωπο, δεν περιέχουν ούτε ψήγμα υποκρισίας ? Η πολυπροσωπία δεν είναι εφεύρεση του ίντερνετ… υπήρχε πολύ πριν εφευρεθεί το πρώτο μικροτσίπ.

    #16343   /   05.09.2008, 23:26   /   Αναφορά
    Όταν έγραψα το κείμενο περνούσα μια φάση που όλη μου η επικοινωνία γινόταν μέσω ίντερνετ, λόγω φορτωμένου προγράμματος, απότασης κλπ. Είμαι επιφυλακτική όσον αφορά την "γνωριμία" και την κουβέντα με αγνώστους. Απλά τότε ένιωθα ότι κάθε σοβαρή συζήτηση που έκανα γινόταν μέσω msn. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες.

    Υποκρισία υπάρχει παντού. Απλά όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια οθόνη "υποκρίνεσαι" εκ του ασφαλούς.

    #16353   /   06.09.2008, 21:40
    Έτσι κι αλλιώς, εκείνος που υποκρίνεται νομίζει ότι το κάνει εκ του ασφαλούς, γι αυτό άλλωστε και το κάνει. Την ίδια ασφάλεια που προσφέρει η ανωνυμία, προσφέρει και η επωνυμία. Πόσες φορές δεν έχουμε βάλει το χέρι μας στη φωτιά για την ειλικρίνεια ανθρώπων που νομίζαμε πως γνωρίζαμε καλά κι έχουμε νιώσει προδομένοι ? Αν το καλοσκεφτείς όμως, δεν είναι οι άλλοι που μας προδίδουν αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτό που αποκαλύπτεται, συνήθως δεν είναι ψέμα, αλλά μια διαφορετική εικόνα, που απλά δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Την ευθύνη για την εντύπωση που σχηματίζουμε για έναν άλλο άνθρωπο, τη φέρουμε πρωτίστως εμείς. Άλλωστε, αν κατάλαβα καλά απ’ το κείμενό σου, το "παράπονο" δεν προέκυψε από την επικοινωνία με αγνώστους, αλλά από την αδυναμία επικοινωνίας με ήδη γνωστούς από παλιά κι ίσως, αυτή η γνωριμία να είναι η τροχοπέδη για ουσιαστικότερη επαφή. Είναι σαν να προσπαθείς ν’ αναστήσεις σχέσεις, που ο χρόνος και η απόσταση έχουν από καιρό σκοτώσει. Καταλαβαίνω πως είναι σκληρό, αλλά αν είχατε όντως ανάγκη αυτή την επαφή, δε θα είχατε χαθεί τότε. Κι αν ακόμα υπάρχει περιθώριο αναθέρμανσης, πάλι ο χρόνος θα το δείξει… ο χρόνος που αφιερώνουμε στους άλλους, είτε με μια βόλτα, είτε μ’ ένα τηλεφώνημα, είτε μ’ ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, δεν έχει σημασία ο τρόπος.

    #16356   /   07.09.2008, 00:13   /   Αναφορά
    Όντως μιλάω για την επικοινωνία με γνωστούς. Κοίτα, όταν τρέχεις λόγω σχολείου, φροντιστηρίων και διαβάσματος είναι λίγο αδύνατη η πραγματική επαφή με κάποια άτομα που και αυτά τρέχουν λόγω πανεπιστημίου, υποχρεώσεων ή βρίσκονται μακριά για σπουδές. Το μόνο καλό είναι ότι όταν συναντάς αυτά τα άτομα νιώθεις ότι η επαφή είναι ουσιαστική. Έτσι αναπληρώνεται(όσο αυτό είναι δυνατόν) η απουσία τους.
    #16366   /   08.09.2008, 04:02   /   Αναφορά
    Πολύ δυνατό..πολύ ανθρώπινο
    #16370   /   08.09.2008, 12:15
    Πολύ ωραίο το άρθρο..μπράβο..ευτυχώς με τους περισσότερους που μιλάω στο msn βρισκόμαστε πολύ συχνά...οι υπόλοιποι είναι μακρυά...

    #16381   /   08.09.2008, 23:23   /   Αναφορά
    Σας ευχαριστώ και τους δύο.