Αδιέξοδο ψυχής

Μόνη μέσα στη μικρή σκηνή της απελπισίας μου
Στο πρόσωπο μου κυλάνε τα δάκρυα της αγωνίας μου
Πλέκω τα χέρια μου ξανά και ξανά
Κι αναρωτιέμαι ποιο είν’ το μετά
Πολυπόθητες αγκαλιές, λόγια, φιλιά
όλα είναι μια ψευδαίσθηση για να νιώθω καλά
Μπορείς να περπατήσεις άραγε όταν δεν υπάρχει μονοπάτι;
Δρόμοι που δεν οδηγούν πουθενά, αδιέξοδα, όλα είναι μια απάτη
Υπάρχω μόνο εγώ, το ‘είναι’ μου κι ο εαυτός μου
Και ξεπετώ που και που απ’ τα συντρίμμια του κόσμου
Ανόητες ανησυχίες και αναζητήσεις της καρδιάς
κι όλα όσα μέσα μου νιώθω παρανάλωμα της φωτιάς
Της φωτιάς που άναψες με την απομάκρυνση σου
Δεν ξέρω, ίσως, μπορεί ποτέ να μην ήθελες να είμαι δική σου
Υποσχέσεις που εννοήθηκαν, συναισθήματα που ειπώθηκαν, όλα έχουν βυθιστεί σ’ένα απέραντο κενό
Αναρωτιέμαι αν ξέχασες, αν δεν ήθελες, αν φοβόσουν να μείνεις εδώ
Σκέψεις και πιθανότητες που βασανίζουν το μυαλό μου
Θα στεκόσουν εδώ; Θa ανησυχούσες για μένα; Θα έκανες τα πάντα για το καλό μου;
Ίσως αυτά που σου δίνω είναι πολύ λίγα για ‘σενα
Μα την ψυχή μου και όλα όσα έχω μέσα μου δεν θα τα χάριζα σ’άλλο κανένα
Και είμαι μόνη μέσα στη μικρή σκηνή της απελπισίας μου
Αδυνατώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για τις συνέπειες της απραξίας μου
Μένω εδώ με τα δάκρυα να κυλούν ποτάμι απ’ τα μάτια μου
Προσπαθώντας να συναρμολογήσω τα σπασμένα κομμάτια μου