Η κόρη κι η νεράιδα

Βραδυ μας εβρήκε μόνους σε κρυψώνα μαγική γίναν ένα οι αγκαλιές μας και μέση το φιλί.
Κι εσύ έτσι καθιμένη πλάι σε δένδρινο κορμό είσαι σαν ζωγραφισμένη από χέρι θεϊκό.

Τώρα σκέφτομαι ν’ αγγίξω τα ολόξανθα μαλλιά μα φοβάμαι μη χαλάσω τέτοια θεία ζωγραφιά.
Σου χαρίζω ένα ρόδο, σου τ’ αγγίζω στην καρδιά
μοιάζ’ η κίνηση μου ετούτη τελευταία πινελιά.

Κι όπως στέκω μαγεμένος σ΄όνειρο αληθινό εμφανίζεται νεράιδα απ’ το δάσος το πυκνό
Κάνε με κυρά τραγούδι, κάνε με γλυκό σκοπό
Να μιλάω για αγάπη κι έρωτα πανοτινό.