Γράμμα σ' αυτόν που έφυγε...

Περιφέρομαι απόψε... Δεν ξέρω που, δεν ξέρω πως. Μάλλον σ' εκείνες τις λίγες καλοκαιρινές νύχτες, που όσο τις φέρνω στο μυαλό μου τόσο αναρωτιέμαι αν όντως πέρασαν απ' τη ζωή μου.

Απόψε... Ακούω αυτό το βράδυ τη θάλασσα, την επιθυμία μου να μείνεις όλη τη νύχτα τόσο κοντά μου ώστε οι ανάσες μας να μπλεχτούν. Με ακούω να σου ζητάω με χίλιους τρόπους, χωρίς να σου μιλάω, να μ' αγγίξεις αδιόρατα, ανεπαίσθητα, κρυφά απ' όλους και να εύχομαι ξανά και ξανά να μας ξεχάσουν οι στιγμές. Εσένα κι εμένα. Εκεί όπου σε φαντάζομαι. Σε μια τόση δα παραλία που βλέπει στο φεγγάρι, λίγο πριν την ώρα του γυρισμού.

Αχ παιδικό μου, ξεθωριασμένο καρδιοχτύπι! Ίσως σε κάποιον άλλο κόσμο, πιο ειλικρινή, απαλλαγμένο απ' το φόβο που του προκαλούν οι αναμνήσεις, να μπορούσα να πω ότι σ΄αγαπώ. Μα ίσως πάλι και η αγάπη να μη θέλει τόση προσπάθεια. Κι η θλίψη του αποχωρισμού όταν οι αναμνήσεις σε φέρνουν κοντά μου, να ξεχαστεί με τον καιρό.

Αναμνήσεις... Χαιρέκακες, μαυλιστικές νεράιδες που υποσκάπτουν τα όνειρά μας. Κι όμως, που είναι τα μόνα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζονται οι ελπίδες μας, εμείς... Να μπορούσα να φέρω πίσω τις στιγμές που έχασα! Να τις έκανα τραγούδι. Να το χάριζα σε σένα που με πρόδωσες χίλιες φορές, χωρίς να το καταλάβεις. Που δεν ήσουν αυτό που φαντάστηκα, που δε νοιάστηκες για τη μοναξιά μου, που δε μου είπες τα λόγια που ήθελα ν' ακούσω... Που μ' έκανες να πιστέψω ξανά, να μην αφήνω τη θλίψη να γίνεται συνήθειά μου... Πάντα θα θυμάμαι τη βιασύνη μου, να σε ξαναδώ να μου χαμογελάς, για να σου χαρίσω χωρίς να το σκεφτώ τις μέρες που ήθελα να κρατήσω για μένα.

Περιμένω το ξημέρωμα, αν και ήδη βλέπω το φως που πηγάζει από σένα. Θα μαζέψω λοιπόν, κάποια άλλη βραδιά που δε θα θυμάμαι τις δικές σου μελωδίες, όλα τα σκονισμένα πεφταστέρια, όλες τις πεταλούδες που ρίχτηκαν απ' τον πόθο τους στη φωτιά κι όλες τις δροσοσταλίδες απ' τα κλωνιά των γιασεμιών και θα γράψω ένα τραγούδι για τις στιγμές μας. Και θα το αφιερώσω σε σένα. Σε σένα που μ' έκανες να υπάρχω χωρίς να σε χρειάζομαι.

Να ξανάρθεις αγαπημένε μου... Κάτι απέραντα τρυφερό ξυπνάει μέσα μου σ' αυτήν την προοπτική. Να ξανάρθεις... Γιατί όσο κι αν προσπάθησα να γίνω σκληρή σαν τις μοναχικές μου νύχτες, είμαι πια τόσο εύθραυστη, όσο εκείνη η κρυφή υπόσχεση που σου 'δωσα, "θα σε περιμένω..."