ελληνική μουσική
    Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997

    Το Hey You των Pink Floyd, αφορμή να σκεφτούμε όλοι, τι πρέπει να κάνουμε για να ρίξουμε επιτέλους τον τοίχο.

    Pink Floyd - Hey You

    Γράφει ο Πέτρος (ektoras7911)
    2 άρθρα στο MusicHeaven
    Τρίτη 16 Μαρ 2010

    Το “Hey You” είναι ένα τραγούδι των Pink Floyd που συγκαταλέγεται στο διπλό πασίγνωστο άλμπουμ “The Wall”.

    Το “The Wall” κυκλοφόρησε στις 30/11/1979 και μαζί με το “The Dark Side Of The Moon” (23/3/1973) εξελίχθηκαν στα πιο εμπορικά και πετυχημένα από όλες τις πλευρές (μουσικολογικά-στιχουργικά-σημειολογικά) άλμπουμ των Pink Floyd.

    Pink Floyd - Hey You
    Ένα συγκρότημα θρύλος. Μια πρωτοποριακή για την εποχή της αλλά ακόμα και σήμερα μπάντα μα και φιλοσοφικό ρεύμα-κίνημα που επηρέασε όχι μόνο τη γενιά της, αλλά και τις επόμενες.

    Πούλησε πάνω από 200 εκατομμύρια άλμπουμ σε όλο τον κόσμο. Κανένας όμως μέχρι και σήμερα δεν γνωρίζει πόσα περισσότερα θα κατάφερναν αυτοί οι τύποι από το Surrey, το Birmingham, το Cambridge και το Hatch End του Λονδίνου αν συνέχιζαν αλώβητοι την πορεία τους, δίχως δηλαδή την γρήγορη αποχώρηση του Roger Keith (Syd) Barrett. Του φυσικού τους ηγέτη.

    Σε εκείνον άλλωστε τα εναπομείναντα μέλη της μπάντας αφιέρωσαν το τραγούδι “Shine on You Crazy Diamond” από το άλμπουμ “Wish you were here”. Οι λόγοι για τον οποίο ο Syd αποχώρησε είναι διφορούμενοι. Οι ίδιοι οι   Pink Floyd λένε δεν άντεξε την πίεση που προήλθε από την απότομη φήμη, σε συνδυασμό με heavy drug abuse (LSD). (David Gilmour)

    Pink Floyd - Hey YouΆλλοι πάλι λένε (και οι Pink Floyd δίχως να το υιοθετούν παραθέτουν κάποια γεγονότα που συντείνουν σε αυτή την κατεύθυνση) ότι ο Syd Barrett ήταν ψυχικά ασθενής.

    Η αδερφή του όμως που βρίσκεται εν ζωή και ήταν ο μόνος άνθρωπος με την οποία ο Barrett είχε επαφές μετά την αυτοαπομόνωσή του στο πατρικό του στο Cambridge (η οποία διήρκεσε 38 χρόνια! μέχρι το θάνατό του στις 7 Ιουλίου του 2006 σε ηλικία 60 ετών).

    Η αδερφή του λοιπόν αρνείται κατηγορηματικά ότι ο Syd Barrett ήταν ψυχικά ασθενής και ότι έπαιρνε ψυχοφάρμακα.

    Κατά το μακρύ διάστημα της αυτοαπομόνωσης, ο Barrett ασχολούνταν με την κηπουρική, τη ζωγραφική την ποδηλασία και το γράψιμο. Ήταν είναι και θα είναι για πάντα ένας θρύλος. Ένας μύθος, μεγάλος οραματιστής και στιχουργός.

     

    Τώρα όσον αφορά το συγκεκριμένο τραγούδι (μετά την απαραίτητη κατά την άποψή μου αναφορά στον εκ των ιδρυτών του συγκροτήματος).

    Προέρχεται από το άλμπουμ “The Wall”. Ένα άλμπουμ αριστούργημα.

    Σας παραθέτω τους στίχους:

     

    Hey you, out there in the cold

    getting lonely, getting old

    Can you feel me?

    Hey you, standing in the aisles

    with itchy feet and fading smiles

    Can you feel me?

    Hey you, don’t help them to bury the light

    don’t give in without a fight.


    Hey you, out there on your own

    Sitting naked by the phone

    would you touch me?

    Hey you, with you ear against the wall

    waiting for someone to call out

    would you touch me?

    Hey you, would you help me to carry the stone?

    Open your heart, I'm coming home.


    But it was only fantasy.

    The wall was too high,

    as you can see.

    No matter how he tried,

    He could not break free.

    And the worms ate into his brain.


    Hey you, standing in the road

    always doing what you're told,

    Can you help me?

    Hey you, out there beyond the wall,

    Breaking bottles in the hall,

    Can you help me?

    Hey you, don't tell me there's no hope at all

    Together we stand, divided we fall.

    Το “Hey You” προοριζόταν αρχικά να συνοδεύσει μουσικά μαζί με τα άλλα τραγούδια του άλμπουμ, την ταινία “Pink Floyd The Wall” (1982) όμως τελικά μαζί με το “The Show Must Go On” ήταν τα μόνα τραγούδια που κόπηκαν.

    Αν εξετάσει κανείς το τραγούδι από την μεριά του πρωταγωνιστή Pink, (τον οποίο υποδύεται ο Bob Geldof) είναι η φάση που μόλις έχει συνειδητοποιήσει ότι το να χτίσει τον τοίχο (The Wall) για να αποξενωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο ήταν τρομερό λάθος. Έτσι προσπαθεί πάλι να επανέλθει, αλλά ο τοίχος αποκλείει κάθε φωνή, κάθε κραυγή του.

    Ο Pink τελικά θα αποτρελαθεί. Ως διέξοδο εντάσσεται στο φασιστικό κίνημα των σκουληκιών (“The Worms”).

    Το όλο σκηνικό αποτυπώνεται στους στίχους:

     

    But it was only fantasy.

    The wall was too high,

    as you can see.

    No matter how he tried,

    He could not break free.

    And the worms ate into his brain.

     

    Αν δούμε το τραγούδι γενικά, αν και είναι δύσκολο να ερμηνευθεί όπως άλλωστε και όλα τα τραγούδια των Pink Floyd, το “Hey You” σίγουρα διαχέεται από κατατονικό ήχο και μελαγχολικούς στίχους.

    Εκφράζει μοναξιά, απόγνωση, κενό και πεσιμισμό. Ας μη μας διαφεύγει πως εκείνη την περίοδο στην Αγγλία το λαϊκό αίσθημα ελευθερίας και δημοκρατίας το κατατρόπωνε η φασιστική και όχι συντηρητική ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ επαναλαμβάνω διακυβέρνηση της χώρας από την… Sidira Kyria Thatcher….

    Πλέον το “Hey You” αυτό καθαυτό φαντάζει την εποχή μας, ναι για το 2010 μιλάω, όλο και πιο επίκαιρο.

    Μοναξιά, αγωνία, απομόνωση, σιωπή, φόβος, απογοήτευση. Σας λένε κάτι;

    Μήπως τελικά “ο τοίχος” των προφητικών Pink Floyd μεγάλωσε αυτά τα σχεδόν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του “The Wall” τόσο πολύ που πλέον αν διασκευαζόταν την σήμερον ημέρα το φιλμ στη θέση του πρωταγωνιστή θα βρισκόταν ο πλανήτης μας ολάκερος με όλη τη χλωρίδα και πανίδα που έχει απομείνει; Στην πανίδα συμπεριλαμβανόμαστε και εμείς. Το ανθρώπινο είδος. Πανίδα καταστροφέας της πανίδας, της χλωρίδας και της γης…

    Ας σκεφτούμε λοιπόν όλοι τι πρέπει να κάνουμε για να ρίξουμε επιτέλους τον τοίχο.

    Together we stand, divided we fall


    Tags
    Καλλιτέχνες:Pink Floyd



    Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

    Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

    Στείλε το άρθρο σου

    σχολιάστε το άρθρο


    Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

    #19791   /   16.03.2010, 14:42   /   Αναφορά
    Πέτρο το άρθρο σου μου έφερε στο νου κάποιες σκέψεις:

    Επειδή, όπως θα ξέρεις από κουβέντες που έχουμε κάνει, η επιθυμία μου είναι όταν μπορέσω να ασχοληθώ με την κηπουρική, τα κρασοτσίπουρά μου, το γράψιμο, τη ζωγραφική και τη μουσική μου (πράγμα το οποίο εν μέρη κάνω), "φοβάμαι" μήπως τελικά χαρακτηριστώ ψυχικά ασθενής και τα κρασοτσίπουρά μου σαν ψυχοφάρμακα.

    Οταν κάποιος (για τους λόγους του), ο Barrett εν προκειμένω, αποχωρεί απ' το σύστημα-κατεστημένο-κύκλωμα, του κολάμε τη ρετσινιά του τρελλού-ψυχικά άρρωστου και καλύπτουμε έτσι το δικό μας συμβιβασμό.

    Όταν κυκλοφόρισε το “The Wall” το '79, βρέθηκα στο Λονδίνο και παρακολουθώντας για πρώτη φορά ένα videoclip στην αγγλική τηλεόραση, αρχικά παραξενεύτηκα με τον ήχο τους που ήταν λίγο διαφορετικός απ' αυτόν που εγώ είχα ακούσει από τα προηγούμενά τους αλλά κάτι μου έλεγε οτι αυτή η δουλειά τους δεν είναι σαν τις άλλες. Όταν πήρα το δίσκο και τον άκουσα και τον ξανάκουσα και τον ξαναξανάκουσα κατάλαβα όλα αυτά που ο Πέτρος αναφέρει στο άρθρο του.

    Πέτρο νάσαι καλά. Πάντα τέτοια...
    #19792   /   16.03.2010, 15:41   /   Αναφορά
    πολύ ωραίο το άρθρο! δεν ήξερα την "καταγωγή" του τραγουδιού (εννοώ το ότι προοριζόταν για ταινία κλπ κλπ) και δεν το είχα δει ποτέ έτσι. όταν ασυναίσθητα ερμηνεύω το τραγούδι αυτό, πάντα φαντάζομαι ένα "brain wall" και μια κραυγή για βοήθεια. ενδιαφέρουσα ερμηνεία και προσέγγιση και φυσικά υπέροχο μήνυμα! break the wall!
    #19793   /   16.03.2010, 17:07
    πολύ ωραίο άρθρο! τα περισσότερα ,αν οχι ολα τα τραγουδια, των Pink Floyd εχουν καποιο βαθύτερο μηνυμα...

    #19794   /   16.03.2010, 18:02   /   Αναφορά
    Δεν είναι και ο αγαπημένος μου δίσκος από τους Pink Floyd, αλλά είναι όντως πολύ μεγάλος!! Μπράβο για το άρθρο. Με έβαλε σε σκέψεις, να σου πω την αλήθεια. Όσο για το τραγούδι, τι να πει κανείς, ένα απο τα καλύτερά τους. Ιδιαίτερα το σόλο κιθάρας στη μέση του κομματιού, το έχω λατρέψει. Να σαι καλά Έκτορα.
    #19796   /   16.03.2010, 21:05
    Να, λοιπόν, άλλη μια ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας κατιτίς από τις άσκοπες αναμνήσεις μου από τα 80ς ......



    Την ύπαρξη του συγκεκριμένου τραγουδιού, τόσο εγώ, όσο και αρκετοί συνομήλικοί μου τη μάθαμε από ... μία διαφήμιση που παιζόταν στην Κρατική Τηλεόραση στις αρχές των 80ς !!!! Επρόκειτο για την, αρκούντως ατμοσφαιρική και μάλλον Γαλλική, διαφήμιση των ρολογιών Favre Leuba, στην οποία, απ' ό,τι θυμάμαι, συνδιαλέγονταν μια ανδρική και μια γυναικεία φωνή [χωρίς να φάινονται πρόσωπα], οι οποίες προσπαθούσαν να βρουν τη σωστή προφορά της μάρκας ρολογιών !!! Η δε μουσική υπόκρουση σε αυτή τη διαφήμιση ήταν .... τα ανεπανάληπτα, μοναδικά αρπέζ της κιθάρας της εισαγωγής του Hey You !!!! Όποτε ακούγαμε αυτά τα κιθαριστικά αρπέζ στην εν λόγω διαφήμιση, οι - ακόμη απαίδευτες - εφηβικές μας καρδιές σκιρτούσαν !!! Επόμενο βήμα : να αρχίσουμε να ρωτάμε τους μεγαλύτερους "ποιο τραγούδι ακούγεται στη διαφήμιση" !!!! Μετά οδηγηθήκαμε στο THE WALL, μετά στην ομώνυμη ταινία, μετά στα άλμπουμ των Pink Floyd από τα 70ς, μετά στην 60ς περίοδο της μπάντας με τον SYD BARETT ..... Έτσι, αυτή η μπάντα αποτέλεσε - και αποτελεί ακόμη - πολύτιμη "παρακαταθήκη" για την διαμόρφωσή μας ως μουσικόφιλοι αλλά, κυρίως, ως άνθρωποι .......................






    #19802   /   17.03.2010, 17:19
    Αν δεν κάνω λάθος Κώστα, η διαφήμιση δεν ήταν για τα ρολόγια Favre Leuba, αλλά για την κολώνια Beau Mec:


    Γυναίκα: Και πώς θα σας γνωρίσω;


    Άντρας: Beau Mec?


    Γυναίκα: Beau Mec...!!! Oh la la!!!...





    Τώρα, για τους Pink Floyd γενικότερα αλλά και το Hey you ειδικότερα, τι να πει κανείς...


    Ίσως μόνο μια φράση: Μαγεία και δέος που απ' το πρώτο άκουσμα μπαίνει ως ανεξίτηλη σφραγίδα στο DNA σου και σε καθορίζει για όσο ζεις...


    Σ' ευχαριστούμε Πέτρο για το υπέροχο άρθρο!

    #19798   /   17.03.2010, 12:55   /   Αναφορά
    Να ευχαριστήσω όλους για τα σχόλιά σας, τα οποία μάλιστα προσδίδουν ακόμα πιο πολλές πολύτιμες πληροφορίες! Το πως και γιατί διάλεξα το συγκεκριμένο τραγούδι είναι μεγάλη ιστορία. Πληροφοριακά απλώς το συγκαταλέγω στα καλύτερά τους αν και για εμένα το Time είναι No.1



    Movariemai, SouLRocK, έτσι είναι, όλα σχεδόν τα τραγούδια του είδους που ονομάζουμε rock αλλά και άλλα ( π.χ. ρεμπέτικα παραδοσιακά κλ.π - εξαιρώ σκυλοτράγουδα ) έχουν κάποιο βαθύτερο νόημα, προορισμό.



    Βασίλη μου, δυστυχώς οι τρελοί είναι έξω και οι λογικοί μέσα όσο για το σύστημα, ας μην μιλήσω καλύτερα, θα μας κόψει η λογοκρισία! Σε ευχαριστώ πολύ για τα θερμά σου λόγια, συνέχισε αυτό που κάνεις γιατί μας αρέσουν τα τσιπουρα η μουσική η κηπουρική το γράψιμο και η ζωγραφική. Όλα όσα δίνουν έννοια και εξευμενίζουν το κακό μέσα στην ανθρώπινη ύπαρξη



    Kwstassagas σε ευχαριστώ για την συνεισφορά σου στο άρθρο. Μου θύμισες τώρα πως κάποιοι όπως ανακάλυψες εσύ τους Pink Floyd ανακάλυψαν τους Ten Years After στην εποχή μας! Να σου πω, και εγώ τώρα αρχίζω να ψάχνομαι μουσικά και ανακαλύπτω την αληθινή μουσική η οποία ποτέ δε θα τελειώσει όσα χρόνια και να περάσουν. Κάλλιο αργά παρά ποτέ φίλε...



    Ένιωσα ( δε γράφω όφειλα ) ένιωσα λοιπόν να ευχαριστήσω εσάς αλλά και όλους όσους έδωσαν από τον πολύτιμο χρόνο τους και διάβασαν το άρθρο αυτό καθώς και τον Jorje που μου έκανε την τιμή της δημοσίευσης και να πω πως αν και σε λίγο καιρό θα βρίσκομαι μόνιμα εκτός Αθηνών χωρίς νετ, αν και το πιθανότερο είναι αν δε βρω δουλειά να επιστρέψω πως απλά είμαι ευτυχισμένος που γνώρισα το musicheaven και μέσω αυτού απίστευτους ανθρώπους και μουσικές



    Να είστε πάντα όλοι και όλες καλά με υγεία
    #19799   /   17.03.2010, 13:01
    Rollinngstone αδερφέ σε ξέχασα? no no no! Να είσαι πάντα καλά φίλε, keep on rockin'...

    #19800   /   17.03.2010, 16:01
    Τους Pink Floyd τους πρωτοάκουσα το 1987 ύστερα από επιμονή ενός φίλου μου. Ο πρώτος δίσκος μου ήταν το The Wall, μετά το Wish you were here σε κασέτα. Δεν ξέρω αν ο Syd Barrett ήταν τρελός, αλλά προτιμώ την εξέλιξη που είχαν, γιατί κατά την γνώμη μου ο Syd Barret θα τους πήγαινε στις δικές τους φιλοδοξίες..



    Το Hey You κομματάρα. Είναι από τα τραγούδια που ανακάλυψα αργότερα από αυτόν τον δίσκο. Τότε τα τραγούδια δεν είχαν την ανταπόκριση τη σημερινή. Τώρα πρώτα γίνονται επιτυχίες και ο χρόνος δείχνει αν όντως αξίζουν. Παλαιότερα γινόντουσταν επιτυχίες τουλάχιστον αυτά που άξιζαν.

    #19813   /   19.03.2010, 22:29
    Να συμπληρώσω, επίσης, ότι στο τραγούδι αυτό αξίζουν όχι μόνο το καταπληκτικά κιθαριστικά αρπέζ του αλλά και το ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΡΙΦ !!! Και, φυσικά, θα έχετε προσέξει το εξής : Η μελωδία στο ενδιάμεσο ριφ είναι η ίδια με το We don't need no education, που ακούμε παρακάτω στον δίσκο !!! Με μια διαφορά : στο we don't need ... το ίδιο μελωδικό θέμα έχει παιχνιδιάρικη "υπόσταση", προκειμένου να εκφράσει το σαρκασμό [το λέει κι ο στίχος : dark sarcasm] και τη σκωπτική διάθεσή του για τα κοινωνικά θέματα που πραγματεύεται [άλλωστε και ο ρυθμός θυμίζει αρκετά το ρυθμό της μουσικής ντίσκο] !!!! Όμως στο Hey You ... το ίδιο μελωδικό θέμα προσφέρεται, ως κιθαριστικό ριφ, με ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ, με λυγμό και σπαραγμό [και φυσικά ο ρυθμός .... καμία σχέση με ρυθμό ντίσκο, γίνεται, πλέον, αργός και "πένθιμος"] !!!! Κάτι τέτοια ... μόνο στους ΠΙΝΚ ΦΛΟΫΝΤ τα συναντάς !!!



    Επίσης, μπορεί ο SYD BARRETT να είχε αποχωρήσει από τη μπάντα περίπου μια 10ετία πριν το The Wall, όμως .... θα έλεγε κανείς ότι η "σκιά" του, η "προσωπικότητά" του, οι "αναζητήσεις" του κλπ κλπ .... πλανώνται διαρκώς, τόσο στο Hey You, όσο και σε ολόκληρο το δίσκο !!!! Πράγματι, τόσο στο The Wall [αλλά και στα Wish You Were Here και Dark Side Of The Moon] το νήμα των ιστοριών των Πινκ Φλόυντ [που πλέκουν το "κόνσεπτ" των δίσκων] ξεκινά ... από τον ίδιο τον Syd Barrett και τη δική του τραγική ιστορία και ύπαρξη .... Καθώς, όμως, ξετυλίγεται σε κάθε δίσκο το "κουβάρι" με τους στίχους και τις μελωδίες, την ιστορία του Syd διαδέχονται ένα σωρό άλλες ιστορίες, διαποτισμένες με τις αναζητήσεις της μπάντας [μουσικές, κοινωνικές, πολιτικές κλπ] και την εν γένει "φιλοσοφία" της. Γενικά, όμως, ο SYD BARRETT .... είναι σαν να μην έλειψε ΠΟΤΕ από τη μπάντα !!! Και, φυσικά, δηλώνει "παρών" και μέσα από τους στίχους του Hey You ......








    #19814   /   19.03.2010, 22:43
    Πραγματικά δεν είχα προσέξει κάτι τέτοιο στο τραγούδι, και μπράβο σου kwstasagas, που το πρόσεξες και το επισήμανες. Αυτό όντως είναι χαρακτηριστικό πολλών concept album, και νομίζω το έχω προσέξει και σε έναν άλλο δίσκο των Floyd, τον Drk Side Of The Moon νομίζω, αλλά χωρίς να θυμάμαι σε ποιο σημείο.



    Α, και μια μικρή διορθοσούλα. Το We dont't Need No Education [Δηλαδή το Another Brick in the Wall Pt. 2, ], δεν ακούγεται μετά το Hey You, πόσο μάλλον όταν βρίσκεται στην Side 1, ενώ το Hey You στην side 3. Αυτά και με συγχωρείς για τη σχολαστικότητα μου.

    #19815   /   19.03.2010, 23:21
    "πόσο μάλλον όταν βρίσκεται στην Side 1, ενώ το Hey You στην side 3"



    Απεναντίας .... Καλά έκανες και με διόρθωσες ...... βλέπεις, δεν θυμόμουνα τη σειρά των τραγουδιών στο δίσκο .......

    #21110   /   18.10.2010, 19:20
    πολύ σωστή παρατήρηση,αν ακούσει κάποιος προσεκτικά όλο το δίσκο,υπάρχουν πολλές ίδιες μελωδίες,κάτι που είναι χαρακτηριστικό των concept albums.Αν προσπαθήσουμε να βγάλουμε το τραγούδι έξω από το σενάριο του δίσκου,σίγουρα μιλάει για την ανάγκη να έρθουμε πιό κοντά ο ένας στον άλλο,για την μοναξιά που νιώθουν οι άνθρωποι σήμερα,και αλλίμονο αν ο τοίχος μας είναι αρκετά ψηλός και δεν μπορούμε να ακουστούμε προς τα έξω...

    #19821   /   21.03.2010, 02:27   /   Αναφορά
    Φίλε Oraclas, κανείς μας δεν μπορεί είναι η αλήθεια να γνωρίζει αν η αποχώρηση του Syd Barrett συνέτεινε προς το να εμφανιστούν καλύτεροι. Σίγουρα όμως όχι μόνο δεν χάθηκαν αλλά έγιναν ίσως το μεγαλύτερο συγκρότημα παγκοσμίως ακόμα και μετά την αποχώρησή του. Επίσης πιστεύω ακράδαντα οτι αυτή η αποχώρηση ταρακούνησε άσχημα τα εναπομείναντα μέλη, που όμως εξέφρασαν τη θλίψη τους δημιουργικά και αυτό γιατί ήταν όλοι εμπνευσμένα χαρισματικά άτομα



    Ένα τρανταχτό παράδειγμα τεράστιας μπάντας επίσης που όμως διαλύθηκε μετά το Θάνατο του Κurt Cobain, οι Nirvana. Άλλο οι Doors, όταν έφυγε ο Jim Morrison. Οι "απροσάρμοστοι" όταν έφυγε ο Παύλος και πάμπολλα ακόμη.



    Συμφωνώ σε αυτό που γράφεις για τα τραγούδια και σε ευχαριστώ για το σχόλιο είναι όντως ουσιαστικό να κάτσουμε να αναλογιστούμε τι θα έκαναν η δε θα έκαναν οι Pink Floyd με τον Syd Barrett. Δε θα το μάθουμε ποτέ, όμως ξέρουμε τι έκαναν ακόμη και δίχως αυτόν... All in all όπως έγραψα, με η χωρίς τον Keith, ένα τεράστιο συγκρότημα - φιλοσοφικό ρεύμα





    Κώστα και Rollinngstone, πολύ εύστοχες παρατηρήσεις που εμβαθύνουν ακόμη περισσότερο, είναι πολύ όμορφο οταν γίνεται κάτι τέτοιο...



    Να είστε καλά παίδες
    #19837   /   27.03.2010, 07:35   /   Αναφορά
    Καλογραμμένο , αναλυτικό και γενικά πολύ προσεγμένο το άρθρο σου φίλτατε ektora7911.
    #19840   /   27.03.2010, 19:30   /   Αναφορά
    απο τα αγαπημενα μου τραγουδια...πολυ καλο το αρθρο,μαθαμε και κατι καινουργιο!
    #20067   /   09.05.2010, 19:27   /   Αναφορά
    Together we stand.Divided we fall.

    Νομίζω τα λέει όλα...Καταπληκτικό τραγούδι!

    Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση!
    #20141   /   23.05.2010, 18:23   /   Αναφορά
    Ενδιαφέρουσα η αποψή σου, και βέβαια το άρθρο σου μας έκανε να σκεφτούμε κάποια πράγματα...
    #20153   /   27.05.2010, 02:52   /   Αναφορά
    reteos,



    franklin,



    TheDarkSideOfTheMoon,



    linkin-fan.



    Μιας και κάνατε τον κόπο να διαβάσετε το άρθρο αυτό θα ήταν αχαριστία εκ μέρους μου να μη σας ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια... να είστε πάντα καλά και το επόμενο άρθρο μου το οποίο θα έχει να κάνει είτε με Rory Gallagher είτε με Παύλο Σιδηρόπουλο θα γραφτεί ελπίζω σύντομα μιας και τον τελευταίο καιρό απείχα λίγο και όλο το ανέβαλα. Θα ήθελα να γνωρίζετε πως θα έχετε συμβάλει όλοι που με παροτρύνατε με τα όμορφα σχόλιά σας
    #20154   /   27.05.2010, 02:54   /   Αναφορά
    reteos,



    franklin,



    TheDarkSideOfTheMoon,



    linkin-fan.




    Μιας και κάνατε τον κόπο να διαβάσετε το άρθρο αυτό θα ήταν αχαριστία εκ μέρους μου να μη σας ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια... να είστε πάντα καλά και το επόμενο άρθρο μου το οποίο θα έχει να κάνει είτε με Rory Gallagher είτε με Παύλο Σιδηρόπουλο θα γραφτεί ελπίζω σύντομα μιας και τον τελευταίο καιρό απείχα λίγο και όλο το ανέβαλα. Θα ήθελα να γνωρίζετε πως θα έχετε συμβάλει όλοι που με παροτρύνατε με τα όμορφα σχόλιά σας
    #20359   /   18.06.2010, 05:17
    Κατ'αρχήν να ζητήσω συγγνώμη για τη διπλή καταχώρηση του τελευταίου σχολίου, έγινε από λάθος.



    Κατα δεύτερον μιας και είδα οτι ήδη υπάρχουν δημοσιευμένα άρθρα για τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Rory Gallagher, σεβόμενος τους κανονισμούς του MusicHeaven, δεν θα κάνω οποιαδήποτε σχετική ανάρτηση.



    Μόλις σήμερα έγραψα για κάποιο άλλο συγκρότημα και αν όλα πάνε καλά θα δείτε τη σχετθική δημοσίευση.



    Ευχαριστώ το σταθμό και όλους εσάς



    Καλημέρα! :)

    #20360   /   18.06.2010, 13:20   /   Αναφορά
    πετρο

    Μπράβο για τη δημοσίευση αυτη,πραγματικά είναι πολύ καλογραμμένη φίλε μου

    Όπως έγραψαν και πιο πάνω,σίγουρα δεν είναι από τους καλύτερους δίσκους τους ( προσωπική γνώμη πάντα) είναι από τους ΤΟΠ δίσκους της σκηνής-και γενικα της μουσικής δισκογραφίας,αν σκεφτείς και την ταινία)

    και ακόμα ένα μπράβο γιατί,το να προσπαθείς να αναλύσεις το νόημα από ένα τόσο δύσκολο τραγούδι( ποίημα--Μήνυμα--κραυγη για τα ότι συμβαίνει γύρω μας )

    οι Pink floyd θα ειναι για παντα στις καρδιές μας και θέλω να είμαι Σίγουρος οτι 8α ειναι και για τα παιδιά των παιδιών μας....

    #20361   /   18.06.2010, 22:07
    Να είσαι καλά Γιώργο, σίγουρα αν οι νέοι ακούνε και συνεχίσουν να ακούνε Floyd, ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος και οι καρδιές μας το ίδιο...

    #20464   /   07.07.2010, 00:28   /   Αναφορά
    Πολύ καλή η σύνδεση που έκανες! Αν πραγματικά θέλουμε να γκρεμίσουμε το τοίχος που μας πνίγει, νομίζω πως πρώτα πρέπει να γκρεμίσουμε το τοίχος που ο καθένας από μας έχει χτίσει μέσα του.



    Υπάρχει ένα πολύ ωραίο ποίημα του Καβάφη το οποίο έχει τίτλο > όπου ο ποιητής περιγράφει τα τείχη που έκτισε ο ίδιος μέσα του.



    Μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια ατομική αλλά ταυτόχρονα τόσο επαναστατική ενέργεια ή μένουμε περιχαρακωμένοι στο κάστρο μας;



    Προφανώς το ερώτημα είναι ρητορικό αλλά και διαχρονικό όπως και συ διαπιστώνεις!



    Θα ρίξουμε τελικά τον τοίχο;
    #20478   /   08.07.2010, 16:23
    Αν πραγματικά θέλουμε να γκρεμίσουμε το τοίχος που μας πνίγει, νομίζω πως πρώτα πρέπει να γκρεμίσουμε το τοίχος που ο καθένας από μας έχει χτίσει μέσα του.



    Τα είπες όλα αγαπητέ...



    Πιστεύω, θέλω να πιστεύω πως τελικά ναι! θα τον ρίξουμε και οι καρδιές μας θα μαλακώσουν και θα συναντηθούν

    #20482   /   09.07.2010, 03:07   /   Αναφορά
    τι λες τωρα?το hey you?

    ενα τραγουδι τοσο μα τοσο αληθινο...

    καθε στιχος,καθε μελωδια ξετυλιγει αγωνιες

    και κρυφους φοβους που ολοι μας λιγο πολυ κρυβουμε

    μεσα μας...καθε αναπνοη κρυβει τοσο βαθια συναισθηματα..

    ενα τραγουδι που ποτε δεν θα ξεχαστει...το θεωρω ανταξιο μαζι

    με το comfortably numb που ειναι επισης απο τα αγαπημενα μου απο αυτους..
    #20486   /   09.07.2010, 18:15
    είναι πολύ όμορφο όταν γίνεται αυτό. Το παρατήρησα και παραπάνω, πολλά σχόλια συνεισφέρουν πραγματικά και η δημοσίευση εμπλουτίζεται. Να είστε όλοι και όλες καλά



    Σε ευχαριστώ taksidiwth

    #20483   /   09.07.2010, 08:35   /   Αναφορά
    Ει εσυ.

    Ωραια η δημοσιευση σου.
    #20487   /   09.07.2010, 18:18
    delta66



    ξέρω τη διαδρομή σου στον χώρο της μουσικής από αυτά που έχω δεί εδώ και μόνο που άφησες σχόλιομε τιμάς

    #20737   /   19.08.2010, 15:23   /   Αναφορά
    Πολύ όμορφο άρθρο και η κουβέντα μετά. Η μουσική και οι στίχοι των Floyd για μένα είναι μια ολόκληρη κοσμοθεωρία που προσωπικά μου είχε αλλάξει πολλά πράγματα από τον τρόπο σκέψης όταν τους πρωτογνώρισα. Αλλά ειδκά οι στίχοι :



    Hey you, would you help me to carry the stone?

    Open your heart, I'm coming home.



    με έχουν σημαδέψει. Βλέποντάς το από άλλη οπτική γωνία, σε αυτούς τους δύο στίχους μου φάνηκε πως συμπυκνώνει την ουσία των διαπροσωπικών σχέσεων στις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό που ζητάει ο κάθε ένας από τον άλλον, μια βοήθεια στα βάρη και μια καρδιά για κατοικία. Περνώντας τα χρόνια ακόμη με συγκινεί όταν το ακούω.
    #23436   /   21.09.2011, 13:03   /   Αναφορά
    Απλά respect στη μεγαλύτερη μπάντα ever.