Η Τζώρτζια μας αφηγείται τις Μπλε ιστορίες

Γράφει ο John Deos (Deos)
33 άρθρα στο MusicHeaven

Είμαστε Θεσσαλονίκη αρκετά χρόνια πριν, όπου μετά από μια εμφάνισή σου στο πλάι της Άννας Βίσση αφήνεις τις καλύτερες εντυπώσεις στους Μπλε δημιουργούς. Τι εικόνες και συναισθήματα θυμάσαι από τη μέρα που σου ανακοίνωσαν να γίνεις η Μπλε φωνή;
Πράγματι έτσι είναι, βρισκόμουν στο πλάι της Άννας Βίσση τότε, όπου είχαμε καλή σχέση πολύ καιρό πριν από την παράσταση Δαίμονες. Εκεί συμμετείχα ως χορεύτρια και η Άννα Βίσση είχε διακρίνει ότι είχα μια σωστή φωνή, πράγμα για το οποίο με παρότρυνε να το προχωρήσω. Οι συγκυρίες ήρθαν έτσι ώστε να βρεθούμε με την Άννα ξανά στην ίδια σκηνή μετά από χρόνια. Εκείνη την περίοδο, η Θεοδοσία Τσάτσου είχε αποχωρήσει από τους Μπλε και είχε βρεθεί νέα τραγουδίστρια, η Αγγλοτζαμαϊκανή Melody, η οποία όμως λόγω των σπαστών ελληνικών δεν είχε την απόδοση που προσδοκούσαν. Ο Γιώργος Παπαποστόλου και ο Γιώργος Παρώδης, ο πυρήνας των Μπλε, είχαν ακούσει ότι υπάρχει κάποια κοπέλα σε εκείνο το μαγαζί με την Άννα Βίσση που τραγουδάει Μπλε. Στο πρόγραμμα τραγουδούσα το «Εσύ δε ζεις πουθενά» και το «Φοβάμαι», που είχαν γίνει μεγάλες επιτυχίες το 1996 με την Τσάτσου. Όταν μου πρότειναν να συμμετέχω στο γκρουπ είχα καλό προαίσθημα και δεν σκέφτηκα ποτέ «αμάν και τώρα τι κάνουμε, υπήρχε μια επιτυχία, μια κοπέλα που τα έλεγε καλά, τι θα πάω να κάνω εκεί» κλπ. Χάρηκα πολύ, ενθουσιάστηκα και άφησα τις σκέψεις στην άκρη. Τα δυο πρώτα χρόνια ήταν καχύποπτα αναφορικά με τις συγκρίσεις που γίνονταν, όσο κι αν προσπαθούσες να αποδείξεις ότι η μια κοπέλα δεν έχει καμιά σχέση με την άλλη. Ήθελα να κάνω κάποια δικά μου πράγματα, που θα διαφέρουν κι ας ήξερα ότι αυτή η στιγμή θα αργούσε. Αυτό όμως είναι ό,τι πιο ωραίο μπορεί να συμβεί σε κάποιον, το να πιστέψεις σε κάτι και να προσπαθήσεις γι’αυτό, άσχετα αν τελικά το πετύχεις ή όχι. Αν το πετύχεις ακόμα καλύτερα.

Ποιους σημαντικούς σταθμούς ξεχωρίζεις από τα προΜπλε χρόνια;
Θα ξεχωρίσω ανθρώπους που ήταν τρελό σχολείο για μένα σαν καλλιτεχνική συνύπαρξη, όπως η Μαρινέλλα, ο Αντώνης Βαρδής, ο Κώστας Τουρνάς, ο Στέφανος Κορκολής και η Άννα Βίσση.

Το συγκρότημα ξεκίνησε με τη Θεοδοσία Τσάτσου κι εσύ το συνεχίζεις μέχρι σήμερα. Γίνονται πλέον συγκρίσεις και τι απαντάς σε αυτές;
Νομίζω είναι σπάνιες πια ή γίνονται από άτομα που φρεσκοανακαλύπτουν τους Μπλε, κυρίως μικρές ηλικίες που ακούν κομμάτια από τον πρώτο ή τους επόμενους δίσκους και τάσσονται υπέρ ή κατά. Το τοπίο πάντως είναι ξεκάθαρο για να μιλάμε για συγκρίσεις. Άλλωστε η Θεοδοσία είναι περισσότερο τζαζ τραγουδίστρια ενώ εγώ ποπ-ροκ.

Αφού λοιπόν μιλάμε για τζαζ φωνή αρχικά και στη συνέχεια για ποπ-ροκ, αναγκαστικά αλλάζει και ο ήχος των Μπλε.
Βέβαια, πήγε αλλού το πράγμα. Ένας λόγος ύπαρξης των Μπλε είναι ότι έχουν πολλά είδη μουσικής να παίξουν, από ντίσκο, ποπ, ροκ μέχρι και τζαζ, Funk, Blues, πράγμα που μας ανανεώνει μόνιμα. Είναι μεν ο ήχος μας αναγνωρίσιμος, αλλά έχει πολλά πρόσωπα.

Πώς ήταν η συνύπαρξη δύο γυναικείων φωνών, παρέα με τη Μελωδία, έστω για το μικρό διάστημα που κράτησε μέσα στο συγκρότημα;
Επεισοδιακή θα έλεγα! (γέλια). Η Μελωδία είναι ένα ιδιαίτερο παιδί, θα την χαρακτήριζα τσιγγάνα. Δεν μπορεί να μείνει για πολύ καιρό ούτε με το κορμί ούτε με τη σκέψη της σε ένα μέρος. Είναι πολύ ταξιδιάρα κι έχει απίστευτες Rock’n’roll εμπειρίες. Μια που μου έρχεται στο μυαλό είναι τότε που γυρνούσαμε από συναυλία στην Κρήτη και είναι μόνο με το μαγιώ στο αεροπλάνο και πάνω που τροχοδρομεί το αεροπλάνο για να πάει να απογειωθεί, σηκώνεται η Μελωδία και λέει «Στοπ! Θέλω να κατέβω!» και κατέβηκε! Ήταν πολύ Rock n' roll για να μπορέσει να λειτουργήσει ομαδικά, γι’αυτό και τα παιδιά αποφάσισαν να μην συνεχίζουν μαζί της.

Με το Best 1996-2009 που κυκλοφορήσατε ολοκληρώνεται μια εποχή και μπαίνετε σε ένα νέο κύκλο; Ποια η σημασία του τη συγκεκριμένη περίοδο;
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κλείνει ένας κύκλος. Η σημασία τώρα ίσως έχει να κάνει με το αίτημα των ανθρώπων που ακούν Μπλε να συγκεντρώσουν κάποια τραγούδια σε ένα cd και να δουν ποιες είναι οι δικές μας επιλογές, ποια κομμάτια αγαπάμε εμείς.

Η ιδέα να συμπεριληφθούν τραγούδια που υπογράφεις εσύ σε επερχόμενη δουλειά έχει τεθεί;
Ναι, σαφώς. Αλλά δεν ξέρω πότε και αν θα μπορούσε να γίνει αυτό. Θέλω να βγάλω κάτι που να μην έχει τη δομή του τραγουδιού έτσι όπως την ξέρουμε. Τώρα βιβλίο θα είναι, cd θα είναι, δεν ξέρω (γέλια). Δε θα θυμίζει Μπλε πάντως.

Σου αρέσει να πειραματίζεσαι, με πιο πρόσφατη εμπειρία αυτή με το Μιχάλη Μουρούτσο επί τηλεοπτικής σκηνής στο Just the 2 of Us. Πες μας λίγα λόγια γι’αυτή την μουσικοαθλητική συνάντηση.
Όταν μου έγινε η πρόταση, ζήτησα να συνεργαστώ με το πιο καμμένο χαρτί που διαθέτουν για να έχει ενδιαφέρον (γέλια). Μαθήματα δεν μπορείς να δώσεις μέσα σε λίγες μέρες, αλλά ήθελα να κάνω το Μιχάλη να αφεθεί στην προκειμένη περίπτωση. Οι αθλητές μαθαίνουν να είναι συνεχώς πειθαρχημένοι και δε θέλουν να εκτεθούν. Τελικά τον έπεισα ότι αυτό που θα κάνει είναι ένα είδους ελευθερίας και ψήθηκε να το κάνει τελικά. Η όλη διοργάνωση πάντως είναι ένα πάρτυ σαν να πηγαίνεις με την παρέα σου σε καραόκε. Η κριτική επιτροπή βέβαια παίρνει το ρόλο της πολύ σοβαρά, ενώ δε θα έπρεπε.

Τι πιθανότητες έχουμε να σε δούμε σε μη εκκεντρικό λουκ ξανά;
Πάρα πολλές! Εκεί που λες αυτή είναι εκκεντρική, μπορεί να σου εμφανιστεί με ξανθιά μπούκλα! Μια φορά είχε έρθει ένας ψυχολόγος σε ένα Live και μου είχε πει «το θέμα σου θέλει ψάξιμο»! (γέλια)

Αν η φύση της δουλειάς σου δεν ήταν καλλιτεχνική, θα ήσουν εκκεντρική;
Αυτό θα είχε πιο πλάκα! (γέλια) Βασικά αν επέλεγα άλλο επάγγελμα θα διάλεγα κτηνίατρος ή οδοντίατρος, όπως το σκεφτόμουν μικρή.

Τα παιδιά σου τι σχόλια κάνουν σχετικά με το λουκ αλλά και σχετικά με το γεγονός ότι η μαμά είναι επί σκηνής και τραγουδά;
Ο μεγάλος είναι πιο σοβαρός, λίγο κόντρα από μένα. Το έχει αποδεχτεί σε μεγάλο βαθμό, γιατί καταλαβαίνει και το μέγεθος της πλάκας, ότι η μαμά παίζει με όλο αυτό. Γενικώς όμως τραβάει ένα ζόρι με τη δημόσια εικόνα και έχει μεταφράσει τη δουλειά με το γεγονός ότι λείπω. Επίσης τρομάζει πολύ εύκολα, δεν του αρέσει ο πολύς κόσμος και η έκθεση, οπότε δεν τον πιέζω κι εγώ.

Υπάρχει χρόνος να συνδυάζεις τις μουσικές και τις οικογενειακές υποχρεώσεις;
Ναι, με λίγη καλή βοήθεια από κάποιο παππού ή γιαγιά. Αν υπάρχει θέληση να χάσεις λίγο από τον ύπνο σου, γιατί κυρίως αυτό θυσιάζεις, ασχολείσαι με τα πιτσιρίκια, κάτι που σε γεμίζει πραγματικά.

Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παραμύθι όταν ήσουν μικρή;
Ο Μικρός Πρίγκηπας. Σε συνοδεύει από παιδάκι και συνεχίζει σε κάθε ηλικία. Είναι άλλο πράγμα, όσες φορές και να το διαβάσεις..

Πώς αντιδράς όταν σε αναγνωρίζουν στο δρόμο;
Υπάρχουν αντιδράσεις που έχουν πάρα πολύ πλάκα. Γενικά το διασκεδάζω. Το μόνο που δεν κατάλαβα ποτέ και το οποίο ήρθε μετά την τηλεόραση, είναι η υστερία, οι κραυγές. Ίσως γιατί δε μου συνέβαινε ποτέ όταν ήμουν μικρή, δε μυθοποιούσα ποτέ ανθρώπους, το θεωρώ παράλογο.

Πρότυπα είχες;
Είχα χωρίς να το καταλάβω, δεν τα είχα συνειδητά. Ένα από αυτά είναι ο πατέρας μου, τον οποίο αντέγραψα σε μεγάλο βαθμό. Είναι ιδιαίτερη περσόνα, το οποίο το καταλάβαινα όλο και περισσότερο με τον καιρό. Ήταν έμπνευση για αρκετά χρόνια.

Θύμωσε ο καιρός και εκεί που μας χαμογελά μπορεί και μας δαγκώνει. Τι ανησυχίες σου προκαλεί ο κλιματολογικός βιασμός και το περιβάλλον που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας;
Με ανησυχεί πολύ περισσότερο από το οικονομικό, που όλοι ανησυχούν να εξασφαλίσουν τα παιδιά τους. Τα παιδιά θα την βρουν την άκρη αν μεγαλώσουν σωστά και σταθούν στα πόδια τους. Αλλά αν σκεφτείς τον πλανήτη, τα πράγματα είναι δύσκολα, αν σκεφτείς ότι καθαρό νερό δεν υπάρχει πλέον, όταν ακόμα και στις πιο μακρινές θάλασσες και στα πιο αμόλυντα ποτάμια υπάρχει κάτι μέσα. Το βρίσκω τραγικό, όπως επίσης και την εκμετάλλευση της φυσικής πηγής, το ότι πουλάνε το νερό. Νομίζω ότι οι μεγαλύτεροι πόλεμοι σε λίγο θα γίνονται για το νερό πια και αυτό με τρομάζει πάρα πολύ. Εγώ από τη μεριά μου κάνω ό,τι μπορώ σε ανακυκλώσεις, οικονομίες σε ρεύματα κλπ. Αν λειτουργήσουμε ως ομάδα, πιστεύω ότι θα έχουμε αποτέλεσμα.

Πώς σκέφτεσαι τη χώρα μας μετά από 5 χρόνια;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να προσέξει το γενικό καλό. Μόνο σε ατομικό επίπεδο μπορούμε να το βελτιώσουμε. Ελπίζω να επέλθει επανάσταση σε σκέψη, σε πνεύμα.

Διαβάζεις βιβλία;
Ναι αρκετά. Μάλιστα ένα που διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε ήταν «Το αέναο κυνήγι της ευτυχίας» του Pascal Bruckner. Ένα επίσης πολύ καλό είναι «Η δύναμη του νου» του John Kehoe, που ουσιαστικά λέει ότι είμαστε απεριορίστου δυνατότητας, είμαστε μικροί θεοί και δεν το ξέρουμε.

Πώς σκέφτεσαι τους Μπλε μετά από 5 χρόνια;
Έχω την εντύπωση ότι θα κρατήσουμε αρκετά. Έχουμε βρει τις ισορροπίες και ταυτόχρονα ανατρέπουμε τον εαυτό μας όσο πρέπει και όπου πρέπει.

Τα ελληνικά γκρουπ στην ελληνική σκηνή μας έχουν συνηθίσει να διασπόνται όταν είναι στα πάνω τους. Η σκέψη της σόλο καριέρας παραμένει πιθανή, μακρινή ή άγνωστη;
Στην αρχή τα παιδιά ήταν καχύποπτα και μαζί μου, όταν τους έχει συμβεί μια φορά στο παρελθόν να φεύγει η τραγουδίστριά τους. Μετά που είδαν ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα, χαλάρωσαν και με έστελναν μόνη μου στις συνεντεύξεις! (γέλια) Η σόλο καριέρα δεν είναι κάτι μου με ελκύει σαν ιδέα. Δεν είμαι control freak, δεν μπορώ να ασχολούμαι με όλα, πράγμα που πρέπει να το κάνεις όταν είσαι σόλο. Το peak των Μπλε έχει επέλθει 2-3 φορές, με τη Θεοδοσία, με το «Πιάνω Φωτιά» και άλλες στιγμές, παρόλα αυτά δε διαλύθηκαν. Εντάσεις μπορεί να υπάρχουν, αλλά μας αρέσει αυτό που κάνουμε και όλα τα δύσκολα ξεπερνιούνται. Τα γκρουπ διαλύονται για τα χρήματα και την προσωπική φιλοδοξία κυρίως, κάτι που είναι μακριά από μας για να μας επηρεάσει.

Περιέγραψέ μου το χαρακτήρα του καθενός από τους 4 σας.
Ο Γιώργος ο Παπαποστόλου είναι ο πιο ψύχραιμος, ο πιο επιφανειακά αλώβητος από δύσκολες καταστάσεις. Είναι ένας πολύ σωστά δομημένος άνθρωπος και απορώ από πού βγάζει την ψυχασθένειά του για τη μουσική. Έχει ένα πολύ περίεργο χιούμορ, το οποίο έχουμε μάθει να το καταλαβαίνουμε πια (γέλια). Ο Γιώργος ο Παρώδης είναι ο διανοούμενός μας. Είναι απόλαυση να τον ακούς να μιλάει, να πίνεις ένα κρασάκι μαζί του στο σαλόνι του και να σου βάζει δίσκους, είναι πολύ ενημερωμένος σε μουσική και βιβλία. Η Νατάσα η Αλεξίου, το βιολί μας, είναι το πιο κυκλοθυμικό παιδί της παρέας και ταυτόχρονα πολύ καλό. Εμένα πάλι θα με περιέγραφα σαν χαρταετό. Μ’αρέσει να ίπταμαι, να με πηγαίνει ο αέρας από δω κι από κει, αλλά να με κρατάει ένα σπαγγάκι που να με γειώνει!

Ποια είναι τα Μπλε σχέδια που τρέχουν αυτό τον καιρό;
Κάθε Σάββατο του Δεκεμβρίου (ίσως και του Ιανουαρίου) εμφανιζόμαστε στο Οξυγόνο Live στην Αθήνα και τις Τετάρτες στο Casual Living στη Θεσσαλονίκη. Επίσης έχουμε μαζέψει ένα υλικό 10 τραγουδιών, αλλά επειδή έχουμε γεράσει και παραξενέψει περιμένουμε να μας ικανοποιήσει όλους πρώτα για να προχωρήσουμε. Φαντάζομαι ότι δεν είμαστε μακριά από αυτό το στόχο

Τζώρτζια ευχαριστούμε πολύ για την παρέα!
Ευχαριστώ κι εγώ πολύ παιδιά!