Ο Γρηγόρης Τζιστούδης στο Radio MusicHeaven

Γράφει ο Νικόλας (AlfaWolf)
12 άρθρα στο MusicHeaven

1ο Μέρος

Η Εκπομπή Wolf On Air του Radio MusicHeaven και ο Νικόλας (AlfaWolf) ταξίδεψαν στην Γερμανία και μας φέρνουν κοντά μας τον Άνθρωπο που ενισχύει το φως της Ελλάδας μας και τον πολιτισμό στην Γερμανία και τις Σκανδιναβικές χώρες.

ΑlfaWolf: Καλησπέρα φίλες και φίλοι του "Wolf on air". Άλλο ένα "Wolf on air" είναι εδώ μαζί σας, σήμερα Σάββατο, 18 Δεκεμβρίου, το σωτήριον έτος 2010. Και σήμερα έχει ένα αφιέρωμα. Ένα αφιέρωμα σε έναν άνθρωπο και καλλιτέχνη που από πλευράς του δίνει στην Ελλάδα μια αξιοζήλευτη πολιτιστική υπόσταση σε όλη την Ευρώπη.
Και λέω "αξιοζήλευτη" διότι έχει βραβευθεί πολλάκις από διάφορες χώρες. Έχει προσκληθεί από βασιλιάδες κι έχει συμμετάσχει πολιτιστικά σε πολλά σημαντικά γεγονότα Ευρωπαϊκά με τελευταίο αυτό των παραολυμπιακών αγώνων που έγιναν το 2004 στην Ελλάδα. Το γεγονός αυτό, θεώρησε ο ίδιος, ότι ήταν ό,τι πρέπει για να κρεμάσει το μπουζούκι του και να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ο λόγος βέβαια για το Γρηγόρη Τζιστούδη, έναν Σαλονικιό και, για την ακρίβεια, Πυλαιώτη σολίστα του μπουζουκιού.
Η ζωή δεν του φέρθηκε και τόσο ευγενικά αφού από πολύ μικρός έμεινε ανάπηρος από πολιομυελίτιδα. Αλλά, όσο ελλιπής ήταν η αρτιμέλειά του, τόσο δυνατή ήταν αλλά και είναι η αγάπη του για τη μουσική, την Ελλάδα, τη ζωή και το "κοριτσάκι του", όπως αποκαλεί την εδώ και 35 χρόνια συμβία του, την Μπριγκίτε. Η Μπριγκίτε, όπως είναι φυσικό, ξέρει το ψυχικό θησαυρό του Γρηγόρη Τζιστούδη και τον προσέχει πιο πολύ κι απ’ τον ίδιο της εαυτό. Και σαφώς κι ο Γρηγόρης το ξέρει και το νιώθει όμως καθημερινά αυτό. Γι’ αυτό άλλωστε η αχαριστία δεν υπάρχει στο διαμαντένιο χαρακτήρα του Γρηγόρη, κι απολαμβάνει αλλά και επιβραβεύει με τον τρόπο του.

Αρκετά όμως σας κούρασα.
Έναν έναν θα σας χαιρετήσω τώρα προσωπικά, ξεκινώντας από το Δημήτρη μας το συμπέθερο (Sympetheros), το τσιπουράκι  μου την Έφη (Tsipouraki), το Σβεν μας το Σάββα (Sven), το Vert, το Jorge μας, τη Mairy_omikron, την JennyP, τον SakisKouroupos, τον Domaster, την Afroditi20, την Ερωφίλη μας (PsycheLovesDragonflies) -που μόλις τελείωσε ένα υπέροχο 2ωρο και μας παρέδωσε τη σκυτάλη και την ευχαριστούμε γι’ αυτό-, φυσικά τον κ. Τζιστούδη (Tzistoudis) που είναι μέσα στο δωμάτιο επικοινωνίας και τους 29 ντροπαλούς μας επισκέπτες.

Καλωσορίσατε λοιπόν στην εκπομπή αυτή τη σημερινή. Σήμερα θ’ ακούσετε το Γρηγόρη Τζιστούδη να μας μιλάει για τη ζωή του, από τη γέννησή του έως το θάνατό του. Ναι, δεν ακούσατε λάθος, έως το θάνατό του. Θα μας μιλήσει για την ανάστασή του, τη γνωριμία του με το μπουζούκι, τα πρώτα γρατζουνίσματα, τις πρώτες συνεργασίες, την καλλιτεχνική άνοδο, τις αγαπημένες του συνεργασίες, ιστορίες και γεγονότα που συνέβησαν. Θα δακρύσει από συγκίνηση όταν του φανερώσουμε μία από τις εκπλήξεις που του επιφυλάσσουμε και θα ανταποδώσει με μία έκπληξη που επιφυλάσσει κι εκείνος. Με τη δική μου βοήθεια βέβαια, μιας κι εγώ λειτούργησα ως μπαλαντέρ, και για τις 2 πλευρές, ως προς την έκπληξη.

Αρκετά όμως έχω φλυαρήσει αλλά και σας γαργάλισα και λίγο την περιέργεια.
Καθίστε γύρω μας, γύρω από μένα και το Γρηγόρη και ξεκινάμε. Καλή ακρόαση!

ΑlfaWolf: Καλώς σε βρήκα λοιπόν, Γρηγόρη Τζιστούδη, εδώ, στο υπέροχο αυτό χωριό. Δεν ξέρω, η Νυρεμβέργη είναι χωριό ή πόλη εδώ της Γερμανίας;
Τzistoudis: Δεν είμαστε Νυρεμβέργη. Είμαστε Neubiberg.
Α: Neubiberg. Καλά, τα Γερμανικά μου εμένα είναι 3 πουλάκια…
Τ: Συνοικισμός Μονάχου. Είμαστε λίγο έξω από το Μόναχο.
Α: Έπαθα πλάκα με το που είδα το χώρο. Περιττό να σου πω ότι το χιόνι, όλο αυτό, για μένα που είμαι στην Αθήνα, είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Κόλλησα έξω από το σπίτι σου, τραβούσα φωτογραφίες, το δρόμο, τα χιόνια, τα δέντρα και μετά μπήκα. Λοιπόν, καλώς ήρθα ή καλώς με δέχτηκες. Γιατί, αντί να είσαι εσύ καλεσμένος μου, είμαι εγώ.
Τ: Αγοράρα μου, χάρηκα πάρα πολύ. Καλώς ήρθες. Θα μείνεις εδώ 3 μέρες. Θα έχουμε πολλά να πούμε.
A: Λόγω της πανελλαδικής (απεργίας) θα μείνω και μία ακόμη. Παραπάνω βάλε…
Τ: Μακάρι να έχει κάθε μέρα πανελλαδική, οπότε θα σ’ έχω περισσότερες μέρες εδώ.
A: Να’ σαι καλά.
Τ: Και ευχαριστώ και για τα δωράκια, τα τσιπουράκια. Πολύ ωραία.
A: Τα τσιπουράκια στα στείλανε φίλοι, θα σου πω όμως στην πορεία. Σε περιμένουν κάποιες εκπλήξεις.
Τ: Ναι, αλλά τώρα, πριν αρχίσουμε να τα λέμε, ξέρεις ότι ήδη το δοκίμασα το ένα…
A: Εντυπώσεις πες μου.
Τ: Ε βέβαια, πρέπει να ξέρουμε και τι μας γίνεται.
(γέλια)
A: Αυτό το ένα είναι από μία φίλη ακροάτρια που δεν την ξέρεις προσωπικά απλά σε θαυμάζει και σου το στέλνει. Μάλιστα λέγεται και "Tsipouraki" το nick της. Άκου να δεις σύμπτωση τώρα.
Τ: Tsipouraki, σ’ευχαριστώ πάρα πάρα πάρα πολύ.
A: Από αυτό δοκίμασες, που έστειλε το Tsipouraki.
Τ: Αυτό δοκίμασα, ναι, ναι, ναι.
A: Το άλλο, το έχουν στείλει άλλοι που θα τα πούμε πιο μετά, παρακάτω.
Τ: Πολύ ωραία.

Μουσική (8.50 - 9.40)

A: Γρηγόρη μου, ας ξεκινήσουμε απ’ την αρχή λοιπόν να ταξιδέψουμε στη ζωή σου. Θα πάμε απ’ τα πίσω πίσω παιδικά χρόνια. Γεννήθηκες στην Πυλαία το 1950.
Τ: Το 1950, ναι. Είμαι από μια φτωχή οικογένεια, δύο αδερφούλες κι εγώ. Και, πέντε, πεντέμιση, έξι (ετών), περίπου εκεί, με έπιασε η πολιομυελίτιδα. Με πήγαν στο Λοιμωδών. Απ’ ότι έμαθα αργότερα απ’ τη μητέρα μου, είχα τελειώσει, πέθανα, ήμουνα στο νεκροτομείο. Και απ’ ότι μου λέει η μητέρα μου, κατά λάθος συνάντησε το γιατρό. Ο θυρωρός της είπε, Να ο γιατρός που παρακολουθεί το παιδί, ρώτησέ τον. Και ο γιατρός της είπε, Για να κοιτάξουμε, ίσως μπορέσουμε και κάνουμε κάτι, μια τελευταία προσπάθεια. Έτσι, βάλανε τη μητέρα μου δίπλα σε εμένα, μας ενώσανε με μία σύριγγα, με ένα καλώδιο και δύο βελόνες κι έτσι αρχίσανε, ας πούμε, και βάζανε αίμα σε μένα απ’ τη μητέρα μου. Και απ’ ό,τι μου λένε, δεν ξέρω, μετά από μία ή δύο μέρες άνοιξα τα μάτια μου.
A: Ήσουνα νεκρός δηλαδή;
Τ: Ε, αφού με είχανε βάλει στο νεκροτομείο…
A: Απίστευτο.
Τ: Ναι, απίστευτο, βέβαια ναι. Ήταν για να ζήσω, Νίκο, και για να σας παιδεύω σήμερα. Είδες τώρα; Ήρθες μέχρι τη Γερμανία.
A: Αυτό ήταν χαρά μου, Γρηγόρη, χαρά μου. Δηλαδή, με το που γεννήθηκε αυτή η ιστορία να γίνει, όχι το δέχτηκα, τρελάθηκα για να το κάνω. Αλλά θα φτάσουμε και εκεί.
Οπότε, από τη στιγμή που ξαναήρθες σε επαφή με το περιβάλλον ξεκινά κι ένας Γολγοθάς με εγχειρήσεις κτλ., έτσι;
Τ: Με πολλές εγχειρήσεις, πάνω από 30. Και να σου πω και κάτι. Τότε, δεν ξέρω τι ήταν αυτό, πάντα τις έκανα τις εγχειρήσεις μόνος μου. Δηλαδή η μητέρα μου ερχόταν και με έβρισκε εγχειρισμένο. Δηλαδή, δεν ήθελα να τη στεναχωρήσω. Οπότε, όταν γινόταν η εγχείρηση και η μητέρα μου ερχόταν -κάθε πρώτη βδομάδα, κάθε δεύτερη βδομάδα, δεν μπορούσε κιόλας η γυναίκα-, εγώ ήμουν έτοιμος. Δηλαδή, οι πόνοι είχαν ψιλοπεράσει και μπορούσα να της χαμογελάσω.
A: Ναι, αλλά κάποια στιγμή τη στρίμωξες απ' ότι έχω ακούσει. Της έβαλες το πιστόλι στο κεφάλι και της λες, Ή θα μου πάρεις μπουζούκι ή εγώ θα εγχειρίζομαι μόνος μου.
Τ: Αυτή είναι μια ιστορία… Αυτό το θυμάμαι κιόλας. Η μητέρα μου είχε αγοράσει ένα μικρό τρανζιστοράκι και όλη την ημέρα ακούγαμε εκεί πέρα μουσική. Οπότε, δεν ξέρω τι ήταν αυτό, αλλά άκουσα το μπουζούκι στο τρανζίστορ. Και αυτός ο ήχος ήταν δηλαδή… Αμέσως, δεν ξέρω, κάτι είχε αλλάξει μέσα μου. Άρχισα να ρωτάω σαν χαζός, πιτσιρικάς τώρα, έτσι; Γιατί ρωτούσα,  δεν ξέρω. Αλλά ρωτούσα, Ρε παιδιά, μήπως ξέρει κανένας αυτό εδώ πέρα το πράγμα, τί είναι αυτό που ακούγεται; Οπότε, εκεί, ένας φυσιοθεραπευτής, ξέχασα το όνομά του πως τον λέγανε, μου είχε πει, Γρηγοράκη αυτό είναι μπουζούκι. Και, αν θυμάμαι καλά, αυτός μου φαίνεται έπαιζε και λίγο, δεν ξέρω. Τέλος πάντων, καλά να’ ναι. Και έτσι, σιγά σιγά έμαθα ότι αυτός ο ήχος που άκουγα και είχα μαγευτεί στην κυριολεξία ήταν ένα όργανο που λεγόταν μπουζούκι. Δεν ήξερα τίποτα τίποτα τίποτα παραπάνω.
A: Ούτε καν τι σχήμα είχε ήξερες.
Τ: Όχι δεν ήξερα. Άκουγα μπουζούκι, αλλά τι πράγμα ήταν, ούτε πως παιζόταν, ούτε αν είχε χορδές, ούτε αν είχε κλειδιά, ούτε αν ήταν μακρυμάνικο, ούτε τίποτα τίποτα.
A: Και σου 'ρχεται η φαεινή ιδέα να πεις της μαμάς σου λοιπόν να σου αγοράσει ένα μπουζούκι.
Τ: Εκεί ήταν άλλο πάλι. Εκεί την κυρά Μάγδα την είχα στριμώξει για τα καλά. Αφού πλέον είχα μάθει ότι αυτό το πράγμα λέγεται μπουζούκι τότε μου μπήκε και η φαεινή ιδέα… Έπρεπε να αποκτήσω ένα.
A: Έπρεπε να αποκτήσεις ένα.
Τ: Έπρεπε να αποκτήσω ένα μπουζούκι, να το πιάσω στα χέρια μου. Τι είναι αυτό; Κατ' αρχήν δεν ήξερα ότι είναι τόσο ακριβό, έτσι; Μπορεί να το' βλεπα ας πούμε και σαν τρανζίστορ εκείνο τον καιρό, δεν ξέρω. Οπότε λέω στη μητέρα μου, Ξέρεις κάτι; θα μου φέρεις μπουζούκι. Η μητέρα μου τρελάθηκε. Μου λέει, Βρε πού το ’μαθες τώρα εσύ; Τι μπουζούκι; Της λέω, Αυτό εδώ πέρα πού παίζει τώρα στο τρανζίστορ είναι μπουζούκι. Και πρέπει να μου φέρεις, λέω, να το… Βρε άντε από εκεί ρε που θα σου φέρω μπουζούκι κι άλλο τι; κοίταξε εδώ πέρα να τελειώσουμε από εδώ. Της λέω, Άμα δεν με φέρεις μπουζούκι, εγώ θα στείλω -είχα ένα Τουρκάκι, ένα φιλαράκι- θα τον στείλω έξω στην πόρτα και αν δει ότι έρχεσαι χωρίς μπουζούκι, θα ’ρθεί αμέσως, θα με ειδοποιήσει κι εγώ θα σκεπαστώ και δε θα με δεις, δε θα σε μιλήσω.
(γέλια)
A: Ωραίος. Απειλή.
Τ: Ναι. Οπότε…
A: Μάσησε όμως η κυρία Μάγδα;
Τ: Ναι, απ’ ότι μου λέει η μητέρα μου, λέει, Εγώ φοβήθηκα, για σκέψου να… Αυτός είναι τρελός. Να πάω εκεί πέρα και να είναι σκεπασμένος κάτω από την κουβέρτα στο κρεβάτι και να μη με μιλάει. Θα πεθάνω. Τι να κάνω; Έψαξε και βρήκε ένα μπουζούκι από έναν γείτονα, Σωτηρούδης λεγόταν, καλά να ’ναι, και της πούλησε το όργανο, αν θυμάμαι, 3 κατοστάρικα ή κάτι τέτοιο, δραχμές. Οπότε ήρθε ο φίλος μου το Τουρκάκι, τον είδα που έτρεχε από μακριά -αυτές, Νίκο, τις στιγμές τις θυμάμαι. Σαν να τον βλέπω τώρα που έτρεχε και κουνούσε τα χέρια του-, και μπαίνει μέσα και μου λέει, Γρηγόρη η μαμά φέρνει το μπουζούκι. Οπότε…
A: Πετάχτηκες σίγουρα.
Τ: Πετάχτηκα, ναι. Αλλά όταν την είδα τη μαμά μου κι έβγαλε το μπουζούκι… Να σου πω… Δεν ξέρω, αλλά, λέω αυτό το πράγμα, ρε παιδί μου, βγάζει εκείνο τον ήχο; Το ’πιασα, το αγκάλιασα, το φίλησα. Ε, να και φτάσαμε σιγά σιγά εδώ.
A: Έχουμε καιρό για να φτάσουμε εδώ που είμαστε Γρηγόρη.
Τ: Ναι ναι, αλλά να... Η αγάπη εκείνη της πρώτης μέρας, Νίκο, ακόμα και σήμερα μένει. Ακόμη και σήμερα μένει. Δηλαδή, το οργανάκι το αγαπάω τόοοσο πολύ, παρ’ όλο που άλλαξα  πάρα πολλά όργανα, αλλά μπουζούκι μου, μπουζούκι.
A: Έτσι.

Α: Γρηγόρη μου, για πες μου, θυμάσαι μήπως, λέω "μήπως" γιατί πάνε πολλά χρόνια, ποιο τραγούδι ήταν το πρώτο που γρατζούνισες στο μπουζούκι;
Τ: Ε βέβαια, δεν ξεχνιούνται αυτά. Σαμιώτισσα Σαμιώτισσα.
AlfaWolf-Tzistoudis (Τραγουδιστά): Σαμιώτισσα Σαμιώτισσα πότε θα πας στη Σάμο;
A: Το δέσαμε ωραία.
Τ: Ε βέβαια.
A: Κάνουμε κανένα γκρουπάκι;
Τ: Άνετα.
(Γέλια)
A: Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που έπαιξες και τραγούδησες στο μπουζούκι, δηλαδή;
Τ: Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που έπαιξα στο μπουζούκι, ναι.
A: Μπράβο που το θυμάσαι.
Τ: Το θυμάμαι. Το θυμάμαι, γιατί μου είχε κάνει κι εμένα μεγάλη εντύπωση το ότι μπορούσα να παίξω ένα κομμάτι, δηλαδή να ακούω αυτό το οργανάκι να παίζει αυτό που εγώ αισθανόμουν, αυτό που εγώ ήθελα, έτσι;
A: Κι από ότι φάνηκε είχες και αυτί. Γιατί, αυτό, να μπορείς να πάρεις ένα όργανο και να παίξεις ένα κομμάτι, σημαίνει ότι το αυτί σου έστελνε τις εντολές που έπρεπε στα δάχτυλα.
Τ: Ε, αν το δούμε σήμερα λίγο πιο επιστημονικά, αν θέλεις, εντάξει.
A: Βασικό αυτό.
Τ: Βέβαια, βέβαια, βέβαια. Και τώρα έχω ένα μαθητή, Νίκο, δεν πειράζει που αλλάζουμε λίγο το θέμα…
A: Καθόλου.
Τ: Έχω ένα μαθητή, έναν πιτσιρικά, 10 χρονών είναι. Αν αυτό το παιδί δεν τα παρατήσει κάποια στιγμή, βλέπω να γίνεται μεγάααλο ταλέντο, όχι μόνο στο μπουζούκι αλλά γενικά στη μουσική.
A: Θα απασχολήσει δηλαδή στην πορεία του;
Τ: Ναι, ναι. Διότι, κάναμε μία άσκηση... Μπορώ να πω ή…;
A: Θα ήθελα να πεις.
Τ: Κάναμε μία άσκηση και ο πιτσιρικάς μελετούσε την άσκηση που του ’δωσα εγώ σαν πρώτη φωνή, κι εγώ του ’παιξα, από πίσω, δεύτερη φωνή με το μπουζούκι. Λίγο για να ομορφύνει, να μην του φαίνονται μονότονα τα πράγματα κτλ. Και μετά ασχολήθηκα εδώ πέρα με μια παρτιτούρα, ήθελα να διορθώσω κάτι. Και ξαφνικά άκουσα τον πιτσιρικά και μού ’παιζε τη δεύτερη φωνή. Αυτή που έπαιζα εγώ! Και του λέω, Βρε Δημήτρη, πως το ’κανες αυτό εδώ πέρα; Πού το ’μαθες;. Α, κύριε Γρηγόρη, την ώρα που παίζαμε το άκουγα, μου λέει, άκουγα τι παίζατε -μου μιλάει στον πληθυντικό. Δηλαδή πραγματικά ταλέντο…
A: Δημήτρης;
Τ: Δημήτρης.
A: Α, είναι ο ίδιος ο Δημήτρης που μού ’λεγες και πριν off record ότι είναι πολύ ταλεντάκι. Ο Δημήτρης Μπολούτας, αν θυμάμαι καλά; Μπολούτας;
Τ: Βέβαια και είναι μαθητής μου.
A: Οπότε δηλαδή, Γρηγόρη μου, η δική σου αίσθηση και πρόβλεψη είναι ότι στην πορεία θα ακούσουμε αυτό το όνομα "Δημήτρης Μπολούτας" να απασχολεί τα μουσικά πράγματα;
Τ: Ε βέβαια. Και σίγουρα θα τον ακούσεις αν πάει με αυτά τα μυαλά που πάει τώρα.

A: Η περιπέτειά σου όλη αυτή, μπες βγες από το νοσοκομείο, κράτησε γύρω στα πόσα χρόνια;
Τ: Γύρω στα 8 χρόνια περίπου. Μπαινόβγαινα φυσικά, έτσι;
A: Γύρω στα 14-15 χρονών δηλαδή;
Τ: Ε ναι, 13-14 χρονών, εκεί γύρω ας πούμε.
A: Επαγγελματικά, τι έκανες μετά;
Τ: Η μητέρα μου, ακόμα θυμάμαι, και στα διαλείμματα όταν έβγαινα από το νοσοκομείο, που μού ’λεγε, Γρηγόρη, πρέπει να κοιτάξεις, δε θα γίνεις τεμπέλης, κάτι πρέπει να κάνεις. Και εγώ τότε πιτσιρικάς της έλεγα, Δεν είσαι καλή μάνα. Θέλεις να με παιδεύεις. Αφού, της λέω, βλέπεις ότι δεν μπορώ να περπατήσω, δεν μπορώ να κάνω, δεν μπορώ να ράνω. Μη στεναχωριέσαι, λέει, εγώ. Στο σχολείο πως σε πηγαίνω; Έτσι. Και στο αμάξι που θα πηγαίνεις, άμα πας για δουλειά κάτω στην πόλη, εγώ θα σε βοηθάω, μη στεναχωριέσαι. Η ζημιάρα η μαμά, πήγε και βρήκε έναν δικό μας χωριανό που είχε ένα τσαγκαράδικο, μια επιχείρηση ας πούμε, και μπήκα στην τέχνη των φόντιατζηδων.
A: Να πούμε ότι φόντι είναι το πάνω μέρος του παπουτσιού, έτσι;
Τ: Το επάνω μέρος του παπουτσιού, ναι. Και ήμουνα στα γυναικεία. Έτσι, σιγά σιγά έγινα φόντιατζης. Και έγινα καλός φόντιατζης. Εκεί, Νίκο, συνέβη και το εξής. Συντοχρόνως μάθαινα μπουζούκι…
A: Βεβαίως.
Τ: Μελετούσα μπουζούκι. Και μελετούσα πολλές ώρες μπουζούκι. Λοιπόν, βγήκα τότε μια φορά με το γαμπρό μου, να πάω να παίξω σε κάποια ταβέρνα. Και να φανταστείς ότι για να παίξουμε, με το γαμπρό μου, σε μια ταβέρνα στη Χαριλάου, κάτω, τι ενισχυτή είχαμε, ξέρεις;
A: Πού να ξέρω…
Τ: Το ραδιόφωνο του σπιτιού! Το ραδιόφωνο του σπιτιού! Μαζί με το γαμπρό μου αυτά... Τώρα μπορεί να ακούει την εκπομπή και να γελάει κιόλας.

A: Έχω μάθει όμως ότι τις ελεύθερές σου ώρες πήγαινες σε κάποιο περίπτερο εκεί στην Πυλαία κι έπαιζες.
Τ: Είχα περίπτερο.
A: Α, είχες δικό σου.
Τ: Είχα περίπτερο, ναι. Δηλαδή το νοικιάζαμε, όχι δικό μου.
A: Σωστά.
Τ: Ναι, ναι, βέβαια. Είχα και ερχόταν φιλαράκια, παίζαμε. Κοίταξε, ό,τι και να’κανα…
A: Ωραία εικόνα τώρα αυτή, το φαντάζομαι έτσι όπως…
Τ: Ε βέβαια. Ό,τι και να 'κανα το μπουζούκι ήταν πάντα στα χέρια μου. Και όταν ήμουν φόντιατζης, αυτό είναι σημαδιακό, Νίκο, διότι είχε βγει μια δουλειά κι έπρεπε να πάω να παίξω. Έπαιζα στη "Φαντασία". Ήταν στην Αγ. Σοφία, κάτω, ένα υπόγειο. Λοιπόν, έπαιζα Σαββατοκύριακα και, ξενύχτης μετά Δευτέρα για δουλειά.
A: Βέβαια. Δεν δουλεύανε όμως οι τσαγκαράδες τις Δευτέρες. Τσαγκαροδευτέρα δε λέμε;
Τ: Ναι, εγώ ήμουν κάποια εξαίρεση αλλά στο τέλος έγινα κι εγώ τέτοιος. Γιατί λέω στη μάνα μου, Τις Δευτέρες, μάνα, κάνε κάτι, γιατί δεν μπορώ να πάω να δουλέψω. Οπότε στην αρχή έκανα κοπάνα. Πήγαινα με το αμάξι στο κέντρο -δε θυμάμαι τη στάση αλλά θυμάμαι το κινηματογράφο-, πήγαινα στο "Αλκαζάρ" κι έβλεπα φιλμ τη Δευτέρα. Οπότε κοιμόμουνα, έριχνα εκεί έναν υπνάκο κι έτσι περνούσε η Δευτέρα. Αλλά στο τέλος μαθευτήκανε όλα. Οπότε μια μέρα πάω στο σπίτι, αφού αυτό τράβηξε για αρκετό καιρό -είχα πάει και στη Νεάπολη και έπαιζα. Δηλαδή άρχισα να παίζω σε ταβέρνες και να κρατήσω να είμαι και φόντιατζης, έτσι; Οπότε ήρθε μια στιγμή που σκέφτηκα, Ή το ένα ή το άλλο, δε γίνεται -, και πάω μια μέρα στο σπίτι και της λέω της μάνας μου, Κάτσε να συζητήσουμε. Μου λέει, Τι;. Λέω, Αποφάσισα να παρατήσω το τσαγκαριλίκι. Θα γίνω μπουζουξής. Αμάαααααν…
A: Πόλεμος;
Τ: Πόλεμος; Πόλεμος; Δεν μπορείς να φανταστείς, Νικόλα…

A: Εκείνη την εποχή ήταν και κακόφημο το μπουζούκι, το κυνηγάγανε.
Τ: Βέβαια, είχαν προηγηθεί… Ήταν ακατάστατοι καιροί… Ε, εγώ είχα αποφασίσει πλέον τι θέλω, δηλαδή διάλεξα το μπουζούκι.
A: Είχες επιλέξει μέσα σου.
Τ: Ναι, ναι. Οπότε ήμουν έτοιμος και να πολεμήσω.
A: Βέβαια. Και μάλιστα από ότι έχω ακούσει σε ζήτησε ο Τσιτσάνης και ο Παπαϊωάννου και είχες πάει και δούλεψες με τους γίγαντες αυτούς.
Τ: Βέβαια, έπαιξα. Αργότερα αυτό, έτσι; Αυτό συνέβη αργότερα. Ο Τσιτσάνης με είχε ζητήσει κάποτε. Όταν είχα το περίπτερο, αυτός έμενε επάνω στο Πανόραμα όταν δούλευε στη Θεσσαλονίκη και, σταμάτησε μια φορά για να πάρει τσιγάρα από το περίπτερο και έπαιξα εκεί και μου λέει, Έλα να σε πάρω. Και μάλιστα πήγε και στη μητέρα μου, αλλά η μητέρα μου τον έδιωξε κλοτσηδόν.
(Γέλια )
Τ: Ναι. Και μετά, αργότερα, ήρθαν έτσι τα πράγματα που έπαιζα εγώ στο "Λουξ", πάνω στη Νεάπολη σε ένα μαγαζί, σε ένα μπουζουξίδικο και, εκεί, έφερε η επιχείρηση, το μαγαζί, έφερε τους δυο γίγαντες, τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου για πρόγραμμα. Και αυτοί οι δύο διαλέξανε ανάμεσα -ήμασταν τότε 3 μπουζούκια εκεί πέρα και μας ακούσανε χωριστά τον καθένα και προτιμήσανε, διαλέξανε εμένα. Ο Τσιτσάνης είχε πει, Να πάρουμε τον πιτσιρικά.
(Γέλια)
A: Με τη χαρακτηριστική του χροιά.
Τ: Ναι, ναι, ναι. Και, ακόμη και σήμερα που το θυμάμαι ήταν μαγευτικές στιγμές.

Τ: Ξέρεις, δεν ήταν ότι τα πάντα τα παίζαμε εμείς από πίσω, οι δεύτεροι ας πούμε, αλλά οι πρόβες που κάναμε. Εκεί ήταν το μεγαλείο. Να κάθεσαι με τα δύο μεγαθήρια. Και εκεί που παίζαμε, οι δυο  τους μαλώνανε καμιά φορά, ο ένας με τη βροντερή φωνή κι ο άλλος με τη λεπτή λες και θα ’σπαγε η χορδή. Ωραίες στιγμές, ωραίες στιγμές.
A: Είσαι τυχερός που έζησες κάτι τέτοιες στιγμές.
Τ: Βέβαια τυχερός. Βέβαια τυχερός. Τυχερός;;; Πωωω
A: Τότε είχες συνειδητοποιήσει, Γρηγόρη, ότι είσαι ανάμεσα σε δύο μεγαθήρια ή ακόμα δεν ήταν η αίσθηση…
Τ: Νίκο, ό,τι και να σου πω θα σου πω ψέματα. Δε νομίζω ότι το είχα συνειδητοποιήσει. Δε νομίζω. Γιατί, Νίκο, θα σου πω κάτι που το ανακάλυψα κι εγώ αργότερα. Η νύχτα δε μ' άρεσε. Ενώ έπαιζα στα μπουζουξίδικα, κάπου, δεν ξέρω, δεν μου άρεσε. Δεν μου άρεσε το ότι έπαιζα εγώ και χόρευε ο άλλος. Κάπου ήθελα, ας πούμε, όταν παίζω ο άλλος να με προσέχει, να με ακούει. Γιατί παίζω εγώ δηλαδή; Δεν παίζω για να βγάζει τα έντερά του εκεί πέρα ή ξέρω εγώ τι… Να πίνει, ας πούμε, τις 3 μπουκάλες ουίσκι κι εγώ να κάθομαι σαν χαζός και να παίζω… Αυτό, κάπου το είχα δει στραβά, το είχα πάρει στραβά. Για όνομα του Θεού, δεν κατηγορώ καταστάσεις, έτσι; Γι’ αυτό και αργότερα, μια μικρή παρένθεση κάνουμε, Νίκο, όταν έπαιζα θυμάμαι στις "Αναμνήσεις", στο Καραμπουρνάκι στη Θεσσαλονίκη, εκεί μέσα είχα ακούσει για πρώτη φορά μουσική του Θεοδωράκη. Κι όταν άκουσα μουσική του Θεοδωράκη είπα ότι αυτή η μουσική είναι που εγώ θέλω να παίξω. Χωρίς να ξέρω τίποτα για Θεοδωράκη, χωρίς να ξέρω τίποτα τίποτα τίποτα τίποτα τίποτα. Άκουσα τη μουσική, δε θυμάμαι ποιο κομμάτι, αλλά μόνο που άκουσα εκείνη τη μελωδία... Ανατριχιάζω... Εκεί είχα καταλάβει ότι θέλω να παίξω αυτή τη μουσική.

Μουσική         (31.03 - 38.57)

A: Κλείνουμε λοιπόν αυτή την παρένθεση που ανέφερες τώρα με το Θεοδωράκη, που θα πάμε έτσι κι αλλιώς στο Θεοδωράκη,  γιατί η βασική μου ερώτηση για το Θεοδωράκη είναι, πώς προέκυψε, πώς τον γνώρισες, πώς ήρθατε σε επαφή, αλλά, όταν φτάσουμε εκεί. Τώρα είμαστε στα πρώτα σου βήματα στη Θεσσαλονίκη που έχεις ξεκινήσει με δύο μεγαθήρια και πορεύεσαι δυναμικά. Αρχίζεις και αποκτάς εμπειρία, παίζεις σε μαγαζιά, ρεπερτόριο, σου τη σπάει λίγο η νύχτα αλλά παρόλα ταύτα συνεχίζεις γιατί ήταν και βιοποριστικός πια αυτός ο λόγος, έτσι δεν είναι;
Τ: Βέβαια, βέβαια. Αλλά, πρέπει Νίκο να σου πω ότι δεν ξέρω πως ήρθαν έτσι τα πράγματα, είναι και λίγο θολά, ας πούμε, στο μυαλό μου, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μέσα σε μία ή δύο σεζόν στη Θεσσαλονίκη, από αρχάριος που ξεκίνησα –ξεκίνησα στις "Αναμνήσεις". Μιλάμε για μπουζούκια, έτσι; δε μιλάμε για ταβέρνες. Γιατί δούλεψα και σε ταβέρνες. Και δούλεψα και με αξιόλογους μουσικούς τότε εκείνο τον καιρό. Θυμάμαι ότι στις "Αναμνήσεις" είχα ξεκινήσει με 50 δραχμές- σε μία ή δύο σεζόν είχα γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος μπουζουξής της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, μιλούσανε για μένα, γράφανε για μένα και είχα και ψευδώνυμο, το ξέρεις αυτό;
A: Όχι δεν το ξέρω. Για… Πώς…
Τ: Τι με πέρασες εμένα, για άιντε άιντε; Τότε ήμουνα ο "Γόλης ο Πυλαιώτης", επειδή ήμουν από την Πυλαία.
A: Απ’την Πυλαία σωστά.
Τ: Βέβαια. Και να σου πω ότι η Πυλαία με στήριξε πάρα πάρα πολύ εκείνα τα χρόνια στη νύχτα. Η νύχτα ήταν τότε σκληρή.
A: Γόλης Πυλαιώτης.
Τ: Βέβαια, βέβαια.
A: Μπορεί κάποιοι φίλοι τώρα να σε θυμηθούνε έτσι.
Τ: Ναι, θα χαρώ πολύ.
A: Οι παλιοί.
Τ: Βέβαια, βέβαια, δεν αποκλείεται.
A: Γόλης Πυλαιώτης. Μάλιστα. Να κάτι που δεν το ’ξερα. Έτσι, να μαθαίνουμε κι εμείς, να μαθαίνει κι ο κόσμος νέα πράγματα, καινούργια πράγματα. Είμαστε ενημερωτική εκπομπή πάνω απ’ όλα.
(Γέλια)
A: Ωραία.

A: Λοιπόν, ξέρω, Γρηγόρη, ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να σου ζητήσω να μου πεις με χρονική σειρά όσα έχουν συμβεί στην εργασία σου κτλ., γι' αυτό δε θα σε ρωτήσω χρονικά. Θα σε ρωτήσω γενικά, ποιες είναι οι συνεργασίες, πού έχεις δουλέψει, με ποιους έχεις δουλέψει, στην Ελλάδα. Ας ξεκινήσουμε από την Ελλάδα. Εκτός από τη Θεσσαλονίκη πού αλλού έχεις δουλέψει;