Ξεχασμένες Μπάντες: Pretty Things

 

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μία μπάντα που την έλεγαν Little Boy Blue & the Blue Boys και είχε τρία "κακά" παιδιά. Τον Mick, τον Keith και τον Dick που ήταν και τα τρία από το Dartford. Σε λίγο η μπάντα απέκτησε και ένα τέταρτο παιδί, τον Brian που ήταν από το Cheltenham, αλλά κι αυτό το παιδί ήταν "κακό" όπως και τα άλλα τρία. Ήταν όμως τόσο "κακό" αυτό το τέταρτο παιδί που μια μέρα αποφάσισε να αλλάξει το όνομα της μαμάς-μπάντας και έτσι από Little Boy Blue & the Blue Boys το έκανε Rolling Stones. Και όχι μόνο αυτό, αλλά άλλαξε το πόστο του Dick και από την κιθάρα τον πέρασε στο μπάσο. Ο Dick όμως που δεν του άρεσε αυτή η αλλαγή, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη μαμά-μπάντα και να πάρει τον δικό του ξεχωριστό δρόμο. Έτσι ένα πρωί, μάζεψε τα πράγματά του, πήρε –σα να λέμε- το δισάκι του στον ώμο και έφυγε. Στο δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν φίλο του τον Phil May και αποφάσισαν να φτιάξουν μαζί μία άλλη μπάντα και όπως ο Brian ονόμασε τη μπάντα Rolling Stones από ένα τραγούδι του Muddy Waters, έτσι και ο Dick ονόμασε την καινούργια μπάντα Pretty Things δανειζόμενος τον τίτλο ενός τραγουδιού του Bo Diddley. Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα και οι δύο μπάντες πήραν η κάθε μια τον δικό της ξεχωριστό δρόμο και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. 

Όλοι μας έχουμε ένα είδωλο, ή –αν θες-  ένα ιδανικό που προσπαθούμε να το φτάσουμε ή ακόμα και να το ξεπεράσουμε και για τους Pretty Things, το ιδανικό αυτό, ήταν οι Rolling Stones. Το image λοιπόν των Pretties ακολουθούσε πιστά το μοντέλο των Stones για να μη σου πω δηλαδή ότι σε πολλά σημεία το ξεπερνούσε. Οι Pretties είχαν πιο μακριά μαλλιά, ήταν πιο "άγριοι" και τους είχαν διώξει περισσότερες φορές από τηλεοπτικά προγράμματα από όσες φορές είχαν διώξει τους Stones. Οι Pretties όμως, δεν ήταν καθόλου επαγγελματίες. Αυτό, ίσως να μην είναι απαραίτητα αρνητικό, αλλά όταν βάζεις στόχο να ξεπεράσεις τα ινδάλματά σου τα οποία εκτός από ταλαντούχοι τραγουδοποιοί είναι και ταλαντούχοι επαγγελματίες, ε υποτίθεται ότι εσύ πρέπει να στοχεύεις τουλάχιστον ένα level παραπάνω. Έτσι δεν είναι;

Όλα αυτά, έδειξαν να αλλάζουν προς στιγμήν την εποχή του καλοκαιριού της αγάπης, γιατί τότε οι Pretties είχαν την ευκαιρία να επιβιβαστούν στο μουσικό βαγόνι του Rock και φάνηκε ότι άρχισαν να εξερευνούν στα σοβαρά την τέχνη, αγγίζοντας σοφιστικέ …περιοχές! Πέρα όμως από σποραδικές επιτυχίες, δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν κάτι μεγάλο. Αν τώρα σε αυτό προσθέσεις και το φτωχό management που είχαν για support και προσθέσεις ακόμα και τα εσωτερικά τους προβλήματα που προέρχονταν και διογκώνονταν από τα φτωχά οικονομικά τους έσοδα, μπορείς να αντιληφθείς το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν.

Δεν είναι εύκολο για μία μπάντα του R'n'B να μετασχηματιστεί έτσι στα καλά καθούμενα σε μία full ψυχεδελική μηχανή. Αυτό θέλει "ψήσιμο" και ωρίμανση. Θέλει τσαγανό, θέλει ταλέντο και θέλει να οσμίζεσαι, να επινοείς και να προπορεύεσαι. Αυτό λοιπόν επιχείρησαν να κάνουν εν μέρει με το Emotions που πέρασε απαρατήρητο και το επανέλαβαν πιο έντονα με το S. F. Sorrow που είναι η πρώτη Rock opera που γράφτηκε ποτέ και που είναι ίσως το μοναδικό album για το οποίο ο κόσμος θυμάται σήμερα τους Pretties, εάν φυσικά υποθέσουμε ότι τους θυμάται κανείς. Δυστυχώς όμως, ούτε το  Emotions αλλά ούτε και το S. F. Sorrow χτύπησαν μεγάλα νούμερα σε πωλήσεις, γιατί δυστυχώς γι’ αυτούς, πέρασαν στην ιστορία σαν απομίμηση –και μάλιστα κακή- των Stones με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από τη μπάντα ο Dick Taylor αφήνοντάς τους στο έλεος του Phil May με τον οποίο έκαναν άλλα τρία albums, από τα οποία έχει ειπωθεί ότι το Parachute ήταν πολύ καλό.

Στα μέσα όμως της δεκαετίας του 70 έδειχναν να μην ξέρουν πλέον που να πάνε και τι να κάνουν. Διαλύθηκαν έτσι μέσα στο τίποτα και στη συνέχεια μερικές προσπάθειες για reunions, για καινούργιες δισκογραφικές δουλειές, αλλά και για ζωντανές εμφανίσεις αντί να έχουν ένα Pretty αποτέλεσμα, είχαν ένα βεβαιωμένο Pretty τίποτα. Pretty κρίμα!

 

Lineup (1963)

* Phil (Phillip Arthur Dennis Kattner) May (Νοέμβριος 1944, Φωνή, Φυσαρμόνικα)
* Brian Pendleton (Απρίλιος 1944 - Μάιος 2001, Κιθάρα)
* John (Edward Lee Fullegar) Stax (Απρίλιος 1944, Μπάσο)
* Dick (Richard Clifford)Taylor (Ιανουάριος 1943, Κιθάρα)
* Viv (Vivian St John) Prince (Αύγουστος 1941, Τύμπανα)

1965: - Prince, + Skip Allan
1967: - Pendleton, - Stax, + Wally Allen, + John Povey
1968: - Dick Taylor

 

Δισκογραφία (Λίστα)

1965: The Pretty Things
1965: Get The Picture?
1967: Emotions
1968: S. F. Sorrow
1974: Silk Torpedo

Albums:

 

The Pretty Things (1965)

* Tracks: 1) Roadrunner, 2) Judgement Day, 3) 13 Chester Street, 4) Big City, 5) Unknown Blues, 6) Mama Keep Your Big Mouth Shut, 7) Honey I Need, 8) Oh Baby Doll, 9) She's Fine She's Mine, 10) Don't Lie To Me, 11) The Moon Is Rising, 12) Pretty Thing, 13) Rosalyn, 14) Big Boss Man, 15) Don't Bring Me Down, 16) We'll Be Together, 17) I Can Never Say, 18) Get Yourself Home.

Το ότι οι Pretty Things έτρεχαν μια ζωή να προλάβουν τους Stones, είναι δεδομένο. Από την άλλη μεριά όμως, όταν κάνεις διασκευές R'n'B και έχεις απέναντί σου τα θηρία που λέγονται Stones & Animals οφείλεις να προσέχεις κάποια πράγματα.

Πρώτον, οι Pretties έπαιζαν τρία είδη μουσικής μόνο: (1) Chuck Berry boogie, (2) Bo Diddley beat & (3) Muddy Waters Blues. Πρακτικά, και τα 18 κομμάτια του album, μοιάζουν σα να είναι όλα ένα από το κάθε είδος και αυτό το κάνει μονότονο και βαρετό. Δεύτερον, η ενορχήστρωση είναι πάρα πολύ φτωχή. Ο Dick Taylor μπορεί να είναι ένας καλός κιθαρίστας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με το "κακό" παιδί του Dartford που το λένε Keith Richards. Τρίτον, ο Phil May προσπαθεί με το τραγούδισμά του να μιμηθεί το άλλο "κακό" παιδί του Dartford που λέγεται Mick Jagger και φυσικά χάνει και μόνο που το σκέφτεται, γιατί απλούστατα ο Jagger είναι μεγάλος τραγουδισταράς. Με λίγα λόγια, το δίδυμο May/Taylor δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα και σε τίποτα με το "κακό" δίδυμο Jagger/Richards.

Αυτά που ξεχωρίζουν εδώ, είναι το 'Got Love If You Want It' που –δυστυχώς γι’ αυτούς- το μετονόμασαν σε '13, Chester Street' και το πίστωσαν στους εαυτούς τους, το 'Oh Baby Doll', το 'Big Boss Man' και το 'Pretty Thing'. Και μη νομίζεις τώρα ότι όταν λέω "ξεχωρίζουν", ότι πρόκειται για αριστουργήματα. Απλά ξεχωρίζουν σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Ξεχωρίζει επίσης και το 'Don't Bring Me Down' που κυκλοφόρησε σε single και είναι το μοναδικό στο οποίο ο May δεν μιμείται τον Jagger.

Σχόλιο: Η διασκευή, της διασκευής, ω διασκευή.

Να το πάρω; Μιλώντας για το 1965 και για R'n'B, καλύτερα να προτιμήσεις ένα album των Rolling Stones ή των Animals.

 

 

Get The Picture? (1965)

* Tracks: 1) You Don't Believe Me, 2) Buzz The Jerk, 3) Get The Picture?, 4) Can't Stand The Pain, 5) Rainin' In My Heart, 6) We'll Play House, 7) You'll Never Do It Baby, 8) I Had A Dream, 9) I Want Your Love, 10) London Town, 11) Cry To Me, 12) Gonna Find Me A Substitute, Bonus Tracks: 13) Get A Buzz, 14) Sittin' All Alone, 15) Midnight To Six Man, 16) Me Needing You, 17) Come See Me, 18) L.S.D.

Μπορεί εδώ ο ήχος να είναι περισσότερο προσεγμένος, να μη σε παραπέμπει κατ’ ευθείαν στους Rolling Stones και οι May/Taylor σαν songwriters να ανέβηκαν …μισό level, αλλά η φωτογραφία τραβήχτηκε και την έχουμε. Όταν είσαι βυθισμένος μέχρι τα μπούνια μέσα στο R'n'B και παίζεις R'n'B όπως τόσες μπάντες της εποχής, αλλά δεν έχεις επινοήσεις και στηρίζεσαι μόνο στο ανύπαρκτο φωνητικό εύρος του τραγουδιστή σου ο οποίος έχει κάνει τον Jagger εικόνισμα αλλά δεν του μοιάζει ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι, τι περιμένεις; Να πετύχεις; Να σπάσεις τα ταμεία; Βγάζουν δηλαδή οι Stones το 'Cry To Me' και μερικούς μήνες μετά, το βγάζουν και οι Pretties. Πού πας χρυσέ μου; Εκεί που ο Mick δίνει μία καταπληκτική φωνητική παράσταση με τους Keith & Brian να τον ακολουθούν παντού, ο May απλά τραγουδάει λες και πάει στο σούπερ μάρκετ να ψωνίσει. Δεν μπορώ να καταλάβω δηλαδή τις προσδοκίες τους. Πες το αγόρι μου το κομμάτι, δεν λέω να μην το πεις. Βάλε όμως κάτι δικό σου μέσα. Πες το με τον δικό σου τρόπο για να το κάνεις ξεχωριστό και να μου δώσεις κι εμένα ένα κίνητρο να σε ακούσω. Τώρα γιατί να σε ακούσω; Σε ακούω αναγκαστικά δηλαδή επειδή γράφω το άρθρο, αλλά δεν έχω κίνητρο να το επαναλάβω. Είδες πώς ο Mick εναλλάσσεται από το τρυφερό στο άγριο; Το ίδιο ακριβώς κάνεις και με το 'Rainin' In My Heart' και με κάνεις να μην ξέρω τι να πω και τι να γράψω.

Προσπαθώ να καταλάβω με τι κίνητρα και με τι προσδοκίες μπήκαν για να ηχογραφήσουν αυτό το album. Μόνο ένα τραγούδι σώζεται από την καταστροφή. Σώζεται επειδή είναι original και είναι το 'Can't Stand The Pain' στο οποίο δείχνουν κάποια στοιχεία για τη μελλοντική τους προσέγγιση στην ψυχεδέλεια. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σχεδόν κανένα ενδιαφέρον. Από τα bonus tracks ξεχωρίζει το 'Midnight To Six Man'.

Σχόλιο: Ψάχνουμε κάτι που να είναι Pretty, αλλά μάλλον ψάχνουμε σε λάθος κατεύθυνση.

Να το πάρω; Γιατί δεν πας καλύτερα μια βόλτα; Πάρε μαζί και τη φωτογραφική σου μηχανή να βγάλεις και μερικές φωτογραφίες.

 

Emotions (1967)

* Tracks: 1) Death Of A Socialite, 2) Children, 3) The Sun, 4) There Will Never Be Another Day, 5) House Of Ten, 6) Out In The Night, 7) One Long Glance, 8) Growing In My Mind, 9) Photographer, 10) Bright Lights Of The City, 11) Tripping, 12) My Time, Bonus Tracks: 13) A House In The Country, 14) Progress, 15) Photographer, 16) There Will Never Be Another Day, 17) My Time, 18) The Sun, 19) Progress.

Για κάποιο λόγο, οι Pretties έχασαν το 1966 και ίσως να είναι καλύτερα  που το έχασαν γιατί θα είχαν να ανταγωνιστούν με τα αριστουργηματικά Aftermath/Rolling Stones & Revolver/Beatles και δεν ξέρω τι αποτέλεσμα θα είχε αυτός ο ανταγωνισμός. Τους βρίσκουμε λοιπόν στα 1967 με το Emotions και παρατηρούμε εδώ κάποιες αλλαγές. Είναι περισσότερο μελωδικοί και ο Phil May ακούγεται πολύ καλύτερα στα soft κομμάτια. Ακούγεται καλύτερα ιδίως όταν δεν μιμείται τον Jagger –σε όσα κομμάτια το κάνει- και δεν ξέρω, ίσως να πήρε την απόφαση να πάψει να μιμείται και να βρει το δικό του στυλ τραγουδίσματος. Αυτά με το πρώτο άκουσμα. Αν ακούσεις όμως το album προσεκτικά,  θα βρεις πολύ πράμα όχι μόνο από Rolling Stones, αλλά και από Kinks. Οι Stones βρίσκονται στο ρυθμό, στα φωνητικά, στις ενορχηστρώσεις και οι Kinks βρίσκονται στις στιχουργικές ιδέες. Στα bonus tracks του album βρίσκουμε μάλιστα και ένα τραγούδι των Kinks, το 'House In The Country' που οι Pretties το κυκλοφόρησαν και σε single, αλλά δεν πούλησε. Καλή διασκευή, αλλά είναι δύσκολο να ξεπεράσεις τον Ray Davies. To 'Death Of A Socialite' σε πάει –τουλάχιστον- στο 'Death Of A Clown' και το 'House Of Ten' θα κόλλαγε άνετα στο Something Else by the Kinks. Απλά, το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να αντικαταστήσεις τη φωνή του May με τη φωνή του Ray Davies και έχεις αμέσως ένα τραγούδι των Kinks.

Εντάξει… δεν είναι όλο το album έτσι. Είναι πάντως καλύτερο από τα προηγούμενά τους και λειτουργεί σαν προθάλαμος για το S. F. Sorrow που θα έρθει σε λίγο. Ένας φανταστικός διάλογος της εποχής, θα ήταν ο εξής:

- Τι έχουμε εδώ;
- Μία Rock μπάντα με ορχήστρα.
- Τι ορχήστρα;
- Έχουμε και έξτρα όργανα, όπως ας πούμε βιολιά και πνευστά.
- Πρόκειται για album των Beatles?
- Όχι.
- Ξέχασέ το.

Αυτός που δεν συμφωνεί με τα έξτρα όργανα, θα είχε σαφώς και την άποψη ότι ο Phil Spector κατάστρεψε το 'Long And Winding Road'/Beatles/Let It Be, αλλά το θέμα είναι ότι το Emotions το ξέχασαν και οι ίδιοι οι Pretties επειδή δεν τους άρεσαν αυτές οι ενορχηστρώσεις. Εγώ διαφωνώ, αλλά μπορείς να έχεις και εσύ μία άποψη πάνω σ’ αυτό το θέμα, αρκεί να ακούσεις το 'Sun' μία φορά με φουλ ενορχήστρωση και άλλη μία φορά στα bonus tracks που είναι σκέτο. Η μπαλάντα είναι πολύ όμορφη, αλλά θα δεις ότι τα strings όντως ανεβάζουν το κομμάτι που είναι το καλύτερο από όλα εδώ μέσα. Καλά είναι επίσης και τα 'Photographer', 'Tripping', 'Bright Lights Of The City' & 'House Of Ten' κι ας μοιάζει κομμένο από το Something Else.

Σχόλιο: Υποτιμημένο album. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά δείχνει ότι δούλεψαν.

Να το πάρω; Αξίζει για ιστορικούς λόγους.

 

S. F. Sorrow (1968)

* Tracks: 1) S. F. Sorrow Is Born, 2) Bracelets Of Fingers, 3) She Says Good Morning, 4) Private Sorrow, 5) Balloon Is Burning, 6) Death, 7) Baron Saturday, 8) The Journey, 9) I See You, 10) Well Of Destiny, 11) Trust, 12) Old Man Going, 13) Loneliest Person, Bonus Tracks: 14) Defecting Grey, 15) Mr Evasion, 16) Talkin' About The Good Times, 17) Walking Through My Dreams.

Το S. F. Sorrow που είναι Το Μεγάλο Χαμένο Ψυχεδελικό Album των 60’s, αποτέλεσε τη μεγάλη επιρροή για να γράψει ο Townshend το Tommy και είναι άδικο που ο κόσμος δεν του έδωσε την πρέπουσα σημασία. Οι Pretties παίζοντας μέχρι τώρα R'n'B και έχοντας την αποτυχία στο τσεπάκι, θεωρήθηκαν προδότες που εγκατέλειψαν το R'n'B και μπήκαν στα "χωράφια" του Barrett, του Marc Bolan και των Soft Machine.

Δεν είναι ότι το album έχει σπουδαίες μελωδίες γιατί δεν έχει και δεν είναι ότι ήταν σπουδαίοι τραγουδοποιοί, γιατί δεν ήταν. Είναι αυτή η απίστευτη ατμόσφαιρα που βγάζει. Είναι αυτό το λίγο απ’ όλα και η Βρετανική μουσική κατάσταση της εποχής. Pop από δω και psychedelia από κει. Μαγεία, μυστήριο, οραματισμός, παιδική αφέλεια, ομορφιά και ασχήμια. Αρμονίες, αγριάδα, ειρωνεία και σχιζοφρένεια. Ίσως τελικά δεν "πήραν" μόνο οι Who από αυτό το album, αλλά πήραν κι άλλοι. Πολλά στοιχεία τα ξαναβρήκαμε μπροστά μας αργότερα και αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις από την πρώτη ακρόαση. Το φλάουτο στο 'Private Sorrow' το ξαναβρήκαμε στους Jethro Tull, το 'Trust' το ξαναβρήκαμε στον Peter Gabriel με τίτλο  'Supper's Ready', το τζαμάρισμα του 'Balloon Is Burning' το ξαναβρήκαμε στους Yes και τα φωνητικά του 'Bracelets Of Fingers' τα ξαναβρήκαμε στους Queen του Freddie Mercury.

Δεν είναι κακό να επηρεάζεσαι από άλλους και να παίρνεις ιδέες. Αυτό άλλωστε συμβαίνει παντού, είναι καθημερινότητα, είναι ανταλλαγή, είναι φυσιολογικό επακόλουθο του ανθρώπινου "πάρε-δώσε" και είναι αποδεκτό. Αν δεν συνέβαινε, δεν θα προχωρούσαμε σε κανέναν τομέα δραστηριότητας είτε τέχνη λέγεται, είτε επιστήμη είτε όπως θες. Δεν το αναφέρω λοιπόν σαν αρνητικό στοιχείο για τους καλλιτέχνες που ανέφερα, αλλά το αναφέρω για να τονίσω τη σπουδαιότητα του συγκεκριμένου album. 

Το S. F. Sorrow λοιπόν, είναι μία Rock opera και αναφέρεται σε έναν τύπο που λέγεται S. F. Sorrow και που σε όλη του τη ζωή ήταν μόνος. Είχε μία άτυχη ερωτική ιστορία και ακολουθώντας τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις βρέθηκε στην Αμερική. Εκεί, συνάντησε τον Baron Saturday που τον πήγε στο φεγγάρι, γιατί το φεγγάρι ήταν το αντικείμενο των παιδικών του ονείρων. Η ιστορία τελειώνει πολύ άσχημα με τον S. F. Sorrow να περνάει τις τελευταίες μέρες της ζωής του έρημος, μόνος και εξαθλιωμένος από τη φτώχεια. Με λίγα λόγια, είναι σα να έχουμε τον Ray Davies και τον Pete Townshend μαζί ή αν θες, τους Kinks παρέα με τους Who.

Μπορεί μερικά κομμάτια να μοιάζουν σήμερα με "ληγμένα" ψυχεδελικά κολλάζ ή με πρωτόλεια Pop τραγούδια, αλλά οι ψυχεδελικές πινελιές που η μπάντα αφήνει κάθε λίγο, είναι μοναδικές. Το 'She Says Good Mornings' θα σου θυμίσει τον Syd Barrett, το 'Bracelets Of Fingers' θα σε πάει στους Queen, το 'Private Sorrow' στους Jethro Tull, το 'Death' θα σε ανατριχιάσει, τα 'Baron Saturday' & 'Old Man Going' θα σε ροκάρουν και το 'Trust' θα σου δώσει τον ορισμό του ψυχεδελικού τραγουδιού με την εξαίρεση φυσικά του υλικού των Beatles.

Στα bonus tracks, θα βρεις το εξαιρετικότατο 'Defecting Grey' που το κυκλοφόρησαν σε single και είναι μία πολυμερής ψυχεδελική μίνι σουίτα.

Σχόλιο: Οι Pretty Things δεν είναι η μοναδική μπάντα που ασχολήθηκε με την ψυχεδέλεια αφού οι Beatles έδειξαν πρώτα το δρόμο, αλλά είναι η μοναδική μπάντα που πήρε το θέμα του 'Tomorrow Never Knows' από το Revolver και το προχώρησε πιο πέρα κάνοντας ένα ολόκληρο album.

Να το πάρω; Οπωσδήποτε ναι!

 

Silk Torpedo (1974)

* Tracks: 1) Dream/Joey, 2) Maybe You Tried, 3) Atlanta, 4) L.A.N.T.A., 5) Is It Only Love, 6) Come Home Mama, 7) Bridge Of God, 8) Singapoure Silk Torpedo, 9) Belfast Cowboys, Bonus Tracks: 10) Singapoure Silk Torpedo (live), 11) Dream/Joey (live).

Από τις αρχές του 1970 τα μέλη της μπάντας αρχίζουν να παίρνουν διαφορετικούς δρόμους. Ήδη ο Dick Taylor έχει αποχωρήσει και στα 1974, δεν υπάρχει κανείς από τα original μέλη, εκτός από τον Phil May. Το Silk Torpedo (έχουν προηγηθεί τα Parachute & Freeway Madness) είναι η τελευταία προσπάθεια των Pretties για να κάνουν μία ενδιαφέρουσα κατάθεση που λειτουργεί μεν σαν ηχητικό αποτέλεσμα, αλλά δεν λειτουργεί στο ηχητικό περιβάλλον της εποχής, γιατί μας έχει προκύψει το glam και το glitter-Rock και εννοείται ότι στους Pretties αυτό το είδος είναι ανύπαρκτο. Δεν σκαμπάζουν από σύνθια, αλλά δεν τα έχουν και ανάγκη. Τα στιχάκια και το τραγούδισμα δεν είναι σούπερ, αλλά βρίσκονται σε καλό επίπεδο για να τα πάρεις στα σοβαρά. Είναι σαρκαστικά (όπου χρειάζεται), δραματικά (όπου χρειάζεται) και δεν έχεις να παραπονεθείς για τίποτα.

Το album ανοίγει με το εξαιρετικό 'Dream/Joey' και κλείνει με το επίσης εξαιρετικό 'Belfast Cowboys'. Στα ενδιάμεσα, έχουμε στανταρισμένες Rock μπαλάντες, που δεν είναι σούπερ, αλλά είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο. Το 'Maybe You Tried' μπαίνει άνετα σε funky περιοχή, το 'Come Home Mama' κάνει εξαιρετικό boogie και το 'Singapoure Silk Torpedo' σατιρίζει το cock-Rock -καλά του κάνει δηλαδή- και έχει ένα ρεφρέν για το οποίο ο David Bowie θα πέθαινε για να είναι δικό του. Και λέω David Bowie, γιατί αν σου άρεσε το Aladdin Sane, είναι απόλυτα βέβαιο ότι "θα πεθάνεις" κι εσύ γι αυτό το κομμάτι.

Στα bonus tracks βρίσκουμε τα 'Singapoure Silk Torpedo' & 'Dream/Joey' σε live εκτέλεση που αποδεικνύουν ότι οι Pretties στέκονται πολύ καλά επάνω στη σκηνή.

Σχόλιο: Συγκριτικά με την "αδελφική" τους μπάντα των Rolling Stones του 1974, οι Pretties έχουν χάσει την "πρωτόγονη ενέργεια" που οι Stones είχαν πάντα, αλλά από την άλλη μεριά δείχνουν αρκετά τολμηροί.

Να το πάρω; Μην το αγνοήσεις.

Επίλογος

Οι May & Taylor βρέθηκαν ξανά στους Pretties σαν μοναδικά original μέλη και ανάμεσα σε πενταετή περίπου διαλείμματα βρίσκονται μέχρι σήμερα.

Πρόταση:

1: S. F. Sorrow (1968)

 

Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

 

Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Pretty Things (Complete Discography)

 

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…