Οι Αμερικάνοι: Creedence Clearwater Revival

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

Αγαπημένη Αμερικανική μπάντα που φάνηκε στα τέλη της δεκαετίας του 60. Έπαιζαν απλά –πλην όμως αξιομνημόνευτα- τραγούδια, βασισμένα στην παραδοσιακή Blues/Rockabilly φόρμα, διανθισμένα με την "κοφτερή" φωνή και τα μινιμαλιστικά κιθαρίσματα του John Fogerty.

- Δεν είχαν δηλαδή δικό τους στυλ;
- Είχαν. Αναπαρήγαγαν το boogie-woogie του Chuck Berry και του Little Richard προσθέτοντάς του μερικά updates από τον ήχο της δεκαετίας του 60.
- Έφεραν κάτι καινούργιο στο Rock?
- Έφεραν. Ήταν μία "δυνατή" Rock'n'roll μπάντα που μας έδωσε μελωδικά τραγούδια με ένα στυλ "άγριο" και "πρωτόγονο". Αυτό βασίστηκε α) στις πολύ καλά-επεξεργασμένες και αξιοσημείωτες μελωδίες, β) στο γοητευτικό ηλεκτρικό κιθαριστικό παιχνίδι, γ) στο καταπληκτικό τραγούδισμα και δ) στην πρωτοφανή ενέργεια που σε συνδυασμό με όλα τα προηγούμενα, ανέβασαν και επέτρεψαν στους CCR να καταλάβουν μία θέση στην πρώτη τριάδα της Αμερικανικής ή -αν θες- στην πεντάδα της Παγκόσμιας Μουσικής Σκηνής, για τα πρώτα τουλάχιστον 2-3 χρόνια της ύπαρξής τους. Όλα αυτά βέβαια τα οφείλουν στον John Fogerty, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το rhythm section που ήταν και αυτό πολύ δυναμικό. Το μυστικό, βρίσκεται στην απλότητα. Οι CCR απέδειξαν ότι μπορείς θαυμάσια να πρωταγωνιστήσεις παίζοντας Blues, χωρίς απαραίτητα να μετατρέψεις την κιθάρα σου σε riff μηχάνημα, ούτε σε προγραμματισμένο μηχάνημα παραγωγής solo. Ας πάρουμε για παράδειγμα το 'I Heard It Through The Grapevine' του Marvin Gaye. Ο John δεν χρειάστηκε να μετατραπεί ούτε σε Duane Allman, αλλά ούτε και σε Clapton. Στηρίχθηκε σε μία ατέλειωτη σειρά συγκεκριμένων riffs, στολισμένα με σύντομα σολιστικά περάσματα και χωρίς να απλωθεί σε ασαφείς αυτοσχεδιασμούς, βασίστηκε σε σαφείς και σύντομες μουσικές φράσεις. Αποτέλεσμα; Μεγαλειώδες!  Κανείς άλλος -συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του δημιουργού (που βέβαια είναι κάτι άλλο)- δεν κατάφερε να κάνει καλύτερη εκτέλεση. Άλλο ένα τέτοιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το "I Put A Spell On You", αλλά και το "Suzie Q". Τραγούδια  πολυδιασκευασμένα που όμως, καμία τους διασκευή από όλες όσες έχουν ηχογραφηθεί, δεν άγγιξε ούτε στο ελάχιστο το "επικό" κλίμα που μας έδωσαν οι CCR. 

Συμπερασματικά θα σου πω το εξής: Για κάποιον που προτιμάει ένα σαφές, απλό, αγνό, ανόθευτο, "άγριο", "πρωτόγονο" και "βρώμικο" Rock χωρίς να είναι "ληγμένο", οι CCR είναι η καλύτερη μπάντα.

Ιστορία

Οι John Fogerty, Doug Clifford & Stu Cook ξεκίνησαν σαν Blue Velvets με τραγουδιστή τον Tom Fogerty (κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο αδελφό του John). Υπέγραψαν στη Fantasy Records στα 1964 η οποία τους μετονόμασε σε Golliwogs, αλλά σ’ αυτή την περίοδο συμβαίνουν μερικές αλλαγές. Ο Stu Cook άφησε το πιάνο και πέρασε στο μπάσο και ο Tom Fogerty άφησε το τραγούδι στον John ο οποίος ανέλαβε και την τραγουδοποιία της μπάντας. 

Στα 1967, ο Saul Zaentz αγόρασε τη Fantasy Records και έδωσε στη μπάντα την ευκαιρία να ηχογραφήσουν ένα ολόκληρο album, με τον όρο να αλλάξουν το όνομά τους. Αποφάσισαν λοιπόν να συναντηθούν ξανά με δέκα προτάσεις. Ανάμεσα στα άλλα, απέρριψαν τα 'Muddy Rabbit', 'Gossamer Wump' και εστίασαν στο 'Creedence Nuball and the Ruby', που του έκαναν μερικές αλλαγές. Κράτησαν το Creedence από το Credence Newball που ήταν το όνομα ενός φίλου του Tom προσθέτοντάς του ένα 'e', πήραν το "clear water" από μία τηλεοπτική διαφήμιση της μπύρας Olympia και πρόσθεσαν το "revival" με την έννοια ότι η μπάντα αλλάζοντας όνομα, γεννιέται ξανά.  Το αποτέλεσμα ήταν το ντεμπούτο album των Creedence Clearwater Revival που τους έφερε στο προσκήνιο σαν μπάντα άξια προσοχής με κομμάτια που έκαναν πάταγο. Αυτά ήταν το "Suzie Q" του Dale Hawkins και το "I Put a Spell On You" του Screamin' Jay Hawkins. Η επιτυχία τους συνεχίστηκε με το Bayou Country που έδειξε την εξέλιξη της μπάντας στην…απλότητα με προεξέχοντα κομμάτια τα "Proud Mary" & "Born On the Bayou". Το τελευταίο μάλιστα, γνώρισε πάνω από 100 διασκευές με πιο σημαντική τη διασκευή του 1971 από τους Ike & Tina Turner. Ο Bob Dylan δήλωσε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν το αγαπημένο του για το 1969.

Έλαβαν μέρος στο Atlanta Pop Festival και στο Woodstock, αλλά δεν συμπεριλήφθηκαν ούτε στο film ούτε στο original soundtrack επειδή ο John Fogerty θεώρησε ότι η εμφάνιση των CCR αφ’ ενός δεν ήταν καλή, αφ’ ετέρου έγινε στις 3 τα ξημερώματα επειδή τους καθυστέρησαν οι Grateful Dead που τζαμάριζαν πέρα από τον προγραμματισμένο τους χρόνο και δεν έλεγαν να κατεβούν από τη σκηνή, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του κοινού να έχει πέσει για ύπνο.

Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν με τα  "Down on the Corner" (1969), "Who'll Stop the Rain", "Up Around the Bend" & "Run Through the Jungle" (1970). Δεν είχαν ποτέ όμως ένα No. 1 single στο Billboard Hot 100 Singles, είναι η μπάντα με τα περισσότερα No. 2 από οποιαδήποτε άλλη, αλλά κατάφεραν να ανεβάσουν το Cosmo’s Factory στο No. 1 του Billboard Hot 200 Albums.

Είναι φανερό βέβαια, ότι ο John έχει το "πάνω χέρι" στη μπάντα και αποφασίζει για όλα. Από το ποια κομμάτια θα μπαίνουν στο κάθε album, μέχρι το πώς θα είναι το εξώφυλλο. Αυτό δυσαρεστεί τους  Tom, Stu & Doug που θα ήθελαν να έχουν μία γνώμη. Έρχεται λοιπόν το Pendulum στα τέλη του 1970 με ξεχωριστά κομμάτια τα "Have You Ever Seen the Rain?" & "Hey Tonight", αλλά η επιτυχία δεν είναι ικανή να σβήσει τις διαφορές ανάμεσα στα δύο αδέλφια John & Tom Fogerty. Ήδη κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του Pendulum οι διαφορές αυτές είναι πολύ έντονες και ο Tom Fogerty φεύγει, ξανάρχεται και φεύγει και ξανάρχεται πολλές φορές μέχρι που τελικά παραιτείται οριστικά από τη μπάντα αφήνοντάς τους τρίο.

Οι Cook & Clifford δηλώνουν κατηγορηματικά στον John ότι είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν μόνο με δημοκρατική προσέγγιση στο υλικό της μπάντας: "Το κάθε μέλος θα γράφει και θα τραγουδάει τα δικά του τραγούδια". Ο John δέχεται αλλά αντιπροτείνει: "Στα δικά σας τραγούδια θα παίζω μόνο ρυθμική κιθάρα και τίποτα άλλο". Οι Cook & Clifford που τους αρέσει η ιδέα όχι μόνο να τραγουδάνε και να έχουν συνεισφορά στο υλικό, αλλά να έχουν και  ένα λόγο στα δρώμενα της μπάντας, δυσαρεστούνται που θα χάσουν το "ψάξιμο" και τα σολαρίσματα του John και κάνουν τους δύσκολους. Ο Fogerty όμως επιμένει: "Αν δεν το δεχθείτε, θα παραιτηθώ". Το αποτέλεσμα αυτού του παζαριού, ήταν το Mardi Gras, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1972 με τραγούδια των Fogerty, Cook & Clifford που όμως δεν πήγε καθόλου καλά. Το Rolling Stone το χαρακτήρισε σαν το χειρότερο album που θα μπορούσε να κάνει μία μπάντα τέτοιου βεληνεκούς. Οι χαμηλές πωλήσεις του Mardi Gras επιδείνωσαν τις σχέσεις των τριών μελών των CCR και τον Οκτώβριο του 1972, αμέσως μετά από μία δίμηνη περιοδεία στις ΗΠΑ, η Fantasy Records και η μπάντα ανακοίνωσαν από κοινού τη διάλυση των Creedence Clearwater Revival.

Μετά τους CCR

* John Fogerty

Στα 1973, ξεκίνησε τη solo καριέρα του αρνούμενος να "δουλέψει" με τη Fantasy στην οποία όφειλε ακόμα οχτώ albums λόγω του συμβολαίου των CCR. Η Asylum Records έλυσε όμως αυτό το πρόβλημα αγοράζοντας το συμβόλαιο του John για 1,000,000 δολάρια.

Στην πορεία όμως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα για τον κύριο Fogerty. O Saul Zaentz της Fantasy, που τον αντιμετώπιζε πάντα σαν πηγή εισοδήματος, του έκανε μήνυση επειδή στα lives του, δεν έπαιζε τραγούδια των CCR και άρα το άτομο έχανε λεφτά. Ο John είπε στο δικαστήριο ότι δεν του ήταν ευχάριστο να κάνει "επισκέψεις" στο παλιό του υλικό, αλλά ο Zaentz του την "έστησε" ξανά με το τραγούδι "Old Man Down the Road" απαιτώντας δικαιώματα. Υποστήριξε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι μοιάζει με το "Run Through the Jungle" που ήταν μεγάλη επιτυχία των CCR και άρα αφού μοιάζει (που θα πει ότι ο Fogerty "κλέβει" τον ίδιο του τον εαυτό), κύριε πρόεδρε απαιτώ τα δικαιώματά μου σαν εταιριάρχης. Επίσης η μήνυση αφορούσε και στη δυσφήμιση που έκανε ο Fogerty στον Zaentz με το τραγούδι "Zanz Kant Danz" και ο John αναγκάστηκε να το ηχογραφήσει ξανά αλλάζοντας το "Zanz" σε "Vanz"

Στις 19 Φεβρουαρίου του 1987, στο Palomino Club του Los Angeles, ο Fogerty έσπασε την απαγόρευση που είχε επιβάλλει στον εαυτό του, να μη λέει δηλαδή τραγούδια των CCR, έπειτα από την παρότρυνση των Bob Dylan & George Harrison (που ανέβηκαν μαζί του στη σκηνή) ότι: "αν δεν το πεις, ο κόσμος θα νομίζει ότι το 'Proud Mary' είναι τραγούδι της Tina Turner". 

Ο John Fogerty εξακολουθεί να περιοδεύει και από τότε, έχει συμπεριλάβει πλέον στο ρεπερτόριό του όλες τις παλιές μεγάλες επιτυχίες των CCR.

* Tom Fogerty

Ο Tom κυκλοφόρησε αρκετά προσωπικά albums, αλλά κανένα από αυτά δεν συνάντησε την επιτυχία που είχαν τα albums των CCR. Τον Σεπτέμβριο του 1990 πέθανε από AIDS. Αιτία; Η μετάγγιση αίματος που χρειάστηκε να κάνει λόγω μιας εγχείρησης.

* Stu Cook & Doug Clifford

Οι Doug & Stu συνέχισαν να δουλεύουν μαζί σαν session και σαν μέλη της Don Harrison Band. Στα 1995 φορμάρισαν τους Creedence Clearwater Revisited με τους οποίους περιόδευαν και παρουσίαζαν στα lives τους τις επιτυχίες των CCR. Στα 1997 η νόμιμη παρέμβαση του John Fogerty τους ανάγκασε να αλλάξουν το 'CCRev' σε 'Cosmo's Factory'.

* Fantasy Records

Μετά τη διάλυση των CCR, η Fantasy Records κυκλοφόρησε αρκετές συλλογές σκαλίζοντας τα συρτάρια της μπάντας ή μηχανευόμενη ανύπαρκτους τίτλους προκειμένου να κερδίσει χρήματα. Τέτοια albums ήταν τα "Pre-Creedence Compilation", "The Golliwogs' Early Recordings" και το ανύπαρκτο "Royal Albert Hall Concert" που δεν έγινε στο Λονδίνο, αλλά στο  Oakland της California το 1970. Η επόμενη όμως κυκλοφορία του 1981, βγήκε απλά με τον τίτλο "The Concert".

Η τεράστια επιτυχία των CCR, έκανε τον Saul Zaentz τρανό μεγιστάνα του πλούτου. Η Fantasy μετακόμισε σε καινούργια πολυτελή γραφεία και ο ίδιος ο Zaentz έκανε την παραγωγή σε πολλές επιτυχημένες και γνωστές ταινίες όπως οι "One Flew Over the Cuckoo's Nest", "Amadeus" & "The English Patient".

Ο John Fogerty είχε με τη Fantasy μία ατέλειωτη σειρά από δικαστικές διαμάχες αφού ο Saul Zaentz μετέφερε όλα τα χρήματα (συμπεριλαμβανομένων και των πνευματικών δικαιωμάτων της μπάντας) στην Castle Bank & Trust Bahamas, Nassau. Οι δίκες ξεκίνησαν το 1978 και τελείωσαν το 1983 αναγκάζοντας τον Zaentz να πληρώσει στη μπάντα 8,6 εκατομμύρια δολάρια.

Η original σύνθεση των CCR σπάνια επανενώθηκε και όποτε το έκανε, δεν ήταν επίσημο. Έπαιξαν όλοι μαζί στο γάμο του Tom Fogerty στις 19 Οκτωβρίου του 1980 και στα 1983 έπαιξαν σαν Blue Velvets στο reunion των μαθητών του El Cerrito High School.

Στα 1993, οι CCR εντάχθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame, αλλά ο John Fogerty αρνήθηκε να παίξει μαζί με τους Stu Cook & Doug Clifford. Δεν επέτρεψαν στο "ζευγάρι" να ανέβει στη σκηνή που ο Fogerty έπαιξε με μία all-star band στην οποία εκτός των άλλων, συμμετείχαν οι Bruce Springsteen & Robbie Robertson. Να σημειωθεί ότι η χήρα του Tom Fogerty, που ανέμενε έστω αυτό το reunion, είχε φέρει μαζί της τη στάχτη του άντρα της.

Lineup

* John (Cameron) Fogerty: (1945, Κιθάρα, Φωνή, Φυσαρμόνικα, Πλήκτρα, Σαξόφωνο)
* Tom (Thomas Richard) Fogerty: (1941-1990, Κιθάρα, Φωνή, Πιάνο)
* Doug (Douglas) Clifford: (1945, Τύμπανα, Κρουστά, Φωνή)
* Stu Cook: (1945, Μπάσο, Φωνή, Πλήκτρα)

* 1971: - Tom Fogerty

Δισκογραφία (Λίστα)

1968: Creedence Clearwater Revival
1969: Bayou Country
1969: Green River
1969: Willy And The Poorboys
1970: Cosmo's Factory
1970: Pendulum
1972: Mardi Gras
1973: Live In Europe
1976: Chronicle Vol. 1

Albums

Creedence Clearwater Revival (1968)

* Tracks: 1) I Put A Spell On You, 2) The Working Man, 3) Suzie Q, 4) Ninety-Nine And A Half (Just Won't Do), 5) Get Down Woman, 6) Porterville, 7) Gloomy, 8) Walk On The Water.

Και φάνηκαν που λες στο μουσικό στερέωμα δυναμικοί και "βρώμικοι" με έντονη τη "μυρωδιά του βάλτου" μέσα στα αυλάκια του δίσκου. Κανένα τους album δεν είχε "λουστραρισμένη" παραγωγή (αυτό δεν είναι κατηγορία) και σχεδόν όλα έμοιαζαν σα να έχουν ηχογραφηθεί live μέσα στο studio (αυτό είναι κομπλιμέντο). Ο δίσκος αυτός, δεν δείχνει το ταλέντο του John σαν τραγουδοποιού αφού τα περισσότερα κομμάτια εδώ είναι διασκευές, αλλά σίγουρα το αφήνει να διαφαίνεται.

Ανοίγει με το 'I Put A Spell On You' και το κομμάτι μας λέει πολλά περισσότερα για τη μπάντα από όσα θα θέλαμε να ξέρουμε. Υπέροχα μουσικά περάσματα, μακροσκελές και υπέροχα προσεγμένο σολάρισμα που καταλήγει σε ένα καταπληκτικό κρεσέντο, μας επιβεβαιώνει ότι ο John είναι στην κιθάρα ένας master. Αφιερώνει τον εαυτό του σε μία προσεκτική ανάλυση των δυνατοτήτων του οργάνου του και κάνει τα τραγούδια αξιοσημείωτα και όσο γίνεται περισσότερο αποδεκτά. Αν θα λέγαμε ότι οι CCR έφεραν ένα είδος επανάστασης στη Rock μουσική, είναι ακριβώς η προσέγγιση αυτή που κάνει ο John και το 'I Put A Spell On You' είναι η καλύτερη απόδειξη. Το 'Working Man' που είναι του John, είναι ένα φοβιστικό 12μετρο Blues που δείχνει ότι ο άνθρωπος έχει πολλά να μας δώσει. Το πιο διάσημο κομμάτι εδώ, είναι βέβαια το 'Suzie-Q'. Μεγαλειώδες και επικό. Δεν πετάς ούτε δευτερόλεπτο από τα 8 λεπτά που διαρκεί. Στα υπόλοιπα κομμάτια δεν μπορούν να κρατήσουν την απόλαυση του ακροατή τους στα ύψη παρ’ όλο που όλα έχουν κάτι να πουν ή να δείξουν, αλλά ευτυχώς κλείνουν πολύ όμορφα με το 'Walk On The Water'.

* Σχόλιο: Μπορεί να είναι μέτριο σαν σύνολο, αλλά σε αποζημιώνει με τα 'I Put A Spell On You' & 'Suzie-Q'.

* Να το πάρω; Περίμενε. Έτσι κι αλλιώς, αυτά τα δύο κομμάτια τα βρίσκεις και αλλού.  

Bayou Country (1969)

* Tracks: 1) Born On The Bayou, 2) Bootleg, 3) Graveyard Train, 4) Good Golly Miss Molly, 5) Penthouse Pauper, 6) Proud Mary, 7) Keep On Chooglin'.

Είναι το πρώτο από τα τρία albums που κυκλοφόρησαν μέσα στην ίδια χρονιά και δεν ξέρω γιατί. Ήταν απαραίτητο; Ίσως βέβαια να οφείλεται σε πίεση της Fantasy Records. Επτά τραγούδια έχουν εδώ και τα δύο είναι πολύ μεγάλα τζαμαρίσματα. Προφανώς για να γεμίσουν το album.  Κανένα από αυτά τα δύο δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο.

Το 'Graveyard Train' είναι πολύ αργό Blues με μία φυσαρμόνικα που επαναλαμβάνει συνεχώς τις ίδιες 2-3 νότες και το 'Keep On Chooglin' είναι πολύ γρήγορο. Ακόμα πιο γρήγορο και από το  'Suzie-Q' μόνο που το 'Suzie-Q' είχε ένα riff, ενώ το 'Keep On Chooglin' δεν έχει τίποτα. Στα υπόλοιπα πέντε κομμάτια, ο Fogerty δείχνει το ταλέντο του στην τραγουδοποιία παύοντας πλέον να κάνει copy τα Blues standards όπως έκανε με το 'Working Man'. Έχει βέβαια τη διασκευή του Little Richard στο 'Good Golly Miss Molly' και κάνει πολύ καλά που δεν προσπαθεί να μιμηθεί τον Mr Pennyman, αλλά φέρνει το κομμάτι στα μέτρα του, έχει το 'Penthouse Pauper' που σου κόβει την ανάσα όχι μόνο με το τραγούδισμά του, αλλά και με τον διάλογο που κάνει. Κάνει διάλογο φωνή-κιθάρα κάτι που θα ζήλευαν οι Page/Plant γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον διάλογο ο John τον κάνει μόνος του. Έχει βέβαια εδώ και δύο πολύ διάσημα κομμάτια. Πρόκειται για το 'Born On A Bayou' με το περίφημο riff του (που αργότερα το έκλεψαν οι AC/DC στο 'Hells Bells') και το υπέροχο  'Proud Mary' που θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλο το παιχνίδι το κάνει το τραγούδισμα του John. H Tina Turner είχε κάνει επιτυχία μ’ αυτό, αλλά νομίζω ότι σε σύγκριση με τον John, δεν της άξιζε. Όπως και να ‘χει είναι και τα δύο υπέροχα. Οι CCR συνήθιζαν να ανοίγουν τα lives τους με το 'Born On The Bayou' και να κλείνουν με το 'Proud Mary'.

* Σχόλιο: Σύντομο album με καλύτερο ήχο από το προηγούμενο. Η ενορχήστρωση εξακολουθεί να κάνει strip-tease αλλά αυτό δεν ενοχλεί καθόλου. Η αποζημίωση με τα δύο κομμάτια που μόλις πριν ανέφερα, είναι τεράστια και θα πλουτίσουν τα αυτιά σου.

* Να το πάρω; Κι αυτά τα δύο κομμάτια μπορείς να τα βρεις αλλού.   

Green River (1969)

* Tracks: 1) Green River, 2) Commotion, 3) Tombstone Shadow, 4) Wrote A Song For Everyone, 5) Bad Moon Rising, 6) Lodi, 7) Cross-Tie Walker, 8) Sinister Purpose, 9) The Night Time Is The Right Time.

Στο Green River διορθώνουν τα "λάθη" του προηγουμένου album. Είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια, δεν έχει άσκοπα και μακροσκελή τζαμαρίσματα και η τραγουδοποιία του John δείχνει να ωριμάζει. Εδώ ο Fogerty παίρνει την Blues-Rock/country Blues formula και βασίζει τις δημιουργίες του επάνω της. Αν σκεφτούμε τη χρονική απόσταση του Bayou Country και του Green River, μπορούμε να υποθέσουμε ότι το Bayou ήταν προορισμένο να κρατήσει τη μπάντα σε επαφή με το κοινό, ενώ ο John δούλευε ήδη τα κομμάτια του Green River.

Το 'Sinister Purpose' ηχεί διαβολικά, αλλά όχι τόσο διαβολικά όσο το 'Run Through The Jungle' που το προτιμώ. Το 'Night Time Is The Right Time' που είναι η μοναδική διασκευή σε κάνει να το βαριέσαι με τη συνεχή επαναλαμβανόμενη φράση των φωνητικών. Αν όμως ξεκολλήσεις από αυτά τα δύο, τα υπόλοιπα επτά, αποτελούν την πιο θαυμάσια ακολουθία που η μπάντα ηχογράφησε ποτέ. 

Το ομότιτλο μας επιστρέφει στην ατμόσφαιρα των βάλτων με ένα "σκοτεινό" riff που είναι all-time classic, το 'Commotion' είναι "θυμωμένο" και γρήγορο, το 'Tombstone Shadow' μας παρουσιάζει τον John και την κιθάρα του στα καλύτερά τους χωρίς να χρειάζεται να είσαι Eric Clapton για να το παίξεις, το 'Cross-Tie Walker' είναι ένα καλό old-fashioned Rock που όμως κολλάει πολύ όμορφα με το υπόλοιπο υλικό του δίσκου και το 'Wrote A Song For Everyone' είναι μία υπέροχη μπαλάντα με το καταπληκτικό στιχάκι 'Wrote a song for everyone, and I couldn't even talk to you' που δείχνει τον John να πάσχει από το σύνδρομο του ερωτευμένου τραγουδοποιού. Εμ… τι να σου κάνω; Έτσι είναι αυτά. 

Άφησα τελευταία τα δύο καλύτερα. Το ένα είναι το 'Bad Moon Rising' που σε ξεσηκώνει και το άλλο είναι το αυτοβιογραφικό 'Lodi' που χωρίς να έχει σπουδαία μελωδία, ανεβάζει levels από το τραγούδισμα του John.

* Σχόλιο: Υπέροχο υλικό.  

* Να το πάρω; Περίμενε λέμε. Κι αυτά τα δύο κομμάτια μπορείς να τα βρεις αλλού.

Willy And The Poorboys (1969)

* Tracks: 1) Down On The Corner, 2) It Came Out Of The Sky, 3) Cotton Fields, 4) Poorboy Shuffle, 5) Feelin' Blue, 6) Fortunate Son, 7) Don't Look Now, 8) The Midnight Special, 9) Side O' The Road, 10) Effigy.Hmm.

Αυτό δείχνει σαν concept. Δείχνει σα να προσπαθούν να κάνουν το δικό τους Sgt Pepper. Λες; Αλλά ακόμα και αν είναι έτσι, πώς ρε παιδιά καταφέρατε να κάνετε τρία albums μέσα σε ένα χρόνο και με το τρίτο να έχετε τέτοια φιλοδοξία; Στο Bayou είχατε πρόβλημα με τη διάρκεια και πλακωθήκατε στα τζαμαρίσματα, στο Green River το ισιώσατε το πράγμα, αλλά εδώ στο Willy κάτι συμβαίνει…

Το 'Down On The Corner' μας συστήνει τη μπάντα 'Willy and the Poorboys' αλλά εμένα το μυαλό μου πάει κατ’ ευθείαν στην εισαγωγή του "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" που κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα και πώς να μην πάει δηλαδή;

Τεσπα… Το 'Cotton Fields' είναι ένα καλό κομμάτι. Το 'It Came Out Of The Sky' είναι γρήγορο με αστεία στιχάκια, το 'Midnight Special' είναι διασκευή αλλά δεν έχει τίποτα το special, τα 'Fortunate Son' & 'Don't Look Now' δένουν το concept, αλλά όλα τα υπόλοιπα δεν μου λένε κάτι.

Το 'Feelin' Blue' είναι πολύ μακρύ για να το αντέξω, στο 'Poorboy Shuffle' δεν ξέρω γιατί πρέπει να ακούω τη φυσαρμόνικα να επαναλαμβάνει την ίδια φράση από την αρχή μέχρι το τέλος και δεν καταλαβαίνω τι λόγο ύπαρξης έχει μέσα στο album και το 'Side O' The Road' είναι ένα τζαμάρισμα a la Allman Brothers που ούτε αυτό καταλαβαίνω τι λόγο ύπαρξης έχει. Όσο για το 'Effigy' που κλείνει, τι να πω; Τι είναι ρε συ John αυτό; Διασταύρωση Led Zeppelin με Traffic? Είπες ναι; Ε δεν λειτουργεί…

* Σχόλιο: Την όποια του επιτυχία την οφείλει στο 'Fortunate Son', αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να πετύχει περισσότερο από το Green River που είχε τα 'Bad Moon Rising' & 'Lodi'. Απογοήτευση! Τι του βρήκανε; Την κλεμμένη ιδέα του Sgt Pepper’s? Για μένα αυτό το album είναι απογοήτευση.

* Να το πάρω; Τι λέμε στις 28 Οκτωβρίου;

Cosmo's Factory (Το Αριστουργηματικό, 1970)

* Tracks: 1) Ramble Tamble, 2) Before You Accuse Me, 3) Travelin' Band, 4) Ooby Dooby, 5) Lookin' Out My Back Door, 6) Run Through The Jungle, 7) Up Around The Bend, 8) My Baby Left Me, 9) Who'll Stop The Rain, 10) I Heard It Through The Grapevine, 11) Long As I Can See The Light.

Εδώ θα υποκλιθώ! Ξέρω πολύ καλά ότι ούτε εσένα (στον John το λέω) σου άρεσε το Willy και μη μου πεις τώρα ότι έκανες concept εκεί πέρα, γιατί θα τρελαθώ επάνω μου. Εδώ όμως, σου ξαναλέω ότι θα υποκλιθώ!

Έντεκα κομμάτια είναι εδώ και είναι όλα διαμάντια. Τρία από αυτά ('Ooby Dooby', 'My Baby Left Me' & 'Before You Accuse Me') είναι διασκευές, αλλά είναι πάρα πολύ προσεγμένες. Τα υπόλοιπα είναι διαλεγμένα ένα κι ένα. 'Who'll Stop The Rain': Παραδεισένιο riff και ουράνιο τραγούδισμα. 'Run Through The Jungle': Σου φέρνει ρίγη στη ραχοκοκαλιά ρε παιδί μου αυτό. Εφιαλτικό. Είναι το 'Gimmie Shelter' των CCR. Φοβερό κομμάτι. 'Lookin' Out My Back Door': Φρέσκο, γεμάτο ζωντάνια και χιουμοριστικό. 'Up Around The Bend': Δεν έχουν ξανακάνει κάτι τέτοιο. 'Long As I Can See The Light': Πολύ καλό για κλείσιμο και ας θυμίζει το 'Wrote A Song For Everyone'.

Άφησα τελευταίο το αγαπημένο μου που είναι και αυτό διασκευή αλλά δεν το ανέφερα στην αρχή. Το έκρυψα και για αυτό είπα ότι οι διασκευές είναι τρεις ενώ είναι τέσσερις. Είναι λοιπόν το 'I Heard It Through The Grapevine' που δίκαια κερδίζει τον τίτλο του πιο πολύπλοκου τζαμαρίσματος που έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Μοναδικό riff που χωρίζει τα κουπλέ και με ένα τζαμάρισμα ανεπανάληπτο. Ρέστα ο κύριος Fogerty. Ρέστα λέμε.. Φαντάζομαι τους Allman Brothers κρυμμένους σε μια γωνία να λένε: "Τι κάνει ο άνθρωπος;"

* Σχόλιο: Φοβερός δίσκος. Πρόκειται για ένα Rock'n'roll αριστούργημα.

* Να το πάρω; Μα θα έπρεπε να βρίσκεσαι ήδη στο δισκάδικο. Τώρα τρέχουμεεεεε…..

Pendulum (1970)

* Tracks: 1) Pagan Baby, 2) Sailor's Lament, 3) Chameleon, 4) Have You Ever Seen The Rain, 5) (Wish I Could) Hide Away, 6) Born To Move, 7) Hey Tonight, 8) It's Just A Thought, 9) Molina, 10) Rude Awakening Number Two.

Δεν είναι σαν το Cosmo's Factory, αλλά δεν είναι άσχημο.

Το 'Pagan Baby' περιέχει το τελευταίο από τα Trademark Instrumental Jams των CCR, το 'Hey Tonight' ανήκει στη σφαίρα του 'Up Around The Bend' και το υπέροχο 'Have You Ever Seen The Rain', πάει χέρι-χέρι με το 'Who'll Stop The Rain'. Όλα αυτά μέχρι εδώ ακούγονται υπέροχα. Στα υπόλοιπα δύσκολα βρίσκεις το άρωμα της παλιάς ατμόσφαιρας. Ίσως φταίνε τα πλήκτρα και τα σαξόφωνα που πρόσθεσαν. Όχι ότι δεν είναι παιγμένα καλά, αλλά είναι όργανα που δεν χαρακτήριζαν τον ήχο τους και δεν τα είχαμε συνηθίσει.

Το 'Wish I Could Hide Away' θα μπορούσε να βρίσκεται σε ένα δίσκο του Dylan, το 'Molina' είναι ρετρό αλλά γοητευτικό και το 'Sailor's Lament' που βασίζεται σε δύο ακόρντα έχει κάτι από την παλιά τους γοητεία της απλότητας. Το 'Born To Move' μας πάει πολύ πίσω. Μας πάει στα  1960 και δεν ξέρω γιατί το έβαλαν εδώ. Είναι εντελώς διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα. Το 'It's Just A Thought' είναι μία μελαγχολική μπαλάντα και θα μπορούσε να κλείνει το album, αλλά αυτή την τιμή την έχει το ανούσιο instrumental που λέγεται 'Rude Awakening Number Two'.

* Σχόλιο: Η μπάντα αυτή την εποχή αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα. Οι Tom, Stu & Doug είναι δυσαρεστημένοι με τον John που τα έχει πάρει όλα επάνω του και του ζητούν δημοκρατικές διαδικασίες, με αποτέλεσμα ο Tom να μη βρίσκεται πάντα στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις, μέχρι που τελικά θα παραιτηθεί οριστικά τον επόμενο χρόνο. Θα μπορούσε λοιπόν το album αυτό, να είναι ένα υπέροχο "Κύκνειο Άσμα" για τους CCR αν έβρισκαν λίγη ψυχραιμία για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και να αποφύγουν τον καταστροφικό επόμενο δίσκο.

* Να το πάρω; Τι να το κάνεις; Θα σου πω πιο κάτω ποιο να πάρεις.

Mardi Gras (Το Χειρότερο, 1972)

* Tracks: 1) Lookin' For A Reason, 2) Take It Like A Friend, 3) Need Someone To Hold, 4) Tearin' Up The Country, 5) Someday Never Comes, 6) What Are You Gonna Do, 7) Sail Away, 8) Hello Mary Lou, 9) Door To Door, 10) Sweet Hitch-Hiker.

Ο Tom Fogerty που το έπαιξε "σοφός", έχει ήδη παραιτηθεί και οι CCR έχουν γίνει trio. Ο John (και έγραψα στην αρχή του άρθρου το πώς έγινε), δέχεται τις "δημοκρατικές διαδικασίες" που του ζητούν οι Stu & Doug και τους επιτρέπει να συμμετάσχουν στο album με δικά τους τραγούδια. Ο ίδιος έχει εδώ τρία. 

Έχει το 'Lookin' For A Reason' που δεν έχει καμία σχέση με την δημιουργικότητα που τον διέκρινε, έχει το 'Someday Never Comes' που είναι μία νοσταλγική μπαλάντα και το 'Sweet Hitch-Hiker' που είναι το μοναδικό που αναπαράγει το παλιό καλό κλίμα των CCR.

Τα υπόλοιπα επτά που ανήκουν στους Stu Cook & Doug Clifford που θέλησαν να το παίξουν τραγουδοποιοί και απαίτησαν "δημοκρατικές διαδικασίες" δεν ακούγονται και είναι για πέταμα. Ποιος χρειάζεται τραγούδια σαν τα 'Tearin' Up The Country', 'Sail Away', 'Need Someone To Hold' & 'Take It Like A Friend'? Καλά πού ζούσατε τόσο καιρό; Δεν ήσασταν μέλη της μπάντας τόσα χρόνια; Δεν βλέπατε πού πάει το πράγμα; Δεν μπορέσατε να αντιληφθείτε (αν υποθέσουμε ότι είστε τραγουδοποιοί) ότι η τραγουδοποιία σας δεν έχει καμία σχέση με τον ήχο που καθιέρωσε η μπάντα της οποίας είσαστε μέλη όλα αυτά τα χρόνια; Μα καλά από το διάστημα κατεβήκατε; Εναντιωθήκατε στον μοναδικό ταλαντούχο της παρέας για να συμμετάσχετε στο album με καουμπόικα τραγούδια και είχατε την απαίτηση να πουλήσετε; Ποιος χρειάζεται καουμπόικα τραγούδια ρε παιδιά; Πάτε καλά; Τα τραγούδια που τολμήσατε να γράψετε και που έχετε εδώ μόνο για τρία πράγματα αξίζουν. 1) Τα βάζεις όταν σου τελειώσουν τα ανέκδοτα και ψοφάς από τα γέλια, 2) Τα βάζεις όταν το παιδί σου δεν τρώει το φαί του και 3) Δεν τα βάζεις καθόλου γιατί είναι μπαναρισμένα από όλους τους ραδιοσταθμούς και όλα τα καταστήματα του Σύμπαντος.

Όπως ήταν φυσικό, η μπάντα διαλύθηκε έξη μήνες μετά από την κυκλοφορία του. Το μόνο που τους κράτησε για να μη διαλύσουν αμέσως, ήταν μια κλεισμένη περιοδεία. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να διαλυθούν αμέσως μετά την κυκλοφορία του Pendulum, ή αν θες, αμέσως μετά την παραίτηση του Tom Fogerty.

* Σχόλιο: "Δημοκρατικό" album? Στα σκουπίδια.

* Να το πάρω; Σου τέλειωσαν τα ανέκδοτα;

Live In Europe (1973)

* Tracks: 1) Born On The Bayou, 2) Green River/Suzie Q, 3) It Came Out Of The Sky, 4) Travelin' Band, 5) Fortunate Son, 6) Commotion, 7) Lodi, 8) Bad Moon Rising, 9) Proud Mary, 10) Up Around The Bend, 11) Hey Tonight, 12) Keep On Chooglin'.

* Σχόλιο: Χωρίς τον Tom δεν γίνεται δουλειά.

* Να το πάρω; Δεν σου είναι απαραίτητο.

Chronicle, Vol. 1 (Συλλογή, 1976)

* Tracks: CD 1: 1) Susie Q, 2) I Put a Spell on You, 3) Proud Mary, 4) Bad Moon Rising, 5) Lodi, 6) Green River, 7) Commotion, 8) Down on the Corner, 9) Fortunate Son, 10) Travelin' Band,

* Tracks: CD 2: 11) Who'll Stop the Rain, 12) Up Around the Bend, 13) Run Through the Jungle, 14) Lookin' out My Back Door, 15) Long As I Can See the Light, 16) I Heard It Through the Grapevine, 17) Have You Ever Seen the Rain?, 18) Hey Tonight, 19) Sweet Hitch-Hiker, 20) Someday Never Comes. 

* Σχόλιο: Η απόλυτη συλλογή.

* Να το πάρω; Σε καλύπτει από παντού.

Πρόταση

1: Cosmo's Factory (1970)

Σημ: Η επίσημη δισκογραφία τους δεν είναι μεγάλη και οι Συλλογές της Fantasy Records είναι επινοητικές και ατέλειωτες. Εάν όμως αποκτήσεις το Chronicle, Vol. 1 του 1976, είσαι ok!

Βιβλιογραφία

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

Ακουστικά Βοηθήματα

1: CCR (Complete Discography)

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…