Οι Αμερικάνοι: Byrds

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

*** Εισαγωγή:
Στα 1964, o τραγουδιστής και κιθαρίστας Roger McGuinn πήγε σε ένα σινεμά του Los Angeles που έπαιζε το "A Hard Day's Night" των Beatles και βγήκε με τη βεβαιότητα ότι το μέλλον της μουσικής ήταν ηλεκτρικό. Χωρίς τότε να το ξέρει, είχε στο μυαλό του τα θεμέλια του folk-Rock που τα έβαλε, λίγο αργότερα, όταν σχημάτισε ένα γκρουπ που αρχικά το ονόμασε Jet Set, κατόπιν Beefeaters και τελικά Byrds, εδραιώνοντας τη φήμη τους σαν μία από τις πιο σημαντικές μπάντες της Δυτικής Αμερικανικής Ακτής. Επηρεασμένος από το λογοπαίγνιο του John Lennon που έπαιξε με τις λέξεις  Beetles & Beat για να τις συνδυάσει στο Beatles, τον μιμήθηκε και έπαιξε με τη λέξη Birds αλλάζοντας το i σε y. Οι Byrds λοιπόν, αποτέλεσαν την καλύτερη Αμερικανική απάντηση στους Beatles και τη λεγόμενη "Βρετανική Εισβολή", με χαρισματικές δουλειές που μιξάριξαν τη folk με τον ηλεκτρισμό. Σημαντικό μέρος της δουλειάς τους, αποτελούσαν οι διασκευές σε κομμάτια του Dylan και την ξεχωριστή προσωπικότητα του ήχου τους την όφειλαν όχι μόνο στις υπέροχες φωνητικές τους αρμονίες ή και στη 12χορδη Rickenbacker του McGuinn αλλά και στις συνθέσεις του Gene Clark, που ήταν λεπτές και ευγενικές, γλυκά μελαγχολικές, ώριμες και πλήρεις. Σιγά-σιγά, τα τραγουδιστικά ταξίδια άλλαξαν κατεύθυνση και έγιναν περιπετειώδη και μεθυσμένα με κυματιστούς Jazzy ρυθμούς, συγχορδίες και κιθαριστικά τερτίπια που αποτέλεσαν περιζήτητη πρώτη ύλη για πολλά από τα ψυχεδελικά (και όχι μόνο) γκρουπάκια τα οποία εκείνη την εποχή άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια μετά τη βροχή. Όλα αυτά, μέχρι το 1968 που κυκλοφόρησαν το Notorious Byrd Brothers, γιατί από κει και πέρα οι Byrds μετατράπηκαν σε ….κέντρο διερχομένων. Έγιναν μία διαρκώς εναλλασσόμενη ομάδα μουσικών με μόνο σταθερό μέλος τον McGuinn. Έτσι, η δημιουργική συνοχή μαζί με το όραμα των πρώτων albums, πήγε περίπατο. Στο Sweetheart Of The Rodeo (1968) έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του ο Gram Parsons, που μαζί με τον Chris Hillman μετέτρεψαν τους Byrds σε country σχήμα, με κιθάρες pedal steel και βιολιά. Tο album αυτό, άσκησε καθοριστική επιρροή στις προσπάθειες για την προσέγγιση της Country Rock από τις μεταγενέστερες μπάντες του είδους, ανεξάρτητα από το εάν υποκειμενικά ήταν καλό ή όχι. Tο Dr Byrds And Mr Hyde (1969) πρόδιδε ήδη με τον τίτλο του μια σύγχυση σχετικά με την κατεύθυνση του γκρουπ, με μόνη εξαίρεση την ερμηνευτική δεξιοτεχνία του νέου κιθαρίστα Clarence White που πέθανε άδικα στα 29 του χρόνια (1973) όταν τον τράκαρε ένας μεθυσμένος οδηγός. Tέλος, το Ballad Of Easy Rider, που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1969, αποτελούσε το κύκνειο άσμα για μια ολόκληρη εποχή. Στα 1973, έκαναν ένα απρόσμενο reunion album που όμως δεν έτυχε καλής υποδοχής.

Κανένας βέβαια δεν μπορεί να ξέρει σε τι θα είχαν μεταμορφωθεί αν έμεναν όλοι μαζί χωρίς αυτά τα ατέλειωτα και εξαντλητικά "φύγε ‘συ, έλα ‘συ". Ίσως να μην είχαμε ποτέ μπροστά μας με σάρκα και οστά το περίφημο super group Crosby, Stills, Nash & Young και να είχαμε ένα άλλο super group που θα το έλεγαν Crosby, McGuinn & Clark. Έτσι κι αλλιώς όμως, οι Byrds ήταν ένα super group που με σήμα κατατεθέν τον κιθαριστικό τους ήχο και τις υπέροχες φωνητικές τους αρμονίες, στάθηκαν και αντιμετώπισαν στα ίσια τα φωνητικά θηρία της εποχής, που άκουγαν στο όνομα Beach Boys & Beatles.

Η μουσική των Byrds, είναι η μουσική της σπάνιας εκείνης ποιότητας που ζει τη δικιά της αυτόνομη ζωή, μετά και πέρα από την ακμή αλλά και την παρακμή των δημιουργών της. Η μουσική κληρονομιά που μας άφησαν είναι τεράστια και παρ’ όλο που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι Byrds θα σας αρέσουν με το πρώτο άκουσμα, εγώ είμαι βέβαιος ότι τους ακούτε και τους γνωρίζετε πάρα πολύ καλά, μόνο που ίσως να …..μην το ξέρετε!!! Τους έχετε ακούσει χιλιάδες φορές σαν Eagles, σαν Tom Petty και σαν R.E.M. (για να αναφέρω μόνο μερικά ονόματα). Οι Byrds είναι το Σχολείο, το Πανεπιστήμιο και η Ακαδημία που φοίτησαν όλες αυτές οι μπάντες, και τους Byrds πρέπει να ευχαριστήσουμε που έβγαλαν τόσο και τόσους καλούς μαθητές.

*** Lineup:
Jim (Roger) McGuinn (13 Ιουλίου 1942): Κιθάρα, Φωνή.
David (David Van Cortland) Crosby (14 Αυγούστου 1941): Κιθάρα, Φωνή.
Gene Clark (17 Νοεμβρίου 1941): Κιθάρα, Φωνή.
Mike Clarke (3 Ιουνίου 1943): Τύμπανα.
Chris Hillman (4 Δεκεμβρίου 1942): Μπάσο.

*** Ανακατατάξεις:
1966: - Gene Clark
1967: - David Crosby, - Mike Clarke, + Kevin Kelley (1945)
1968: + Gram (Cecil Connor) Parsons (5 Νοεμβρίου 1946 - 19 Σεπτεμβρίου 1973), - Chris Hillman, - Gram Parsons, + Clarence White (6 Ιουνίου 1944 – 15 Ιουλίου 1973) + John York, + Gene Parsons.
1969: - John York + Skip Battin (2 Φεβρουαρίου 1934)
1972: - Gene Parsons + John Guerin
1973: - John Guerin, Denis Dragon & Jim Moon, + Denis Dragon,  Chris Hillman, Joe Lala & Jim Moon.

*** Δισκογραφία (Λίστα):
1964: In The Beginning
1965: Mr Tambourine Man
1965: Turn Turn Turn
1966: Fifth Dimension
1967: Younger Than Yesterday
1968: The Notorious Byrd Brothers
1968: Sweetheart Of The Rodeo
1969: Dr Byrds And Mr Hyde
1969: Ballad Of Easy Rider
1970: Untitled/Unissued
1971: Byrdmaniax
1971: Farther Along
1973: Byrds (Reunion)
1973: Roger McGuinn (Roger McGuinn)
1974: Peace On You (Roger McGuinn)
1975: Roger Mcguinn And His Band (Roger McGuinn)
1976: Cardiff Rose (Roger McGuinn)
1977: Thunderbyrd (Roger McGuinn)
1991: Back From Rio (Roger McGuinn)
2000: At The Fillmore 1969 (Byrds, Live)

*** Albums:

** 1964: In The Beginning

* Tracks: 1) Tomorrow Is A Long Ways Away, 2) Boston, 3) The Only Girl I Adore, 4) You Won't Have To Cry, 5) I Knew I'd Want You, 6) The Airport Song, 7) The Reason Why, 8) Mr Tambourine Man, 9) Please Let Me Love You, 10) You Movin', 11) It Won't Be Wrong, 12) You Showed Me, 13) She Has A Way, 14) For Me Again, 15) It's No Use, 16) Here Without You, 17) Tomorrow Is A Long Ways Away.

Στο In The Beginning αντιλαμβάνεται κανείς με το πρώτο άκουσμα, ότι οι Byrds θέλουν να τα κάνουν όλα και μέσα στον ενθουσιασμό τους "αγγίζουν" τους πάντες και τα πάντα.

Στο 'Tomorrow Is A Long Ways Away' που δεν έχουν "στρώσει" ακόμα τις υπέροχες φωνητικές τους αρμονίες (είναι θέμα χρόνου), "αγγίζουν" τους Jefferson Airplane και στο 'Boston' ο μεν Hillman "αγγίζει" με το μπάσο του το 'Memphis Tennessee', ο δε Mike Clarke "αγγίζει" με τα τύμπανά του το στυλ του Ringo Star. Στο 'Only Girl I Adore' "αγγίζουν" τον Frankie Avalon, αλλά κατά τη γνώμη μου θα ήταν προτιμότερο να "αγγίξουν" τους Beatles όπως κάνουν στο 'You Movin'. Στα 'You Showed Me', 'She Has A Way' & 'For Me Again' "αγγίζουν" τους παλιούς τους εαυτούς όταν ακόμα ονομάζονταν Beefeaters. Είναι περιττό να πω (γράψω) ότι στο 'Mr Tambourine Man' "αγγίζουν" τον Dylan. Το μοναδικό κομμάτι που ξεφεύγει από τα "αγγίγματα", είναι το  'Airport Song' γιατί είναι βουτηγμένο ολόκληρο μέσα στο κλασικό στυλ του Crosby. Ονειρικό, ρομαντικό, μυστικοπαθές, ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, ομιχλώδες, μελαγχολικό και υπέροχο.

* Σχόλιο: Demos χωρίς εμπειρία που μιξάρονται θαυμάσια με  το ταλέντο και τον ενθουσιασμό και λειτουργούν μοναδικά.

** 1965: Mr. Tambourine Man (Το Επαναστατικό)

* Tracks: 1) Mr Tambourine Man, 2) I'll Feel A Whole Lot Better, 3) Spanish Harlem Incident, 4) You Won't Have To Cry, 5) Here Without You, 6) The Bells Of Rhymney, 7) All I Really Want To Do, 8) I Knew I'd Want You, 9) It's No Use, 10) Don't Doubt Yourself Babe, 11) Chimes Of Freedom, 12) We'll Meet Again.
* Bonus: 13) She Has A Way, 14) I'll Feel A Whole Lot Better, 15) It's No Use, 16) You Won't Have To Cry, 17) All I Really Want To Do, 18) You And Me.

Οι Αμερικάνοι στα 1965 ακούγανε το A Hard Day's Night και είχαν αγχωθεί τόσο πολύ που κοντεύανε να σκάσουνε.

- Μα να μας την πέσουνε οι Άγγλοι και να μην ξέρουμε από πού να φύγουμε;
- Να μην έχουμε κάτι ανάλογο δικό μας να ακούμε;

Το ρίξανε λοιπόν στους Beach Boys (πολύ καλή μπάντα βέβαια) και ήταν όλο καμάρι.

- Μμμμμμ…. Τι να τους κάνεις παιδί μου τους Beatles? Εμείς έχουμε τους Beach Boys.
- Αχ εκείνος ο Brian τι γλυκούλης που είναι...

Έχουμε συναντήσει πολλές φορές μέσα στα albums να υπάρχει ένα hit και τα υπόλοιπα κομμάτια να λειτουργούν συμπληρωματικά. Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτά είναι τις περισσότερες φορές κόλπα των εταιριών, αλλά είτε είναι είτε δεν είναι, το Mr Tambourine Man ήρθε για να αλλάξει μερικά πράγματα. Μπέρδεψε όμως τους Αμερικάνους που δεν ήξεραν πού, πώς και πόσο να μοιράσουν το καμάρι τους.

- Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω. Από τους Beach κι’ από τους Byrds ποιους να διαλέξω…

Η μπάντα λοιπόν, μπήκε ορεξάτη στο studio, αλλά μετά ξέχασε να βγει …έξω!!! Τα κομμάτια είναι χωρισμένα σε τρεις κατηγορίες: Διασκευές Dylan, διασκευές παραδοσιακών τραγουδιών και  Clark/McGuinn originals. Κάθε μία όμως απ’ αυτές τις κατηγορίες, έχει τα δικά της "προβλήματα".

Από τις διασκευές του Dylan ξεχωρίζει το καταπληκτικό "Mr Tambourine Man". Εντάξει εγώ προτιμώ πάντοτε τον Δάσκαλο, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ούτε τα κιθαρίσματα, ούτε τα φωνητικά τους. Τα υπόλοιπα Ντυλανικά κομμάτια 'Spanish Harlem Incident', 'All I Really Want To Do' & 'Chimes Of Freedom', ακολουθούν από κοντά. Πήραν τα folk κομμάτια του Dylan και τα έκαναν folk/Rock ωθώντας ακόμα και τον ίδιο τους τον δημιουργό, να τα δει με διαφορετικό μάτι. Είναι πάντως γεγονός, ότι στα 1965 που ο Dylan δεν ήταν ακόμα super Rock star, οι Byrds έκαναν τα τραγούδια του γνωστά και "βατά" σε περισσότερο κόσμο.

Τα παραδοσιακά είναι επίσης καλά δοσμένα και ας βαριέσαι (λίγο) όπως στο 'Bells Of Rhimney' του Pete Seeger. Η κιθάρα παρεμπιπτόντως, θυμίζει George Harrison και τα φωνητικά στα "ah ah" είναι εντελώς Beatles.
Στο 'Don't Doubt Yourself, Babe', δανείζονται το beat του Bo Diddley και κλείνουν a la Stones σε ένα μπέρδεμα μεταξύ του  'It's All Over Now' και του 'Not Fade Away'.

Τώρα σε ότι αφορά τα originals, στα 1965 ο τραγουδοποιός της μπάντας, είναι ο Gene Clark και είναι καλός τραγουδοποιός. Του άρεσαν πολύ οι Beatles, προσπαθούσε να είναι τα τραγούδια του σαν τα τραγούδια των  Beatles και αυτό είναι φανερό. Η διαφορά είναι ότι ο Gene Clark έγραφε μεν ένα τραγούδι a la Beatles, αλλά μετά έπρεπε να το παίξουν οι Jim McGuinn & Dave Crosby οι οποίοι βεβαίως του έδιναν το δικό τους στυλ παιξίματος και τραγουδίσματος. Σαν αποτέλεσμα, είχαμε τραγούδια a la Beatles, δοσμένα  a la Byrds και αυτό δεν είναι βέβαια άσχημο. Τέτοια είναι τα 'I'll Feel A Whole Lot Better' & 'It's No Use' που ξεχωρίζουν.

*Σχόλιο: Δωδεκάχορδες κιθάρες, Bob Dylan, Beatles, Gene Clark & Folk Rock, με ένα αποτέλεσμα εκπληκτικό. Τα τραγούδια που στα bonus tracks περιέχονται για δεύτερη φορά, είναι σε διαφορετικές εκτελέσεις.

** 1965: Turn! Turn! Turn!

* Tracks: 1) Turn Turn Turn, 2) It Won't Be Wrong, 3) Set You Free This Time, 4) Lay Down Your Weary Tune, 5) He Was A Friend Of Mine, 6) The World Turns All Around Her, 7) Satisfied Mind, 8) If You're Gone, 9) The Times They Are A-Changin', 10) Wait And See, 11) Oh Susannah.
* Bonus: 12) The Day Walk, 13) She Don't Care About Time, 14) The Times They Are A-Changin', 15) It's All Over Now Baby Blue, 16) She Don't Care About Time, 17) The World Turns All Around Her, 18) Stranger In A Strange Land.

Το Turn! Turn! Turn! είναι θα λέγαμε μία μικρή άσκηση λίγο πριν την ψυχεδέλεια του Fifth Dimension. Όλα τους τα albums από το 1965 μέχρι το 1968 είχαν κάτι να παρουσιάσουν, εκτός από αυτό εδώ. Δείτε: Δύο albums μέσα σε ένα χρόνο δεν είναι λίγο. Από τη μια έχουμε  ένα stock από ακυκλοφόρητα τραγούδια που κάνει τη δισκογραφική να ξερογλείφεται και να πιέζει τη μπάντα, έχουμε την όχι και τόσο πλούσια Αμερικανική Μουσική Σκηνή του 1965 που επίσης κάνει τη δισκογραφική να βλέπει το ακυκλοφόρητο υλικό σαν ξερολούκουμο και από την άλλη έχουμε το λεωφορείο που κάνει τη γνωστή διαδρομή: "Ας πάρουμε μερικά τραγούδια του Dylan". Κάτω από αυτή την πίεση, η μπάντα ανεβαίνει τελικά στο λεωφορείο. Η φόρμουλα είναι γνωστή, η διαδρομή είναι γνωστή "παιδιά δεν αλλάζει τίποτα, στην ίδια στάση θα κατεβούμε" αλλά γίνεται επίσης γνωστό και κάτι άλλο. Η στασιμότητα νέων ιδεών. Βεβαίως, εάν σας άρεσε το Mr Tambourine Man θα σας αρέσει και αυτό και δεν υπάρχει καμία αντίρρηση. Όμως, στο Turn! Turn! Turn! δεν υπάρχει τίποτα που να μην το έχουν ξανακάνει.

Η επιτυχία λοιπόν του 'Mr Tambourine Man' ανανεώνεται εδώ με το 'Turn! Turn! Turn!', που είναι εμπνευσμένο από τη Βίβλο (Εκκλησιαστής) σε προσαρμοσμένα στιχάκια και μουσική από τον Pete Seeger και κάνουν βέβαια μ’ αυτό, το jackpot ρισκάροντας όμως να κερδίσουν την ταμπέλα της one-hit-wonder band. Το κομμάτι έχει υπέροχη ενορχήστρωση και ουράνιες φωνητικές αρμονίες, αλλά ενώ ο στίχος 'a time to be born, a time to die' είναι σπουδαία folk επινόηση και τους πάει, εκείνο το 'to everything, turn turn turn, there is a season, turn turn turn...' δε νομίζω ότι έχει να κάνει με τους Byrds όπως και οι Byrds δεν έχουν να κάνουν με αυτό, εκτός εάν το ταιριάξουμε με τη συγκεκριμένη περίοδο. Θέλω δηλαδή να πω το εξής: Αφού –όπως λέει ο στίχος- για όλα υπάρχει μία περίοδος, τότε μάλλον η συγκεκριμένη περίοδος είναι για τη μπάντα η περίοδος της μη έμπνευσης, της πίεσης και της αναγκαστικής λύσης που λέγεται "Ντυλανική φόρμουλα". Ο Seeger πάντως, δεν σκέφτηκε ποτέ τέτοια ονειρική και ουράνια διασκευή στο τραγούδι του.

Στα κομμάτια του Dylan, οι Byrds αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι μπορούν να τα αποδίδουν θαυμάσια τηρώντας και εδώ την παράδοση. Στο "The Times They Are A-Changin'", ο Roger δεν χρειάζεται καν να το παίξει "θυμωμένος Dylan" και στο 'Lay Down Your Weary Tune' αχνοφαίνονται οι κραδασμοί του 'Tambourine Man' αγγίζοντας την τελειότητα. Ο Roger βάζει τις ακουστικές κιθάρες στο folk ύφος του τραγουδιού, αλλά βάζει τα τύμπανα και το μπάσο σε ρυθμό Rock και μετά οι μουσικοκριτικοί μπαίνουν στη διαδικασία να ψάχνονται σε ποιο είδος να κατατάξουν το τραγούδι. Το 'Oh Susannah', που κλείνει το album, δεν προξενεί καμία έκπληξη. Είναι ένα παλιό αμερικάνικο τραγούδι και είναι σε θέση να κλείνει το κάθε album της οποιασδήποτε αμερικάνικης μπάντας, οποιοδήποτε έτος, μήνα ή εβδομάδα κυκλοφορεί. Μελωδικό και πιασάρικο, γλιτώνει τον Gene Clark από τον "κόπο" της τραγουδοποιίας κατά ένα τραγούδι, αλλά ο Gene παίρνει τη ρεβάνς με το 'The World Turns All Around Her' που έχει μελωδία a la Beatles, στιχάκια a la Rolling Stones, κιθάρες και φωνητικές αρμονίες a la Byrds και τραγούδισμα a la Roger McGuinn. Είναι πολύ όμορφο τραγούδι με όλα αυτά τα μιξαρισμένα στοιχεία.

Στα bonus tracks, θα βρούμε δύο πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια. Το πολύ καλό 'She Don't Care About Time' του Clark και το 'It's All Over Now Baby Blue' που είναι μία από τις καλύτερες διασκευές που έχουν κάνει οι Byrds σε κομμάτι του Dylan. Τα υπόλοιπα ίσως δεν ενδιαφέρουν και τόσο. Το 'The Day Walk (Never Before)' ροκάρει και θυμίζει 'Satisfaction' και το 'Stranger In A Strange Land' είναι ένα πολύ σύντομο instrumental από αυτά που η δισκογραφική συνήθιζε να βάζει στο τέλος κάθε δίσκου των Byrds που επανακυκλοφορούσε.

* Σχόλιο: Σε γενικές γραμμές, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της μπάντας, είναι το τραγούδισμα του McGuinn και αυτό είναι κάτι που το ξέρουν και οι ίδιοι αλλά και οι ίδιοι επίσης είναι οι μοναδικοί που νοιώθουν ενοχές για αυτό το album. Η εταιρία τα οικονόμησε και τρίβει τα χέρια της. Οι Byrds όμως νοιώθουν ενοχές επειδή ακολούθησαν την πεπατημένη και τη φόρμουλα που έχουν στο τσεπάκι τους. Τους συγχαίρω που νοιώθουν έτσι γιατί αυτό δείχνει ότι τα παιδιά έχουν φιλότιμο και γνώση για αυτό που συμβαίνει. Απ’ την άλλη μεριά και πέρα από όλα αυτά, οι Byrds έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν και μπορούμε να πούμε ότι το Turn Turn Turn δεν είναι τελικά ένα άσχημο album. Όσοι είχατε βρει ενδιαφέρον και νιρβάνα στο πρώτο τους album μπορείτε να τα ξαναβρείτε και σ’ αυτό. Οι Byrds άλλωστε, διακατέχονται από βαθύ εκλεκτισμό αλλά αυτό μπορεί να μην το ξέρουν. Το ξέρω όμως εγώ και σας το βεβαιώνω. Είναι εντάξει τα παιδιά…

** 1966: Fifth Dimension (Το Πεμπτουσιακό)

* Tracks: 1) 5D (Fifth Dimension), 2) Wild Mountain Thyme, 3) Mr Spaceman, 4) I See You, 5) What's Happening, 6) I Come And Stand At Every Door, 7) Eight Miles High, 8) Hey Joe, 9) Captain Soul, 10) John Riley, 11) 2-4-2 Fox Trot. Bonus Tracks: 12) Why, 13) I Know My Rider, 14) Psychodrama City, 15) Eight Miles High, 16) Why, 17) John Riley.

Μπορεί το Mr Tambourine Man να ήταν "Επαναστατικό", αλλά αυτό παρα-είναι. Να φτιάξεις και να κυκλοφορήσεις ένα album με τίτλο Fifth Dimension στα 1966, θέλει πολύ κουράγιο, θάρρος και "θράσος". Οι Byrds δικαιώνουν –τουλάχιστον- το όνομά τους. Πετάνε στην κυριολεξία. Δείτε τίτλους: 'Eight Miles High', 'The Lear Jet Song', 'Mr Spaceman'. Ο Clark έχει ήδη αποχωρήσει αλλά η απουσία του δεν είναι "ορατή". Το ταλέντο του στην τραγουδοποιία, έχει αντικατασταθεί επάξια από τους Crosby & McGuinn και για πρώτη φορά, δεν έχουμε διασκευές σε κομμάτια του Dylan (θα επανέλθουν όμως στο επόμενο).

Το folk είναι εδώ και είναι καταπληκτικό. Το 'Wild Mountain Thyme' είναι μία μπαλάντα υπέροχη, το 'John Riley' ρομαντζάρει έξοχα στο γνωστό στυλ των Byrds και το 'I Come And Stand At Every Door' σε στίχους του -γεννημένου στη Θεσσαλονίκη- Τούρκου ποιητή Nazim Hikmet είναι αργό και μελωδικό. Το album βέβαια, δεν αρκείται στην περιοχή του folk. Οι Byrds επεκτείνουν τα όριά τους και εξερευνούν τη Jazz και το Blues, κάτι που δεν έχουν ξανακάνει και το κάνουν στο 'I See You', που εξερευνούν το acid psycho Rock τοπίο, με Jazz επιρροές.

Η τιμή για το καλύτερο τραγούδι του δίσκου, ανήκει στο 'Eight Miles High' (tribute στον Coltrane), που είναι το τελευταίο τραγούδι του Clark πριν τους αφήσει. Η ειρωνεία εδώ είναι τραγική. Ο Clark που εγκατέλειψε τη μπάντα, επειδή φοβόταν τα αεροπλάνα και δεν μπορούσε να ακολουθεί τα υπόλοιπα μέλη στις περιοδείες, έγραψε το καταπληκτικό 'Eight Miles High'. Το φαντάζεστε; Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου που μιλάει για τα ύψη, το έγραψε ο άνθρωπος που φοβόταν τα ύψη. Αλλά τα καλά κομμάτια δεν σταματάνε εδώ. Το 'Mr Spaceman', το 'Fifth Dimension' και το 'What's Happening', είναι επίσης καταπληκτικά. Τα μοναδικά που υστερούν εδώ, είναι η διασκευή του 'Hey Joe' και το '2-4-2 Fox Trot (The Lear Jet Song)'. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για μία φανταστική ακουστική εμπειρία.

Στα bonus tracks θα βρούμε το 'I Know My Rider (I Know You Rider)', που είναι σαν γρήγορο 'John Riley' και το ψυχεδελικό 'Psychodrama City' που είναι σαν γρήγορο 'Eight Miles High'.

* Σχόλιο: Φααανταααστιιικόόό!!!

** 1967: Younger Than Yesterday (Το Καλύτερο)

* Tracks: 1) So You Want To Be A Rock'n'Roll Star, 2) Have You Seen Her Face, 3) C.T.A.-102, 4) Renaissance Fair, 5) Time Between, 6) Everybody's Been Burned, 7) Thoughts And Words, 8) Mind Gardens, 9) My Back Pages, 10) The Girl With No Name, 11) Why.
* Bonus: 12) It Happens Each Day, 13) Don't Make Waves, 14) My Back Pages, 15) Mind Gardens, 16) Lady Friend, 17) Old John Robertson.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτό το album αποδεικνύει ότι το ταλέντο των Byrds είναι ξαπλωμένο φαρδιά – πλατιά μέσα στην στιχουργική, στο ίδιο στρώμα με τη μουσική χωρίς να της γυρίζει την πλάτη. Εκεί που οι Jefferson Airplane έγιναν –σε λίγα χρόνια- βαρετοί, οι Byrds γράφουν τραγούδια αριστουργηματικά. Κανένα κομμάτι στο Younger Than Yesterday δεν είναι down, γι’ αυτό και συχνά αναφέρεται σαν το καλύτερο από όλα όσα κάνανε. Ακόμα και χωρίς τον Clark, καταφέρνουν να παραδώσουν αξιόλογα -από όλες τις απόψεις- τραγούδια.  Ο Crosby ενεργοποιείται τελικά σαν τραγουδοποιός, ο Hillman τους οδηγεί στο country τοπίο και ο McGuinn κάνει τα συνηθισμένα του κόλπα. Είναι 'Το album των εκπλήξεων' θα μπορούσα να πω. Ακόμα και ανάποδα σόλα έχουν μέσα.

Το 'Thoughts And Words' είναι ένα υπέροχο σκοτεινό και μελαγχολικό ερωτικό τραγούδι και το 'Mind Gardens' είναι λίγο ατυχές καθώς οι ανάποδες κιθάρες δεν του ταιριάζουν και τόσο πολύ. Ευτυχώς που στα bonus tracks υπάρχει και μία εκδοχή με ακουστικές κιθάρες. Ο Crosby όμως, παραδέχτηκε ότι "το έψαχνε" όπως έψαχνε και το 'Everybody's Been Burned', που του πήγε μια χαρά. Άλλα όμορφα εδώ, είναι το 'So You Want To Be A Rock'n'Roll Star' όπου οι Byrds αυτοσαρκάζονται, το 'Time Between' που "αγγίζει" την εισαγωγή του 'I Want You' του Dylan και ξαφνικά μεταμορφώνεται σε 'Don't Look Away' των Who, το 'Girl With No Name', το 'Why' και βέβαια το πολύ καλό και υπέροχο 'Renaissance Fair'. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το παραδοσιακό  'Scarborough Fair' που μας είπαν οι Simon & Garfunkel, αλλά έχει την ίδια ατμόσφαιρα. Επιστρέφουν εδώ –όπως είπα- και στις διασκευές των τραγουδιών του Dylan με το 'My Back Pages' που είναι δοσμένο πάρα πολύ όμορφα. Ο τίτλος άλλωστε του album είναι βασισμένος σε στίχο από αυτό το τραγούδι.

Το album είναι τόσο καλό, που δεν χρειαζόταν να έχει bonus tracks. Από αυτά όμως τα bonus, τα μοναδικά που προσθέτουν κάτι, είναι η εναλλακτική version του 'Mind Gardens' και το υπέροχο 'It Happens Each Day'.

* Σχόλιο: Είναι πάρα πολύ καλό album, αλλά εάν θέλετε να ασχοληθείτε με τους Byrds, μην ξεκινήσετε από αυτό. Ακούστε προηγουμένως τα Tambourine Man & Fifth Dimension.

** 1968: The Notorious Byrd Brothers

* Tracks: 1) Artificial Energy, 2) Goin' Back, 3) Natural Harmony, 4) Draft Morning, 5) Wasn't Born To Follow, 6) Get To You, 7) Change Is Now, 8) Old John Robertson, 9) Tribal Gathering, 10) Dolphin's Smile, 11) Space Odyssey.
* Bonus: 12) Moog Raga, 13) Bound To Fall, 14) Triad, 15) Goin' Back, 16) Draft Morning, 17) Universal Mind Decoder.

Αυτό είναι το πιο σύντομο album από όλη τους τη δισκογραφία. Διαρκεί λιγότερο από 30 λεπτά. Η μπάντα δείχνει χαμένη και τα μέλη της συμπεριφέρονται σα να μην καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο. Ο David Crosby έχει ήδη απολυθεί από το φθινόπωρο του 1967, επειδή διέκοψε μία συναυλία και μιλώντας στο μικρόφωνο προέτρεπε το κοινό στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, παίρνοντας μαζί του και τον Michael Clarke. Ωστόσο, το Notorious Byrd Brothers εξακολουθεί να είναι ακόμα μία κλασική McGuinn/Hillman/Crosby συνεργασία, αλλά είναι το τελευταίο "αληθινό album" των Byrds με τον Crosby να παίρνει τα ηνία στα ηχογραφημένα -πριν απολυθεί- τραγούδια και τον McGuinn να ακολουθεί κατά πόδας. Δύσκολα "διεισδύεις" σε αυτό το album και ευτυχώς που είναι σύντομο. Κανένα από τα τραγούδια του δεν σε "γραπώνει" και αρκετά από αυτά σε μπερδεύουν.

Τα πιο όμορφα, είναι γραμμένα από το δίδυμο Goffin & King και είναι το 'Goin' Back' που το είχε πει παλαιότερα η Dusty Springfield και το country 'Wasn't Born To Follow' που κάνει ντεμπούτο στην κιθάρα ο μελλοντικός Byrd με το άδοξο και σύντομο τέλος, Clarence White.

Από το original υλικό, υπάρχει το 'Artificial Energy' που με τα πνευστά του σε παραπέμπει στο Sgt Pepper, το αντιπολεμικό 'Draft Morning' με μία μελωδία την οποία ο McGuinn "δανείζεται" από τον Crosby και στιχάκια που ξαναέγραψε αφού τον απέλυσε, το 'Get To You' που φαίνεται σαν κάποιος να περνάει τη φωνή του μέσα από το Hammond,  το 'Old John Robertson' που δανείζεται το tempo του 'Wasn't Born To Follow' και τα 'Tribal Gathering' & 'Dolphin's Smile' του Crosby με το δεύτερο να είναι αριστουργηματικό.

Στα bonus tracks βρίσκουμε το 'Moog Raga' που μιμείται την Ινδιάνικη μουσική με synthesizers, το 'Triad' του Crosby που το ηχογράφησαν όμως  πολύ καλύτερα οι Jefferson Airplane και το 'hidden track' που είναι το 'Change Is Now' όπου γίνεται ένας διάλογος - σαν το Let It Be των Beatles- και ο Michael Clarke δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό που του λέει ο McGuinn για να παίξει στα τύμπανα.

* Σχόλιο: Επιστημονική φαντασία, hippies & country-western.

** 1968: Sweetheart Of The Rodeo

* Tracks: 1) You Ain't Goin' Nowhere, 2) I Am A Pilgrim, 3) The Christian Life, 4) You Don't Miss Your Water, 5) You're Still On My Mind, 6) Pretty Boy Floyd, 7) Hickory Wind, 8) One Hundred Years From Now, 9) Blue Canadian Rockies, 10) Life In Prison, 11) Nothing Was Delivered.
* Bonus: 12) You Got A Reputation, 13) Lazy Days, 14) Pretty Polly, 15) The Christian Life, 16) Life In Prison, 17) You're Still On My Mind, 18) One Hundred Years From Now, 19) All I Have Is Memories.

Στα 1968, ο McGuinn έχει την ιδέα να ηχογραφήσουν ένα διπλό album. Κάτι σαν μουσική ανθολογία με Folk, Bluegrass, Country, Jazz & Blues, αλλά κανένας από τα υπόλοιπα μέλη δεν έχει την προθυμία να τον ακολουθήσει σ’ αυτό, μέχρι τη στιγμή που οι Doors ηχογραφούν το Soft Parade και ο McGuinn εγκαταλείποντας την ιδέα οριστικά, ακολουθεί τη συμβουλή του νεοφερμένου Gram Parsons να κάνουν ένα full country album. Ούτε καν country-Rock, αλλά σκέτο country γεμάτο με pedal steel κιθάρες. λες και δεν υπήρχε άλλο όργανο μέσα στο στούντιο. Το αποτέλεσμα είναι μία απόλυτη βαρεμάρα....

Το album ανοίγει με το 'You Ain't Going Nowhere' του Dylan και ο McGuinn κάνει το τρίτο του καλό τραγούδισμα σε κομμάτι του Dylan, αλλά μέχρι εδώ. Τι γίνεται με τα υπόλοιπα; Το ένα μετά το άλλο, είναι πανομοιότυπα σαν δύο σταγόνες νερό και το album καταντάει βαρετό και άστοχο. Ο δε McGuinn, δείχνει σα να μη τον νοιάζει τι είναι αυτό που τραγουδάει. Όλα τα κομμάτια είναι διασκευές με εξαίρεση το 'Hickory Wind' του Parsons που αρέσει σε πολλούς, αλλά εγώ το βρίσκω ίδιο με όλα τα άλλα.  Η μελωδία είναι πρωτόγονη και τα στιχάκια είναι τυπικά country. Τίποτα το εξαιρετικό. Είναι δηλαδή ένα κοινότυπο country τραγούδι με όλα τα απαραίτητα υλικά που μπορεί να περιέχει για να συμπληρώνει τη συνταγή. "Στη South Carolina υπάρχουν πολλά πεύκα και θυμάμαι τη βελανιδιά που παίζαμε όταν ήμασταν πιτσιρίκια, αλλά τώρα είμαι μακριά σε έναν άλλο τόπο και τα σκέφτομαι όλα αυτά με νοσταλγία κλπ…κλπ…" Σα να λέμε δηλαδή "Ψηλά στην Κωστηλάτα, στα κρύα τα νερά, χορεύουν τα κορίτσια, μαζί με τα παιδιά". Δεν έχω βέβαια τίποτα ούτε με την Carolina, ούτε με την Κωστηλάτα και σέβομαι το root, αλλά όπως δεν μπορώ να ακούσω 19 Κωστηλάτες στη σειρά, έτσι δεν μπορώ να ακούσω 18 Carolines τη μια πίσω από την άλλη. Μα κι εσύ βρε Parsons μου είναι ανάγκη να κάνεις 18 τραγούδια πανομοιότυπα; Κάνε ένα και τελειώσαμε. Το 'Pretty Boy Floyd' του Woody Guthrie, είναι πολύ καλύτερο, όπως είναι καλύτερο και το 'Nothing Was Delivered' του Dylan (άντε να το πεις στον Parsons τώρα αυτό). Τα υπόλοιπα είναι …..  άουτςςςςςς!!!

Η country μπορεί να γίνει -ή είναι- ενδιαφέρουσα περίπτωση όπως όλα τα 'root' είδη μουσικής, αλλά θέλει και κάποια πράγματα που εντάξει ο Parsons μπορεί να τα έχει, αλλά εδώ πρόκειται για αλλαγή ταυτότητας. Πού πάτε κύριε Parsons? Πού πάτε και τραβάτε στο γκρεμό μαζί σας και μία ολόκληρη μπάντα; Με κάνατε να μισήσω την slide κιθάρα δηλαδή… Έφριξα ο άνθρωπος… Μου πέσανε τα μαλλιά, θολώσανε τα μάτια μου, έχασα τα αυτιά μου… μέχρι και slide σπυριά έβγαλα… Slide έπαιζε και ο George Harrison αλλά χαιρόσουνα να τον ακούς. Είχε άδικο δηλαδή ο Roger που σου έδειξε την πόρτα αμέσως μετά τις ηχογραφήσεις;

Η λίστα με τα  bonus tracks είναι ατέλειωτη. Όλα τα κομμάτια είναι εναλλακτικές ηχογραφήσεις με τα περισσότερα να είναι τραγουδημένα από τον Parsons και όχι από τον McGuinn. Αυτό σας βεβαιώνω ότι δεν έχει κανένα μα κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Προτιμώ το 'Lazy Days' που είναι σε στυλ Chuck Berry και το τραγουδάει ο McGuinn a la Ringo Starr, παρά τον cow-boy Parsons που απεδείχθη καταστροφικός για τους Byrds. Κι’ εσύ βρε Roger μου γιατί τον άφησες να πάρει το κουμάντο; Στα bonus είναι και το 'Pretty Polly' ένα country (τι άλλο θα ήτανε βέβαια;) με εφιαλτικούς στίχους που άρεσε πάρα πολύ στον Dylan, ο οποίος ήρθε στα 1969 με το καταπληκτικό Nashville Skyline. Δεν ξέρω εάν εμπνεύστηκε ή πήρε την αφορμή από αυτό το βαρετό album των Byrds για να κάνει country, αλλά το θέμα είναι ότι μας παρέδωσε ένα αριστουργηματικό country album και είναι γεγονός ότι το Skyline είναι ένα από τα καλύτερά του.

* Σχόλιο: Αδιάφορο album το Sweetheart. Κουραστικό και βαρετό. Μετά την ακρόασή του, ακούστε για αντίδοτο το Nashville Skyline του Bob Dylan και -εγγυημένα- θα έρθετε στα ίσια σας. Το έκανα και βρήκα την υγειά μου…

** 1969: Dr. Byrds & Mr. Hyde (Το Χειρότερο)

* Tracks: 1) This Wheel's On Fire, 2) Old Blue, 3) Your Gentle Way Of Loving Me, 4) Child Of The Universe, 5) Nashville West, 6) Drug Store Truck Drivin' Man, 7) King Apathy III, 8) Candy, 9) Bad Night At The Whiskey, 10) My Back Pages/B. J. Blues/Baby What You Want Me To Do.
* Bonus: 11) Stanley's Song, 12) Lay Lady Lay, 13) This Wheel's On Fire, 14) My Back Pages/B. J. Blues/Baby What You Want Me To Do, 15) Nashville West.

Με τους Hillman & Parsons να "παίρνουν πόδι" αμέσως μετά το Sweetheart, ο McGuinn μένει ο μόνος original Byrd και ενώ έχει την ευκαιρία να κλείσει το Byrd κεφάλαιο σώζοντας ότι και όσα μπορεί από τη φήμη της μπάντας του, αποφασίζει να συνεχίσει με νέα μέλη και το μόνο που καταφέρνει να κάνει –με το Easy Rider να αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτό- είναι να καταστρέψει τη φήμη του ολοσχερώς. Στο Dr Byrds And Mr Hyde, δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα που να προκαλεί το ενδιαφέρον και το συγκεκριμένο album δεν έχει καν λόγο ύπαρξης. Ο τίτλος του, προδίδει ήδη τον διχασμό στην προσωπικότητα της μπάντας και αυτό φαίνεται και από το εξώφυλλο όπου μπροστά ποζάρουν σαν cowboys και πίσω σαν διαστημάνθρωποι.

Τα κομμάτια τώρα, όχι μόνο δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, αλλά δεν είναι ούτε καν καλά. Μόνο δύο ξεχωρίζουν "κάπως". Το 'Old Blue' θα κόλλαγε περίφημα στο Sweetheart σαν country που είναι και το 'Your Gentle Way Of Loving Me' είναι το ένα καλό εδώ μέσα. Το άλλο είναι το 'Drug Store Truck Drivin' Man' ανήκει στον Parsons και δείτε ένα πράγμα. Ο Parsons δεν ήταν και καμία μουσική ιδιοφυία. Έβαζε τρία ακορντάκια, έγραφε και πέντε στιχάκια και αυτό είναι όλο. Ε μέσα σ’ όλα, του κάτσανε και δύο καλά τραγούδια. Το ένα λοιπόν που του ‘κατσε, είναι αυτό. Το 'Nashville West' είναι ένα ασήμαντο instrumental και θα περάσουμε τώρα στα "σκληρά" του δίσκου. Μην τρομάζετε. Στα Rock κομμάτια εννοώ. Το 'Child Of The Universe' είναι απαράδεκτο και το 'Bad Night At The Whiskey' είναι λίγο καλύτερο από το να είναι απαράδεκτο. Το 'King Apathy III' νομίζεις ότι το έχεις ακούσει ξανά με διαφορετικό τίτλο ώσπου κάνει την εμφάνισή του ένα κομμάτι του Dylan για να τηρηθεί η παράδοση που λέει ότι όταν οι Byrds πάσχουν από κομμάτια, ξελασπώνουν με κάνα-δυό τραγούδια του Bob. Εδώ η παράδοση τηρείται με το 'This Wheel's On Fire' που το ξαναβάζουν στα bonus tracks και το λένε καλύτερα εκεί, συνεχίζουν με το 'Candy' και τελικά αυτοβασανίζονται τζαμάροντας στο B. J. Blues που ξεκινάει σαν 'My Back Pages', καταλήγει σαν 'Baby What You Want Me To Do' και το αποδίδουν σε στυλ ….Led Zeppelin!!! Το B. J. Blues το βάζουν και στα bonus tracks όπου συναντάμε άλλο ένα κομμάτι του Dylan. Πρόκειται για το 'Lay Lady Lay', που είναι καλύτερο εδώ από το single που κυκλοφόρησαν αργότερα.

* Σχόλιο: Διχασμένο όπως και ο τίτλος του. Μπα… δεν είναι οι Byrds αυτοί.  Ο Roger McGuinn είναι.

** 1969: Ballad Of Easy Rider

* Tracks: 1) Ballad Of Easy Rider, 2) Fido, 3) Oil In My Lamp, 4) Tulsa County Blue, 5) Jack Tarr The Sailor, 6) Jesus Is Just Alright, 7) It's All Over Now Baby Blue, 8) There Must Be Someone, 9) Gunga Din, 10) Deportee, 11) Armstron, Aldrin & Collins.

Αυτό το δισκάκι είναι τόσο καλό που για μια στιγμή νομίζεις ότι οι παλιοί Byrds είναι ξανά εδώ και ας είναι μόνο ένα original μέλος. Ο Roger αποφάσισε τελικά ότι οι Byrds δεν είναι Led Zeppelin και επιστρέφει ξανά σ’ αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά. Με την εξαίρεση του 'Armstrong, Aldrin And Collins' που κλείνει το album και πραγματικά δεν έχει καμία θέση εδώ (εκτός και αν τους παρομοιάζει με Easy Riders του διαστήματος), όλα τα υπόλοιπα είναι country-Rock & folk μπαλάντες και καθώς η γνωστή ατμόσφαιρα είναι πάλι παρούσα, ταξιδεύεις πίσω στις παλιές καλές ημέρες.

Το "Easy Rider" που ανοίγει το album (κεντρικό θέμα της πασίγνωστης ομότιτλης ταινίας), είναι αληθινός παράδεισος. Το δε 'There Must Be Someone' είναι μόνο μερικά εκατοστά πιο κάτω από το να είναι και αυτό άλλος ένας αληθινός παράδεισος. Είναι οι Byrds έτσι όπως τους γνωρίσαμε και τους αγαπήσαμε σε ένα εκπληκτικό album. Ο Gene Parsons (καμία σχέση με τον cowboy που απολύθηκε) μας προσφέρει την επίσης υπέροχη μπαλάντα 'Gunga Din'. Πέρα από όλα αυτά τα κομμάτια, ένα άλλο πασίγνωστο και όμορφο τραγούδι, είναι το 'Jesus Is Just Alright' και φυσικά, δεν λείπει ούτε από εδώ μία διασκευή σε κομμάτι του Dylan. Πρόκειται για το 'It's All Over Now Baby Blue' το οποίο αφήνοντας τους ακροβατισμούς του παρελθόντος, το αποδίδουν θαυμάσια. Κανένα κομμάτι δεν είναι άσχημο. Το 'Jack Tarr The Sailor' είναι παραδοσιακή Αγγλοσαξονική μπαλάντα, τα 'Deportee' & 'Tulsa County Blue' μας θυμίζουν τις ημέρες του Sweetheart αλλά σε καλύτερη έκδοση, το 'Fido' ροκάρει και το 'Oil In My Lamp' έχει πανέμορφες φωνητικές αρμονίες.

* Σχόλιο: Αναγέννηση!!! Επέστρεψαν ή μήπως ….επέστρεψε;

** 1970: Untitled/Unissued

* Tracks: CD I (Untitled): 1) Lover Of The Bayou, 2) Positively 4th Street, 3) Nashville West, 4) So You Want To Be A Rock'n'Roll Star, 5) Mr Tambourine Man, 6) Mr Spaceman, 7) Eight Miles High, 8) Chestnut Mare, 9) Truck Stop Girl, 10) All The Things, 11) Yesterday's Train, 12) Hungry Planet, 13) Just A Season, 14) Take A Whiff On Me, 15) You All Look Alike, 16) Welcome Back Home.

* Bonus: CD II (Unissued): 1) All The Things, 2) Yesterday's Train, 3) Lover Of The Bayou, 4) Kathleen's Song, 5) White's Lightning, Pt. 2 6) Willin', 7) You Ain't Goin' Nowhere, 8) Old Blue, 9) It's Alright Ma (I'm Only Bleeding), 10) Ballad Of Easy Rider, 11) My Back Pages, 12) Take A Whiff On Me, 13) Jesus Is Just Alright, 14) This Wheel's On Fire.

Untitled: Στα τέλη του 1969 ο Roger παίζει άλλη μία παρτίδα "φύγε ‘συ έλα ‘συ". Απολύει τον John York και προσλαμβάνει τον επαγγελματία μπασίστα Skip Battin που συμπτωματικά είναι και έξοχος τραγουδοποιός. Αυτή την εποχή, ο Roger κάνει παρέα με τον μελλοντικό συνεργάτη του Dylan, τον στιχουργό Jacques Levy ο οποίος του αναθέτει να φτιάξει ένα musical με τίτλο Gene Tryp (πρόκειται για τη μοντέρνα έκδοση του Peer Gynt του Ibsen). Το musical αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά αφού τα τραγούδια γράφτηκαν και υπάρχουν, οι Byrds αποφασίζουν να τα κυκλοφορήσουν σε ένα διπλό album μαζί με διάφορα άλλα από live παραστάσεις της μπάντας στη Νέα Υόρκη το 1970. Το live album δεν είναι και τόσο καλό αν και με την προσθήκη του Battin γίνεται καλύτερο.

Το 'Lover Of The Bayou' μαζί με το 'Positively 4th Street' του Dylan, κλέβουν την παράσταση στην κυριολεξία, αλλά και το 'Mr Tambourine Man' δεν πάει πίσω. Στο 'Eight Miles High' τζαμάρουν για 16 ολόκληρα λεπτά με αρκετά ενδιαφέροντα σημεία από τους White, McGuinn & Battin αλλά όταν το κοινό χειροκροτάει παρατεταμένα τη στιγμή που ο Roger αρχίζει ξανά να τραγουδάει, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν τζαμάριζαν οι ….Cream!!!

Από τα κομμάτια του studio τα τραγούδια του Roger είναι τα καλύτερα. Το 'Chestnut Mare' διαθέτει το καλύτερο ρεφρέν που έγραψε ποτέ του. Το 'All The Things' είναι επίσης ένα πάρα πολύ καλό κομμάτι όπως και το 'Just A Season' αλλά και το 'Hungry Planet' που είναι του Battin.

Ο Clarence White συμμετέχει επίσης με δύο κομμάτια. Το ένα είναι το 'Truck Stop Girl' του Lowell George των Little Feat στο οποίο ο White τραγουδάει σαν τον Ronnie Van Zandt και το άλλο είναι το 'Take A Whiff On Me' που το λέει σε στυλ Lou Reed. Ο Battin έχει επίσης τα 'Yesterday's Train', 'You All Look Alike' και το αντιπολεμικό 'Welcome Back Home'.

Unissued: Στην επανέκδοση σε CD, το Unissued παίζει το ρόλο του bonus. Εδώ έχουμε από όλα τα καλά. Πρώτα απ’ όλα, έχουμε κομμένα στουντιακά κομμάτια που διεκδικούν να είναι καλύτερα από αυτά που τελικά κυκλοφόρησαν, όπως η version του 'All The Things' που είναι περισσότερο κιθαριστική, η version του 'Kathleen's Song' που είναι απαλότερη, το 'Willin' του Lowell George και το 'Lover Of The Bayou' που είναι πολύ καλύτερο από τη live version. Μετά έχουμε κι άλλα live κομμάτια από την ίδια συναυλία και διαπιστώνουμε ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να είχαν ξεχάσει το 16λεπτο τζαμάρισμα στο 'Eight Miles High' και να είχαν βάλει στη θέση του κομμάτια όπως τα 'You Ain't Goin' Nowhere', 'Old Blue', 'Ballad Of Easy Rider', 'My Back Pages', & 'Jesus Is Just Alright'. Όπως και να το κάνουμε πάντως, το Unissued είναι από τα καλύτερα bonus cd που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ σε ολόκληρη την ιστορία της Rock.

* Σχόλιο: Αν έχετε την original έκδοση στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται το Unissued, βρείτε τον Roger McGuinn, βάλτε τον να υπογράψει επάνω στο album, πουλήστε το στο Ebay ένα εκατομμύριο ευρώ και μετά αγοράστε με όλη σας την άνεση το διπλό CD Untitled/Unissued που είναι πολύ καλύτερο. Δεν είναι το καλύτερο album των Byrds, αλλά είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον μουσικό ταξίδι και συνιστάται ανεπιφύλακτα.

** 1971: Byrdmaniax

* Tracks: 1) Glory Glory, 2) Pale Blue, 3) I Trust, 4) Tunnel Of Love, 5) Citizen Kane, 6) I Wanna Grow Up To Be A Politician, 7) Absolute Happiness, 8) Green Apple Quick Step, 9) My Destiny, 10) Kathleen's Song, 11) Jamaica Say You Will.
* Bonus: 12) Just Like A Woman, 13) Pale Blue, 14) Think I'm Gonna Feel Better.

Μετά από τρία country-Rock albums στη σειρά, ο McGuinn αποφασίζει να αλλάξει τα φώτα της μπάντας (τον ήχο ήθελα να πω) και φέρνει ένα σωρό   session μουσικούς, βάζει πνευστά και αλλάζει και την ενορχήστρωση. Στο  Byrdmaniax κανένα όργανο δεν βγαίνει πιο πάνω από τα άλλα και παρ’ όλο που το αποτέλεσμα δεν είναι απαραίτητα άσχημο, δεν σου μένει κάτι.
Δεν θέλω να είμαι κακός με τον Roger McGuinn αλλά η μπάντα παίζει σα να έχει μπει στον αυτόματο πιλότο. Αντί να ασχοληθούν με καινούργιες μελωδικές ιδέες, ανακυκλώνουν ιδέες παλιές από country & Gospel.

Τα 'Glory Glory' & 'Christian Life', δεν τα λέει άσχημα ο Roger, αλλά θα ήθελαν άλλη φωνή για να αποδοθεί το έντονο θρησκευτικό τους συναίσθημα. Το 'Jamaica Say You Will' του Jackson Browne, διακρίνεται για το υπέροχο τραγούδισμα του Roger και είναι κρίμα να λες ότι το καλύτερο τραγούδι εδώ μέσα είναι μία διασκευή. Πού πήγε η τραγουδοποιία του McGuinn? Το 'My Destiny' σου μένει στο μυαλό ακριβώς επειδή είναι πανομοιότυπο με τα χιλιάδες country τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει προηγουμένως. Η ομάδα Battin/Fowley έχει εδώ το Χολυγουντιανό "Citizen Kane" και το 'Tunnel Of Love' που είναι αντίγραφο του 'Blueberry Hill'. Ε καλά, αυτό το κάνουμε κι εμείς. Δώστε μας μερικά στιχάκια, να βρούμε και μια μελωδία από ένα γνωστό τραγούδι και είμαστε ok. Δύσκολο είναι; Θυμόσαστε που ανέφερα πιο πριν για ένα musical που δεν έγινε; Ε λοιπόν βάζουν εδώ δύο κομμένα τραγούδια από αυτό το musical και ο δίσκος είναι έτοιμος.

Στα bonus βρίσκουμε το 'Just Like A Woman' του Dylan, μία διαφορετική version του 'Pale Blue' και την απρόσμενη επανηχογράφηση του 'Think I'm Gonna Feel Better' του Gene Clark που δεν προσθέτει απολύτως τίποτα στο original.

* Σχόλιο: Ε;

** 1971: Farther Along

* Tracks: 1) Tiffany Queen, 2) Get Down Your Line, 3) Farther Along, 4) B. B. Class Road, 5) Bugler, 6) America's Great National Pastime, 7) Antique Sandy, 8) Precious Kate, 9) So Fine, 10) Lazy Waters, 11) Bristol Steam Convention Blues.
* Bonus: 12) Lost My Drivin' Wheel, 13) Born To Rock And Roll, 14) Bag Full Of Money.

Ο κατήφορος συνεχίζεται. Άμα βάλετε να ακούσετε το Sweetheart Of The Rodeo και μετά καπάκι το Farther Along, δεν θα καταλάβετε καμία διαφορά. Το team Fowley/Battin έχει εδώ το 'Precious Kate', αλλά μοιάζει σα να το έχει γράψει ο McGuinn ο οποίος είναι εδώ πολύ Ντυλανικός.  Το 'Antique Sandy' είναι σύντομο με ένα πολύ όμορφα παιγμένο ηλεκτρικό πιάνο, το "Farther Along" έρχεται κατ’ ευθείαν από το Sweetheart και ευτυχώς που υπάρχουν κάποια Rock'n'roll κομμάτια και σώζεται κάπως η κατάσταση. Το 'B. B. Class Road' είναι του Parsons αλλά έχει ενδιαφέρον να το ακούς από τους Byrds, το 'Tiffany Queen' ηχεί σαν κάτι που θα περιμέναμε από τους Stones και όχι από τους Byrds, το 'So Fine' που είναι του J. Otis ανεβάζει λίγο ακόμα τη θερμοκρασία και κλείνουν με το 'Bristol Steam Convention Blues'.

Στα bonus βρίσκουμε και μία version του 'Born To Rock'n'Roll' που θα το βρούμε στο επόμενο album.  Το καλύτερο πάντως από όλα εδώ μέσα, είναι το 'Bugler' του Clarence White που μιλάει για το πεθαμένο του σκυλί.

* Σχόλιο: Όταν η ακροαματική σας εμπειρία φτάσει μέχρι αυτό το album, μπορείτε με πολύ μεγάλη άνεση να περάσετε στους Eagles και μετά στους R.E.M. για να ακούσετε ανανεωμένα πράγματα. Η σχολή Byrds ολοκλήρωσε την αποστολή της. Άλλωστε, δεν ήταν οι Byrds αυτοί. Ήταν οι "McGuinn Experience".


Ενότητα: Reunion, Live & Solo


** 1973: Byrds: (Reunion, Το Υποτιμημένο)

* Tracks: 1) Full Circle, 2) Sweet Mary, 3) Changing Heart, 4) For Free, 5) Born To Rock'n'Roll, 6) Things Will Be Better, 7) Cowgirl In The Sand, 8) Long Live The King, 9) Borrowing Time, 10) Laughing, 11) About To Rain.

Ο κόσμος δεν το περίμενε και δεν του έδωσε την αναμενόμενη προσοχή.

- Ένα καινούργιο album των Byrds και μάλιστα με όλα τα original μέλη να είναι παρόντα;
- McGuinn, Crosby, Clark, Clarke & Hillman ξανά μαζί;
- Είναι προφανές ότι το κάνουν για τα χρήματα, παρά για οτιδήποτε άλλο.
- Δεν είναι το 1965 για να περιμένουμε άλλο ένα Mr Tambourine Man και άλλη μία επανάσταση.
- Είναι το 1973 και έχουν δημιουργηθεί μεταξύ τους προβλήματα.
- Η μπάντα έχει περάσει κρίσεις.
- Ένα σωρό ανακατατάξεις.
- Έχουν να δουλέψουν μαζί έξη ολόκληρα χρόνια.
- Τα χρήματα τους υποκινούν περισσότερο από τη νοσταλγία.
- Η μόνη πηγή έμπνευσης είναι μάλλον πέντε λογαριασμοί τραπεζών.

Σε όλα αυτά θα συμπληρώσω ότι δεν είναι οι μοναδικοί που το κάνουν αυτό.  Το έκαναν και οι Jefferson Airplane, οι Traffic, οι Zombies, οι Who αλλά και άλλοι, αλλά με όλα αυτά στο μυαλό του κόσμου, οι αναμενόμενες προσδοκίες για το καινούργιο album ήταν σε πολύ χαμηλό βαθμό και η απαιτούμενη προσοχή ήταν σχεδόν απούσα, ανεξάρτητα από το ότι οι Clark, McGuinn, Crosby & Hillman έχουν κερδίσει επάξια μία θέση ανάμεσα στους πιο διακεκριμένους Αμερικανούς songwriters.

Η συνθετική φόρμουλα εδώ, είναι το country-Rock αλλά αυτό που πραγματικά χαλάει αυτό το album, είναι τα τραγούδια του Crosby. Το 'Long Live The King' δεν κολλάει εδώ με τίποτα και η μελωδία είναι ανύπαρκτη. Ο Crosby έχει επίσης το 'Laughing' που είναι απόλυτα ληθαργικό και είναι μία επανηχογράφηση από το πρώτο του προσωπικό album. Κατά τη γνώμη μου, ο David είναι υπεύθυνος που αυτό το reunion δεν κράτησε ή δεν πήγε παραπέρα, επειδή ακριβώς είχε ξεκόψει τόσα χρόνια από το image των Byrds και του ήταν δύσκολο να ενσωματωθεί ξανά σ’ αυτό.

Αν αφήσουμε έξω το υλικό του Crosby, αυτό που μένει μας δίνει ένα ευχάριστο άκουσμα. Ο κεντρικός star είναι βεβαίως ο Clark και τα 'Full Circle' & 'Changing Heart' που είναι δικά του, θα μπορούσαν με πολύ άνεση να βρίσκονται σε οποιοδήποτε album που έκαναν πίσω στα 1965 και είναι κρίμα που είναι μόνο δύο.

Ο McGuinn διακρίνεται με την ατμοσφαιρική μπαλάντα 'Sweet Mary' και το 'Born To Rock'n'Roll' που δεν ροκάρει και η μελωδία του είναι ανακυκλωμένη από το 'I Shall Be Released' του Dylan. Αν αυτό το "πετάξετε", το κομμάτι είναι θαυμάσιο.

Τα 'Things Will Be Better' & 'Borrowing Time' του Hillman είναι επίσης πολύ όμορφα. Μπορεί να μην τα θυμάστε μετά, αλλά ακούγονται ευχάριστα.

Τι μένει; Μένουν οι δύο διασκευές από κομμάτια του Neil Young. Τα  'Cowgirl In The Sand' & 'About To Rain' για τα οποία δεν τρελαίνεσαι κι’ όλας.

* Σχόλιο: Πάρτε το εάν το βρείτε nice Price και αντιμετωπίστε το σαν ένα "απρόσμενο" album. Πιστέψτε με. Είναι ανάμεσα στα καλύτερα "απρόσμενα". Δεν είναι βέβαια το Abbey Road, αλλά είναι κι’ αυτό ένα "κύκνειο άσμα" που κλείνει τον κύκλο για μια μπάντα σχολή, που δίδαξε πάρα πολλά πράγματα στους νεότερους.

** Roger McGuinn (Roger McGuinn, 1973)

* Tracks: 1) I'm So Restless, 2) My New Woman, 3) Lost My Drivin' Wheel, 4) Draggin', 5) Time Cube, 6) Bag Full Of Money, 7) Hanoi Hannah, 8) Stone, 9) Heave Away, 10) M'linda, 11) The Water Is Wide.

* Σχόλιο: Καμία έκπληξη. Ο Roger McGuinn είναι ο Roger McGuinn.

** Peace On You (Roger McGuinn, 1974)



* Tracks: 1) Peace On You, 2) Without You, 3) Going To The Country, 4) (Please Not) One More Time, 5) Same Old Sound, 6) Do What You Want To, 7) Together, 8) Better Change, 9) Gate Of Horn, 10) The Lady.

* Σχόλιο: Μα τι τον έπιασε; Arena Rock? Ειρήνη υμίν Roger…

** Roger Mcguinn And His Band (Roger McGuinn, 1975)



* Tracks: 1) Somebody Loves You, 2) Knockin' On Heaven's Door, 3) Bulldog, 4) Painted Lady, 5) Lover Of The Bayou, 6) Lisa, 7) Circle Song, 8) So Long, 9) Easy Does It, 10) Born To Rock And Roll.

* Σχόλιο: Το "His Band" δεν εμπνέει όπως το "Byrds". Θα μπορούσε όμως να είναι καλύτερο.

** Cardiff Rose (Roger McGuinn, 1976)



* Tracks: 1) Take Me Away, 2) Jolly Roger, 3) Rock And Roll Time, 4) Friend, 5) Partners In Crime, 6) Up To Me, 7) Round Table, 8) Pretty Polly, 9) Dreamland.

* Σχόλιο: Ο Dylan εξακολουθεί να τον εμπνέει και να τον ανανεώνει.

** Thunderbyrd (Roger McGuinn, 1977)



* Tracks: 1) All Night Long, 2) It's Gone, 3) Dixie Highway, 4) American Girl, 5) We Can Do It All Over Again, 6) Why Baby Why, 7) I'm Not Lonely Anymore, 8) Golden Loom, 9) Russian Hill.

* Σχόλιο: Το "Byrd" είναι ok, αλλά από "κεραυνούς" δεν τα πάμε καλά.

** Back From Rio (Roger McGuinn, 1991)



* Tracks: 1) Someone To Love, 2) Car Phone, 3) You Bowed Down, 4) Suddenly Blue, 5) The Trees Are All Gone, 6) King Of The Hill, 7) Without Your Love, 8) The Time Has Come, 9) Your Love Is A Gold Mine, 10) If We Never Meet Again.

* Σχόλιο: Το καλύτερό του.

** 2000: Live At The Fillmore (Byrds, 1969)



* Tracks: 1) Nashville West, 2) You're Still On My Mind, 3) Pretty Boy Floyd, 4) Drug Store Truck Drivin' Man, 5) Medley: Turn Turn Turn/Mr Tambourine Man/Eight Miles High, 6) Close Up The Honky Tonks, 7) Buckaroo, 8) The Christian Life, 9) Time Between, 10) King Apathy III, 11) Bad Night At The Whiskey, 12) This Wheel's On Fire, 13) Sing Me Back Home, 14) So You Want To Be A Rock'n'Roll Star, 15) He Was A Friend Of Mine, 16) Chimes Of Freedom.

* Σχόλιο: Αυτό το album δεν το χρειαζόσαστε καθόλου. Προτιμήστε το Untitled/Unissued. 

*** Βιβλιογραφία:
1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

*** Ακουστικά Βοηθήματα:
1: Byrds
2: Bob Dylan
3: Gene Clarc
4: Roger McGuinn
5: David Crosby
6: Gram Parsons

*** Πρόταση:
1: Mr Tambourine Man (1965)
2: Fifth Dimension (1966)
3: Younger Than Yesterday (1967)

*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…