Gary Moore

Ένα ταλέντο γεννιέται

O Robert William Gary Moore, ένα από τα πέντε παιδιά του Bobby και της Winnie, γεννήθηκε στις  4 Απριλίου 1952 και μεγάλωσε στο δυτικό Μπέλφαστ της Ιρλανδίας.  Άρχισε να παίζει κιθάρα στα 8 του χρόνια, όταν απέκτησε μια ταλαιπωρημένη ακουστική.  Στα 14 κατάφερε να αγοράσει μια καλύτερη κιθάρα και μιμούμενος μεγάλους κιθαρίστες της τότε εποχής, ο Gary, αν και αριστερόχειρας, έμαθε να παίζει σαν δεξιόχειρας.

Λόγω του ότι οι συνθήκες στο σπίτι δεν ήταν οι καλύτερες, ο Gary  στα 16 του μετακόμισε στο Δουβλίνο.  Ένα χρόνο μετά οι γονείς του χωρίζουν και αποδεικνύεται τελικά πως εγκατέλειψε το Μπέλφαστ πάνω στην ώρα που ξεκινούσαν τα σοβαρά πολιτικά και εθνικά προβλήματα.  Οι επιρροές του στην εφηβική ηλικία ήταν ο Elvis Presley, ο Albert King, οι Beatles καθώς και ο Jimmi Hendrix τον οποίο είδε από κοντά στην γενέτειρά του, στο Μπέλφαστ στα μέσα του ’60 μαζί με τους Bluesbreakers του John Mayall.  Η μεγαλύτερη επιρροή όμως ήταν για αυτόν ο Peter Green, του οποίου την κιθάρα (1959 Les Paul Standard) πήρε κιόλας αργότερα κάνοντας το tribute album «Blues for Greeny», αφού ο τελευταίος έφυγε από τους Fleetwood Mac.

Έτσι τον Gary συνεπήρε η Blues-Rock σκηνή της εποχής, πριν ενηλικιωθεί σχεδόν και αυτό ήταν κάτι που τον ακολούθησε σε όλη την χρυσή του καριέρα.

Τα πρώτα βήματα

Τότε που ο Gary Moore πήγε στο Δουβλίνο το 1968 το ταλέντο του άρχισε να αποκτά φήμη στους κύκλους των δισκογραφικών εταιρειών μέσα από το πρώτο του συγκρότημα με όνομα Skid Row, μαζί με τους Noel Bridgeman, Brendan "Brush" Shiels και Phil Lynott.  Οι Skid Row το 1970 υπέγραψαν το πρώτο τους συμβόλαιο με την δισκογραφική του CBS όταν ο Phil Lynott, αν και είχε ήδη γίνει φίλος του Gary Moore, σταμάτησε να τραγουδάει μαζί τους.  Ο Gary Moore συμμετείχε στην ηχογράφηση τριών άλμπουμ των Skid Row και στην περιοδεία στην Αμερική πριν εγκαταλείψει και αυτός το συγκρότημα.  Από τους Skid Row, στους Thin Lizzy, ο Gary Moore ξανασυνδέθηκε με τον Phil Lynott ανικαθιστώντας τον Eric Bell.

Μαζί τους o Gary δεν έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα αλλά επέστρεψε και πάλι στο line-up μετά την αποχώρηση του Brian Robertson το 1977 και άλλη μια τελευταία φορά, το 1978, για την περιοδεία «Black Rose».

Το ξεκίνημα μιας solo καριέρας

Η λαμπρή solo καριέρα του Gary Moore ξεκινά με το σολο άλμπουμ «Grinding Stone» που δημοσιεύτηκε το 1973 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.  Αργότερα  πασίγνωστο  έγινε Parisienne Walkways του 1978 όπου ο Phill Lynott δένει τη μελαγχολική φωνή του με την μελωδική Blues κιθάρα του Gary.  To single αυτό πήρε γρήγορα μια θέση στο Top Ten της Βρετανίας και ακολούθησε η δημοσίευση του album «Back on the streets» το οποίο είχε επίσης μεγάλη απήχηση.

Οι μουσικές αναζητήσεις

Τέλη του ‘70 και αρχές του ’80 ο γνωστός πλέον Gary Moore φαίνεται να ψάχνεται ως προς το μουσικό του ύφος αλλά μαζί με τον Philip Lynott και πάλι, το 1985 επιστρέφει με το single «Out in the fields».  Οι μουσικές ανησυχίες του Gary ωστόσο συνεχίζονται με αποτέλεσμα το «Wild Frontier» του 1987 με εμφανείς κέλτικες επιρροές.  Επιπλέον, την ίδια χρονιά συμμετέχει με άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες, στο cover του «Let it be» των Beatles υπό το όνομα του συγκροτήματος Ferry Aid.

Το απόγειο της επιτυχίας

Κορυφή της λαμπρής καριέρας του Gary Moore αποτελεί το διάσημο album με τον τίτλο «Still got the Blues» του 1990 το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία.  Σε αυτό το album και το επόμενο «After hours» συμμετείχαν θρύλοι της Blues μουσικής όπως οι Albert King, B.B. King, Albert Collins και George Harrison γεγονός που αποδεικνύει ότι το ταλέντο του Gary επάξια δίπλα σ’ αυτές τις ιστορικές φιγούρες.

Παράλληλα ο Gary συνεργάστηκε τότε με τους Traveling Wilburys, παίζοντας το χαρακτηριστικό κιθαριστικό σόλο στο τραγούδι «She’s My Baby», στο άλμπουμ «Traveling Wilburys Vol. 3».  Ο Moore θυμάται πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία: «Ενα βράδυ πήγα στο σπίτι του George Harrison όπου συνάντησα τον Bob Dylan. Θυμάμαι πως είχε απαλά χέρια καθώς και μια διατροφολόγο να ταξιδεύει μαζί του, ήταν πολύ ντροπαλός και με το ζόρι είπε δύο κουβέντες. Λίγες μέρες αργότερα ο George μου είπε, ‘θέλει να ξέρει ο Bob αν θα είσαι με το συγκρότημά του στην επόμενη περιοδεία του’. Δεν το πίστευα, είχα ακούσει όλες αυτές τις ιστορίες για τον Bob, ότι στις συναυλίες δεν έπαιζε αυτά που είχαν κάνει πρόβα και αυτοσχεδίαζε στη σκηνή. Χάρηκα που μου το ζήτησε γιατί ήμουν σίγουρα θαυμαστής του».

Όπως όλο σχεδόν το έργο του Moore έτσι και το «Run to your Mama» που περιλαμβανόταν στο Rock Classics Vol. 1 το 1993 μαζί με το «Dark Side of the Moog» γνώρισαν μεγάλη επιτυχία και στη συνέχεια, το 1994 έγινε η συνεργασία του με τους Ginger Baker και Jack Bruce στο συγκρότημα BBM, με τους οποίους κυκλοφόρησε κι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, πριν συνεχίσει με τη σόλο καριέρα του.

Ο πειραματισμός και η επιστροφή στα Blues

To 1997 και 1999 o Moore πειραματίστηκε και πάλι με ένα ήπιο-ποπ «Dark Days in Paradise» και ένα μοντέρνο χορευτικό «A Different Beat» αντίστοιχα.  Οι αλλαγές του Gary Moore και το διάλειμμα από τα Blues φάνηκε να μπερδεύει το κοινό του μέχρι το 2001 που έκανε την μεγάλη επιστροφή με το άλμπουμ «Back to the Blues» που έφερε νέες διασκευές κλασσικών κομματιών.

Ωστόσο, έχοντας συνηθίσει θαυμαστές και κριτικούς σε εκπλήξεις, το 2002 ο Gary Moore δυναμιτίζει τη μουσική σκηνή με την πιο απαιτητική συλλογή τραγουδιών του από την εποχή του ’80, αναγκάζοντας, για άλλη μια φορά, το κοινό να επανεκτιμήσει όποια γνώμη ή προδιάθεση μπορεί να είχε σχηματίσει για το πρόσωπό του.  Αυτή τη φορά, ο Moore ένωσε τις δυνάμεις του με τον μπασίστα των Skunk Anansie, Cass Lewis, και τον ντράμερ των Primal Scream, Darrin Mooney, σχηματίζοντας τους Scars, ένα εκρηκτικό τρίο. Το άλμπουμ «Scars» ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2002 και στη συνέχεια το συγκρότημα κυκλοφόρησε σε CD και DVD το «Live at the Monsters of Rock» (2003), το οποίο περιλάμβανε δύο συναυλίες τους της περιοδείας της Μεγάλης Βρετανίας τον Μάιο 2003. Αυτή η ζωντανή ηχογράφηση διατρέχει μια μεγάλη γκάμα όλων των μουσικών τάσεων και της πορείας του Moore.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 2008 βρέθηκε στην Αθήνα για μια συναυλία στο κλειστό γυμναστήριο Φαλήρου.

Η συνέχεια μιας λαμπρής πορείας

Τον Ιανουάριο του 2005 o Moore στο One World Project μαζί με πολλούς σπουδαίους μουσικούς συμμετέχει στο σόλο του "Grief Never Grows Old", το οποίο κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2005 και αφορούσε το καταστροφικό τσουνάμι του 2004 στην Ασία.

Τον Αύγουστο του 2005, ο Moore ξανασυναντήθηκε με τους Thin Lizzy μετά από πολλά χρόνια, για μία και μοναδική συναυλία στο Δουβλίνο.  Η βραδιά μαγνητοσκοπήθηκε και κυκλοφόρησε το 2006 σε DVD, με τον τίτλο «Gary Moore and Friends, One Night in Dublin, A Tribute to Phil Lynott».

Το 2006, ο Moore ηχογράφησε το «Old New Ballads Blues», το οποίο φιλοξενούσε μια σειρά από γεμάτες έμπνευση διασκευές τραγουδιών Blues, μαζί με εκπληκτικά καινούρια κομμάτια.

Τέλος, στο album «Close as you Get», ο Gary συνεχίζει προς μια παρόμοια κατεύθυνση. Αναμειγνύει πρωτότυπες μελωδίες με ενδιαφέρουσες διασκευές που ανακάλυψε διερευνώντας το υλικό για την πρόσφατη ραδιοφωνική εκπομπή του, με τον τίτλο «Blues Power», στον βρετανικό διαδικτυακό ραδιοσταθμό Planet Rock.  Το «Close as you Get» αναδεικνύει το μοναδικό ταλέντο του Moore ως κιθαρίστα και κερδίζει μια θέση στις πιο αναγνωρισμένες κυκλοφορίες του 2007.

Το 2008, ο Gary οργάνωσε μια μεγάλη περιοδεία παρουσιάζοντας το «Close as you Get».

Τέλος, συμμετείχε και στο κωμικό έργο "The Easy Guitar Book Sketch" με τον κωμικό Rowland Rivron και άλλους μουσικούς όπως τον Mark Knopfler, τον Lemmy των Motorhead, τον Mark King των Level 42 και τον David Gilmour.

Λίγα από την προσωπική του ζωή

Ο Gary Moore το 1970 μετακόμισε στην Αγγλία και έμενε εκεί εκτός από δυο περιόδους που έλειψε στην Αμερική.   Από τον γάμο του (’85-’93) απέκτησε δυο γιούς ενώ με την συνεργάτιδά του που έζησε από το 1997 και μετά απέκτησε δυο κόρες, ενώ κατάφερε να κληροδοτήσει μια μεγάλη περιουσία.

Το ξαφνικό τέλος

Ξημερώματα 6 φεβρουαρίου 2011, σε ηλικία 58 ετών ο θρύλος Gary Moore βρέθηκε νεκρός στο κρεββάτι του, στο ξενοδοχείο Kempinski στην Εστεπόνα της Ισπανίας όπου ήταν διακοπές με την σύντροφό του.  Η είδηση ξάφνιασε δυσάρεστα την παγκόσμια μουσική κοινότητα καθώς ήταν μια απρόσμενη απώλεια ενός μουσικού που πρόσφερε πολλά με το έργο του.  Μουσικοί και θαυμαστές σοκαρίστηκαν από το γεγονός που απέσπασε την προσοχή και τα σχόλια όλων.

Η αποτίμηση του έργου του

Με αμέτρητες ιστορικές συνεργασίες, με πάνω από 30 δισκογραφικές κυκλοφορίες -οι περισσότερες των οποίων γνώρισαν μεγάλη επιτυχία-, με μια καριέρα άνω των 40 χρόνων και με μια ιδιαίτερη ικανότητα αφομοίωσης πολλών διαφορετικών ειδών της μουσικής, ο Gary Moore κατέκτησε για πολλούς τον τίτλο του θρύλου της κιθάρας...  Για σας?