Μπέσσυ Μάλφα: πρέπει να είσαι ερωτευμένος για να κάνεις επανάσταση!

Γράφει ο Χάρης Αρώνης (AR-On)
26 άρθρα στο MusicHeaven

"Είμαι κυνικό άτομο, έχω πολύ μαύρο χιούμορ και γι' αυτό έχω επιβιώσει σε μια τέτοια δουλειά".
"Η τέχνη της αυτοθυσίας είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο και μας την διδάσκει στο έργο ένας κατά συρροή δολοφόνος".
"Μπορεί να μην είμαι θρησκόληπτη, όμως πιστεύω πολύ στο ρητό του Απόστολου Παύλου: ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμί"
"Αν δεν κάνω κάτι για την ψυχή μου αυτή την στιγμή που υπάρχει γύρω μας αυτή η αηδία, νομίζω ότι θα πεθάνω, ότι θα αυτοκτονήσω".
"Υπάρχουν τραγικοί κίνδυνοι για την ελληνική κουλτούρα από τα τούρκικα σίριαλ".
Διαβάστε αυτά και πολλά άλλα στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Musicheaven η πολυτάλαντη ηθοποιός, καθώς και τις εντυπώσεις μας από τη ροκ όπερα "Killer" στην οποία πρωταγωνιστεί.

Είναι βραδάκι Τρίτης, καμιά ωρίτσα πριν την έναρξη της ροκ όπερας "Killer". Βρισκόμαστε στα παρασκήνια του Faust, του όμορφου πολυχώρου κοντά στο Μοναστηράκι, που από τις 12 Νοεμβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη και για όλο το χειμώνα του 2012 θα φιλοξενεί στη νέα του θεατρική σκηνή στον 2ο όροφο την συγκεκριμένη μουσικοθεατρική παράσταση.

Η Μπέσσυ Μάλφα, "εγγλέζα" στο ραντεβού της μαζί μας και παρά το γεγονός ότι έχει δυνατό πονοκέφαλο (αφού μαζί με τον καφέ της καταπίνει και δύο ντεπόν), μας κάνει να αισθανόμαστε τόσο άνετα, λες και γνωριζόμαστε από παιδιά, λες και είμαστε συμμαθητές που μετά από κάποια χρόνια ξανασυναντήθηκαν. Η συνέντευξη τελειώνει όταν ο χρόνος μόλις που φτάνει για να προλάβει να φορέσει το κοστούμι και να μεταμορφωθεί σε Pau Moira, έναν άνδρα που όχι μόνο είναι νεκροθάφτης-σαβανωτής, αλλά και καταδικασμένος σε θάνατο ως serial killer με …157 φόνους στο ενεργητικό του!

Από τον 1ο όροφο που είναι τα παρασκήνια, κατεβαίνουμε για ένα γρήγορο ποτάκι στο ισόγειο, που είναι το πανέμορφο bar του Faust (εκεί είναι και η μαγευτική μουσική σκηνή που φιλοξενεί αργά, προς το τέλος των θεατρικών παραστάσεων, διάφορα μουσικά σχήματα – π.χ. αυτή την περίοδο τις Δευτέρες παίζουν οι "See You Soon", μια πολυσυλλεκτική ομάδα μουσικών, τραγουδιστών και performers, ενώ τις Τρίτες το νέο μουσικό σχήμα "Tricky Pony", του οποίου φωνή αποτελεί η ηθοποιός Μαρία Ναυπλιώτου). Αφού πιούμε το ποτό μας, λίγο μετά τις 9:00μμ, ανάβει το πράσινο φως (…ένα κορδόνι που λύνεται, ελευθερώνοντας την πρόσβαση στην τσιμεντένια σκάλα) ώστε να ανέβουμε όλοι οι θεατές στο 2ο όροφο, στη μικρή και πολύ ζεστή θεατρική αίθουσα, έτοιμοι να ακούσουμε την ιστορία του θανατοποινίτη Pau Moira.

Πριν όμως σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας από την παράσταση, αλλά και πριν διαβάσετε τι συζητήσαμε με την Μπέσσυ Μάλφα, είναι χρήσιμο να ξέρετε το βιογραφικό της ηθοποιού, καθώς κάποιοι δεν αποκλείεται να την γνωρίζετε μόνο από κάποια δημοφιλή τηλεοπτικά serial.

ΜΠΕΣΣΥ ΜΑΛΦΑ – ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η  Μπέσσυ Μάλφα γεννήθηκε στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 1966.

Σπούδασε θέατρο στην σχολή του Θεάτρου Τέχνης  Κ. Κουν, χορό στην Κρατική Σχολή Χορού και κλασικό τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών.

Είναι διακεκριμένη ηθοποιός και σκηνοθέτης.

Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει συχνά ως ερμηνεύτρια στις συναυλίες του Μίμη Πλέσσα και του Μίκη Θεοδωράκη.

Ρόλοι στο Θέατρο

ΟΔΥΣΣΕΑ ΓΥΡΝΑ ΣΠΙΤΙ του Ι.Καμπανέλλη (Κλειώ)

ΜΙΝΝΙ Η ΑΘΩΑ του Μ.Μποντεμπέλι (Μάννα)

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ του    Ευριπίδη (Κορυφαία)

ΝΕΦΕΛΕΣ του Αριστοφάνη (Κορυφαία)

ΒΑΤΡΑΧΟΙ του Αριστοφάνη (Κορυφαία-Ξενοδόχα)

ΦΟΡΤΟΥΝΑΤΟ του Μ.Α.Φόσκολου(Τύχη)

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΑΧΤΥΛΑΚΙ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ του Α.Στάϊκου (Αρανέα)

ΦΩΤΙΕΣ της Μ.Γιουρσενάρ

ΤΟ ΦΥΝΤΑΝΑΚΙ του Π.Χόρν (Εύα)

ΛΟΥΤ του Τζ.Ορτον (Φαίη Μακμάχον)

ΒΑΛΣ ΕΞΙΤΑΣΙΟΝ της Ε.Πέγκα (Οπτασία)

ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ του Σ.Μπελμπέλ (Ξανθή Γραμματέας)

Η ΣΤΕΛΛΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ του Ι.Καμπανέλλη (Στέλλα)

ΧΟΝΤΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΦΟΥΣΤΕΣ του Ν.Σίλβερ (Φύλις)

ΤΟΥΡΚΑΡΕ του Α.Λεσαζ (Βαρώνη)

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ της Σ. Στήβενσον (Τερέζα)

ΤΡΩΑΔΕΣ του Ευριπίδη (Ελένη)

ΤΑΡΑΝΤΕΛΛΑ του Ε. ντε Φιλιππο (Ρόζα)

ΤΟ ΠΑΡΤΥ του Ν. Σάιμον (Υβόν)

ΓΑΜΗΛΙΑ ΔΕΞΙ ΩΣΗ του Ντ. Καρον (Βάλερι)

ΤΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙ σε σκην. Peter Brook

Ο ΑΣΧΗΜΟΣ του Φον Μαγιενμπουργκ (Βαρώνη)

ΖΕΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ των Α. Ρήγα- Δ. Αποστόλου

Μιούζικαλ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ του Α. Μαραγκόπουλου (Σκοτεινή γυναίκα)

ΔΑΙΜΟΝΕΣ του Ν. Καρβέλλα (Μάγισσα)

WEST SIDE STORYτου Λ. Μπερνστάϊν (Αννίτα)

ΣΙΚΑΓΟ των Μπ.Φος και Φ.Εμπ (Βέλμα Κέλλυ)

Έγραψε τα θεατρικά έργα:

NO SHAKESPEARE PLEASE

ΠΕΙΡΑΤΕΣ

Σκηνοθέτησε και έπαιξε στα:

ΜΙΣ ΠΕΠΣΙ της Π. Μπρυνό.

NO SHAKESPEARE PLEASE της Μπέσσυς Μάλφα

ΠΕΙΡΑΤΕΣ της Μπέσσυς Μάλφα

Έχει τραγουδήσει στη Λυρική Σκηνή, στα έργα:

ΟΙ ΑΠΑΧΗΔΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ του Ν.Χατζηαποστόλου

ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ του Γ.Στράους

Έχει χορογραφήσει τα έργα:

ΗΛΕΚΤΡΑ του Σοφοκλή

Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ του Γ.Σαίξπηρ

Κινηματογράφος

ΑΚΡΟΠΟΛ του Π.Βούλγαρη

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΜΑΙΜΟΥ  του Χ.Χριστοφή

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΝΟΕΜΒΡΗΣ του Τ. Παπαγιαννίδη

I LOVE KARDITSAτου Σ. Μαρκίδη

Τηλεόραση

ΒΑΜΜΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΜΑΛΛΙΑ του Κ. Κουτσομύτη

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ του Γ. Διαμαντόπουλου

ΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ του Δ. Χρονόπουλου

ΚΑΙ  ΠΑΛΙ  ΦΙΛΟΙ του Ι. Μιχαηλίδη

ΘΑ ΣΕ ΔΩ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ του Κ. Κιμούλη

ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ του Γ. Κωνσταντίνου

Η ΩΡΑ Η ΚΑΛΗ του Α. Τέμπου

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ του Γ.Μιχαλακόπουλου

10η ΕΝΤΟΛΗ και ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΚΥΚΛΟΣ του Π. Κοκκινόπουλου

MΑΥΡΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ του Π. Κοκκινόπουλου και πολλά άλλα.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΜΠΕΣΣΥ ΜΑΛΦΑ ΓΙΑ ΤΟ MUSICHEAVEN

Μπέσσυ Μάλφα: Στο πρώτο ανέβασμα ήταν έτσι όπως κι εδώ, αλλά τα τελευταία χρόνια σε όσες δουλειές κάνω εγώ μουσικές, η ορχήστρα είναι πάντα επάνω στη σκηνή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι μουσικοί συμμετέχουν ενεργά στην παράσταση, είναι πρωταγωνιστές. Έτσι συμβαίνει και τώρα.

Ακριβώς, ο Γκιγιέμ Κλούα είναι ο συγγραφέας και ο Χαβιέ Μέστρες είχε γράψει την ισπανική μουσική. Βέβαια εδώ έχουμε δική μας πρωτότυπη μουσική, που έγραψε ο Γιώργος Χατζής.

Όχι, τελείως διαφορετικές. Εκείνοι είχαν στυλ πιο Latin, είχαν salsa, είχαν mambo και κάπως πιο μοντέρνες συνθετικές και ενορχηστρωτικές γραμμές. Η μουσική πάλι του Γιώργου Χατζή έχει πιο κλασσικές ρίζες, απλά μου φαίνεται ότι εμείς παρ' όλο που είμαστε Έλληνες, με κάποιο περίεργο τρόπο είμαστε μουσικά πιο "μέσα" στο έργο. Έχω δει την παράσταση την ισπανική και αυτή την εντύπωση έχω, πάντα μουσικά μιλώντας, όχι υποκριτικά.

Είναι κάτι που το 'χαμε συζητήσει. Μπορεί το Ισπανικό θέατρο να έχει προχωρήσει απίστευτα τα τελευταία χρόνια, το ίδιο και το σινεμά, όμως αν εστιάσουμε στην κατάσταση που βιώνουμε, τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ισπανοί είμαστε στην ίδια μοίρα αυτή τη στιγμή, είναι αδερφικές οι δυο χώρες, είχαμε την αίσθηση λοιπόν με το Γιώργο ότι θα ταίριαζε περισσότερο το ροκ ύφος. Αισθανόμαστε πως διανύουμε ξανά την εφηβική ροκ εποχή μας σαν Έλληνες…

Οι εταιρείες έκλεισαν τον κύκλο τους, όχι η ροκ ή το τραγούδι γενικότερα! Δε θα τελειώσουνε οι εταιρείες τα είδη, επειδή τελειώσανε οι ίδιες… Κάνουμε πολλά πράγματα πια οι Έλληνες για την ψυχή μας και μόνο, είναι κι αυτό μέσα σ' αυτά.

Συμφωνώ απολύτως, έτσι είναι τα πράγματα με τις μεταφράσεις. Η Μαρία Χατζηεμμανουήλ και ο Δημήτρης Ψαρράς που στην προκειμένη περίπτωση έκαναν τη μετάφραση, είναι δύο εξαιρετικοί μεταφραστές έτσι κι αλλιώς, συνυπολογίστε τώρα ότι έχουν ασχοληθεί αρκετά με τα ισπανικά έργα, με το ισπανικό θέατρο γενικότερα και θα καταλάβετε πόσο καλά μπορούμε να βασιστούμε πάνω τους. Πάντως εμείς – με τη δική τους τη συναίνεση βεβαίως – πειράξαμε λιγάκι το κείμενο σε κάποια πράγματα, οι στίχοι επίσης είναι "πειραγμένοι", εφηύραμε και τραγούδια που δεν υπήρχαν στο πρωτότυπο και γεννήθηκαν μέσα από τη δράση, τον αυτοσχεδιασμό και τη σκηνοθεσία.

…έχει διαφορά, το μιούζικαλ από τη μία είναι πιο ελαφρύ από τη ροκ όπερα, αλλά από την άλλη είναι και πιο δύσκολο, γιατί ο ηθοποιός έχει μεγαλύτερη δυσκολία να υπηρετήσει ρόλο με τραγούδια, έχει μια απόσταση πως θα γίνει η μετάβαση από το ρόλο στο τραγούδι, ενώ στη ροκ όπερα είναι πολύ πιο λειτουργικά τα πράγματα, έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον!

Είναι ανατρεπτικό, έχει τρομερό ενδιαφέρον και συνεπώς ναι, θα μπορούσε άνετα να σταθεί και ως CD. Θα μπορούσε να μυρίζει και θέατρο, καθώς ο στίχος είναι περίεργος, οι στίχοι των τραγουδιών άλλωστε ξεδιπλώνουν την πλοκή, αλλά και όπως θα δεις σε λίγο που θα παρακολουθήσεις την παράσταση, τα τραγούδια στέκουν μια χαρά και αυτόνομα. Φαντάσου ότι κάνω πλάκα στο Χατζή και – παρ' όλο που έχουμε να κάνουμε με μια ποιοτική παράσταση – για ένα κομμάτι που είναι σε ύφος κάπως πιο light, πιο "ποπάκι", του λέω "Γιώργο, αυτό το στέλνω άνετα και Eurovision" (γέλια). Αλλά και κάτι ροκ μπαλάντες που έχει μέσα, δεν ξέρω, νιώθω περήφανη που τις ερμηνεύω!

Πραγματικά στέκει μουσικά και ως αναφορά στη θεατρική παράσταση αλλά και ως συμπαντική αναζήτηση της ύπαρξης, εννοώ πως μπορείς να ακούσεις μια μπαλάντα από το έργο και να μην έχει σημασία αν αυτός που τραγουδά είναι ο κατά συρροή δολοφόνος, καθώς μιλάει για την αγάπη και τον έρωτα έχοντας μια γενικότερη, μια συμπαντική απόχρωση.

Εννοείται!

…μα εγώ όλα τα σάπια τα κάνω κομπόστ και βγάζω πράγματα, υπάρχουν ρίζες μέσα στη γη, ό,τι είναι σάπιο είναι υλικό που γεννά το επόμενο…

Βεβαίως. Αλλά όχι μόνο τώρα, αυτά είναι στη σκέψη μου από τη μέρα που γεννήθηκα! Είμαι ένα απόλυτα ρομαντικό ον, με απίστευτο κυνισμό, απίστευτη ευθύτητα και χαίρομαι που είμαι έτσι γιατί έχω πάρα πολύ καλούς φίλους. Είμαι κυνικό άτομο, έχω πολύ μαύρο χιούμορ και να σου πω, γι' αυτό έχω επιβιώσει σε μια τέτοια και τόσο πολύ δύσκολη δουλειά όπως καταλαβαίνεις. Είμαι δημιουργός, είμαι εξερευνητής, ρισκάρω πράγματα, παραμένω ρομαντική μέσα μου, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να έχω απόλυτη επαφή με την πραγματικότητα. Και για την ελπίδα λένε, όταν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, αυτή είναι που πεθαίνει τελευταία, κάτι ξέρανε οι αρχαίοι κι επειδή εμείς τα έχουμε εφεύρει όλα ΚΑΙ στη μουσική, από τον Πυθαγόρα – και μια και είστε μουσικό site καλό είναι να τα πούμε αυτά – εμείς εφηύραμε τους μουσικούς τόνους, τις νότες, τα διαστήματα, τα πάντα, εμείς, οι Έλληνες! Υπάρχει και το κουτί της Πανδώρας λοιπόν… Και η ελπίδα, τι είναι τελικά; Μελλοντολόγος δεν είναι κανείς μας, αλλά πρέπει να 'χουμε ένα στόχο, να πιστεύουμε και να προχωράμε με βάση αυτόν, είτε πεθάνουμε 21 του Δεκέμβρη που λένε οι Μάγιας, είτε δεν πεθάνουμε… (γέλια)

Χαχαχα, έτσι λένε; Τέλειο! (γέλια)

Ακριβώς έτσι, έχει μεγάλη σχέση!

Θα σου το πω με δυο μόνο λόγια, γιατί για μένα η αγάπη είναι πολύ βασικό συστατικό για την ύπαρξη την ανθρώπινη. Για να μη σε πάω στον Απόστολο Παύλο… Γιατί κι αυτός κυνικός ήταν και Ρωμαίος - μεγάλο  "κάθαρμα" (γέλια), αλλά πιστεύω πολύ στο ρητό του "ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμί"! Στο συγκεκριμένο λοιπόν έργο, όπως και στην Καινή Διαθήκη (χωρίς να είμαι θρησκόληπτη), διδασκόμαστε την τέχνη της αυτοθυσίας. Η τέχνη της αυτοθυσίας φίλε μου, είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο! Πάρα πολύ δύσκολο, πολύ γενναιόδωρο, πολύ γενναίο, είναι αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες "θέλει ανδρεία και θάρρος να αγαπάς"! Κι αυτό το διδάσκει το συγκεκριμένο έργο μέσα από ένα serial killer, έναν άνθρωπο που δεν έχει συναισθήματα!

Προφανώς, ειδικά αυτή την εποχή, που τόσο καιρό είχαμε απορροφηθεί στο εγώ μας και ο καθένας κοίταζε την πάρτη του. Κι επειδή μιλάμε για κυνισμό, να στο πω κυνικά: πόσο μπορεί να αυνανίζεται κανείς; Κάποια στιγμή θέλει τον παρτενέρ του!

Ναι, ναι, ναι… Ειδικά αυτό αφορά στους νέους ανθρώπους που συχνά ακούς "ποιος θα μ' αγαπήσει εμένα" και "γιατί ν' αγαπήσω" και "γιατί να χάσω χρόνο" και "που να τρέχεις" κι όλα αυτά. Να στο πω αλλιώς. Η έννοια της αγάπης είναι περίεργο πράγμα, π.χ. αγάπη υπάρχει και για το χρήμα. Αλλά χωρίς δόσιμο, χωρίς πάθος, χωρίς ψυχή, χωρίς duende που έλεγε κι ο Λόρκα, δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα! Ο έρωτας νομίζω είναι πολύ σημαντικός, ιδιαίτερα τώρα, γιατί πρέπει να είσαι ερωτευμένος για να κάνεις επανάσταση! Ο έρωτας είναι έμπνευση…

Μα αυτό θέλανε! Και ναι, έτσι είναι για τις σκοτεινές γωνιές που είπες, τίποτα δεν είναι μόνο φωτεινό. Θα σου πω κάτι που μου είπε ένας σοφός μια φορά: φαντάσου μου λέει ένα σκοτεινό δωμάτιο και ρίξε μια σταγόνα φως. Τι γίνεται; Το δωμάτιο φωτίζεται του λέω. Σωστά, μου λέει. Και τώρα σκέψου ένα δωμάτιο γεμάτο φως και ρίξε μια σταγόνα σκοτάδι. Τι γίνεται; Η σταγόνα σκοτάδι εξαφανίζεται…

Είδες; Δεν είναι τρομερό; Κι εγώ τρία παιδιά έχω να ζήσω και δεν έχουμε μία! Διαλέγω να είμαι εδώ. Γιατί; Γιατί νομίζω ότι θα πεθάνω αν δεν κάνω κάτι για την ψυχή μου. Δεν ξέρω αν θυμάσαι που σου είπα στην αρχή πως κάνουμε πολλά πράγματα πια οι Έλληνες "για την ψυχή μας" αυτή την εποχή ειδικά… Δεν μπορώ λοιπόν να βγάζω μόνο κάποια χρήματα, που σκατά χρήματα έβγαζα τόσα χρόνια, νομίζω είναι γνωστό ότι πολύ λίγοι τα παίρνανε σε αυτή τη δουλειά! Αν όμως δεν κάνω κάτι για την ψυχή μου αυτή την στιγμή που υπάρχει γύρω μας αυτή η αηδία, νομίζω ότι θα πεθάνω, ότι θα αυτοκτονήσω!

Να σου πω κάτι; Πολλές φορές σκέφτομαι κι όλους αυτούς που έχουν καταστραφεί και πηδούν από τα παράθυρα, καλύτερα όμως να πετάξεις, να "αυτοκτονήσεις" αυτόν τον εαυτό που σε οδήγησε εκεί και να διαλέξεις να κάνεις κάτι άλλο, έστω κι ας μοιάζει χωρίς μέλλον, βέβαια όλοι έχουν παιδιά, υποχρεώσεις…

Φυσικά, καθόλου δεν κρίνουμε, αλλά είναι ωραίο να σκέφτεσαι ότι αυτός που αυτοκτονεί είναι ο άλλος σου εαυτός, αυτός που σε οδήγησε εκεί και όχι αυτός που πραγματικά είσαι!

Πραγματικά! Και ξέρεις, έχει σχέση και με το έργο, καθώς ο πρωταγωνιστής ενώ δεν αυτοκτονεί (τον σκοτώνουν επί της ουσίας), όμως οδηγείται εκεί ομολογώντας φόνους που λέει ότι δεν τους έχει κάνει. Παράξενο, γιατί δεν ξεκαθαρίζει (εγώ δεν θα σου απαντήσω σαν ερευνητής ή σαν profiler τι άποψη έχω για τον ήρωα).

Ναι, πολύ, είναι αλήθεια αυτό.

Αισθάνομαι ότι μαθηματικά, οι γνώσεις μου σ' αυτό, με οδήγησαν να ερμηνεύσω το ρόλο με πνευματική ευκολία, με τεχνική δυσκολία όμως, το να ερμηνεύσω έναν άντρα και να κάνω όλα αυτά, τη δύσκολη μουσική ερμηνεία και τα λοιπά.

Ακριβώς, καθώς έχεις να υποδυθείς και την ψυχολογία ενός άνδρα και την ψυχολογία ενός serial killer. Βεβαίως οι κατά συρροή δολοφόνοι είναι συνήθως Καυκάσιοι λευκοί και άνδρες, είναι πολύ μικρή πιθανότητα να βρεις π.χ. αφρικανό ή γυναίκα serial killer. Υπάρχουν, αλλά είναι πολύ μικρή η αναλογία σχετικά…

Είναι φυσικό να μην ξέρουν. Κοίταξε, ήμουν ένας τύπος με μια μηχανή, ο οποίος ψαχνόταν. Μπορούσα να εκφραστώ μόνο μέσα από την Τέχνη. Δεν ήτανε όλα αυτά που έκανα κάτι που σκέφτηκα ξαφνικά ή κάτι που έτυχε, ήταν φυσιολογική η ροή των πραγμάτων. Και είναι αναμενόμενο όταν ψάχνεις, οπωσδήποτε και να μαθαίνεις. Δεν μου αρέσουν τα πασαλείμματα, ούτε να κάνω τάχα μου ότι χορεύω, τάχα μου ότι τραγουδάω και τάχα μου ότι παίζω. Αυτά ανήκαν στην εποχή του …μεσοπολέμου.

Δεν είμαι σίγουρη τόσο για το ταλέντο, γιατί θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι εν δυνάμει, από τη στιγμή που γεννιόμαστε και κάνουμε "ουάααα" και κουνάμε τα χεράκια και τα ποδαράκια, έχουμε μέσα μας την κίνηση και τον ήχο. Θεωρώ δηλαδή ότι εν δυνάμει έχουμε όλοι οι άνθρωποι ταλέντο, απλά ο τρόπος που μεγαλώνουμε μπορεί να μας μπλοκάρει, να γίνουμε φάλτσοι, να γίνουμε άχαροι… Θεωρώ ότι η Τέχνη είναι μεγάλη θεραπεία πνευματική (να μην το πω ψυχοθεραπεία, που έχει γίνει γραφική σαν λέξη).

…η εξειδίκευση μπορεί να είναι και αυτισμός!

Ναι, δεν έχω σπουδάσει σκηνοθεσία, αλλά συχνά σκηνοθετώ και κάνω πράγματα, ρισκάρω…

Κοίταξε η μουσική ειδικά, είναι μια παγκόσμια γλώσσα. Χωρίς αυτή δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε και να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι στον πλανήτη, κακά τα ψέματα. Εν αρχή ην ο Λόγος. Και τι είναι ο Λόγος; Ήχος δεν είναι πρώτα απ' όλα; Δεν είναι θρησκευτικά, είναι σύμβολα, είναι αρχαίες γνώσεις… και τα λοιπά και τα λοιπά (σ.σ. μας διακόπτει κινητό που χτυπά και πρέπει να απαντηθεί).

…και μάλιστα αυτή συνήθως που θέλει το μέσο να προβάλλει, με lifestyle κριτήρια!

Συμφωνώ σε αυτό.

Είναι θέμα απόψεων, είναι πως το βλέπει ο καλλιτέχνης. Εγώ απλώς διάλεξα να κάνω την όποια αντίσταση από μέσα.

Όχι, απλά εγώ το κάνω αυτό! Δεν λέω ότι είναι καλύτερο, γιατί δεν ξέρω αν με ωφέλησε. Δεν ξέρω δηλαδή αν είναι καλύτερο το ότι τώρα είμαι επώνυμη και με βρίσκει ο καθένας στο δρόμο επειδή έχω χαμηλό προφίλ και με βρίζουν, άλλος γιατί δε φωνάζω για τους αλλοδαπούς κι άλλος γιατί δε φωνάζω για τους χρυσαυγίτες, λες κι εγώ είμαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας… Δεν ξέρω πόσο καλό είναι αυτό! Δηλαδή πιθανόν οι συνάδελφοι που επιλέξανε να μην εμπλακούν σε αυτό να έχουν απόλυτο δίκιο, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό ήταν το καλύτερο για τον εαυτό τους. Είναι σα να ρωτάς κάποιον να κάνει παιδιά ή να μην κάνει; Δεν μπορώ να σου απαντήσω… Η δημιουργία είναι κάτι πολύ προσωπικό. Να γράψεις ένα τραγούδι ή να μη γράψεις; Εξαρτάται από τις ανάγκες σου!

Πιστεύω υπάρχουν τραγικοί κίνδυνοι για την ελληνική κουλτούρα. Έκατσα να δω λίγο και διαπίστωσα ότι κατ' αρχήν έχουν όλα τα κανάλια πια τούρκικα. Δεν είναι όλα κακά τεχνικά, κάποιες παραγωγές είναι πλούσιες, έχουν ωραία φωτογραφία και λοιπά. Όμως, οι κίνδυνοι που ενέχουν είναι πρώτα-πρώτα η θέση της γυναίκας στην κοινωνία: πρέπει εννιάμισι ώρα να κοιμούνται όλες, να βλέπουν τον αρραβωνιαστικό μόνο παρουσία του πατέρα τους, απαγορεύεται ο έρωτας, το σεξ… Οι άντρες: πρέπει να εκδικούνται, να μισιούνται, να βγάζουν πιστόλια, να υπερασπίζουν την "τιμή" της οικογένειας… Ποια τιμή συγκεκριμένα; Γιατί είναι κι αυτό υποκειμενικό. Έχουν πάρα πολλούς κινδύνους τα τούρκικα σίριαλ και ειδικά για μια κοινωνία απελευθερωμένη από τον 7ο άντε από τον 5ο π.Χ αιώνα. Είναι πολιτική για μένα αυτό κι ας το ρίχνουν στο οικονομικό, ότι είναι φτηνά. Μα υπάρχουν κι άλλα που είναι φτηνά, κι όχι μόνο μεξικάνικα και βραζιλιάνικα, υπάρχουν υπέροχα ρώσικα με καταπληκτικούς ηθοποιούς, υπάρχουν ισπανικά, όλα φτηνά. Άσε που υπάρχει και κάτι τελείως τσάμπα, οι επαναλήψεις. Τι να πω... Γιατί πρέπει να βλέπω ως γυναίκα ότι η θέση μου στην κοινωνία πρέπει να είναι κάποια άλλη από αυτή που πρέπει πραγματικά να είναι;

Παλιά λέγαμε ότι όποιος πιστεύει σε θεωρίες συνομωσίας είναι ψυχασθενής. Ε τώρα πια, έχουν βγει στη φόρα στοιχεία κι έχουν αποδειχτεί τόσες συνομωσίες, που μάλλον ψυχασθενής είναι όποιος ακόμη τις αμφισβητεί! (γέλια). Φτιάχνει ο άλλος δυο χρόνια πριν ταινία με αμερικανό πρόεδρο, ροζ σκάνδαλο και πόλεμο, βγαίνει μετά το Κλίντον - Λεβίνσκι και τα λοιπά. Φτιάχνουν το 24 με τον Κήφερ Σάντερλαντ και μαύρο πρόεδρο (τότε δεν ξέρει κανείς για Ομπάμα), λέω του Γεράσιμου κοίτα να δεις, ο επόμενος πρόεδρος θα είναι μαύρος και είδες… Ε κάτσε, είμαι τρελλή; (γέλια).

Στην Αθήνα, στην πλατεία Βικτωρίας, μέσα σ' ένα διαμέρισμα, γιατί ήμουν άτακτη και δε με αφήνανε οι δικοί μου να βγαίνω κάτω…

Κάνεις λάθος, τον αδερφό μου τον αφήνανε! Εμένα δεν αφήνανε να παίζω έξω γιατί ήμουν πολύ επικίνδυνο παιδί και έκανα αταξίες! Οπότε καθόμουν σπίτι και έφτιαχνα τραγούδια, παραστάσεις…

Νομίζω σε κάτι συγγενείς, είχα κόψει θυμάμαι και εισιτήριο!

Μια χαρά! Και δημόσια - πέρα από συγγενείς - στις καλόγριες που κάναμε κάποιες παραστάσεις (μη σου κάνει εντύπωση για τις καλόγριες, ήταν πολύ ανοιχτά πνεύματα όσο κι αν ακούγεται παράξενο), κάναμε παραστάσεις που άλλοτε τις οργάνωνα κι άλλοτε απλώς συμμετείχα.

Ε, καλά εντάξει, ροκού ήμουνα, τι να λέμε τώρα! (γέλια) Άκουγα Queen, Scorpions, FrankZappa, Doors, DireStraits, αλλά εκτός από ροκ και πάρα πολύ ...όπερα! Από Έλληνες Σαβίννα Γιαννάτου, Χατζιδάκη, Πλέσσα…

Να σου πω. Άκουγα πολύ ροκ και άκουγα πολύ όπερα, αλλά χώρια. Μέχρι που οι καλόγριες μου έμαθαν τους Queen κι εκεί τρελάθηκα, έφυγα. Ανακάλυψα τη ροκ όπερα!

Κοίταξε να δεις, σε μένα δεν ξέρω, δοκιμάστηκα πολύ, ψάχτηκα πάρα πολύ, έχει να κάνει πολύ με τις απόψεις μου, αλλά έχει να κάνει πολύ και σε ποια κοινωνία μεγαλώνεις, ποιες είναι οι δεδομένες, οι συντεταγμένες μάλλον συγκυρίες που σε οδηγούν - και δεν είναι τύχη αυτό - και σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεσαι ώστε να μπορείς να βλέπεις και να επικοινωνήσεις… Έχει να κάνει πάρα πολύ με τις στιγμές. Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης ή θέμα εξυπνάδας! Μάλλον θεωρώ μεγάλη εξυπνάδα να μπορείς να βρεις το άλλο σου μισό στη συγκεκριμένη εποχή.

…γιατί είμαστε εγωιστές ή υπερήφανοι! Όχι, όχι, πρέπει να δίνουμε μεγάλη αξία ακόμη και στο νερό που πίνουμε, πολύ σημαντικό!

(διακόπτει γελώντας) τους βρίζω! Χθες μάλιστα ήρθαν από το Star εκεί που ήμασταν στην επίσημη πρεμιέρα του Γεράσιμου και τους είπα "ρε, μην πάτε στο Σκιαδαρέση να του πάρετε συνέντευξη κι έχουμε επεισόδια!", μου λένε "όχι ρε Μπέσσυ, μη μας βρίζεις κάτσε να πιούμε ένα κρασί, αφού ξέρεις…" (γέλια). Όχι έχω καλές σχέσεις…

(ξαναδιακόπτει) Όχι, είναι αλήθεια ότι με σέβονται πάρα πολύ. Βέβαια μου 'χουν κάνει και κάποιες αηδίες, π.χ. ήρθαν στην πρεμιέρα μας εδώ στο "Killer" και μεταξύ άλλων με ρωτήσανε "εσείς που είστε δασκάλα χορού και χορογράφος, θα θέλατε να συμμετάσχετε στο "Dancing with the stars"; Εγώ από σεμνότητα δεν τους είπα ότι ήδη μου είχε γίνει πρόταση για επιτροπή και είχα αρνηθεί, τους λέω απλά ότι "όχι, σαν δασκάλα δε θα ήταν δίκαιο για τους άλλους διαγωνιζόμενους". Την άλλη μέρα δεν μεταδίδουν λέξη για το "Killer" παρά μόνο το εξής: "αιχμές της Μπέσσυς Μάλφα κατά της Λάουρα Νάργκες", μια κοπέλα που έχει κάνει χορό και συμμετέχει εκεί. Πρώτα απ' όλα, όποιος με γνωρίζει, ξέρει ότι σέβομαι το ψωμί του άλλου όσο δεν πάει, οπότε δεν θα έλεγα ποτέ κάτι εναντίον ενός ανθρώπου που δουλεύει, πόσο μάλλον μιας πανέμορφης ξανθιάς, νεοτάτης! Και μόνο από κοινή νοημοσύνη, ακόμα και να το πίστευα δεν θα το έλεγα για να μη λένε "βρε την μπαμπόγρια τρελάθηκε και βρίζει τις νέες", όχι ειδικά που δεν το πιστεύω γιατί η Λάουρα είναι μια χαρά κοπέλα και είναι εργαζόμενη, δουλεύει εκεί. Κάνουνε λοιπόν ένα ψεύτικο ρεπορτάζ και το προβάλλουνε (γι' αυτό σου έλεγα πριν έβριζα τα παιδιά εχθές και τους έλεγα "δεν ντρέπεστε").

Δεν είμαι σίγουρη μωρέ Χάρη… Είναι και θέμα συγκυριών. Πετυχαίνουνε τα καημένα τα παιδιά π.χ. σ' ένα πάρτυ, εκεί που είναι χαρούμενα, γελάνε, τα ρωτάνε, εκείνα απαντάνε και μετά τα κοροϊδεύουν. Δεν ξέρω, δε νομίζω ότι φταίνε τα θύματα, οι κύριοι υπαίτιοι είναι οι "κανίβαλοι" που τους ονομάζω εγώ.

Μα τώρα είναι πολύ χειρότερα απ' ότι πριν! Πολύ προκλητικό όταν ο άλλος πεινάει και μιλάνε για το φουστάνι της τάδε που έβαλε στην δείνα δεξίωση κλπ., που κι αυτό το φουστάνι είναι δανεικό, μην κοροϊδευόμαστε τώρα!

Μα τα ξέρουμε όλοι - μιας και μιλάγαμε για συνομωσίες και συνομωσιολογία - απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη μερίδα, τα εκατό που λέει ο λόγος μηχανάκια που είναι πληρωμένα όλα και κάποιες γιαγιάδες που δεν ξέρουν να αλλάζουν τα κουμπιά και τα αφήνουν εκεί να παίζουν όλη μέρα. Τίποτα από αυτά δε θέλει ο κόσμος, στη μεγάλη του πλειοψηφία τουλάχιστον.

(γέλια) Εγώ σας ευχαριστώ!

ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ "KILLER" (7 σημεία κι ένα συμπέρασμα)

1. Ο ΧΩΡΟΣ: η νέα θεατρική σκηνή στο 2ο όροφο του πολυχώρου Faust είναι χώρος μικρός και πολύ ζεστός. Όπου κι αν κάτσεις, είσαι σε απόσταση αναπνοής από τους ηθοποιούς και τους μουσικούς, παρατηρείς και απολαμβάνεις την κάθε λεπτομέρεια. Δεν υπάρχει ουσιαστικά σκηνή (δεν υπάρχει υπερυψωμένο stage), οι θεατές μοιράζονται σε 2 εξέδρες σχήματος L, μπροστά και δίπλα από το χώρο που κινούνται οι ηθοποιοί και μουσικοί. Έτσι νιώθεις σαν στο σπίτι σου, σαν να έχουν στηθεί όλα σ' ένα ευρύχωρο σαλόνι κατοικίας!

2. ΤΟ ΕΡΓΟ: ξέραμε ότι ήταν μαύρη κωμωδία, δεν ξέραμε όμως πόσο πετυχημένη θα ήταν στο να μας κάνει να γελάσουμε. Πραγματικά, γελάσαμε με την ψυχή μας! Όμως ήταν πολύ ευρύτερο το φάσμα των συναισθημάτων που μας προκάλεσε το έργο: όχι μόνο ευφορία και χαρά από το γέλιο, αλλά και πολλές στιγμές συγκίνησης (καθώς πάνω από όλα, πρόκειται για μια ιστορία αγάπης), καθώς επίσης και πολλές στιγμές μουσικής μαγείας (που άλλωστε απαιτείται να υπάρχουν σε μια ροκ όπερα, διαφορετικά θα ήταν καταδικασμένο το έργο να είναι βαρετό στο 50% του, όσο δηλαδή διαρκούν τα τραγούδια). Συγγραφέας: Guillem Clua. Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ - Δημήτρης Ψαρράς.

3. ΤΟ ΣΤΗΣΙΜΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ (σκηνοθεσία, ενδυματολογία, ήχος, φώτα): Η σκηνοθεσία του Χρήστου Καρχαδάκη αλλά προφανώς και η μεγάλη εμπειρία της Μπέσσυς Μάλφα, συντέλεσαν στο να υπάρχουν έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα ώστε να μην υπάρχει κοιλιά σε κανένα σημείο της παράστασης και να υπάρχει συνεχής και άμεση επικοινωνία των ηθοποιών με τους θεατές. Τα σκηνικά λιτά (όπως έπρεπε) και άκρως λειτουργικά, το ίδιο και τα κοστούμια. Kαλά, εδώ θα έπρεπε να κάνει μεγάλη προσπάθεια αν ήθελε να …αποτύχει η Μυρτώ Αναστασοπούλου που ανέλαβε σκηνικά και κοστούμια, καθώς οι απαιτήσεις του έργου για σκηνικά μικρές, ενώ ενδυματολογικά έχουμε να κάνουμε με …κοράκια, συνεπώς τα μαύρα κοστούμια του νεκροθάφτη για όλους ήταν must! Θα προτιμούσα βέβαια την πρωταγωνίστρια να μην είναι ξανθιά και με μακριά αλογοουρά, αν και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό ήταν επιλογή της Μυρτούς. Όσο για τον ήχο και το φωτισμό (την ευθύνη αντίστοιχα είχε ο Θανάσης Γκίκας και η Κατερίνα Μαραγκουδάκη), απλά ήταν για σεμινάριο! Ήχος στη σωστή ένταση (βασικότατο) με σωστές ισορροπίες και μεγάλη καθαρότητα (επίσης βασικά για μια μουσικοθεατρική παράσταση), ενώ ο φωτισμός λιτός, διακριτικός και απόλυτα λειτουργικός, ανέδειξε τους ηθοποιούς και τα συναισθήματα, χωρίς τάσεις άσκοπου εντυπωσιασμού.

4. ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ (ως προς την πρόζα): Για να μιλάμε συγκεκριμένα, δύο είναι οι ηθοποιοί που έχουν κανονικούς ρόλους: η Μπέσσυ Μάλφα φυσικά, που παίζει τον Pau Moira, τον κεντρικό χαρακτήρα του έργου και ο Γιώργος Χατζής, ο οποίος παίζει διάφορους μικρότερους ρόλους, όπως τον γείτονα εστιάτορα και μοναδικό φίλο του Pau, τον αστυνομικό-ανακριτή, τον σποστσκάστερ που μεταδίδει το πρώτο ερωτικό ραντεβού του Pau με τη Zana σα να 'ναι ποδοσφαιρικός αγώνας, ένα από τα πιο ευρηματικά και σπαρταριστά σημεία της παράστασης (η Zana εν τω μεταξύ, παρ' ότι έχει κυρίαρχο ρόλο στο έργο, η παρουσία της καλύπτεται από την αφήγηση του ίδιου του Pau Moira). Οι υπόλοιποι μουσικοί συμμετέχουν ενεργά με διάφορους τρόπους στα δρώμενα και την πλοκή του έργου, αλλά δεν έχουν ερμηνευτικούς ρόλους. Για τη Μπέσυ Μάλφα λοιπόν, δεν έχουμε να πούμε πολλά, έχει δείξει την αξία της όλα αυτά τα χρόνια. Κι εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ακόμη μία περίπτωση υποδειγματικής της ερμηνείας, στο ζουμί του ρόλου, με μια υπέροχη ερμηνευτική παλέτα πολύχρωμων αποχρώσεων ώστε να αποδώσει με ακρίβεια όλο το φάσμα των συναισθημάτων του απαιτητικού ρόλου της (ψυχολογία και άνδρα και serial killer και κυνικού νεκροθάφτη και απίστευτα γκαντέμη και ερωτευμένου και μοναχικού και απελπισμένου και γενναίου με αυτοθυσία και πολλά ακόμη και όλα αυτά ταυτόχρονα), χωρίς να αντιληφθούμε σε καμιά περίπτωση να υποπέσει σε γνωστές μανιέρες που κάποιοι άλλοι θα μεταχειρίζονταν για να διεκπεραιώσουν με ασφάλεια κάποιες παγίδες ή κάποια δύσκολα σημεία του ρόλου. Πάντως η μεγάλη έκπληξη ήταν ο Γιώργος Χατζής, τουλάχιστον για όσους δεν τον έχουν παρακολουθήσει να συνεργεί με τους Άγαμους Θύτες. Καταρχήν, περισσότερο από όλους, σε αυτόν οφείλεται η μεγάλη κωμική επιτυχία της παράστασης, είναι απλά ξεκαρδιστικός. Μπορεί οι ρόλοι του να μην είναι τόσο πολυδιάστατοι όσο της πρωταγωνίστριας, όμως έχουμε να πούμε ότι και όσα λίγα μη κωμικά στοιχεία χρειάστηκε να δώσει τα πήγε περίφημα (όπως η υποδόρια βαθιά αγάπη του εστιάτορα στη γυναίκα του, πέρα από τη σχέση σκύλου-γάτας που τους χαρακτήριζε), ενώ και με έναν περίεργο τρόπο, ο κάθε χαρακτήρας που υποδύθηκε (με την ίδια brutal φάτσα και την ίδια σχεδόν αμφίεση) ήταν διαφορετικός και δε θύμιζε καθόλου ο ένας τον άλλον!

5. ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ (ως προς τη φωνητική performance και την κίνηση): Και πάλι δε χρειάζεται να γράψω κάτι για τη Μπέσσυ Μάλφα. Όσοι την ξέρετε μόνο από την τηλεόραση και δεν τη θυμάστε ούτε έστω ως μάγισσα στη ροκ όπερα Δαίμονες του Καρβέλα με τη Βίσσυ, απλά ξαναδιαβάστε το βιογραφικό της στην αρχή του άρθρου και τρέξτε χωρίς πολλές αναστολές να την απολαύσετε. Ηθοποιούς με άψογες φωνές έχουμε αρκετούς, ίσως όμως δεν έχουμε άλλη τόσο ολοκληρωμένη και καλή από άποψη υποκριτικής ελληνίδα καλλιτέχνιδα, η οποία να ερμηνεύει τόσο καλά τραγούδια του μεγάλου και αξέχαστου …Fred Mercury (έτσι κλείνει η παράσταση, με συγκλονιστικό μουσικά αλλά και συγκινησιακά τρόπο). Ο δε Γιώργος Χατζής, άνετος και απολαυστικός σε ό,τι τραγούδησε.

6. ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ: ο Γιώργος Χατζής, βιρτουόζος βιολονίστας από τους λίγους, ο Γιάννης Καραχάλιος, ντράμερ αλάνθαστος με την ακρίβεια μετρονόμου, ο Απόστολος Παπαπέτρος, δυναμικός και γλυκός ταυτόχρονα, είτε στο κοντραμπάσο είτε στο ηλεκτρικό μπάσο, ο Αχιλλέας Στέλιος (sorry που δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι το μικρό και ποιο το επώνυμο), ένας πραγματικά επιβλητικός κιθαρίστας, τέλος ο Θανάσης Τσαουσέλης στα πλήκτρα, διακριτικός και γι' αυτό απόλυτα ουσιαστικός. Με άλλα λόγια, μια μπάντα που κάθε μουσικός θα ήθελε με τρέλα να είναι μέλος της και κάθε τραγουδιστής θα λύσσαγε να τον υποστηρίζει!

7. Η ΜΟΥΣΙΚΗ: Άφησα τελευταίο ίσως το πιο σημαντικό. Κατά τη γνώμη μου σπουδαία δουλειά από τον Γιώργο Χατζή, που για άλλη μια φορά αποδεικνύει το σπουδαίο συνθετικό του ταλέντο. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι α) το λυρικό μέρος εντάσσεται απολύτως αρμονικά και δένει λειτουργικά με την πρόζα καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, χωρίς να υπάρχει ούτε μια περίπτωση να σκεφτείς "ωπ, εδώ έγινε κοιλιά" και υπήρξε μείωση του ενδιαφέροντος ως προς την πλοκή, β) οι μελωδίες και οι ρυθμοί ταίριαζαν σε κάθε περίπτωση με το στίχο και τον εξυπηρετούσαν άψογα και γ) η μουσική των τραγουδιών είχε ιδιαίτερη αμεσότητα (όπως συμβαίνει σ' ένα πετυχημένο άλμπουμ π.χ. μιας μπαντας ή ενός τραγουδοποιού που σε κερδίζει με την πρώτη κιόλας ακρόαση), κάτι πολύ σημαντικό για την επιτυχία μιας ροκ όπερας, αφού τα τραγούδια τα ακούμε σε πρώτη ακρόαση και πρέπει να μας κερδίσουν με τη μία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: αν έχεις τα 18 euro που απαιτούνται (ή τα 14 euro αν είσαι μαθητής ή φοιτητής), είναι μια παράσταση που δεν χάνεται. Δεν πετυχαίνονται συχνά τέτοιου είδους θεάματα στην Αθήνα, είτε είσαι, είτε δεν είσαι φανατικός μουσικόφιλος, αφού η παράσταση έχει ισορροπία και καλό επίπεδο σε όλα τα επιμέρους στοιχεία της: μουσική και μουσικοί, ερμηνείες ηθοποιών (σε πρόζα και τραγούδια), ενδιαφέρον πλοκής, γέλιο αλλά και συγκίνηση, τα κυριότερα από τα επίπεδα αυτά.

ΥΓ1: ζητώ συγνώμη σε όλους τους επί σκηνής συντελεστές του έργου που μου άρεσαν τόσο, όσο να μην τηρήσω τελικά την υπόσχεση που τους έδωσα φεύγοντας  (…για τους περίεργους που θέλουν να μάθουν: έτσι όπως κάθονταν όλοι στο καμαρίνι με τα κατάμαυρα κοστούμια και τις γραβάτες τους, τους είπα: "Το νου σας κοράκια, ετοιμάζω μια κριτική να πάρω πίσω το αίμα των εκατοντάδων θυμάτων σας, τη φορά αυτή, εγώ θα σας θάψω!!!")

ΥΓ2: οι φωτογραφίες από την παράσταση είναι του Γιώργου-Όμηρου Χρηστάκου και αυτές από τη στιγμή της συνέντευξης, της Έλενας Χρηστάκου.