Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Το πρώτο τραγούδι των E.L.O. χωρίς έγχορδα αλλά με τον... μυστηριώδη Bruce!
Το «Don’t Bring Me Down» είναι το ένατο και τελευταίο τραγούδι του δίσκου των Electric Light Orchestra «Discovery», που κυκλοφόρησε το 1979.
Πρόκειται για ένα Pop Rock τραγούδι, η ηχογράφηση του οποίου είναι σημαντική για την ιστορία του αγγλικού συγκροτήματος από το Birmingham, διότι δεν γράφτηκε ή ηχογραφήθηκε με τα συνηθισμένα και τυποποιημένα πρότυπα της μπάντας και ταυτόχρονα αποτελεί ίσως το πιο αξιομνημόνευτο τραγούδι του συγκροτήματος.
Συνδυάζοντας μπιτλοειδείς Pop μελωδίες με συμφωνικά έγχορδα, πολυεπίπεδα φωνητικά και τις γενικά πομπώδεις παραγωγές του Jeff Lynne, οι Electric Light Orchestra ήταν από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα παγκοσμίως από την εποχή της πρώτης τους επιτυχίας στη Μεγάλη Βρετανία το 1972 μέχρι τη διάλυσή τους το 1986. Ενώ αρχικά το συγκρότημα υπολόγιζε πολύ στα μέλη του, με την πάροδο των χρόνων ενεργούσε όλο και περισσότερο ως μουσικό όχημα της χαρισματικής τραγουδοποιίας του Jeff Lynne και των δεξιοτήτων του στις ενορχηστρώσεις. Ο Jeff Lynne, ηγετικό μέλος των E.L.O., έγραψε μερικές από τις πιο απολαυστικές ραδιοφωνικές επιτυχίες της δεκαετίας του 1970 και τραγούδια που έχουν συνδεθεί μόνιμα με το οικοδόμημα της Pop κουλτούρας, μεταξύ των οποίων και το «Don’t Bring Me Down», το οποίο μπορεί να είναι η πιο μεστή και αντιπροσωπευτική μουσική δήλωση του Lynne.
Το τραγούδι αυτό το έγραψε ενώ ήταν στο στούντιο, κατά τα τελειώματα των ηχογραφήσεων για τον δίσκο «Discovery». Πήρε τα drums από ένα τραγούδι που είχε ηχογραφήσει νωρίτερα, τα επιβράδυνε και τα επανέλαβε συνεχώς για να δημιουργήσει ένα νέο τραγούδι. Στη βάση του, λοιπόν, το τραγούδι περιέργως έχει μόνο drums και γι’ αυτό είναι θεμελιωδώς υποτυπώδες. Χρησιμοποιώντας αυτόν το ρυθμό, ο Jeff έπαιξε στο πιάνο που είχε στο στούντιο και αμέσως μετά δημιούργησε μόνος του το βασικό υποστηρικτικό κομμάτι. Αργότερα, έγραψε τους στίχους, οι οποίοι προστέθηκαν στο τραγούδι μαζί με τις τελικές πινελιές.
Jeff Lynne: Το έγραψα την τελευταία στιγμή επειδή αισθάνθηκα ότι δεν υπήρχαν αρκετά δυνατά κομμάτια στο άλμπουμ. Αυτό είναι που έγραψα αμέσως μετά.
Ο Jeff κράτησε το στόμα του κλειστό σχετικά με το από ποιο τραγούδι πήρε το beat των drums, αν και θα μπορούσε να είναι από αυτές τις περιπτώσεις που ο ίδιος δεν θυμάται από που το πήρε. Τα ηχητικά στοιχεία δείχνουν -και ο μηχανικός Mack επιβεβαιώνει- ότι τα drums πάρθηκαν από το «On The Run», που είχε ηχογραφηθεί νωρίτερα για τον δίσκο «Discovery».
Οι δε στίχοι του τραγουδιού κριτικάρουν μία γυναίκα που έχει ξεχάσει τις αρετές του «καλού κοριτσιού», για να περάσει μία σειρά από τρελές νύχτες με τους φανταχτερούς της φίλους.
Η μουσική παρέχει μία αντιπαραβολή με τους αιχμηρούς στίχους, υιοθετώντας μία διασκεδαστική up-tempo μελωδία, η οποία μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ των κουπλέ, που ταλαντεύονται στο ύφος των Rockers της δεκαετίας του 1950 όπως του Jerry Lee Lewis, και του υψηλής αρμονίας ρεφρέν, που παραπέμπει στην ψυχεδελική περίοδο των Beatles. Είναι ένα φιλόδοξο μίγμα Pop/Rock αλλά οι Electric Light Orchestra τα κατάφεραν πολύ καλά χάρη στην υπερπλήρη ενορχήστρωση.
Δεν είναι σαφές αν τα άλλα μέλη της μπάντας ενεπλάκησαν άμεσα στο τραγούδι, αν και είναι πιθανό ότι ο Richard Tandy πρόσθεσε τα πλήκτρα.
Η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο/Απρίλιο του 1979 στα Musicland Studios στο Μόναχο, με παραγωγό τον Jeff Lynne. Συμμετείχαν οι: Jeff Lynne (φωνητικά, κιθάρες, πιάνο, synthesizer), Bev Bevan (drums, κρουστά), Richard Tandy (μεγάλο πιάνο, synthesizer, ηλεκτρικό πιάνο, clavinet) και Kelly Groucutt (μπάσο, φωνητικά). Ο Jeff Lynne ηχογράφησε από πάνω όλες τις κιθάρες, συμπεριλαμβανομένης μίας ακουστικής 12χορδης Ovation και μίας Gibson Les Paul Goldtop μέσω ενός ενισχυτή Marshall.
Bev Bevan: Στην αρχή του «Don’t Bring Me Down» σκέφτηκα «τι στο καλό παίζει αυτός εδώ». Ξέρεις, πήρε ένα από τα παλιά μου κομμάτια στα τύμπανα και το πείραζε, κοπανίζοντας αυτό το πράγμα στο πιάνο. Και κατέληξε να γίνει ένα από τα αγαπημένα μας κομμάτια των E.L.O. που κάναμε ποτέ.
Jeff Lynne: Ήταν ένα από τα πρώτα drum machines παγκοσμίως. Στην πραγματικότητα το «Don’t Bring Me Down» είναι ένα από τα λίγα τραγούδια όπου χρησιμοποιώ λούπα. Είναι ένα μυστήριο για μένα. Έκοψα δύο μέτρα από drums, από άλλο τραγούδι, την πέρασα σε 24κάναλο και έκανα μία μεγάλη μακριά λούπα ώστε να πηγαίνει: «bom! bah! Bom-Bom! bah!». Και τότε το έπαιξα τέσσερις φορές και στη συνέχεια το ηχογράφησα για περίπου τέσσερα λεπτά. Είναι ένας drummer-φάντασμα σ’ αυτό. Ήταν σαν ένα ρομποτικό drum machine. Και έπαιξα πάνω σ’ αυτό. Στο «Don’t Bring Me Down» τα έκανα όλα. Τα έπαιξα όλα εκτός… Βασικά, δεν θυμάμαι τι δεν έπαιξα! Έπαιξα μπάσο, πιάνο και κιθάρα. Έκανα το υποστηρικτικό κομμάτι και όλα μέσα σε δύο ώρες. Και έγραψα τους στίχους σε περίπου 20 λεπτά, τελείωσα όλη την ηχογράφηση, έκανα τη μίξη την ίδια νύχτα και το τραγούδι τελείωσε μέσα σε μια μέρα! Και ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία που είχαμε ποτέ.
Ο Jeff Lynne είπε -αναφερόμενος στο «Don’t Bring Me Down»- ότι για να αρχίσει έκανε μία λούπα δύο μέτρων από drums που πήρε από άλλο τραγούδι του «Discovery», ηχογράφησε από πάνω οκτώ μεγάλα πιάνα (!), παίζοντας όλα την ίδια νότα, πήρε μία… μπετονιέρα (cement mixer στα αγγλικά, κάνοντας προφανώς λογοπαίγνιο με τη λέξη mixer=μίκτης) και δύο κιβώτια μπύρες Newcastle Brown Ale!
Το «Don’t Bring Me Down» ήταν ένα από τα λίγα τραγούδια που έγραψε ο Jeff Lynne στο στούντιο. Στην αρχή του τραγουδιού, ακούγεται ο Jeff να μετράει («One, two – one, two, three, four»). Αυτό φαίνεται να είναι ένα αστείο καθώς το μέτρημα για να μπουν τα όργανα δεν χρειαζόταν, αφού η ηχογράφηση δεν έγινε στο στούντιο με παρόντα άλλα μέλη του συγκροτήματος αλλά έγινε μόνο από τον Jeff που έπαιξε διάφορα όργανα για να φτιάξει το υποστηρικτικό κομμάτι και, συνεπώς, δεν υπήρχε κανένας να τον ακούσει! Πιθανότατα το μέτρημα προστέθηκε μετά την ηχογράφηση του υποστηρικτικού κομματιού.
Στο ρεφρέν, και συγκεκριμένα στον στίχο όπου ακούγεται ο τίτλος του τραγουδιού, ακούγεται η δίχως νόημα λέξη «grooss», η οποία έχει προκαλέσει μεγάλη σύγχυση αλλά και… πλάκα τα επόμενα χρόνια. Η λέξη αυτή δεν σημαίνει τίποτα και ήταν απλά μια λέξη που επινόησε επί τόπου ο Jeff καθώς ηχογραφούσε τα φωνητικά, κάτι που επιβεβαίωσε και στο ένθετο της συλλογής των E.L.O. «Flashback» αλλά και αλλού. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης στη Γερμανία, ο Mack (σύμφωνα με τον Jeff) εξέφρασε την έκπληξή του που ο Jeff χρησιμοποίησε μία γερμανική λέξη στους στίχους. Η γερμανική λέξη «Grüß» (η οποία γράφεται «gruss» στο κλασικό λατινικό αλφάβητο) είναι χαιρετισμός. Ήταν εντελώς τυχαίο που η λέξη που επινόησε ο Jeff ακουγόταν σαν τη γερμανική, αλλά πάρθηκε η απόφαση να παραμείνει στο τραγούδι.
Στο τέλος του τραγουδιού ακούγεται ένας ήχος μιας πόρτας που κλείνει και που πολλοί ακροατές δυσκολεύτηκαν να τον εντοπίσουν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι επιβεβαιωμένο ότι πρόκειται για μία πόρτα πυρασφάλειας στα στούντιο Musicland. Είναι αβέβαιος ο λόγος που συμπεριλήφθηκε το κλείσιμο της πόρτας, αλλά πιθανότατα να προοριζόταν ως ένα αστείο τέλος του τραγουδιού ή/και του δίσκου «Discovery», σαν το συγκρότημα να τελείωσε το παίξιμό του και να έφυγε αμέσως από το κτίριο.
Jeff Lynne: Είναι απλά μία μεταλλική πόρτα στο στούντιο στο Musicland. Είναι ένα βαρύ, βαρύ πράγμα. Και σφραγίζει το κτίριο απόλυτα από οποιαδήποτε πυρκαγιά.
Με το «Don’t Bring Me Down» ο Jeff Lynne εγκατέλειψε για πρώτη φορά την αρχική ιδέα για τους E.L.O. καθώς ήταν το πρώτο τραγούδι όπου δεν χρησιμοποιήθηκαν έγχορδα. Δεν είναι σαφής ο λόγος που συνέβη αυτό, όμως είναι τεκμηριωμένο το γεγονός ότι ο Jeff Lynne είχε αρχίσει να κουράζεται από τη χρήση ορχήστρας σε όλα τα τραγούδια του και οι ηχογραφήσεις για το «Discovery» ήταν οι πρώτες των E.L.O. στις οποίες δεν χρησιμοποιήθηκαν στο στούντιο τα μέλη του συγκροτήματος που έπαιζαν έγχορδα (και έμειναν ελεύθερα από το συγκρότημα λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου). Είναι πιθανό ότι ο Jeff Lynne ολοκλήρωσε το υποστηρικτικό κομμάτι και κατέληξε απλά στο συμπέρασμα ότι το τραγούδι δεν χρειάζεται έγχορδα κι έτσι δεν τα πρόσθεσε ποτέ, απομακρυνόμενος έτσι από τη δοκιμασμένη και αξιόπιστη φόρμουλα που ακολουθούσε μέχρι τότε και εφαρμόζοντας μία άτυπη προσέγγιση τόσο στη σύλληψη όσο και στην εκτέλεση.
Jeff Lynne: Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που έκανα χωρίς έγχορδα. Ήταν συναρπαστικό να δουλέψω μαζί τους όταν ξεκινήσαμε, αλλά μετά από έξι albums βαρέθηκα. Υπήρξε επίσης πρόβλημα με τα συνδικάτα. Θα σταματούσαν να παίζουν πριν το τέλος του τραγουδιού αν πλησίαζε το τέλος της ώρας. Τώρα δεν είναι τόσο αγενείς καθώς υπάρχουν samplers και όλα!
Ο Reinhold Mack, μηχανικός ήχου των Musicland Studios, είπε ότι έδωσε την έμπνευση του τραγουδιού μία μέρα που είπε στον Jeff Lynne να ξεφορτωθεί τα έγχορδα και να κάνει ένα τζαμάρισμα.
Reinhold Mack: Διάβασα μια φορά μία συνέντευξη του Jeff σε ένα μουσικό περιοδικό όπου περιέγραψε πώς βγήκε το «Don’t Bring Me Down» και ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί η ανάμνησή του ήταν απολύτως αντίθετη από τη δική μου. Προσπαθούσε να βρει τι να κάνει στη συνέχεια και είπα «Jeff, ας κάνουμε απλά κάτι διασκεδαστικό. Ας βγάλουμε τα έγχορδα, ας βγάλουμε τις χορωδίες και ας ξεχαστούμε για μια νύχτα». Και είπε «Ναι, O.K., ίσως έχεις δίκιο. Bev, θέλεις να παίξεις κάτι;». Ο Bev είπε «Μπα, δεν θέλω να παίζω χωρίς λόγο». Κι έτσι σκέφτηκα να κάνω μία λούπα δύο μέτρων από drums. Ο Jeff με ρώτησε: «Τί άλλο;». Έτσι του είπα «Λοιπόν, υποθέτω ότι θα πρέπει να βγεις και να μετρήσεις τα μέτρα ώστε να μας δώσουν κάποια δομή». Αυτό έκανε κι έπειτα με ξαναρώτησε «Και μετά;». Σ’ εκείνο το σημείο, θα μπορούσα να πω ότι του άρεσε η ιδέα του πειραματισμού και μ’ ακολούθησε. «Ας βάλουμε λίγο πιάνο», πρότεινα. 12μετρο Blues. Υπήρχαν δύο μέρη μεγάλου πιάνου που έπαιζαν το ίδιο πράγμα, στη συνέχεια τρία, μετά τα οποία πρότεινα το προφανές: μπάσο και κιθάρα. Σταδιακά, ο Jeff άρχισε να μπαίνει σ’ αυτό και, καθώς υπήρχε ένα σχέδιο για να ξεκινήσουν ο E.L.O. μία περιοδεία στην Αυστραλία, το τραγούδι είχε αρχικά τον τίτλο «Don’t Bring Me Down, Bruce». Αυτό προοριζόταν για αστείο, ως αναφορά στους πολλούς Αυστραλούς που λέγονται Bruce, αλλά δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε έτσι και το αντικαταστήσαμε με το «Gruss», βασισμένο στον βαυαρικό χαιρετισμό «Grüß Gott». Gruss, και όχι Bruce, είναι αυτό που ακούτε στο τραγούδι αμέσως μετά τον στίχο του τίτλου. Περίπου όπως ο Freddie Mercury αστειεύτηκε προς το τέλος του «One Vision» των Queen τραγουδώντας «fried chicken».
Ωστόσο ο ισχυρισμός του Mack παραμένει ανεπιβεβαίωτος καθώς ο Jeff, ο Bev και ο Richard δεν αναφέρθηκαν ποτέ στη συμβολή του Mack και πάντα πίστωναν το τραγούδι στον Jeff. Το να μπαίνει ο Jeff Lynne στο στούντιο με την ιδέα να κάνει κάτι διαφορετικό, να τα βάζει όλα μαζί σε μία λούπα και στη συνέχεια να προσθέτει τα διάφορα στοιχεία, ταιριάζει απόλυτα με την προσωπικότητά του. Είναι πάντα ο Jeff που συλλαμβάνει τα πάντα, τραγουδά τα πάντα, κάνει την παραγωγή και ούτω καθεξής. Επιπλέον, ο Mack πιθανόν να μη θυμάται καλά κάποια πράγματα καθώς ενώ δηλώνει ότι η αρχική ιδέα στην πρώτη εκτέλεση ήταν να χρησιμοποιηθεί η λέξη «Bruce» εν όψει μίας επερχόμενης περιοδείας στην Αυστραλία, στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα πλάνο για περιοδεία στην Αυστραλία αλλά ούτε έχει γίνει ποτέ άλλη αναφορά ότι υπήρξε ως αρχική επιλογή ο «Bruce».
Μόλις ο Jeff Lynne έβγαλε άκρη με την ακριβή δομή του «Don’t Bring Me Down», πρόσθεσε τα φωνητικά. Ως συνήθως, αυτό σηματοδότησε την πρώτη φορά που ο καθένας -συμπεριλαμβανομένου του μηχανικού και των υπόλοιπων μουσικών- άκουσε πραγματικά τους στίχους και τη φωνητική μελωδία.
Mack: Αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα. Ποτέ δεν είχαμε ιδέα για το τι συνέβαινε ή προς τα πού θα πήγαιναν τα πράγματα. Όταν όλα ήταν ηχογραφημένα μέχρι τέλους και τα κομμάτια ήταν ολοκληρωμένα, τότε ο Jeff θα έλεγε «Ο.Κ., θα κάνω μία προσπάθεια» και θα άρχιζε να τραγουδάει. Μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο δούλευε. Δεν υπήρχαν φωνητικοί οδηγοί. Στην πραγματικότητα, οι δεύτερες φωνές σχεδόν πάντα ηχογραφούνταν πριν τη βασική φωνή, η οποία ήταν πάντα το τελευταίο πράγμα που έμπαινε. Στο «Don’t Bring Me Down», ο Jeff και ο Kelly έκαναν τις δεύτερες φωνές πίσω από το ίδιο μικρόφωνο.
Δεν ήταν κι ο ευκολότερος τρόπος να δουλέψει κανείς, δεδομένου ότι δεν υπήρχε καν φωνητικός οδηγός που να τραγουδάει υποστηρικτικά. Όλα ήταν μέσα στο μυαλό του Jeff Lynne.
Με τα τύμπανα του Bev Bevan να θέτουν ένα βαρύ beat, που δένει με τα -βαθιά ριζωμένα στη φλέβα της ροκ- riffs της κιθάρας και τους αμέτρητους επιπρόσθετους ήχους των πλήκτρων, και υποστηριζόμενο από τις χαρακτηριστικές υψηλές φωνητικές αρμονίες των E.L.O. με τα γεμάτα ενέργεια φωνητικά του Jeff Lynne να εμπλουτίζονται στο ρεφρέν από ένα σύνολο falsetto φωνητικών –που ακούγονται σαν χορωδία-, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα τραγούδι ευχάριστο στο αυτί, από αυτά που σου φωτίζουν τη μέρα, αρκετά δυνατό για τους φίλους της Rock αλλά και αρκετά χορευτικό για τους φίλους της Disco και που το τραγούδι αυτό δεν ήταν των… Roxy Music!
Το «Don’t Bring Me Down» κυκλοφόρησε σε single τον Ιούλιο του 1979, έχοντας ως εξώφυλλο έναν νεαρό Άραβα να τρέχει στην έρημο, μία εικόνα που αποτελεί μέρος του εσώφυλλου του άλμπουμ.
Το single περιλάμβανε την ίδια εκδοχή που υπήρχε και στο άλμπουμ. Είναι κάπως περίεργο που το τραγούδι δεν έτυχε επεξεργασίας για την κυκλοφορία του σε single καθώς οι ραδιοφωνικοί σταθμοί συνήθως θέλουν μικρότερα τραγούδια, ενώ το «Don’t Bring Me Down» διαρκεί 4:02. Ίσως στα τέλη της δεκαετίας του 1970, να είχε μειωθεί η απαίτηση για μικρότερα κομμάτια και η επεξεργασία να μην ήταν πλέον απαραίτητη.
Όλες οι εκδόσεις περιλαμβάνουν και τον ήχο της πόρτας στο τέλος, ο οποίος ήταν απίθανο να ακουστεί στο ραδιόφωνο. Η μόνη γνωστή παραλλαγή περιλαμβάνεται στον αυστραλέζικο δίσκο «18 Greatest Hits» που αντικαθιστά το τελευταίο «down» της έκτης στροφής («I’ll tell you once more before I get off the floor, Don’t bring me down») με το τελευταίο «down» του τραγουδιού, κόβοντας οτιδήποτε ενδιάμεσο.
Το τραγούδι κυκλοφόρησε και σε maxi single (12’’). Οι μοναδικές διαφορές ήταν στο χρώμα των γραμμάτων (ο τίτλος στο single είναι με κόκκινο χρώμα, ενώ στο maxi single είναι λιλά) και η φωτογραφία του συγκροτήματος στο οπισθόφυλλο είναι μεγαλύτερη στο single απ’ ό,τι στο maxi single, όπως θα περίμενε κανείς. Το maxi single έχει επίσης ένα περίγραμμα γύρω από τη φωτογραφία και στην άκρη του εξώφυλλου, ενώ το single δεν έχει. Και τα δύο εξώφυλλα γράφουν λανθασμένα το επώνυμο του Hugh McDowell. Παρά το γεγονός ότι το maxi single δεν περιείχε κάποια μεγαλύτερη σε διάρκεια εκδοχή του τραγουδιού, αναμφίβολα βοήθησε στην πορεία του στα charts.
Χάρη στα συμπαγή τύμπανα σε συνδυασμό με το πιασάρικο και φιλικό στο ραδιόφωνο ρεφρέν και το καινοτομικό «grooss», το «Don’t Bring Me Down» παίχτηκε πολύ στις Disco και μπήκε στους πίνακες επιτυχιών της Pop. Έφτασε στο Νο 3 της Μεγάλης Βρετανίας και στο Νο 4 των Η.Π.Α.
Αυτή είναι και η υψηλότερη θέση που έφτασε τραγούδι των E.L.O. στις Η.Π.Α. και η δεύτερη υψηλότερη στη Μεγάλη Βρετανία (καθώς η συνεργασία τους με την Olivia Newton John στο «Xanadu» ανέβηκε στο Νο 1). Το «Don’t Bring Me Down» έγινε επίσης Νο 1 στον Καναδά, Νο 2 στην Αυστρία και Ελβετία, Νο 5 στο Βέλγιο, Γερμανία και Ολλανδία, Νο 6 στην Αυστραλία, Ιρλανδία και Νέα Ζηλανδία, Νο 9 στη Νότια Αφρική, Νο 10 στην Ισπανία και Νο 44 στη Γαλλία. Επιπλέον, είναι το τραγούδι που έδωσε στους ZZ Top μία ολόκληρη καριέρα (ή τουλάχιστον μία δεύτερη) και στους Dandy Warhols τη βάση για το «Not If You Were The Last Junkie On Earth».
Για τον απλό Pop ακροατή, οι Electric Light Orchestra μπορούν εύκολα να συνοψιστούν ως «Pop μουσική με έγχορδα». Έτσι, είναι αρκετά ειρωνικό το γεγονός ότι η μεγαλύτερη αμερικανική επιτυχία του συγκροτήματος δεν είχε καθόλου έγχορδα. Το πιο σημαντικό είναι ότι με τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε το «Don’t Bring Me Down», οι Electric Light Orchestra απέδειξαν ότι μπορούσαν να προκαλέσουν εξίσου το ενδιαφέρον των ακροατών και χωρίς τα έγχορδα, ανοίγοντας το δρόμο και για άλλα τραγούδια, όπως το «Hold On Tight» και το «Calling America». Έτσι, κατ’ αυτόν τον παράδοξο τρόπο, η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος σήμανε το τέλος για κάποια μέλη του.
Εκείνο το καλοκαίρι του 1979 ίσως ο Jeff Lynne να είχε παρατηρήσει ότι το «Don’t Bring Me Down» είχε γίνει η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος αν και ήταν το πρώτο τους τραγούδι χωρίς έγχορδα, αλλά όποιος και να ήταν ο λόγος ο Lynne συγκάλεσε στο σπίτι του (Midlands) μία συνάντηση του συγκροτήματος. Στο τέλος του απογεύματος, ο Hugh McDowell και ο Melvyn Gale δεν ήταν πλέον μέλη του συγκροτήματος ενώ ο Mik Kaminski θα χρησιμοποιούνταν μόνο σε περιοδείες και σε βίντεο. Λέγεται μάλιστα ότι τα «θύματα» της υπόθεσης ενημερώθηκαν αιφνίδια για την απόλυσή τους μέσω μίας επιστολής που υπέγραψαν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας!
Μετά την κυκλοφορία του «Don’t Bring Me Down», πολλοί άνθρωποι νόμισαν ότι στο ρεφρέν ο Jeff Lynne λέει τη λέξη «Bruce!» (αντί για «grroosss»), σαν ο Jeff να απευθύνει το τραγούδι σε κάποιο φανταστικό πρόσωπο ονόματι Bruce (πράγμα που θα ήταν παράξενο αν ληφθεί υπόψη ότι στο τραγούδι ο Jeff απευθύνεται σε γυναίκα). Κάποια στιγμή ξεκίνησε μία φήμη ότι το όνομα αυτό ήταν μία καλυμμένη αναφορά σ’ έναν δικηγόρο του συγκροτήματος που ονομάζεται Bruce, αλλά αυτή η φήμη αποδείχθηκε απολύτως λανθασμένη. Ο Jeff Lynne παρατήρησε ότι κατά τη διάρκεια των συναυλιών πολλοί θαυμαστές τραγουδούσαν «Bruce» αντί για «grooss» και αργότερα άρχισε κι ο ίδιος να τραγουδά «Bruce»! Αυτός ο νέος στίχος είναι αρκετά αισθητός στο DVD της συναυλίας «Zoom Tour Live».
Jeff Lynne: Δεν τραγουδούσαμε «Bruce», όχι! Στην πραγματικότητα τραγουδούσαμε «grooss» το οποίο δεν ξέρω τι σημαίνει. Τότε απλά το είπα για να γεμίσει μία τρύπα στο τραγούδι. Τραγουδούσα τα βασικά φωνητικά και υπήρχε ένα κενό και είπα «grooss». Όταν τελειώσαμε το κομμάτι, ο Mack, ο σπουδαίος Γερμανός μηχανικός μας στο Musicland, είπε: «Πώς το ήξερες αυτό;». Και του είπα «Ποιο;». Και είπε «Το ‘‘Groos’’». Και μου είπε ότι είναι χαιρετισμός στα γερμανικά. Και είπα «Ω, αυτό είναι καλό. Ας το κρατήσουμε». Σ’ όλους άρεσε κι έτσι το άφησα. Γιατί ακουγόταν σαν μία ανόητη λέξη αλλά ήταν και χαιρετισμός. Αλλά στη συνέχεια πήγαμε σε περιοδεία και όλοι το ακούγανε σαν «Bruce» και το τραγουδούσανε έτσι. Κι από τότε τραγουδάω κι εγώ «Bruce». Μου θυμίζει τους Monty Python. Είναι πιο εύκολο να συμμετέχεις κι εσύ παρά να εξηγείς ότι δεν είναι «Bruce». Δεν θα εξηγώ κάθε βράδυ ότι δεν είναι «Bruce» αλλά στην πραγματικότητα είναι «Grooss»! (γέλια). Οπότε είπα «γάμα το, θα τραγουδάω ‘‘Bruce’’» και κατέληξα κι εγώ να τραγουδώ «Bruce»! Αλλά στην πραγματικότητα ήταν «Grooss». Το μυστήριο λύθηκε! (γέλια).
Όταν ο διαστημικός σταθμός της NASA Skylab ήταν έτοιμος να μπει και πάλι στην ατμόσφαιρα της Γης στις 11 Ιουλίου του 1979, μετά από 6 χρόνια στο διάστημα, η δισκογραφική εταιρεία των E.L.O., Jet Records, προσπάθησε να συνδέσει το τραγούδι με το γεγονός. Έβαλε διαφημίσεις σε εμπορικά περιοδικά προωθώντας το νέο τότε single «Don’t Bring Me Down» αφιερώνοντάς το στο Skylab. Η NASA και το τραγούδι διασταυρώθηκαν και πάλι στις 6 Ιουλίου του 1996, όταν το «Don’t Bring Me Down» παίχτηκε ως αφύπνιση στους αστροναύτες του διαστημικού λεωφορείου Columbia, οι οποίοι ήταν σε πτήση περισσότερο χρόνο από το αναμενόμενο λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών στην περιοχή της προσγείωσης. Φαίνεται πως θεωρήθηκε καλή επιλογή ως εσωτερικό αστείο δεδομένης της παρατεταμένης πτήσης τους. Περιέργως, ο Jeff Lynne είναι συνδημιουργός και του τραγουδιού «Free Fallin’» που παίχτηκε στην ίδια αποστολή στις 21 Ιουνίου.
Για το «Don’t Bring Me Down» δημιουργήθηκε ένα μουσικό βίντεο, που δείχνει το συγκρότημα να παίζει το τραγούδι σε μία κρυστάλλινη πόλη. Το βίντεο έχει μία κοκκινωπή χροιά και είναι διανθισμένο με διάφορα κινούμενα σχέδια, όπως μαζορέτες με μεγάλο κώλο και παλλόμενα λουκάνικα Φρανκφούρτης από νέον (!). Τα τρία μέλη των E.L.O. που έπαιζαν έγχορδα, εμφανίζονται στο μουσικό βίντεο να παίζουν πλήκτρα.
Το βίντεο ξεκινάει με ένα κινούμενο σχέδιο μαζορέτας που χορεύει στην εισαγωγή των drums. Στη συνέχεια δείχνει μια σκηνή με τα γράμματα που αποτελούν τον τίτλο του τραγουδιού, όπου κάθε γράμμα μετατρέπεται σε αστέρι στο ρυθμό του τραγουδιού. Μετά δείχνει ένα κινούμενο σχέδιο ενός λαμπερού hot dog από νέον, πάνω από τα πλάνα του συγκροτήματος που παίζει το τραγούδι. Αυτό σβήνει και το υπόλοιπο βίντεο δείχνει μόνο το συγκρότημα, να παίζει στη σκηνή. Ωστόσο, καθώς το τραγούδι δεν έχει έγχορδα, οι τρεις μουσικοί που παίζουν έγχορδα εμφανίζονται να παίζουν στα keyboards. Το σκηνικό περιλαμβάνει τους ίδιους μεγάλους κρυστάλλους που φαίνονται και στο βίντεο του «Confusion». Κατά τη διάρκεια του τρίτου κουπλέ («What happened to the girl…»), εμφανίζεται και πάλι το καρτούν της μαζορέτας και στην αρχή του πέμπτου κουπλέ («You’re looking good…») εμφανίζεται και πάλι το hot dog από νέον. Αμέσως μετά το τέλος του πέμπτου κουπλέ, η εικόνα αλλάζει σ’ ένα κινούμενο σχέδιο του διαστημόπλοιου ELO να πετάει έξω από το παράθυρο μίας αίθουσας γεμάτης από juke boxes και την εικόνα ενός ματιού που κοιτάει στην κάμερα. Από το έκτο κουπλέ μέχρι το τέλος του τραγουδιού, δείχνει περισσότερα πλάνα του συγκροτήματος να παίζει στη σκηνή. Στο τέλος-τέλος του τραγουδιού -στην τελική ηχώ και το χτύπημα της πόρτας- η εικόνα στρέφεται σε μία φωτιά που περιβάλλει την οθόνη και εμφανίζεται σε κείμενο ο τίτλος του δίσκου «Discovery». Αν και δεν είναι σαφές, το βίντεο δείχνει να επικαλείται μία αίσθηση φωτιάς και θειαφιού, με τη βαριά κόκκινη απόχρωσή του και τη φωτιά που φαίνεται στο τέλος. Αυτό ίσως να έγινε εκ προθέσεως, δεδομένου ότι οι στίχοι του τραγουδιού λένε «Don’t Bring Me Down» σαν να αναφέρεται στην κάθοδο στην κόλαση.
Υπάρχει και μία άλλη εκδοχή αυτού του βίντεο, η οποία συμπεριλήφθηκε ως bonus στο video και DVD «Out Of The Blue Tour – Live At Wembley». Αυτή η εκδοχή χρησιμοποιεί τις ίδιες βασικές σκηνές πάνω στην εκτέλεση του άλμπουμ, αλλά έχει μία ακόμα πιο βαθιά κόκκινη χροιά, που φτάνει στο σημείο του υπερκορεσμού. Επίσης, το τέλος του βίντεο σταματά να δείχνει το συγκρότημα να παίζει στη σκηνή και δείχνει διάφορα πλάνα για να εμφανίσει τους συντελεστές του φιλμ. Από το έκτο κουπλέ και μετά, η εικόνα αλλάζει σε μία κοντινή λήψη με χέρια που κρατούν το διαστημόπλοιο από το εξώφυλλο του δίσκου «Discovery» ενώ κυλάνε τα ονόματα των συντελεστών του βίντεο.
Το βίντεο του «Don’t Bring Me Down» προβλήθηκε στο βρετανικό Top Of The Pops στις 6 Σεπτεμβρίου του 1979. Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1979, στην ίδια εκπομπή, το τραγούδι παίχτηκε ενώ χόρευε η χορευτική ομάδα Legs & Co. Το συγκρότημα το έπαιξε ζωντανά στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια του Heartbeat 66 που μεταδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Οι εμφανίσεις των E.L.O. στο VH1 Storytellers και στην περιοδεία PBS Zoom Tour κινηματογραφήθηκαν και μεταδόθηκαν στις Η.Π.Α.
Στο πλαίσιο της προώθησης του box set «Four Light Years» (1980), είχε προγραμματιστεί αρχικά η έκδοση ενός E.P., η οποία μάλιστα είχε διαφημιστεί στον Τύπο. Περιείχε τέσσερα κομμάτια: τα «Don’t Bring Me Down», «Telephone Line», «Mr. Blue Sky» και «Across The Border». Είχε σχεδιαστεί και εξώφυλλο (το οποίο τελικά χρησιμοποιήθηκε απαράλλαχτο για το single «Here Is The News/Ticket To The Moon») και δόθηκε αριθμός καταλόγου (Jet ELO EP2) πριν αποσυρθεί ανεξήγητα. Είναι άγνωστο αν έχουν διαρρεύσει αντίτυπα, αλλά αν ναι έχουν μεγάλη συλλεκτική αξία.
Μέρος του «Don’t Bring Me Down» ακούγεται πρώτο στο «E.L.O. Megamix» που συμπεριλήφθηκε στο single «Getting To The Point» (1986) και στα «E.L.O. Mega-Hits» και «ELO Remix-40 Principales (που κυκλοφόρησαν αμφότερα σε promo singles στην Ισπανία το 1990). Αν και το «E.L.O. Megamix» κυκλοφόρησε επίσημα, είναι προφανές ότι δεν δημιουργήθηκε από τις αρχικές εκτελέσεις ενώ ακόμα και η ποιότητα ήχου είναι κατώτερη.
Μετά την κυκλοφορία του, το «Don’t Bring Me Down» έγινε το αγαπημένο συναυλιακό τραγούδι γι’ αυτό και παιζόταν σε όλες τις περιοδείες των E.L.O.
Στις περιοδείες Time (1981-1982), Balance Of Power (1984-1985) και στη φιλανθρωπική συναυλία Heartbeat 86 χρησιμοποιήθηκε η ίδια εναλλακτική ενορχήστρωση του τραγουδιού. Στο πρόγραμμα των συναυλιών, το «Don’t Bring Me Down» παιζόταν τελευταίο με μία μεγάλη εισαγωγή στα drums ώστε να ξεσηκώσει το κοινό. Το τέταρτο κουπλέ αντικαταστάθηκε από ένα σόλο κιθάρας. Μετά το πέμπτο κουπλέ ακολουθούσε τρεις φορές ο στίχος «I’ll tell you once more before I get off the floor, don’t bring me down» πριν τελειώσει το τραγούδι ενώ κοβόταν εντελώς η μικρή γέφυρα πιάνου. Εκτός από αυτές τις αλλαγές στο τραγούδι, στην περιοδεία Time ο Kelly Groucutt έκανε τα αρμονικά φωνητικά σ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού ενώ στην περιοδεία Balance Of Power τα φωνητικά έκανε ο μπασίστας Martin Smith.
Σε όλες τις συναυλίες (εκτός από το αμερικανικό μέρος της περιοδείας Time) το τραγούδι έκανε παύση για να συμμετάσχει το κοινό. Στο μέρος αυτό, ο Jeff Lynne σταματούσε να τραγουδάει το τελευταίο μέρος του 5ουκουπλέ («no, no… to don’t bring me down»), αφήνοντας να το τραγουδήσει το κοινό. Μετά απ’ αυτό το μέρος, ο Kelly Groucutt στην περιοδεία Time και ο Jeff Lynne στην περιοδεία Balance Of Power προσπαθούσαν να κάνουν το κοινό να τραγουδήσει πιο δυνατά και το έπαιζαν ξανά. Προφασιζόμενος ότι δεν ήταν ικανοποιημένος με την απόδοση του κοινού, ο Jeff (σε όλες τις περιοδείες) προσπαθούσε πάλι να κάνει το κοινό να τραγουδήσει ακόμα πιο δυνατά και το συγκρότημα έπαιζε το ίδιο μέρος ξανά. Ικανοποιημένος πλέον, το τραγούδι συνέχιζε με το στίχο «no, no, no, no, no, no, no, no, no, no».
Η ενορχήστρωση για την περιοδεία Zoom (2001) ήταν εντελώς διαφορετική. Αυτή τη φορά καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού τα φωνητικά έκανε η Rosie Vela. Το τέταρτο κουπλέ αντικαταστάθηκε από ένα σόλο κιθάρας, μετά το οποίο προστέθηκε ένα επιπλέον «I’ll tell you once more before I get off the floor, don’t bring me down». Στο στίχο «Don’t bring me down, no, no, no, no, no, no, no, no, no, no ooh-ee-hoo» του πέμπτου κουπλέ, χρησιμοποιήθηκε ένας πολύ διαφορετικός ρυθμός ύφους Rockabilly που φάνηκε να αφήνει έκπληκτους πολλούς θεατές. Η πρώτη γέφυρα κιθάρας και πιάνου επεκτάθηκε σε μεγάλο βαθμό, με σημαντική συνεισφορά στο πιάνο από τον Richard Tandy. Στο τέλος του τραγουδιού προστέθηκε ένα επιπλέον «I’ll tell you once more before I get off the floor, don’t bring me down».
Στη συναυλία που δόθηκε στο Hyde Park το 2014 χρησιμοποιήθηκε σχεδόν η ίδια ενορχήστρωση με αυτή της εκτέλεσης του δίσκου, απλά το τέλος επεκτάθηκε λίγο περισσότερο. Στην ίδια συναυλία, προβλήθηκαν στο φόντο εικόνες ενός hotdog από νέον, παρόμοιες με αυτές του μουσικού βίντεο.
Επίσης, σημειώνεται ότι όλες οι ζωντανές αποδόσεις του τραγουδιού άλλαξαν το «ooh-ee-hoo» στα κουπλέ σε «ooh-ooh-hoo» εκτός από την εμφάνιση στο Hyde Park το 2014 όπου χρησιμοποιήθηκε το αρχικό «ooh-ee-hoo».
Ζωντανή απόδοση του τραγουδιού περιλαμβάνεται στα «Out Of The Blue Tour -Live At Wembley» (1998, VHS/DVD), «Zoom Tour Live» (2001, VHS/DVD), «Electric Light Orchestra Live» (2013, πρόκειται για την ίδια εκτέλεση που περιλαμβάνεται και στο «Zoom Tour Live») και «Live In Hyde Park» (2015, DVD/Blu-ray).
Bev Bevan: Το «Don’t Bring Me Down» πραγματικά το λατρεύω. Είναι σπουδαίο πράγμα να το παίζεις σε συναυλία.
Κάποια στιγμή, στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ο Jeff Lynne ηχογράφησε εκ νέου το τραγούδι στο δικό του σπιτικό στούντιο (το Bungalow Palace Studio στην Καλιφόρνια), με μηχανικούς ήχου τους Steve Jay, Ryan Ulyate και Marc Mann. Στην ηχογράφηση αυτή έπαιξαν ο Jeff Lynne (φωνές, κιθάρα, πιάνο, μπάσο, drums, πλήκτρα), ο Marc Mann (έγχορδα) και ο Steve Jay (κρουστά). Είναι μία αρκετά πιστή αναδημιουργία του τραγουδιού, αν και παραβλέπει τον θόρυβο της πόρτας στο τέλος. Αυτή η εκτέλεση κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2012 σε μία συλλογή με άλλα επανηχογραφημένα τραγούδια των E.L.O. με τίτλο «Mr. Blue Sky: The Very Best Of Electric Light Orchestra» και σ’ αυτή την εκδοχή ο Jeff Lynne υιοθετεί τελικά τον… Bruce (!) αντί για τη λέξη «grooss» που χρησιμοποιούσε στην πρώτη ηχογράφηση.
Υποτίθεται ότι αυτή η ηχογράφηση έγινε επειδή ο Jeff ένιωσε ότι θα μπορούσε να βελτιώσει το τραγούδι χρησιμοποιώντας σύγχρονες τεχνικές ηχογράφησης, καθώς ο ίδιος δήλωσε ότι όταν ακούει τις αρχικές ηχογραφήσεις δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος μ’ αυτές. Μερικοί λένε ότι ο Jeff μπορεί να το επανηχογράφησε επειδή δεν είχε τα πλήρη δικαιώματα του πρωτότυπου τραγουδιού. Αντ’ αυτού, τα δικαιώματα ανήκουν στη SONY και, όταν το τραγούδι ακούγεται σε ταινίες, διαφημίσεις κ.λπ., η SONY παίρνει τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα χρήματα. Αντιθέτως, με το να είναι σε θέση να εμπορεύεται τις ηχογραφήσεις που έκανε ο ίδιος, ο Jeff παίρνει όλα τα χρήματα. Ωστόσο ο Jeff αρνείται ότι είναι αυτός ο λόγος που έκανε τις επανηχογραφήσεις.
Δεν είναι απολύτως σαφές αν η νεότερη σόλο εκτέλεση πρέπει να πιστωθεί μόνο στον Jeff Lynne ή στους Electric Light Orchestra. Όλες οι πηγές και οι συνεντεύξεις κάνουν σαφές ότι πρόκειται για σόλο ηχογραφήσεις του Jeff Lynne, αλλά δεν έχει υπάρξει οριστική δήλωση για το πως ακριβώς θα πρέπει να πιστώνεται ο καλλιτέχνης για τις ηχογραφήσεις. Η συλλογή «Mr. Blue Sky: The Very Best Of Electric Light Orchestra» δίνει μόνο τον τίτλο του άλμπουμ και δεν αναφέρει πουθενά τον καλλιτέχνη. Άλλες πηγές όπως το iTunes αναφέρουν ως καλλιτέχνη τους Electric Light Orchestra. Η Frontiers Records αρχικά δεν έδινε όνομα καλλιτέχνη αλλά, λίγο μετά την κυκλοφορία, αναθεώρησε αναφέροντας τους Electric Light Orchestra. Ωστόσο, πρόκειται σαφώς για σόλο ηχογραφήσεις. Σε συνεντεύξεις του, ο Jeff υποδηλώνει ότι είναι ηχογράφηση των Electric Light Orchestra καθώς το «συγκρότημα» είναι πλέον μονομελές και ότι αυτός είναι το συγκρότημα!
Άλλες εκτελέσεις:
Το τραγούδι ακούγεται στις ταινίες «Donnie Brasco» (1997), «Οι Συμπέθεροι» (The In-Laws, 2003), «Μπελάδες Με Τον Μπαμπά Μου» (College Road Trip, 2008, στη σκηνή με την ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο ακούγεται η νεότερη εκτέλεση), «Τριχωτή Επίθεση» (Furry Vengeance, 2010, στη νεότερη εκτέλεση), «Τζακ Και Τζιλ» (Jack And Jill, 2011), «Paul» (2011, στη νεότερη εκτέλεση), «Super 8» (2011) και «Πειρατές!» (The Pirates! In An Adventure With Scientists!, 2012) και σε πολλά trailers ταινιών, συμπεριλαμβανομένων των: «Πιο Παράξενο Κι Από Παράξενο» (Stranger Than Fiction, 2006), «Ποντικούπολη» (Flushed Away, 2006), «Ο Ηλίθιος Αδελφός Μας» (Our Idiot Brother, 2011) και «Αεροπλάνα» (Planes, 2013). Επίσης, ακούστηκε στο τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ «Pure Oasis» (1996) και χρησιμοποιήθηκε στις τηλεοπτικές σειρές «Tohuwabohu» (1994), «Doctor Who» (2006), «Το Όνομά Μου Είναι Ερλ» (My Name Is Earl, 2008, στη νεότερη εκτέλεση), «The Good Guys» (2010), «Family Guy» (2012), «Glastonbury 2016» και «Match Of The Day FA Cup» (2016) καθώς και σε διαφήμιση της μπύρας Budweiser (2009). Επιπλέον, συμπεριλήφθηκε στο video game NHL 12 (Xbox 360, με τη νεότερη εκτέλεση του τραγουδιού) και σε Playstation.
Το Ultimate Classic Rock κατέταξε το «Don’t Bring Me Down» στο Νο 97 των 100 καλύτερων κλασικών Rock τραγουδιών, επισημαίνοντας ότι αφού τα «Evil Woman», «Mr. Blue Sky» και «Livin’ Thing» έχουν ξεθωριάσει στην ιστορία, το «Don’t Bring Me Down» μπορεί να αποτελέσει τη μεγαλύτερη καταγεγραμμένη κληρονομιά του Jeff Lynne. Εντάξει, αυτό και το «Xanadu»…
DON’T BRING ME DOWN – Electric Light Orchestra
You got me runnin' goin' out of my mind,
You got me thinkin' that I'm wastin' my time.
Don't bring me down, no-no-no-no-no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Don't bring me down.
You wanna stay out with your fancy friends.
I'm tellin' you it's got to be the end,
Don't bring me down, no-no-no-no-no-no-no-no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Don't bring me down.
Don't bring me down, grooss (x3)
Don't bring me down.
What happened to the girl I used to know?
You let your mind out somewhere down the road,
Don't bring me down, no-no-no-no-no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Don't bring me down.
You're always talkin' 'bout your crazy nights,
One of these days you're gonna get it right.
Don't bring me down, no-no-no-no-no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Don't bring me down.
Don't bring me down, grooss (x3)
Don't bring me down.
You're lookin' good just like a snake in the grass,
One of these days you're gonna break your glass.
Don't bring me down, no-no-no-no-no-no-no-no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Don't bring me down.
You got me shakin' got me runnin' away
You got me crawlin' up to you everyday,
Don't bring me down, no-no-no-no-no,
I'll tell you once more before I get off the floor
Don't bring me down.
I'll tell you once more before I get off the floor
Don't bring me down.
Κωνσταντίνος Παυλικιάνης
Μουσικά Είδη:BluesClassic RockDiscoPopRockΜουσικά Όργανα:ΈγχορδακιθάραΜουσική Γενικά:ραδιόφωνοσυνέντευξηΚαλλιτέχνες:MackElectric Light OrchestraJerry Lee LewisQueenZZ TopΜουσική Εκπαίδευση:ρυθμόςφωνητικήΕταιρίες:SONYMartinOvation
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Γιώργος Σταυρακάκης: PostScript (Μετρονόμος, 2024)
Η ιστορία του «Dress you up» της Madonna
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
Η ιστορία του «El Condor Pasa» των Simon & Garfunkel
Η ιστορία του «The Boys Of Summer» του Don Henley
Η ιστορία του ''Dust In The Wind'' των Kansas