Η Νεράιδα

Με έναν τρόπο μαγικό ήρθε πάλι στη γη.
Όλοι τον είχαν πει νεκρό, κάποιος φοβόταν μήπως ζει.
Δεν πετούσε στα αστέρια, ούτε ζούσε στο φεγγάρι,
μα μια ελπίδα στην καρδιά του κάθε νύχτα μαξιλάρι.

Στο δικό του το βυθό είχε φτιάξει μια σπηλιά
για να κρύβεται εκεί από ό,τι τον φοβίζει,
από ότι τον ποθεί κι από ό,τι του θυμίζει
ιστορίες με στοιχειά.

Κι έμαθε να φτιάχνει δικούς του ουρανούς,
να πλέκει τα εγκώμια σε άγνωστους θεούς.
Έμαθε να ξεχνάει, να παίζει με το χρόνο,
ξέχασε να αγαπάει κι αφόρισε τον πόνο.

Μα ζούσε σε έναν κόσμο που ήτανε δικός του
και άλλος δε χωρούσε, ούτε κι ο εαυτός του.
Τίποτα δεν τον ένοιαζε ούτε τον αφορούσε
κι ότι κι αν σκεφτότανε ποτέ δεν απορούσε.

Μια νύχτα-αν ήταν όνειρο ποτέ δε θα το μάθει-
νεράιδα ήρθε και του 'σβησε με μιας όλα τα λάθη.
Με ένα ραβδί φανέρωσε μπροστά του τη χαρά
του ζέστανε τα όνειρα, φώτισε την σπηλιά.

-Νεράιδα είσαι όμορφη σαν όνειρο ντυμένη.
(τα λόγια του φανέρωναν πως ζούσαν οι θλιμμένοι)
Φοβάμαι μ' ότι βλέπω και κλαίω με τη μία
δε θέλω να μου κάνουνε οι άνθρωποι αστεία.

-Μα εγώ δεν είμαι άνθρωπος μονάχος σου το είπες.
Εγώ είμαι το φάρμακο για της ψυχής τις λύπες
κι αν σήμερα ή αύριο δε θες να με πιστέψεις
θα πρέπει να το κάνεις γιατί δε θα αντέξεις.
Ο κόσμος είναι όμορφος κι εσύ είσαι πιο ωραίος
το ψέμα τώρα πέταξε μη γίνεσαι μοιραίος.
Δεν παίζω με τον πόνο σου κι ούτε σου λέω αστεία
στο πρόσωπό σου κρύβονται ότι έχουνε τα θεία.

-Πάρε με και κάνε με ότι εσύ θελήσεις
στα όνειρα δεν έφερνα ποτέ μου αντιρρήσεις…