Η μαύρη μουσική πριν και μετά τον Sly Stone

Οι Sly & The Family Stone, ιδρύθηκαν το 1967 όταν τα αδέρφια Sly και Freddie Stone (πλήκρα,φωνή και κιθάρα αντίστοιχα) αποφάσισαν να ενώσουν τις μπάντες τους και αποτελούν μια ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία της ποπ μουσικής. Κατάφεραν να πετύχουν ένα ιδιαίτερο μείγμα από τη Funk, όπως την παρέλαβαν από τα χέρια του James Brown, τη Soul της Motown, τα Rhythm & Blues και τον ψυχεδελικό Rock ήχο του Σαν Φρανσίσκο, στο οποίο μεγάλωσαν. Ολο αυτό ήταν κάτι πρωτάκουστο για τα δεδομένα της εποχής και επιδραστικό για τον μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών που το εκτίμησαν.

Μεγαλωμένα μέσα σ' ένα περιβάλλον που ευνοούσε την ενασχόληση τους με τη μουσική από μικρή ηλικία, τα αδέρφια Sylvester και Freddie Stewart, όπως είναι τα πραγματικά τους ονόματα, άφησαν τα συγκροτήματα τους Sly & The Stoners και Freddie & The Stone Souls και μαζί με τους Cynthia Robinson (τρομπέτα και φωνητικά), Gregg Erico(ντραμς), Jerry Martini (Σαξόφωνο), Larry Graham (μπάσο) και τις Little Sister, δηλαδή την αδερφή τους Vet Stone και τις Mary McCreary, και Elva Mouton (φωνητικά) ίδρυσαν αυτό το πολυπληθές και πολυφυλετικό σύνολο, στοιχεία που καθόρισαν τον ήχο τους σε μεγάλο βαθμό. Σίγουρα κάτι πολύ τολμηρό για την εποχή τους λόγω των φυλετικών διαφορών, που στη μουσική ήταν κάτι που δεν είχε ξεπεραστεί ακόμα.

Ηγέτης αυτού του συνόλου ο ιδιοφϋής και πρωτοπόρος Sly Stone (γεννημένος στις 15 Μαρτίου του 1944) που έπαιζε ότι όργανο περνούσε από τα χέρια του, είχε ξεκινήσει σαν dj σε ραδιοφωνικό σταθμό της περιοχής και έκανε τις πρώτες του παραγωγές σε μπάντες του San Francisco, όπως οι Beau Brummels, οι Mojo Men και οι Great Society(η πρώτη μπάντα της Grace Slick,της μετέπειτα τραγουδίστριας των Jefferson Airplane).

Το πρώτο τους άλμπουμ, A Whole New Thing κυκλοφόρησε από την από την Epic Records αλλά γνώρισε χαμηλές πωλήσεις κάτι ώθησε την εταιρία στο να πείσει τον Sly Stone να γράψει μια επιτυχία, η οποία ήρθε την επόμενη χρονιά με το σινγκλ Dance To The Music, που έβγαλε το συγκρότημα από την αφάνεια και το οδήγησε στο νούμερο 8 του Billboard. Στο μεταξύ στο συγκρότημα εντάχθηκε η μικρότερη αδερφή Rose Stone στα πλήκτρα και στα φωνητικά. Παρ' όλα αυτά το ομώνυμο album δεν γνώρισε ανάλογη επιτυχία, όπως και το άλμπουμ Life (Σεμπτέμβρης, 1968).

Το συγκρότημα είχε ήδη αρχίσει να κάνει αίσθηση στο ευρύ κοινό, λόγω των εμφανίσεων τους και του ψυχεδελικού στυλ που είχαν υϊοθετήσει τα μέλη του συγκροτήματος, ενώ η εμφάνιση της Cynthia Robinson στην σκηνή ως μουσικού ήταν κάτι πολύ τολμηρό, καθώς μέχρι τότε οι γυναίκες περιορίζονταν στα φωνητικά. Όσον αφορά τη μουσική τους,τα ηλεκτρικά όργανα μαζί με τα πνευστά τους, γεφύρωναν την Rock με τη Soul (κάτι που ονομάστηκε από τους κριτικούς psychedelic Soul) και αποτελούσαν το χαλί πάνω στο οποίο θα γίνονταν οι πρωτοπόρες φωνητικές ενορχηστρώσεις καλώντας τον κόσμο να αφήσει τις διαφορές του και να απολαύσει τη μουσική.

Στα τέλη του 1968, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το σινγκλ "Everyday People", που έγινε η πρώτη τους νούμερο 1 επιτυχία, για να έρθει στη συνέχεια το άλμπουμ ορόσημο Stand! που κυκλοφόρησε στις 3 Μάη του 1969, ένας από τους κορυφαίους δίσκους της εποχής με τον Psychedelic Rock ήχο στο προσκήνιο και τους Sly & The Family Stone στα καλύτερα τους. Ακολούθησε η εμφάνιση τους στο φεστιβάλ του Woodstock, αναμφίβολα μια από τις καλύτερες του τριημέρου, με την κορυφαία εκτέλεση του "I Want To Take You Higher" να αποτυπώνει όλη την ουσία αυτού του συγκροτήματος. Την ίδια περίοδο κυκλοφόρησαν το σινγκλ "Hot Fun In the Summertime" που έφτασε στο νούμερο δυο των τσάρτς στην Αμερική.

Καπού εκεί όμως, μαζί με την επιτυχία, όπως γίνετα συνήθως ήρθαν και τα προβλήματα. Με την κατάρρευση της κουλτούρας και της ιδεολογίας των Χίπις, η απότομη επαναφορά στην σκληρή πραγματικότητα με το ξεκίνημα των 70's δεν άφησε ανεπηρέαστο το συγκρότημα. Τα ναρκωτικά απασχολούσαν περισσότερο τα μέλη του συγκροτήματος παρά η μουσική. Και αυτό φαίνεται καθώς μέσα σε δυο περίπου χρόνια η μπάντα κυκλοφόρησε μόλις ένα σινγκλ το Δεκέμβρη του 1969, το "Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin)" / "Everybody Is a Star" που έφτασε και αυτό στο νούμερο ένα.

Διάφορα προβλήματα στο εσωτερικό του γκρουπ και κυρίως η συμπεριφορά του Sly που είχε μπλέξει σε "περίεργες" υποθέσεις εκτός από τα ναρκωτικά, οδήγησαν τον ντράμερ Gregg Errico, στην αποχώρηση του από το συγκρότημα και την αντικατάσταση του από τον Gerry Gibson, ο οποίος έπειτα από ένα χρόνο αντικαταστάθηκε από τον Andy Newmark. H έλλειψη νέων κομματιών οδήγησε στην κυκλοφορία του άλμπουμ Greatest Hits από την Epic, που ανέβηκε στο νούμερο 2 του Billboard και περιελάμβανε τις μέχρι τότε επιτυχίες.

Ο Sly Stone όμως είχε πολλά ακόμα να δώσει και επανήλθε τον Νοέμβρη του 1971 με την επιτυχία "Family Affair" και το περίφημο άλμπουμ There's A Riot Goin' On. Επηρεασμένο από τα μπλουζ και σκοτεινό, το άλμπουμ εξέφραζε την απελπισία και το παράπονο του Sly Stone για την τροπή που έπαιρναν τα πράγματα στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Ακολούθησαν ανακατατάξεις στην σύνθεση του συγκροτήματος, με τον Larry Graham να αποχωρεί και τη θέση του να παίρνει ο Rusty Allen ενώ στην μπάντα ήρθε και ο σαξοφωνίστας Pat Rizzo, για να αντικαταστήσει τον Martini, ο οποίος τελικά επέστρεψε, χωρίς όμως να αντικαταστήσει τον Rizzo.
Τα άλμπουμ Fresh ('73) και Small Talk ('74) ήταν στην ουσία τα τελευταία δείγματα της ιδιοφυΐας του Sly, την οποία κατέβαλαν τα ναρκωτικά και κυρίως η όλο και αυξανόμενη χρήση κοκαΐνης. Χαμηλές οι πωλήσεις σε αυτά τα άλμπουμ, με τους κριτικούς να τα δικαιώνουν κάποια χρόνια αργότερα, σαν τα σημαντικότερα για τη φανκ μουσική που επηρέασαν μουσικούς όπως οι Miles Davis, Herbie Hancock , Michael Jackson, Prince, Stevie Wonder, Red Hot Chilli Peppers και πολλούς άλλους.

Οι Sly & The Family Stone με αυτή τη μορφή, άντεξαν μέχρι το 1975. Το κάθε ένα από τα μέλη του συγκροτήματος ακολούθησε το δικό του δρόμο και ο Sly Stone συνέχισε και κυκλοφορώντας τα αδιάφορα σχετικά άλμπουμ High On You ('75), , Well Heard Ya Missed Me I'm Back ('76) αυτό με το όνομα των Sly and The Family Stone, Back on the Right Track ('79) και Ain't But the One Way ('82), παίζοντας όλα τα όργανα μόνος του και συνεργαζόμενος που και που με μέλη του γκρούπ. Τα επόμενα χρόνια έκανε κάποιες σποραδικές εμφανίσεις και συνεργασίες, όπως αυτή με τον George Clinton, αλλά οι ουσίες είχαν καταστρέψει το ταλέντο του από καιρό και δεν τον άφησαν να κάνει κάτι αξιόλογο τα επόμενα χρόνια, καθώς τα κέντρα αποτοξίνωσης και οι συλλήψεις έγιναν η καθημερινότητα του.

Οι Sly & The Family Stone ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της υποκουλτούρας των Χίπις, γιατί γεννήθηκε μαζί του γεμάτο αγάπη, ελπίδα, συναρπαστική μουσική, ουμανισμό και μέσα σε λίγα χρόνια παρήκμασε φέρνοντας εθισμό σε ουσίες, ακραίες συμπεριφορές και διαμάχες μεταξύ των μελών με ένα άδοξο τέλος, σε λιγότερο από πέντε χρόνια. Μπορεί να ήταν " καταραμένος" καλλιτέχνης ο Sly Stone αλλά μαζί με την μπάντα του συνέθεσαν και ηχογράφησαν μερικά από τα σημαντικότερα άλμπουμ των τελευταίων δεκαετιών και άφησαν πίσω την συναρπαστική τους μουσική, που προήλθε από την πίστη τους στην ουτοπία των 60's, που τους οδήγησε μεν στην καταστροφή αλλά τους χάρισε μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων μουσικών.