Συνέντευξη των Ghoultown στη Βάσω Γιωτάκη

Σήμερα η μουσική είναι παντού γύρω μας, σε διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι καλή, μπορεί να είναι κακή, μπορεί να είναι και αδιάφορη. Αλλά μερικές φορές…μερικές φορές μπορεί απλά να σου τρελάνει το μυαλό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και είναι αυτή η στιγμή στην οποία μπορείς να χαθείς για ώρες, για μέρες…Είναι εκείνη η στιγμή που στο άκουσμα ενός ήχου απλά κολλάς..Δεν σε νοιάζει να το κατανοήσεις, απλά το βιώνεις όπως είναι..ότι και αν είναι…

Αυτό ήταν που ένιωσα όταν πρωτοάκουσα τους Ghoultown (…κάπου εδώ να ευχαριστήσω πολύ τον Κώστα που μου πρότεινε τους Ghoultown!!!). Το κομμάτι λοιπόν ήταν το “Drink with the Living Dead” και από τις πρώτες κιόλας νότες είχα ενθουσιαστεί, δεν χρειάστηκε πολύ.

Οι Ghoultown ήρθαν από το Τέξας το 1998, όταν ο Count Lyle (σσ Lyle Blackburn) δημιούργησε τη μπάντα. Έκτοτε κυκλοφόρησαν 10 άλμπουμ, συμμετείχαν σε soundtrack πολλών ταινιών τρόμου και φυσικά έκαναν τουρ στην Αμερική παίζοντας live σε διάφορες σκηνές.

Από αριστερά: Lizard Lazario, Randy Grimm, Dalton Black, Santi, Jake Middlefinger, Count Lyle

Συνήθως όταν γράφεις για μία μπάντα είθισται να πεις τι μουσική παίζουν, ώστε το κοινό/αναγνώστες να μπορεί να ταυτιστεί. Λοιπόν αυτό δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο με τους Ghoultown καθώς δεν μπορώ να πω ότι συγκαταλέγονται σε ένα συγκεκριμένο είδος. Από την άλλη ποτέ δεν με ενδιέφερε να «οριοθετώ» τη μουσική. Στους Ghoultown αυτό που λατρεύω είναι  αυτή η βουτηγμένη στο ουίσκι και την τεκίλα, western αίσθηση  που σου δίνει κάθε τους κομμάτι. Τώρα πάρε αυτή την αίσθηση, τοποθέτησε τον εαυτό σου μόνο σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, υπό του ήχους μια τρομπέτας και μίας φωνής που σου λέει μία ιστορία…μία ιστορία για καουμπόηδες, για σκελετούς, για τις γυναίκες της νύχτας, για λυκανθρώπους…

Αυτό αν θες μπορείς να το ονομάσεις hellbily ή phycobilly μουσική…Εγώ απλά το ονομάζω Ghoultown!!!

από τη Βάσω Γιωτάκη...

Οι  Ghoultown είναι: Count Lyle – φωνητικά, κιθάρα Jake Middlefinger –κιθάρα Lizard Lazario – ακουστική κιθάρα, φωνητικά Santi – μπάσο, φωνητικά Dalton Black - τύμπανα Randy Grimm – τρομπέτα, κρουστά

Η μέχρι τώρα δισκογραφία τους: Boots of Hell - 1999 Tales From the Dead West - 2000 Give 'Em More Rope - 2002 Tales From the Dead West (European version) - 2002 Live From Texas! - 2004 Bury Them Deep - 2006 Life After Sundown - 2008 Skeleton Cowboys (vinyl) - 2008 Mistress of the Dark - 2009 The Unforgotten: Rare & Un-Released (ψηφιακό) - 2012

Είχα τη χαρά να βρω τον δημιουργό και τραγουδιστή των Ghoultown, Count Lyle και να κουβεντιάσω μαζί του.

Θα ξεκινήσω ζητώντας σου να περιγράψεις τον εαυτό σου.

Είμαι μουσικός και συγγραφέας, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Τέξας. Μου αρέσουν όλα τα είδη μουσικής από Punk μέχρι Metal, κλασσικό ροκ και vintage country. Λατρεύω τις ταινίες τρόμου και τα τέρατα και το μεγαλύτερο κομμάτι όσων έχω κάνει στη ζωή μου, αφορά τον τρόμο και τα τέρατα κατά κάποιο τρόπο, συμπεριλαμβανομένων των Ghoultown.

Σύστησέ μας τους Ghoultown.

Είμαστε μια hillbilly μπάντα από το Τέξας με έναν ξεχωριστό ήχο. Είμαστε κάπου στη μέση μεταξύ του Johny Crash και του Rob Zombie, κάτι το οποίο μου αρέσει να περιγράφω ως «πιστολέρος με κιθάρες». Έχουμε επηρεαστεί από το Punk, το μεταλ, την vintage country μουσική και την μουσική από τα Ιταλικά western (σσ spaghetti western). Όλο αυτό το συνδυάζουμε με στίχους βγαλμένους από ταινίες τρόμου. Φαντάζομαι πως ο μόνος τρόπος για να καταλάβει πραγματικά κάποιος ποιοι είμαστε, είναι να ακούσει μερικά από τα κομμάτια μας. Έχουμε μεγάλη ποικιλία μουσικών στυλ, οπότε υπάρχουν πολλά στρώματα και δομή στην μουσική μας.  
[photo04]
Πες μου 5 λέξεις που μπορούν να περιγράψουν τη μουσική σας.

Dark, Western, Hellbilly, Cow, Punk

Οι προσωπικές σου καταβολές ξεκινάνε από το κλασσικό doom Metal (Solitude Aeturnus) και φτάνουν στους Ghoultown. Πως προέκυψε αυτή η εξέλιξη;

Αποχώρησα από τους Solitude Aeturnus κυρίως επειδή ένιωσα ότι είχα κάνει όλα όσα ήθελα να κάνω σε αυτό το συγκεκριμένο είδος και επίσης επειδή γουστάρω να παίζω live. Στο είδος μουσικής που παίζουν οι Solitude Aeturnus, υπάρχει πολύ μικρή ζήτηση εδώ στην Αμερική, όπως είναι στην Ευρώπη, οπότε δεν είχαμε την ευκαιρία να παίζουμε σε πολλά show. Επίσης, μετά από λίγο, απλά βαρέθηκα. To Doom Metal είναι βαθύ και εσωστρεφές, το οποίο είναι ωραίο, αλλά μετά από λίγο, αυτό έπαψε να με περιγράφει ως ερμηνευτή.  Ήθελα να κάνω κάτι πιο upbeat και ριψοκίνδυνο, όπως έκανα στα πρώτα μου χρόνια σε Punk συγκροτήματα. Υποθέτω πως ήθελα κάτι πιο τρελό και κάτι που θα προσέλκυε μεγάλη γκάμα κοινού, οπότε και έφυγα και δημιούργησα μία horror Punk μπάντα, τους Killcreeps το 1996. Λατρεύω το άλμπουμ Destroy Earth που έκανα με τους Killcreeps, αλλά κατά τη διάρκεια της δημιουργίας των Killcreeps, γεννήθηκε η ιδέα των Ghoultown. Ήταν σχεδόν μία μορφή εξέλιξης της προσωπικότητάς μου. Μόλις ξεκίνησα να δουλεύω την ιδέα των Ghoultown, συνειδητοποίησα ότι ήταν ο ιδανικός τρόπος για να εκφράσω όλες μου τις μουσικές επιρροές ταυτόχρονα. Ήταν επίσης κάτι που μου επέτρεπε να ενσωματώσω τις ρίζες μου από το Τέξας, ενώ παράλληλα να κάνω κάτι σχετικά «σκοτεινό». Οπότε ήταν μία φυσική εξέλιξη ανάμεσα σε διάφορα στυλ, μέχρι που ανακάλυψα κάτι πραγματικά ξεχωριστό που ένιωσα ότι με εκφράζει καλύτερα. 

Ομολογώ ότι τρελαίνομαι με την τρομπέτα στη μουσική των Ghoultown. Ήταν κάτι που είχες φανταστεί εξαρχής ή προέκυψε στην πορεία;

Ήταν κάτι που είχα οραματιστεί από την αρχή. Δεν ήμουν σίγουρος αν θα έβρισκα τον σωστό μουσικό για αυτό, αλλά ευτυχώς τον βρήκα και δούλεψε πολύ καλά. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια της μουσικής μας.

Σε κάθε ένα από τα κομμάτια σας, λέτε πραγματικά μία ολόκληρη ιστορία. Πως ακριβώς γράφετε τα κομμάτια? Η μουσική εξυπηρετεί τους στίχους ή το αντίστροφο;

Λειτουργεί αμφίδρομα. Μερικές φορές σκέφτομαι τους στίχους και μετά γράφω τη μουσική που θα τους ντύσει. Μερικές φορές θα έχω ένα ριφ ή κάτι τέτοιο στο μυαλό μου και ίσως μία ιδέα για ρεφραίν  και μετά θα αρχίσω να χτίζω στίχους γύρω από αυτό.


Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα κομμάτι σαν σήμα κατατεθέν για τους Ghoultown, ποιο θα ήταν;
Αν κρίνω από τα ζωντανά show που κάνουμε, νομίζω ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού μας θεωρεί το Killer in Texas ως το κομμάτι που μας χαρακτηρίζει. To Drink with the Living Dead έχει γίνει σίγουρα πολύ δημοφιλές και ίσως είναι το πιο γνωστό κομμάτι μας σε αυτή τη φάση, αλλά αφότου ηχογραφήσαμε το Killer in Texas σχεδόν μια δεκαετία πριν και το παίζουμε τόσο πολύ, νομίζω ότι υπήρξε το κομμάτι που είχε τη μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό μας. Δεν νομίζω πως υπήρξε κάποιο show στο οποίο να μην το έχουμε παίξει.
 
https://www.youtube.com/watch?v=H-7g1oIyQag
 
Κάτι που με συνεπήρε στους Ghoultown ήταν τα σχέδια (artwork) που συνοδεύουν τη μουσική σας. Ποιος είναι υπεύθυνος για αυτά;

Έχουμε χρησιμοποιήσει πολλούς καλλιτέχνες όλα αυτά τα χρόνια. Υπήρξαν κάποιοι εξαιρετικοί καλλιτέχνες που δημιούργησαν σχέδια για αφίσες μας καθώς και για τα εξώφυλλα των δίσκων. Το εξώφυλλο του Skeleton Cowboys είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Αυτό το έφτιαξε ο Eric Powell ο οποίος κάνει ένα βιβλίο κόμικς που ονομάζεται The Goon. Τα δύο πρόσφατα εξώφυλλα –Bury them Deep και Life After Sundown- δημιουργήθηκαν από τον Dan Brereton ο οποίος έχει κάνει δουλειές για τον Rob Zombie και άλλους. Νομίζω ότι ο Dan έχει γίνει ο βασικός καλλιτέχνης για μας γιατί το στυλ του ταιριάζει απόλυτα με τη  μουσική μας.

Έχεις κυκλοφορήσει και εσύ ένα βιβλίο κόμικς. Πως προέκυψε αυτό;

Ήταν κάτι που έκανα πριν περίπου 13 χρόνια. Είχα δημιουργήσει μία σειρά από western κόμικς τρόμου, τα οποία επιλέχθηκαν από μία μικρή εκδοτική εταιρεία. Το κόμικς ονομαζόταν Ghoultown, αλλά είχε να κάνει με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες από τους δικούς μας στη μπάντα. Εμείς εμφανιζόμασταν περιστασιακά στο παρασκήνιο, αλλά η ιστορία ήταν αυτόνομη. Οι παράνομοι ήταν κάπως σαν τρελοί βρικόλακες- καουμπόηδες, τοποθετημένοι στην Άγρια Δύση σε μία εποχή μετά την Αποκάλυψη. Η εταιρεία λοιπόν δημοσίευσε δυο τεύχη που αποτελούνταν από τέσσερεις μίνι ιστορίες και μετά σταμάτησε να εκδίδει κόμικς γενικά. Από τη στιγμή που δεν είχα πλέον εκδοτική εταιρεία, το κομμάτι αυτό έπαψε να υφίσταται σε εκείνη τη φάση. Δεν είχα πολύ ελεύθερο χρόνο εκτός της μπάντας ώστε να μπορέσω να συνεχίσω τα κόμικς χωρίς εκδότη.


Έχω διαβάσει κάπου ότι ο απόλυτος στόχος σου είναι να γίνεται φιγούρες δράσης (action figures). Είναι αλήθεια? Αν ναι, πως το φαντάζεσαι;

(γέλια) Αυτό ήταν κάτι που συνήθιζα να λέω συχνά σε συνεντεύξεις. Νομίζω ότι η εμφάνιση της μπάντας αλλά και οι επιμέρους χαρακτήρες θα μπορούσαν να γίνουν τέλειες φιγούρες δράσης. Φυσικά αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αν και είχαμε ένα μοντέλο (κιτ ρητίνης) βασισμένο στον κρεμασμένο σκελετό από το εξώφυλλο του ‘άλμπουμ Give ‘Em More Rope.


Πέρα από τις μουσικές σου επιρροές, σου αρέσουν οι ταινίες τρόμου και τα Ιταλικά western. Αγαπημένες ταινίες;

Η αγαπημένη μου ταινία τρόμου είναι το The Legend of Boggy Creek, και το αγαπημένο μου western το For a Few Dollars More.


Σε αυτά τα πλαίσια έχεις κυκλοφορήσει και ένα βιβλίο, το “The Beast of Boggy Creek: The True Story of the Fouke Monster”. Πες μου λίγα λόγια για αυτό.


Το βιβλίο κυκλοφόρησε από την Anomalist Books μερικά χρόνια πριν. Καλύπτει την ιστορία ενός πλάσματος του Νότου, ανάλογο του μεγαλοπόδαρου (Bigfoot), που έχει αναφερθεί στα δάση του  Αρκάνσας κοντά στα σύνορα του Τέξας. Αυτό το πλάσμα έγινε διάσημο το 1971 από την ταινία τρόμου The Legend of Boggy Creek που ήταν μεγάλη επιτυχία στα drive-in και τους κινηματογράφους της εποχής του ’70. Είδα την ταινία όντας μικρό παιδάκι και είχα τρομάξει απίστευτα. Η ιστορία αυτή με γοήτευε από τότε και έτσι κατέληξα να κάνω έρευνα και να γράφω βιβλίο για αυτό. Το βιβλίο βασικά καλύπτει το ιστορικό των αναφορών  που έχουν συσχετιστεί με αυτό το πλάσμα – γνωστό ως Fouke Monster- μαζί με την δημιουργία της ταινίας. Υπάρχουν μέχρι και σήμερα αναφορές για αυτό το πλάσμα, οπότε είναι ένα πραγματικό μυστήριο σε εξέλιξη.   
Έχεις σχέδια για κάποιο άλλο βιβλίο;

Το δεύτερο μου βιβλίο βασικά έχει κυκλοφορήσει τον περασμένο Οκτώβρη. Ονομάζεται The Lizard Man: The True Story of the Bishopville Monster. Αυτό καλύπτει μία περίεργη περίπτωση από την Νότια Καρολίνα όπου άνθρωποι αναφέρουν πως έχουν δει ένα «ανθρωποειδές ερπετό» κοντά σε ένα βάλτο..κάπως σαν το γνωστό πλάσμα Creature From the Black Lagoon. Βασικά το πρώτο μου βιβλίο είχε τόσο μεγάλη επιτυχία που αποφάσισα να συνεχίσω να γράφω. Δουλεύω και σε ένα τρίτο βιβλίο τώρα. Αν κάποιος θέλει να μάθει περισσότερα για τα βιβλία μου, μπορεί να επισκεφθεί τη επίσημη ιστοσελίδα μου www.lyleblackburn.com

Η μουσική σας έχει παίξει σαν soundtrack σε διάφορες ταινίες τρόμου, όπως το American Nightmare, Suburban Nightmare, και το Hallows End. Αν υποθέσουμε πως ένα από τα βιβλία σου γίνεται ταινία, πως θα ήταν το soundtrack;

Θα ήταν κυρίως κάτι ανατριχιαστικό  με πολύ σασπένς. Σαν ένα σκοτεινό soundtrack ταινιών τρόμου. Αλλά θα είχε φυσικά πολλά νότια στοιχεία, όπως banjos και dobros.
 

 
Lyle, κατάγεσαι από το Texas οπότε και είσαι πιο οικείος σε ένα «νότιο» κοινό. Πως σου φαίνεται το κοινό στην Ευρώπη? Σας καλωσορίζουν με τον ίδιο τρόπο;

Η αλήθεια είναι ότι στην Ευρώπη πουλάμε ακριβώς όσα CD πουλάμε και στην Αμερική.


Αν και δεν μπορώ να με χαρακτηρίσω σαν τον μέσο ακροατή για τη μουσική σας, μιας και οι καταβολές μου είναι περισσότερο προς το κλασσικό Hard Rock, αδιαμφισβήτητα βρήκα κάτι εξαιρετικό στη μουσική σας, το οποίο και λάτρεψα.  Πιστεύεις ότι η μουσική των Ghoultown είναι «εύκολη» για το ευρύ κοινό;

Υποθέτω πως η μουσική μας είναι κάτι που μπορεί να απευθυνθεί σε μεγάλο κοινό. Δεν είναι υπερβολικά σκοτεινή ή υπερβολικά heavy, αλλά ούτε πολύ ανάλαφρη. Έχω παρατηρήσει ότι το κοινό στα ζωντανά μας show αποτελείται από οπαδούς από διάφορα είδη όπως Punk, καθαρούς μεταλάδες, pchycobilly..Οπότε δεν έχουμε κάποιο συγκεκριμένο είδος, αλλά ένα υπέροχο μείγμα οπαδών.

Υπάρχουν καθόλου σχέδια για τουρ στην Ευρώπη;

Κάναμε τουρ στην Ευρώπη το 2010. Ήμασταν πολύ τυχεροί που μία Γερμανική δισκογραφική εταιρεία –σσ Contralight- θέλησε να μας βοηθήσει να στήσουμε ένα τουρ, οπότε και μας έφεραν στην Ευρώπη. Παίξαμε στο Wave-Gotik-Treffen Festival στην Λειψία της Γερμανίας και μετά κάναμε διάφορα show σε κλαμπ σε όλη τη χώρα, στην Πολωνία και άλλες χώρες. Κάποιες φορές το κοινό ήταν καλό, κάποιες όχι. Αλλά φαινόταν πως όσοι ερχόντουσαν στα show διασκέδαζαν πραγματικά. Η πραγματικότητα είναι πως κοστίζει πάρα πολύ να φέρεις μία μπάντα έξι ατόμων στην Ευρώπη και χωρίς μεγάλη βοήθεια δεν έχουμε την πολυτέλεια να ερχόμαστε συχνά. Έτσι και αλλιώς δεν παίζουμε συχνά πλέον ούτε στην Αμερική. Πρέπει να έχουμε παίξει μόνο καμία ντουζίνα φορές από το 2010 μέχρι τώρα.


Να αναμένουμε κάτι καινούργιο από εσάς; Κάποιο δίσκο ίσως;

Έχω γράψει ένα νέο δίσκο, αλλά δεν έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα να τον ηχογραφήσουμε. Είχαμε κάποιες κακοτοπιές με τις δισκογραφικές, το χρόνο και φυσικά τα λεφτά, οπότε τα τραγούδια ακόμη περιμένουν.


Κλείνοντας να σε ρωτήσω ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι από τους Ghoultown;

“Return of the Living Dead.”  Νομίζω πως είναι το πιο καλοφτιαγμένο κομμάτι που έχω γράψει ποτέ.


Lyle, με την ελπίδα να ακούσουμε τη νέα σας δουλειά σύντομα αλλά και να σας δούμε live κάπου, κάπως, κάποτε..σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.

Ευχαριστώ και εγώ, ελπίζω να τα ξαναπούμε.

Για να μάθετε περισσότερα για το συγκρότημα επισκεφτείτε:
http://www.ghoultown.com/https://www.facebook.com/Ghoultown.official