Ήμασταν εκεί: Kiss me Kate αλά ελληνικά

Γράφει η MatNina
7 άρθρα στο MusicHeaven

Λόγω της όχι και τόσο μεγάλης προσέλευσης φαντάστηκα πως θα ήμαστε λίγοι στο θέατρο. Κι όμως, μέχρι ν' αρχίσει η παράσταση το θέατρο γέμισε. Από την αρχή θέλω να αναφέρω πως δεν έχω μουσική εκπαίδευση και πως τα παρακάτω είναι η γνώμη μου ως απλή θεατής.

Η παράσταση αναφέρεται σ' ένα θίασο, που θα ανεβάσει τη "Στρίγγλα που έγινε αρνάκι" κι επικεντρώνεται σ' ένα ζευγάρι χωρισμένων ηθοποιών, που συνεργάζονται έχοντας τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αναλυτικότερα, ο Φρεντ Γκρέιαμ κι η πρώην σύζυγός του Λίλι Βανέσι, αναγκάζονται να βρεθούν στη σκηνή, αφού ο Φρεντ ανεβάζει μια musical εκδοχή της σαιξπηρικής κωμωδίας. Το έργο χρηματοδοτεί ο αρραβωνιαστικός της Λίλι-ναύαρχος Χάουαρντ Χάελ- ενώ ο Φρεντ έχει βάλει και τη νέα του ερωμένη να παίζει-Λόις Λέιν-η οποία προέρχεται από καμπαρέ.
Την ημέρα της παράστασης οι δύο πρωταγωνιστέ θυμούνται τον καιρό που ήταν παντρεμένοι. Από ένα λάθος τα λουλούδια που προορίζονται για τη Λόις από τον Φρεντ, πάνε στη Λίλι. Εκείνη πιστεύει πως είναι για εκείνη μέχρι να διαβάσει την κάρτα. Κατά τη διάρκεια της παράστασης η Κατερίνα/Λίλι χαστουκίζει τον Πετρούκιο/Φρεντ. Εκείνος της ανταποδίδει τα ίδια στα πλαίσια του ρόλου κι η Λίλι ανακοινώνει πως αποχωρεί. Εξαιτίας του μόνιμου δεσμού της Λόις, που χαρτοπαίζει, έρχονται στα καμαρίνια δύο γκάνγκστερς για μία επιταγή που είχε υπογραφεί στο όνομα του Φρεντ. Αυτός μην μπορώντας να καταλάβει γιατί πράγμα του μιλάνε του λέει πως μπορεί να τους δώσει τα λεφτά μόνο αν συνεχιστεί η παράσταση, υποκινώντας τους να κρατήσουν με την απειλή όπλου τη Λίλη στο έργο. Στην πορεία, όμως, το αφεντικό των δύο γκάνγκστερς πεθαίνει, το χρέος παραγράφεται, φεύγουν κι η Λίλη πια είναι ελεύθερη να φύγει με το μέλλοντα σύζυγό της, το ναύαρχο. Επιστρέφοντας στην κρίσιμη στιγμή για το φινάλε συνειδητοποιεί πως ο έρωτάς της για τον Φρεντ έχει αναζωπυρωθεί. Η σκηνή κλείνει με τους δυο τους να φιλούνται.

Η παράσταση στο σύνολό της ήταν πολύ ωραία με μικροπροβλήματα, που δεν αλλοίωσαν, όμως, τη γενική εικόνα. Αρχικά, υπήρχε κάποιο θέμα με τον ήχο και τα μικρόφωνα να βουίζουν μερικές φορές και-κάτι που δεν κατάλαβα-στους μικρότερους ρόλους ο ήχος ήταν πιο χαμηλός. Αν κι οι χορογραφίες του Τζον Τοντ ήταν πολύ ωραίες, οι ηθοποιοί δεν μπορούσαν να τις εκτελέσουν συγχρονισμένα όλες τις φορές. Ο φωτισμός στο α' μέρος δεν ήταν τόσο επιτυχημένος, ενώ στο β' μέρος φάνηκε καλύτερα. Μου άρεσε που τα τραγούδια-πλην ενός-ήταν στα αγγλικά, γιατί κρίνοντας απ' τους υπότιτλους η μετάφραση θα ήταν αποτυχία. Τα κοστούμια ήταν πολύ ωραία, ενώ το σκηνικό αδιάφορο.

Ο Χάρης Ανδριανός έχει μια πολύ καλή φωνή βαρύτονου, την οποία ομολογώ πως δεν είχα προσέξει σε προηγούμενες παραστάσεις. Υποκριτικά ήταν υπέροχος, αφού απέδωσε τον υπερφλύαρο χαρακτήρα του Φρεντ στο έπακρο. Η Ειρήνη Καραγιάννη μαγευτική κι όταν τραγούδαγε "γέμιζε" το Ηρώδειο! Εξίσου καλή ήταν κι ως ηθοποιός, που κατ' εμέ ξεχώρισε στα ξεσπάσματα της Κατερίνας με τόση φυσικότητα. Η Νάντια Κοντογιώργη-η οποία έχει γίνει γνωστή πια για το ταλέντο της-με εντυπωσίασε με την κίνηση και τη φωνή της στο τραγούδι "Always true to you in my fashion". Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από εκείνη. Θεωρώ πως δεν ξεχώρισε εδώ τόσο όσο θα περίμενα, γιατί οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές ήταν πιο έμπειροι στο τραγούδι.

Ο Ιάσονας Μανδηλάς ήταν πολύ καλός σ' ένα χορευτικό νούμερο, που μου θύμισε Μάικλ Τζάκσον, αλλά στο ρόλο του Μπιλ ήταν κάπως άχρωμος. Ο Χάρης Ρώμας είχε τη γνωστή μανιέρα, κάτι που εμένα μου αρέσει και θεωρώ πως ταίριαζε και στο ρόλο. Ο Κώστας Βουτσάς ήταν αξιοθαύμαστος. Παρά την ηλικία του μπορεί να σταθεί ακόμα στη σκηνή. Με το γνωστό του μπρίο πρόσθεσε μια νότα χιούμορ, φωνάζοντας την Κατερίνα "Κατίνα" με το γνωστό του τρόπο απ' την ταινία "Ο γόης". Εδώ θα ήθελα να εξηγήσω γιατί τα λέω αυτά, γιατί άκουσα κάποιες σχετικές δυσαρέσκειες. Στην αρχή του έργου αναφέρθηκε πως ήταν στο ρόλο να "ξεχνάει" τα λόγια του και δε συνέβη λόγω ηλικίας, όπως λέχθηκε. Δε λέω, μπορεί να του συμβεί, αλλά σκηνοθετικά είχαν φροντίσει να το αναφέρουν, άρα είναι άδικο να κατηγορείται για κάτι τέτοιο. Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς κι ο Δημήτρης Ναλμπάντης ήταν ένα πολύ πετυχημένο δίδυμο γκάνγκστερ, που έκαναν εντυπωσιακή έξοδο με το τραγούδι τους.
Οι  μουσικοί ήταν όλοι τους εξαιρετικοί. Μία ωραία παράσταση που κρατάει σ' ευθυμία το θεατή!

Φωτογραφίες από joytv.gr (Copyright N.Sakalakis) και το event της παράστασης στο FB.