Site του Μήνα – Το επίσημο site του Μανώλη Λιδάκη

Την αλλαγή του καιρού την παρατήρησα, λάθος, την ένιωσα –όπως και οι περισσότεροι, υποθέτω- με το που μπήκε ο Σεπτέμβρης. Είναι αυτό το βοριαδάκι που σου προκαλεί στα καλά καθούμενα μια ανατριχίλα στο θερινό σινεμά και σε κάνει να μετανιώσεις που δεν πήρες μαζί σου εκείνο το τζην μπουφάν, ακόμα κι αν τελικώς θα κατέληγε στους ώμους της -εξίσου ξεχασιάρας- καλής σου. Είναι η μέρα που παραχωρεί τη θέση της, δικαιωματικά πια, στη νύχτα και τώρα που στις 7:40 δεν βλέπεις κανένα λαμπρό ήλιο να σε καλημερίζει (και να σου υπενθυμίζει πως ήρθε η ώρα να πας δουλειά), εσύ νιώθεις το σώμα σου ξαφνικά να βαραίνει και να βυθίζεται ακόμα περισσότερο στο στρώμα, κι όταν με κόπο πια μισανοίγεις τα βλέφαρά σου, ξαφνικά διαπιστώνεις πως το μόνο που μπαίνει από τις γρίλλιες είναι μια συννεφιά που μπαλανσάρει ανάμεσα στο γκρι και το μπλε. Τέλος, είναι τα φύλλα των δέντρων που χάνουν το ζωηρό τους πράσινο και το τοπίο ντύνεται σε καφέ και χρυσαφί αποχρώσεις…και μια ξαφνική μπόρα…κι ο ήχος της βροχής να πέφτει ρυθμικά στα φύλλα…«φύλλα αλκαλικά»…μύρισε το χώμα, το νιώθεις; Φθινόπωρο. Όχι, δεν είναι το Δελτίο Καιρού κι ας μου συγχωρεθεί αυτή η ποιητική διάθεση, αλλά διάολε, για το Μανώλη Λιδάκη γράφω και το ράδιο σε μια γλυκιά συνωμοσία παίζει τους «Χαιρετισμούς», τι περιμένατε…

Πληκτρολογώ τη διεύθυνση…www.manolislidakis.com…Η κεντρική σελίδα, μια παλέτα από γήινα φθινοπωρινά χρώματα, καφέ και λαδί που χρυσαφίζει, και στο κέντρο η μορφή του. Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο, μια γλυκιά χατζιδακική μελαγχολία, οι «σκιές» γύρω απ’ τα μάτια του-σήμα κατατεθέν του (οι «συμπαθείς» συντάκτριες του Cosmopolitan θα τις λέγανε «μαύρους κύκλους», υποθέτω) κι ένα από τα πιο έντονα και καθαρά βλέμματα που έχω δει ποτέ (οι ψυχολόγοι και οι σημειολόγοι το μεταφράζουν σε «ειλικρίνεια»), που θες δε θες, σου μεταδίδει την ηρεμία που τον διακατέχει στη ζωή του. «Καλλιτέχνης, βέρος» λέω στον εαυτό μου. Η σελίδα είναι καλοδουλεμένη, φαίνεται αυτό. Τον όλο σχεδιασμό τον έχει αναλάβει η δισκογραφική του εταιρεία, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί να συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Επαγγελματική δουλειά με καλλιτεχνικό ύφος και γρήγορες ταχύτητες. Όλα καλά ως εδώ. Να όμως που σε αυτές τις περιπτώσεις η εταιρεία θεωρεί ότι δικαιωματικά (;) μπορεί να αυτοδιαφημιστεί (λες και δεν αποτελεί ήδη την καλύτερη διαφήμιση το ότι έχει στις τάξεις της έναν τόσο σπουδαίο καλλιτέχνη), και βρίσκει την ευκαιρία να προμοτάρει ό,τι προϊόν παράγει, από κινητά τηλέφωνα μέχρι…παιχνιδομηχανές. Έλεος, κύριοι. Εμπορευματοποιήσατε τη δισκογραφία, σεβαστείτε τουλάχιστον αυτούς τους λίγους –μετρημένους στα δάχτυλα- μουσικούς που αντιστέκονται στα σημεία των καιρών.

Μια από τις πιο δημοφιλείς ερωτήσεις για Trivial Pursuit στην κατηγορία «Τέχνες» θα ήταν «Μετά από ποιο γεγονός υπέγραψε ο Μανώλης Λιδάκης το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο;». Η απάντηση, μαζί με πολλές άλλες γνωστές και άγνωστες πτυχές της πορείας του, βρίσκεται στη Βιογραφία του, που ξεκινά από τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο Ηράκλειο της Κρήτης, τις μουσικές του σπουδές, την έλευσή του στην Αθήνα και την εμφάνισή του στο –τότε- «Να η ευκαιρία» (όχι, τότε δεν υπήρχε Μπονάτσος στην επιτροπή και πολύ αμφιβάλλω αν ο Λιδάκης θα συμμετείχε στην τωρινή -απείρως κατώτερη, όπως εξάλλου τα περισσότερα sequels- συνέχεια της εκπομπής). Εκεί ο Κατσαρός τον ακούει (θυμίζω στους νεώτερους ότι ο Κερκυραίος δημιουργός ήταν εις εκ των κριτών), ενθουσιάζεται, του εμπιστεύεται νέα του τραγούδια κι έτσι ξεκινά μια πολλά υποσχόμενη καριέρα. Συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής: Πάριος, Νταλάρας, Μαρκόπουλος, Γαλάνη, Νικολακοπούλου, Σπανός και Κραουνάκης είναι τα πρώτα του ερείσματα στο χώρο της δισκογραφίας. Αυτό όμως που δεν αναφέρεται πουθενά και αποτελεί μείζονα παράλειψη είναι η τεράστια βοήθεια που του παρείχε εξ αρχής ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις (κάτι που ο ίδιος ο Λιδάκης δεν παραλείπει να τονίσει σε όποια συνέντευξη έχει δώσει), σχέση που αναμφισβήτητα σημάδεψε τον τότε νεαρό Κρητικό αοιδό (Σημείωση: ναι, το ότι μια από τις μεγαλύτερές του αγάπες είναι το συμπαθές σωματείο του ΟΦΗ -ουκ ολίγες φορές το όνομά του έχει συζητηθεί για την ανάληψη κάποιου πόστου-, παρόλο που δεν σχετίζεται με την μουσική, είναι τμήμα της Βιογραφίας και ως εκ τούτου θα μπορούσε να αναφερθεί).

Τα χρόνια περνάνε, η πορεία φαίνεται στρωμένη με ροδοπέταλα -και ακόμα περισσότερα φλας και δημοσιότητα, ωστόσο ο Λιδάκης επιλέγει συνειδητά να μείνει μακριά από το πανηγύρι της μόδας, των Μ.Μ.Ε και της σύγχρονης θνησιγενούς δισκογραφίας. Ηχογραφεί μια σειρά εξαιρετικών διασκευών, βοηθούμενος από το μοναδικό μέταλλο της φωνής του, που του δίνει αυτή τη σπάνια δυνατότητα να τραγουδήσει εξίσου καλά Τσιτσάνη, Χατζιδάκι και Παραδοσιακά της ιδιαίτερης πατρίδας του. Το κοινό αγκαλιάζει τόσο τη δουλειά του όσο και την στάση του κι ο ίδιος αποδεικνύει στην πράξη αυτό που οι ¶γγλοι ονομάζουν «to make a stand» ή εκείνο που τραγουδούσε ο Sinatra στο «Μy way»: η επιτυχία μπορεί να έρθει χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα του υλικού, χωρίς να αλλάξεις κάτι από το προσωπικό σου στυλ και ως εκ τούτου και την ιδιοσυγκρασία σου, χωρίς παραχωρήσεις και συμβιβασμούς στο βωμό της εμπορικότητας που μοιραία καταλήγει στην εμπορευματοποίηση. Από το ‘98 και μέχρι σήμερα, ξεκινούν πάλι οι μεγάλες συνεργασίες με την –συγκριτικά με την προηγούμενη- νεώτερη γενιά τραγουδοποιών και στιχουργών: Περίδης, Κατσιμιχαίοι, Ιωαννίδης, Αλκαίος (αν χρειάζεστε διευκρίνιση για το μικρό του όνομα, καλύτερα σταματήστε εδώ την ανάγνωση του άρθρου), Ανδρέου, Μάλαμας. Και έχουμε καιρό για το μέλλον…

Οι πρώτες μνήμες που έχω από το Λιδάκη με πάνε 14 χρόνια πίσω, την εποχή που αισίως τέλειωνα το Δημοτικό και το Mega Channel ξεκινούσε την δοκιμαστική του λειτουργία με trailers των προσεχών εκπομπών (και το σήμα να παίζει ασταμάτητα), cartoons (κυρίως με τον Bugs, που δεν έχανα με τίποτα) και ενδιάμεσα σφήνες videoclip (τότε που μια κάμερα, ένας ανεμιστήρας και δυο προβολείς ήταν αρκετοί –το μπούτι και το στήθος ήρθαν με τη νέα τεχνολογία). Ένα από αυτά τα κλιπάκια ήταν και το «Τελευταίο Ποτηράκι». Μια πολύ πετυχημένη διασκευή του αείμνηστου Μανώλη Χιώτη κι ένα χιουμοριστικό, ρετρό βίντεο, βγαλμένο θα ‘λεγες από ελληνική ταινία του ’60. Αυτά κι άλλα πολλά θυμήθηκα καθώς διάβαζα τη Δισκογραφία του, από το «Κοίτα τι έγινε» του ’88 μέχρι και το –φρέσκο, φετινό- «Κλειδί», που ευτυχώς έτυχε θερμής υποδοχής από τα ραδιόφωνα. Τραγούδια που δύσκολα θα κάνουν το μεγάλο μπαμ, τα περισσότερα άγνωστα στο ευρύ κοινό, αλλά που σίγουρα θα συνεχίσουν να πουλάνε με σταθερό ρυθμό στο πέρασμα του χρόνου –ο όρος που χρησιμοποιούν σε τέτοιες περιπτώσεις, νομίζω, είναι «κλασσικά» (απλά πρέπει να κυλήσουν τα χρόνια για να αρχίσει να ισχύει κάτι τέτοιο). «Καλύτερα έτσι», λέω στον εαυτό μου. Κι αν αμφιβάλετε, θυμηθείτε τι έγινε με τραγούδια όπως τα «Θάλασσά μου σκοτεινή», «Η ζωή» και «Τράβα σκανδάλη» που ύστερα από την ακατάπαυστη πολύμηνη ακρόαση τους όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, πλέον έχουμε φτάσει να μην τα αντέχουμε άλλο. Σημείωση (διπλή αυτή τη φορά): πάλι θα γίνω κακός. Αλλά, και πάλι, όχι άδικα. Πρώτον, σε κάθε Δισκογραφία δεν είναι απαραίτητο να υπάρχουν και οι στίχοι των τραγουδιών (δυστυχώς αυτό είναι…πολυτέλεια για τα ελληνικές ιστοσελίδες. Αλλά τουλάχιστον βρε αδερφέ αναφέρουμε τον εκάστοτε συνθέτη και στιχουργό –αναλυτικά σε κάθε τραγούδι, κι όχι επιγραμματικά στη Βιογραφία του καλλιτέχνη. Δεύτερον, προς τους κ.κ. υπεύθυνους της ιστοσελίδας: η δισκογραφική καριέρα του Λιδάκη ξεκινά από το 1983 και όχι από το 1988 που έτυχε να αλλάξει εταιρεία –…τελείως συμπτωματικά σε εκείνη που είναι ακόμα κι έχει αναλάβει το στήσιμο της ιστοσελίδας. Με τον όρο «δισκογραφία» ορίζουμε το σύνολο των δίσκων ενός καλλιτέχνη, όχι τους δίσκους που κάποιος καλλιτέχνης εξέδωσε υπό την ετικέτα «x»! Κοινώς, δεν διαγράφουμε ως δια μαγείας τις δουλειές του καλλιτέχνη που προϋπήρξαν…

Ωστόσο, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Αναφέρομαι στο τμήμα Multimedia της ιστοσελίδας, αναμφισβήτητα το πιο ενδιαφέρον κομμάτι για τον επισκέπτη και μια από τις καλύτερες παρουσιάσεις ηχητικών –διότι στα οπτικοακουστικά ισχύει το γνωστό: «Ο server έχει πρόβλημα»…- ντοκουμέντων. Εκεί ο καθένας έχει τη δυνατότητα να μάθει για το Λιδάκη μέσα από την ίδια του τη δουλειά. Πληθώρα τραγουδιών, από τον πρώτο (του ’88 εννοούμε, και εδώ δικαιολογείται απόλυτα η εταιρεία μιας και δεν έχει τα δικαιώματα για να παρουσιάσει έργο άλλης εταιρείας) μέχρι τον τελευταίο δίσκο. ¶ριστη ηχητική ποιότητα, πολύ γρήγορες ταχύτητες, πολύ μεγάλη ποικιλία και εκτενή αποσπάσματα –τι άλλο μπορούμε να θέλουμε; Το απόλυτο preview. Αν δούλευαν και τα video αποσπάσματα, θα ήταν το κάτι άλλο. Ακόμα κι έτσι, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλα μουσικά sites αυτό το παράδειγμα.

Κατά τα λοιπά, συνέχισα την περιπλάνησή μου στους υπόλοιπους χώρους της ιστοσελίδας. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να δω πολλές φωτογραφίες του –και είχα δίκιο. Μόλις 9 τον αριθμό στο τμήμα Φωτογραφίες , εκ των οποίων οι 2 με την Ελένη Τσαλιγοπούλου. Εντάξει, δεν του αρέσουν τα φλας –και καλά κάνει. Όλες είναι καλλιτεχνικές, ακόμα και αυτές που είναι τελείως φυσικές στο studio. Ξεχώρισα μία που είναι επί σκηνής και κρατά το μικρόφωνο καθώς ερμηνεύει με την ψυχή του (αλήθεια, τι να τραγουδά;), ενώ πάνω του πέφτει ένα κίτρινο, χρυσαφένιο φως σε μαύρο φόντο, τεχνική της φωτοσκίασης που λένε και οι επαγγελματίες ζωγράφοι…πανέμορφη φωτογραφία. Χαμογελάω γιατί ασυναίσθητα σκέφτομαι: «Ο Μητσιάς στα νιάτα του…Ίδιος είναι, έχουν και το ίδιο όνομα…».

Ξέχασα να αναφέρω ότι υπάρχει και η δυνατότητα Επικοινωνίας όπου μπορείτε να αφήσετε τα σχόλιά σας, τη γνώμη σας, τα παράπονά σας, καθώς και η δυνατότητα (;) επιλογής γλώσσας En/Gr, με το Gr να είναι ουσιαστικά η μόνη επιλογή και το En να παίζει έναν εντελώς διακοσμητικό ρόλο. Κρίμα…

Το «ταξίδι» μου στην ιστοσελίδα το τέλειωσα στο τμήμα Νέα κι εδώ ήταν η δεύτερη ευχάριστη έκπληξη. Δεν πρόκειται για την κλασσική παρουσίαση των συναυλιών του και δυο λογάκια για τους τελευταίους δίσκους. Δε γνωρίζω ποιος συνέταξε αυτήν την παρουσίαση, όποιος κι αν είναι όμως, μετέδωσε με απόλυτη ακρίβεια το μουσικό κλίμα των δύο τελευταίων albums του Λιδάκη και ο λόγος του είναι ακριβώς εκείνος που ταιριάζει στο προσωπικό ύφος του καλλιτέχνη. Και γι’ αυτό του αξίζει ένα μπράβο. Δεν θέλω να πω περισσότερα, τα λέει όλα ο συντάκτης. Διαβάστε το, αξίζει τον κόπο.

…

Η ώρα είναι περασμένη. Τελευταίες αναγνώσεις πριν το στείλω… μικροδιορθώσεις…(τα έγραψα όλα; παρέλειψα τίποτα;)…Έχω ανοιχτή την μπαλκονόπορτα κι ένα απαλό αεράκι περνά μέσα από την κουρτίνα. Το CD παίζει για 3η, ίσως και 4η φορά...«Σ’ έχω, δε σ’ έχω, σε κρατώ, δε σε κρατώ» κι ο νους μου ταξιδεύει σε άλλα μέρη, πολύ μακρινά, με τη φωνή του. Είναι από άλλη εποχή, πιο παλιά, πιο αγνή, πιο αληθινή αλλά ζει στο σήμερα. Σκέφτομαι πως ο Μάνος σίγουρα θα τον ήθελε να συμμετέχει στη Ρωμαϊκή ή στη Λαϊκή Αγορά, μ’ αυτή τη χροιά που ‘χει μια σπάνια, γλυκιά ζεστασιά και δίνει στον όρο «ελληνικό λαϊκό τραγούδι» μια εντελώς διαφορετική, «έντεχνη» και συνάμα αυθεντική διάσταση. Είπα Χατζιδάκις…Σταματώ το CD και βάζω μια κασέτα…«Ηθοποιός…σημαίνει φως…» τον ακούω να ερμηνεύει από ζωντανή ηχογράφηση (δεν υπάρχει σε δίσκο, να ‘ναι καλά ο Οδυσσέας κι ο «Μελωδία»…). Η φωνή του αγγίζει το κορμί μου από την πρώτη κιόλας φράση, η ερμηνεία του φτάνει στην καρδιά μου σαν ηλεκτρικό ρεύμα που σε διαπερνά ώσπου να ανοιγοκλείσεις τα μάτια κι εσύ που τον ακούς τώρα νιώθεις τον πόνο του καθώς εκείνος εκτεθειμένος στα φώτα και μόνος σε μια άδεια και κρύα σκηνή δίνει την ψυχή του βορά στο αμείλικτο κοινό και η ένταση ολοένα να δυναμώνει όμοια με το Bolero…το απαλό αεράκι του Σεπτέμβρη γίνεται βοριάς, ο ψυχρός αέρας γεμίζει το δωμάτιο κι αρχίζει να χορεύει με την κουρτίνα, οι δυο τους στροβιλίζονται σ΄ ένα φρενήρες βαλς υπό τον ήχο ενός τραγικού γέλιου και η μπάντα συνεχώς παιανίζει...«Έλα στο φως, παίζω, θα δεις…Είμαι σοφός, μην απορείς! ΕΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ, ΠΑΙΖΩ, ΘΑ ΔΕΙΣ!!»

…κι ύστερα σιωπή.……………Περνούν δέκα λεπτά. Κι ύστερα άλλα δέκα. Με επαναφέρει ο κοφτός θόρυβος της κασέτας που τελείωσε. Ο αέρας κόπασε. Η κουρτίνα ηρέμησε. Κλείνω την μπαλκονόπορτα και στα αυτιά μου αντηχούν οι τελευταίοι στίχοι…«Πιες το κρασί, στάλα χρυσή…απ’ την ψυχή ως την ψυχή…απ’ την ψυχή…ως την ψυχή…». Αποθήκευση. Αποστολή. Κλείσιμο.

Διεύθυνση site: http://www.manolislidakis.com