Αλκίνοος Ιωαννίδης

Η ζωή του Αλκίνοου

Tο να ψάξω τα βιογραφικά στοιχεία του Αλκίνοου Ιωαννίδη, ένιωσα πως ήταν κάτι σαν υπόσχεση που είχα να εκπληρώσω. Υπόσχεση στον εαυτό μου.

Τόσα χρόνια ακούω τα τραγούδια του, τόσα χρόνια «ταξιδεύω» μ' αυτά κι όμως ποτέ δε διάβασα ένα βιογραφικό του, μια συνέντευξή του. Ό, τι λοιπόν δεν έκανα τόσα χρόνια το έκανα μέσα σε λίγες μέρες με απώτερο σκοπό να συντάξω ένα βιογραφικό κείμενο για τον Αλκίνοο, όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένο μπορούσε να γίνει. Παίρνοντας λίγα από δω λίγα από κει, σκόρπια στοιχεία, αποσπάσματα συνεντεύξεων κ.λπ., κατάφερα να συντάξω το παζλ του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Μα και πάλι λείπουν κομμάτια, κενά που μόνο τα τραγούδια του μπορούν να καλύψουν.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γεννήθηκε στην Κύπρο στις 19 Σεπτεμβρίου 1969 . Προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια, από την οποία έλαβε και τα πρώτα καλλιτεχνικά ερεθίσματα. Ο πατέρας του είναι ζωγράφος, η μητέρα του έχει ασχοληθεί με το θέατρο και ο αδερφός του, Λίνος Ιωαννίδης, είναι ποιητής.

Μικρός ήθελε να μάθει νταμς, δεν υπήρχε όμως τότε δάσκαλος για τύμπανα στην Κύπρo. Στα δεκαέξι του μόνο, βρήκε έναν ηλικιωμένο που έπαιζε στα πανηγύρια και του έκανε μαθήματα στήνοντας καρέκλες στις θέσεις των νταμς! Η μητέρα του τον παρότρυνε να μάθει κλασσική κιθάρα. Αρχικά, έκανε κάποια μαθήματα με έναν δάσκαλο και λίγο αργότερα άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα κιθάρας, θεωρίας κι αρμονίας στο Ευρωπαϊκό Ωδείο Κύπρου. Αργότερα, έκανε βιολοντσέλο και πήρε μαθήματα βυζαντινής μουσικής.

Μέχρι τα είκοσί του χρόνια έζησε σε ένα προάστιο της Λευκωσίας. Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, έφυγε από την Κύπρο για σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η μητέρα του ασχολούταν με το θέατρο κι ο πατέρας του συχνά έφτιαχνε σκηνικά θεάτρου. Επομένως, η οικογένειά του συναναστρεφόταν με ανθρώπους του χώρου κι έτσι κάποιος οικογενειακός φίλος τον έπεισε να σπουδάσει θέατρο, με την ευκαιρία του ότι θα πήγαινε στην Αθήνα για σπουδές. Έτσι, το 1989 βρέθηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου να φοιτά με υποτροφία. Τη Φιλοσοφική την εγκατέλειψε λίγο αργότερα.

Θέατρο

Έχει εργαστεί στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Συμμετείχε στα «Μπακούρια» με τον Δημήτρη Πιατά. Το καλοκαίρι του 1993, υποδύθηκε τον Μοσχίονα στο έργο "Σαμία" του Μεvάvδρoυ με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Το καλοκαίρι του 1996, συμμετείχε στο έργο "Άλκηστη" του Ευριπίδη, στο ρόλο του Απόλλωνα με το Θέατρο Τέχνης - Κάρoλoς Κoύv.

Απόσπασμα από συνέντευξη
«Την εποχή που με ενδιέφερε ιδιαίτερα η σκηνοθεσία κινηματογράφου, έπαιξα σ’ ένα σίριαλ της τηλεόρασης. Είδα πώς λειτουργεί η τηλεόραση, κατάλαβα ότι δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα ως μέσο, γιατί δεν είχα υπάρξει ούτε καλός τηλεθεατής, οπότε σ’ ένα μέσο που δεν παρακολουθείς σίγουρα δεν μπορείς να είσαι και ο εαυτός σου. Αυτή είναι η αλήθεια…»
(Συνέντευξη από την Εφημερίδα «Χάρτινος Κόσμος»)

Μουσική

Την αρχή της μουσικής του καριέρας σηματοδότησε ο δίσκος «Στην αγορά του κόσμου» σε μουσική Νίκου Ζούδιαρη. Είκοσι τριών χρονών τότε με μια κασέτα στα χέρια και χτυπώντας πόρτες μαζί με το Νίκο Ζούδιαρη καμία δισκογραφική δεν δέχτηκε τη συγκεκριμένη δουλειά. Τελικά, ο δίσκος εκδίδεται (1993) , πράγμα στο οποίο βοήθησε σημαντικά η Δήμητρα Γαλάνη, την οποία γνώρισε μέσω του σκηνοθέτη Νίκου Σούλη. Η Δ. Γαλάνη ερμήνευσε δυο τραγούδια και έκανε ένα ντουέτο με τον Αλκίνοο στο δίσκο αυτό. Την ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο Τάκης Μπουρμάς και ο δίσκος έγινε χρυσός.
Το 1995 γνωρίζουμε τη δεύτερη δουλειά του «Όπως μυστικά και ήσυχα» σε μουσική πάλι του Νίκου Ζούδιαρη και σε ενορχήστρωση του Γιώργου Ανδρέου αυτήν τη φορά. Κι αυτός ο δίσκος δεν άργησε να γίνει χρυσός.
Τους χειμώνες 1993-94 και 1994-95, εμφανίζεται στο «Χάραμα» της Καισαριανής δίπλα στους Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Τσαλιγοπούλου και Γεράσιμο Ανδρεάτο. Τα καλοκαίρια του 1994 και του 1995, πραγματοποιεί συναυλίες σε όλη την Ελλάδα μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Τον Οκτώβριο του 1995, εμφανίζεται στο Μέγαρο Μουσικής στο έργο «Αvαγέvvηση, Κρήτη ανάμεσα σε Βεvετία και Πόλη» του Γιάννη Μαρκόπουλου. Από τον χειμώνα της ίδιας χρονιάς μέχρι και το καλοκαίρι του 1996 περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα για την παρουσίαση των τραγουδιών που περιλαμβάνονται στους δύο δίσκους του, καθώς και κάποια δικά του ανέκδοτα τραγούδια.
Στις αρχές του 1997, κυκλοφορεί ο τρίτος δίσκος του με τίτλο «Ο Δρόμoς, o Χρόvoς και o Πόvoς» σε δικούς του στίχους και μουσική, τραγούδια αφιερωμένα στον αδερφό του.

Απόσπασμα από συνέντευξη
«Το τραγούδι Μισό φεγγάρι το έγραψα για τα δυο παιδιά τον Ισαάκ και τον Σολομού, που σκοτώθηκαν πρόπερσι από τους Τούρκους. Ο Βυθός πάλι, είναι γραμμένος με αφορμή τη θάλασσα του Ακάμα (σ.σ. και τα δυο τραγούδια είναι από το δίσκο ο Δρόμος, ο Χρόνος και ο Πόνος)»

(Δίφωνο - Μάιος 1999/
της Στέλλας Βλαχογιάννη)

Τον χειμώνα του 1998 εμφανίζεται στη μουσική σκηνή «Γραμμές» μαζί με την Έλλη Πασπαλά. Το 1999, κυκλοφορεί, ο τέταρτος στη σειρά δίσκος, «Ανεμοδείκτης» , και δίνει συναυλίες στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Επίσης, την ίδια περίοδο, συμμετείχε στο δίσκο της Ελένης Τσαλιγοπούλου «Αλλάζει κάθε που βραδυάζει».

Απόσπασμα από συνέντευξη
-Γιατί «Ανεμοδείκτης»;
-Είναι μια περίεργη ιστορία, κι αδιάφορη νομίζω για τον κόσμο, αλλά η αρχική ιδέα ξεκίνησε από ένα σχεδιάκι του πατέρα μου που υπάρχει μέσα στη συσκευασία του δίσκου, μ΄ ένα ανθρώπινο δάκτυλο κι ένα φτερό που λειτουργούσε σαν ανεμοδείκτης. Είχα γράψει κι ένα κομμάτι κλασικής κιθάρας με τον ίδιο τίτλο το οποίο δε μπήκε τελικά στο δίσκο. Το ηχογραφήσαμε, αλλά δεν το ΄βαλα τελικά. Κράτησα μόνο τον τίτλο. Ανεμοδείκτης λέγεται αυτός ο δίσκος ουσιαστικά γιατί τα τραγούδια αυτά σημαίνουν πράγματα για μένα. Είναι σαν ένα ημερολόγιο των πραγμάτων που έζησα ή φαντάστηκα τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Δείχνουν και τη διάθεσή μου ανά πάσα εποχή. Είναι σα να υπάρχει ένας ανεμοδείκτης, ο οποίος ανάλογα με το βοριά ή το νοτιά κοιτάει από 'δω ή από 'κει.
(“Μελωδία” – εκπομπή Οδυσσέα Ιωάννου/Ιούνιος 1999)

Το 2003 εκδίδει το δίσκο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή» , τον οποίο ο Αλκίνοος χαρακτήρισε θρησκευτικό. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού» άγνωστου συγγραφέα που έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών. Σ’ αυτή τη δουλειά του Αλκίνοου στο τραγούδι «Ο φλεγόμενος ποδηλάτης» απαγγέλει ο αδερφός του, Λίνος Ιωαννίδης. Το εξώφυλλο έχει επιμεληθεί ο ζωγράφος Άντης Ιωαννίδης, ο πατέρας του, καθώς και προηγούμενων δίσκων του (“Ανεμοδείκτης”, “Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος”, “Όπως μυστικά και ήσυχα”).

Απόσπασμα από συνέντευξη
-Επίσης δεν βάζετε φωτογραφία σας στα εξώφυλλα των δίσκων σας.
-Θεωρώ το τραγούδι πάντρεμα τεχνών. Παντρεύεται η μουσική με τον λόγο, η ποίηση με το τέλος. Θα ήθελα λοιπόν να παντρέψω όσο περισσότερες τέχνες μπορώ μέσα σ’ ένα δίσκο. Τα υλικά που μπαίνουν δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, άσχετα με το υλικό του εκάστοτε δίσκου. Έχω ζήσει σε μια πνευματική συμφωνία με τους ανθρώπους της οικογένειάς μου και μέσα απ’ αυτήν βγαίνει ένα κοινό συναίσθημα. Βλέποντας αυτό το εξώφυλλο του πατέρα μου στον Δρόμο, εγώ ακούω όλο το δίσκο. Για μένα είναι ένα πέρα από το αν είναι ωραίο για τους άλλου όχι. Έχω μεγαλώσει μέσα σ’ αυτή την τέχνη και για μένα είναι μέρος και των ίδιων των τραγουδιών ακόμη. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να είναι το πρόσωπό μου στο εξώφυλλο. Από την άλλη, γιατί όχι; συμφωνώ με πολλούς που φωτογραφίζονται για το εξώφυλλο του δίσκου, ίσως το κάνω και ‘γω αργότερα. Ο ίδιος ο πατέρας μου, μου το λέει αυτό. Εγώ επιμένω να γίνεται γιατί αισθάνομαι ότι ολοκληρώνει τη δουλειά μου.»

(Δίφωνο - Μάιος 1999/
της Στέλλας Βλαχογιάννη)


Απόσπασμα από συνέντευξη
- Το μεγάλο σας όνειρο αυτή τη στιγμή ποιο είναι;
- «Να μπορέσω να δουλέψω περισσότερο στο ουσιαστικότερο μέρος και όχι στο επιφανειακό. Να μπορέσω να κλειστώ σε ένα σπίτι, να μελετήσω πραγματικά, να μάθω ένα-δυο όργανα που αγαπάω πολύ... Το βιολοντσέλο οπωσδήποτε, που χρόνια το παλεύω, αλλά μια φορά κάθε έξι μήνες, και η κιθάρα. Από μικρός έχω το απωθημένο του καλού μουσικού, όχι του βιρτουόζου, αλλά του καλού οργανοπαίκτη. Το να γίνω τραγουδιστής δεν ήταν πάντα το μεγάλο μου όνειρο. Θέλω ακόμη να μελετήσω μουσική περισσότερο, να προχωρήσω τα θεωρητικά. Ενα μεγάλο μου όνειρο είναι να πάω στην Αγία Πετρούπολη για σύγχρονη σύνθεση. Τώρα γιατί στην Πετρούπολη; Δεν ξέρω, έτσι μου έχει κολλήσει, μου αρέσουν και οι λευκές νύχτες, αγαπάω και τον Ντοστογέφσκι πολύ».
(Το ΒΗΜΑ, 14/07/2002)

Τον Μάρτιο του 2005, ταξιδεύει στη Ρωσία για να παρακολουθήσει μαθήματα σύνθεσης στο κονσερβατόριο της Αγίας Πετρούπολης με καθηγητή τον Μπορίς Τίσιενκο.


Απόσπασμα από συνέντευξη
Τι σε οδήγησε πριν από δύο περίπου χρόνια στην Πετρούπολη για σπουδές;
Πήγα να κάνω μαθήματα σύνθεσης στο εκεί Κονσερβατόριο. Παιδί, έκανα το ωδείο σαν αγγαρεία. Τώρα ήταν επιλογή ελευθερίας. Και ανάγκης. Πολλά κενά μου είχαν γίνει θεόρατα, πολλές απορίες είχαν μαζευτεί. Ακόμη και σαν ακροατής. Τα δικά μου κόλπα που επιστράτευα τόσο καιρό μου είχαν δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσα να πάρω. Χρειαζόμουν νέα κενά, νέες απορίες, καινούργια άγνοια. Μου κάνει εντύπωση που εντυπωσιάζονται συχνά, και με θαυμασμό ή περιέργεια ρωτούν γιατί πήγα. Ενώ θεωρείται αυτονόητο για ένα στέλεχος εταιρίας ή για έναν τραπεζικό υπάλληλο να παρακολουθεί κάθε τόσο κάποια σεμινάρια και να επιμορφώνεται, για ένα καλλιτέχνη θεωρείται αρκετό να τρώει απ’ τα έτοιμα.
(Περιοδικό City/16.01.2007 )


Το 2006 κυκλοφορεί το δίσκο «Που Δύσην ως Ανατολήν» με το βιολιστή Μιλτιάδη Παπαστάμου. Περιέχει παραδοσιακά τραγούδια της Κύπρου από ζωντανή ηχογράφηση.


Απόσπασμα από συνέντευξη
«Το βρίσκω τρομερά δύσκολο να πρέπει να γράψεις εκβιαστικά, επειδή πρέπει να βγει ένας δίσκος. Όλα αυτά τα τραγούδια τα κυπριακά (σ.σ. αναφέρεται στο δίσκο «Που Δύσην ως Ανατολήν») δε γράφτηκαν για προσωπικά οικονομικά συμφέροντα δημιουργών ούτε για να δοξαστεί ο δημιουργός τους. Έγιναν από ανάγκη έκφρασης ενός κόσμου ολόκληρου»


- Είναι τραγούδια που είχες στη μνήμη αυτά τα κυπριακά ή τα ψάξατε;

- Πολλά τα είχα στη μνήμη. Άλλα από τη γιαγιά μου, άλλα από γάμους, άλλα δισκογραφικά τα ακούσαμε από τον Σίκκη, τον Τερλικκά κ.α. Βρήκαμε αρχειακές ηχογραφήσεις πολλές. Πήγαμε σε χωριά, βρήκαμε παλιούς ψαλτάδες και τους ηχογραφήσαμε»


(Δίφωνο/Αύγουστος 2006-
Συνέντευξη που έδωσε μαζί με τον Μιλτιάδη Παπαστάμου)



Παράλληλα, κυκλοφορεί και ο δίσκος «Συνάντηση» με τραγούδια από δίσκους άλλων καλλιτεχνών, τα οποία έχει επιμεληθεί είτε ως ερμηνευτής, είτε ως συνθέτης, στιχουργός, ενορχηστρωτής και παραγωγός.


Άλλα αποσπάσματα από συνεντεύξεις

«Πιστεύω ότι ένα τραγούδι από τη στιγμή που εκδίδεται, εκδίδεται. Πάει τελείωσε! Μπορεί ο καθένας να το πάρει και να το κάνει ό,τι θέλει. Να το κουρελιάσει, να το σκίσει, να το σκοτώσει, να το βιάσει.»

-Χωρίς την άδειά σου;

-Βεβαίως.

-Αφού είναι δικό σου δημιούργημα!

-Τι σημαίνει δικό μου; Είναι ιδιοκτησία μου;

-Είσαι ο πατέρας!

-Πατέρας όχι! Καθόλου δεν αισθάνομαι έτσι. Πιο πολύ αισθάνομαι ότι είμαι παιδί των τραγουδιών μου, παρά ότι τα τραγούδια είναι παιδιά δικά μου.»
(theschooligans.gr / 2004)


-Πώς επιλέγεις από τέσσερα album, τα κομμάτια που θα παίξεις στις συναυλίες;

-Η επιλογή είναι δύσκολη. Αν ένα κομμάτι το παίζεις 3-4 χρόνια, λες "ας το αφήσω να ξεκουραστεί λίγο". Βασικά κοιτάς τη δομή, και με κάποιο τρόπο κάποια τραγούδια μόνα τους παίρνουν τη θέση τους στο πρόγραμμα, και κάποια άλλα λένε "δεν θα είμαι σ' αυτό, θα μπω στο επόμενο".

-Πολλές φορές το κοινό περιμένει κομμάτια που δεν είναι Hit...

-Εγώ χρόνια περίμενα το «Όνειρο» του Παπάζογλου σε συναυλίες και δεν το έχω ακούσει...

-Προτιμάς να τραγουδάς ή να παίζεις κιθάρα;

-Κοίτα, εγώ ξεκίνησα να τραγουδώ για να συνοδεύω τη κιθάρα μου και κατέληξα να παίζω κιθάρα για να συνοδεύει τη φωνή μου. Για μένα είναι πολύ δεμένα όλα αυτά, μουσική στίχος τραγούδι, ενορχήστρωση, βγαίνουν σαν ένα πράγμα.

-Το τραγούδι χτίζεται από βιώματα;

-Το τραγούδι δεν είναι τόπος ν' αποθηκεύσεις βιώματα, είναι τόπος που τα γεννά. Είναι πράγματα που έχεις την ανάγκη να ζήσεις, και τα ζεις μέσα από το τραγούδι, χωρίς αυτό μπορεί να μην τα κατάφερνες ποτέ...

-Όταν είσαι με φίλους, σε βάζουν όλη την ώρα να παίζεις και να τους τραγουδάς;

-Από φοιτητής που ήμουνα, γινόταν αυτό το πράγμα. Πηγαίναμε εκδρομή, καθόμασταν σε μια παραλία και αρχίζανε όλοι "παίξε" και "παίξε". Έπαιρνα τη κιθάρα και με κοίταζαν όλοι στο στόμα. Έκλεινα τα μάτια και χαιρόμουνα, τα άνοιγα μετά από λίγο και είχα μείνει ολομόναχος! Είχανε εξαφανιστεί όλοι πίσω από τα βραχάκια με τα κορίτσια αγκαλιά, και εγώ είχα μείνει ολομόναχος με μια κιθάρα αγκαλιά! Κι άμα έκανα να σταματήσω, ακουγόταν πίσω από τα βραχάκια, "παίξε!". Μη γκρινιάζω όμως! Μου αρέσει πολύ ακόμα να παίζω.
(Babylon.gr 1999)

-Όταν ακούς ένα τραγούδι καινούριο τι αίσθημα σου δημιουργείται, ζήλεια ή ασφάλεια;

-Η ασφάλεια ότι υπάρχει κάτι καλό. Ο πρώτος μου ρόλος σ΄ όλη αυτή την ιστορία με το τραγούδι είναι ο ρόλος του ακροατή. Αν πάψω να έχω καλά πράγματα ν΄ ακούω φτιαγμένα από άλλους νομίζω ότι δεν θα μπορέσω να γράψω τίποτα. Όλοι μαζί χτίζουμε ένα σπίτι για να μπούνε του καθενός τα τραγούδια και να κατοικήσουνε. Και όλοι σπέρνουμε και θερίζουμε το ίδιο χωράφι ουσιαστικά, όλοι εμείς που αγαπάμε το τραγούδι.
(“Μελωδία” – εκπομπή Οδυσσέα Ιωάννου/Ιούνιος 1999)


«Ενώ το τραγούδι το αγαπούσα πολύ και είναι ό,τι αγαπούσα και ό,τι ακόμα αγαπώ περισσότερα στον κόσμο, δεν ήλπιζα ποτέ, ούτε ήταν ακριβώς το όνειρο μου να γίνω τραγουδιστής. Και οι ήρωες μου, οι παιδικοί, δεν ήταν τραγουδιστές και ηθοποιοί αλλά οι συγγραφείς και οι συνθέτες. Δηλαδή μικρός στο δωμάτιό μου δεν είχα τραγουδιστές σε αφίσες, αλλά το Χατζιδάκι, το Θεοδωράκη, το Σαββόπουλο, το Μαρκόπουλο…Μεγάλωσα έχοντας το έργο αυτών των ανθρώπων μέσα μου…»

Συνέντευξη από την Εφημερίδα «Χάρτινος Κόσμος»