Όσα δεν σου είπα

Τα χέρια σου μυρίζαν πάντα χώμα
Στις φλέβες σου κυλούσε η γη
Την πάλευες σώμα με σώμα
Κι έβγαινες πάντα νικητής.

Κι εγώ εκεί να σε θωρώ
Να πατάς τον καρπό του αμπελιού
Στο υπόγειο εκείνο το παλιό
Που ανέδιδε οσμή κρασιού

Πιανόμουν απ τα παντελόνια σου
Με σήκωνες ψηλά γινόμουν βασιλιάς
Κι ήσουνα πάντα ο ήρωας μου
Στα παραμύθια της γιαγιάς.

Όμως τα χρόνια πέρασαν
Κι ήρθε η ώρα σου η στερνή
Πώς σε κρεβάτι σε χωρέσαν
Λεβέντη μου και θεριακλή

Σε νοιώθω κάπου εδώ κοντά
Σε πίνω στο γλυκό κρασί
Σ’ ακούω σ’ ηπειρώτικο μοιρολόι απ τα παλιά
Με το κλαρίνο όπως το θελες , βαρύ.

30/1/2005