Ελένη

Όσο πλησιάζω ακούγεται περισσότερο αυτός ο παράξενος ήχος. Κάποιο κλάμα διακρίνω. Μα ποιος; Γιατί; Προς τι αυτοί οι λυγμοί; Μια λεπτή φιγούρα κάνει την εμφάνισή της. Είναι καθισμένη κάτω στο παγωμένο πεζοδρόμιο. Μόνη της. Όσο πλησιάζω, η εικόνα του προσώπου της φαίνεται πιο καθαρά. Τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από το κορμί της. Aραγε κρυώνει; Μα όχι. Η θλίψη φαίνεται χαραγμένη πλέον στο πρόσωπό της. Τα μάτια της κόκκινα σα τη φωτιά. Τα μάγουλά της μοιάζουν να τα έχει ποτίσει το δάκρυ. Ο πόνος είναι ευδιάκριτος. Θέλω να πάω κοντά της, μα κάτι με σταματάει. Προσπαθώ να της μιλήσω, μα δεν με ακούει. Αλλά, … κοίτα. Μια δεύτερη φιγούρα αρχίζει να φαίνεται. Είναι ξαπλωμένη κάτω στο δρόμο… ασάλευτη, παγωμένη. Μα γιατί δεν προσπαθεί να σηκώσει αυτό το σώμα που κείτεται κάτω; Προσπαθώ να κάνω ένα βήμα, να πλησιάσω κοντά τους. Τα γυμνά πόδια μου, νιώθω να υγραίνονται σε εκείνο τη σημείο του δρόμου. Τι μπορεί να αυτό; Ένα αυτοκίνητο έρχεται προς τα δω. Τα φώτα του πέφτουν στο σημείο που είμαι. Φαίνεται να είναι κόκκινο το χρώμα αυτού του υγρού, που μουσκεύει τα πόδια μου. Τα αυτοκίνητο πλησιάζει όλο και περισσότερο. Η φιγούρα που έβλεπα πριν της γυναίκας στο πεζοδρόμιο, σα να φαίνεται γνώριμη. Μα τι γίνεται εδώ; Το αυτοκίνητο σταματάει δίπλα της. Δυο άτομα κατεβαίνουν με άσπρη στολή. Περνάνε από δίπλα μου, όμως δεν με βλέπουν. Ο ένας προχωράει προς το μέρος της γυναίκας, και ο άλλος στο μέρος που βρίσκεται το ασάλευτο σώμα. Ξαφνικά αρχίζω να αναγνωρίζω το πρόσωπο του. Μα πως είναι δυνατόν; Αφού είμαι εδώ…


Ελένη,
11/10/2005