Μελίνα Μερκούρη

ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ (Μαρία Αμαλία Μερκούρη).

Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός. Έλαμψε στην διεθνή σκηνή με τον ρόλο της Ίλια, της καλόκαρδης πόρνης από την ταινία "Ποτέ την Κυριακή" (1960). Σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού (1943-46) και έκανε το ντεμπούτο της στη σκηνή το 1944. Το 1949 καθιερώνεται σαν πρωταγωνίστρια με τον ρόλο της Μπλανς από το έργο του Τέννεσσυ Γουίλιαμς "Λεωφορείον ο Πόθος".

Η πρώτη της κινηματογραφική δουλειά ήταν η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη "Στέλλα" (1955). Το 1965 παντρεύεται τον γαλλικής καταγωγής, αμερικανό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν (Jules Dassin), ο οποίος και την σκηνοθέτησε στις ταινίες "Ποτέ την Κυριακή", "Φαίδρα" (1962), "Τοπκαπί" (1964) και "A Dream of Passion" (1978).

Η Μελίνα Μερκούρη πάλαιψε σκληρά για την ανατροπή της χούντας από το εξωτερικό όπου βρισκότανε. Μετά την ανατροπή της χούντας γύρισε στην Ελλάδα και πολιτεύτηκε. Εκλέχθεικε με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το 1981 και ανέλαβε καθήκοντα Υπουργού Πολιτισμού. Όραμά της ήταν μέχρι τον θάνατό της η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο όπου βρίσκονται μετά την αφαίρεσή τους τον 19ο αιώνα από τον Έλγιν.

Στο ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ υπάρχει μια σκηνή που συμπυκνώνει την θέση της Μελίνας στον κόσμο. Ο χώρος όπου διαδραματίζεται η σκηνή, είναι το δωμάτιο της Ιλυας (χαρακτήρα που υποδύεται η Μελίνα), ένα δωμάτιο εργατικής συνοικίας. Οντας σκηνοθετημένη η ταινία από τον Ζυλ Ντασσέν, η επιλογή του χώρου (όπως εξάλλου και των υπολοίπων της ταινίας) δείχνει φυσική συνέπεια της ρεαλιστικής τάσης, που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος του έργου του. Ενας χώρος, που σε τίποτε δεν θυμίζει τους αντίστοιχους κλειστούς χώρους, που μας είχε συνηθίσει το εμπορικό ελληνικό σινεμά, χώρους με έντονα τα μικροαστικά χαρακτηριστικά.

Η Μελίνα βάζει το πικάπ να παίξει και ακούγεται η μελωδία από τα ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ, ένα τραγούδι που την έκανε διάσημη και το οποίο χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή. Μέσα στο κλειστό χώρο του δωματίου, η φωνή και η κίνηση της μοιάζει να ασφυκτιά, γεμίζει τα ελάχιστα τετραγωνικά του χώρου, καταλαμβάνει κάθε εκατοστό του, εκτείνεται σε κάθε γωνιά του μικρού δωματίου. Η πληθωρικότητα και ο εσωτερικός πλούτος της παρουσίας της, υπογραμμίζει το απέριττο του χώρου. Τα λίγα τετραγωνικά του χώρου -καθώς αποδεικνύονται ανεπαρκή για να καλύψουν την Λάμψη της παρουσίας της- θα αποκτήσουν ξαφνικά κάτι από το θάμβος της, θα υποστούν δηλαδή μια εσωτερική μεταμόρφωση: στεγάζοντας μια δυναμική παρουσία, θα λάμψουν για λίγα λεπτά. Μία έκλαμψη καταδικασμένη δυστυχώς να χαθεί, μόλις η Μελίνα αποχωρήσει από τον χώρο.