Ο προφητάναξ των ερτζιανών και της νυχτός

Ακούγοντας χτες, την εκπομπή του στο σχόλασμά της, μου έκανε εντύπωση, πόσο πολύ "έδενε" η φωνή του, με τη φυσιογνωμία του, στη φωτογραφία του στο προφίλ του, εκεί που μοιάζει να προσεύχεται στον προστάτη άγιο των ερτζιανών, την ώρα που κάνει εκπομπή . . .Έτσι τον "είδα", σαν Αγιορείτη μοναχό στ' ασκηταριό-στούντιο, να στέλνει προσευχές-τραγούδια, ολούθε . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . ."Και τα λοιπά και τα λοιπά" που λέει κι ο Καρούζος, απαγγέλλοντας το ποίημα του "Ο Σκύλος Των Άστρων",στον προηγούμενο δίσκο του Θανάση Παπακωσταντίνου . . . )



Στης στέγνας τούτον τον καιρό,
τον δίχως του Έρωτα τα "ρω",

έβγαινε ταχτικά παγάνα,
ιππέας στα ερτζιανά καβάλα,
και προφητάναξ της νυχτός,
ο φίλος μας ο Αίολος,

και μπόλιαζε με μουσικές
και με κουβέντες κι άσματα,
των έρημων τις σιωπές,
των ταπεινών τα χάσματα.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Μ' ένα μικρόφωνο, τις νύχτες,
κάρφωνε αστέρια-οδοδείχτες,
στης Ουτοπίας τις αβύσσους,
στου βινυλίου τους παραδείσους. . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
"Στις χαραυγές ξεχνιότανε",
και πήγαινε κι ερχότανε,
με πένα και λαγούτο,
"στο καρναβάλι ετούτο".
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Το στούντιο άνοιγε πανιά,
Κέρκυρα,Γιάννενα, Χανιά,
Αγρίνιο, Πάτρα, Βελεστίνο,
με ναύτες : Μάλαμα, Κανά,
Ζούδιαρη, Αλκίνοο και συχνά
Θανάση Παπακωσταντίνου . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ο Αίολος -κατά κόσμον Χρήστος-
σε φίλευε άσματα, ευχαρίστως . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Είχε αηδονάκια τρελαμένα
και μπέσα στη συρτή φωνή,
σαν τ' αργατάκια που ιδρωμένα,
στο κάμα του ήλιου το βαρύ,

δυο λέξεις λέν' με το σταυρό τους,
προτού να φάν' το κολατσιό τους . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Και που εγεννήθη στα τσιμέντα,
μακριά απ' τον πεύκο και τη μέντα,
ζούσε στ' Ονείρου το γιαπί,
γιάπης ποτέ να μη γενεί.

Φεγγάρια μεταλάβαινε,
τ' άγνωρα καταλάβαινε,
τ' άγνωρα, τ' αφανέρωτα
της Τρέλας και του Έρωτα.


Κι ορθός, για της ζωής τον τρύγο,
πρωί-πρωί καθώς τραβούσε,
το Μίκη, το Χατζή, το Βίρβο
και το Μαρκόπουλο, φορούσε
ρούχο και φυλαχτό κι εικόνα,
στο στέρφο τούτον τον αιώνα . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..

Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη
και Πέμπτη και Παρασκευή,
τη ρότα χάραζε στο χάρτη,
για την επόμενη εκπομπή,

γιατί, ανυπόμονοι τις νύχτες,
τον περιμέναν' οι ξενύχτες,
μ' ένα κρασί κι ένα τσιγάρο,
σαν φαροφύλακα στο φάρο,

ν' ανάψει Φως, να μη χαθούνε,
στα πέλαγα της ερημιάς
και πέσουνε και τσακιστούνε,
στους ύφαλους της μοναξιάς . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ο Αίολος, είχε ραγισμένα
σήμαντρα μέσα στη φωνή,
σαν Αγιορείτης, που αγιασμένα
ξόρκια ψελίζει στο κελλί,

να πάνε , φεύγοντα απ' τον Άθω,
κάμποσα πάνω στο Θεό,
κι ολόισια, κάμποσα, στον τάφο
της μάνας, πάνω στο χωριό .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Κι άνθιζαν γύρω του, θαρρείς,
στ' ασκηταριά της μουσικής,
του Μάρκου η Φραγκοσυριανή,
και του Ξαρχάκου η Υπομονή,

ποτίζοντάς τα στη σιωπή,
ο Αίολος μ' υπομονή,
και μ' άφιλτρο βαρύ στα χείλη,
του Θοδωράκη τον Απρίλη .

. . .Στης στέγνας τούτον τον καιρό,
τον δίχως του Έρωτα τα "ρω" . . .



Σιθωνία (2ο πόδι), Πέμπτη 17 Μάη του 2007
betatzis ο ανέμελος,
προσηνής και μουρμούρης,
ασυμβίβαστος, ρέμπελος.
(Όχι άχθος αρούρης.)