Ένα μολυβάκι για σένα Πηγή !

Σε διάβασα όμως κι ένιωσα ποιον άγιο προσκύναγες, τόσα χρόνια, στον ύπνο και στον ξύπνο σου, στα γραφτά σου και στ' άγραφτά σου . . .
Το μολυβάκι σου τ' άγιο προσκύναγες . . .
Σου στέλνω λοιπόν, επειδή εγώ είμαι πολύ μακριά σου, ένα μισοσωμένο, κιτρινόμαυρο μολυβάκι "STAEDTLER", για να σ' το βάλουν ανάμεσα στα δαχτυλάκια σου, όρθιο σε θέση γραφής, τα παιδιά που θά 'ρθουν στο ξόδι σου . . .
Για να το 'χεις να γράφεις, εκεί που πας, μοναχούλα,αστραφτερή κι άμοιαστη . . .
. . Κι άμα θα χρειάζεται ξύσιμο η μύτη του μολυβιού, να κατεβαίνεις αποβραδίς στο φαράγγι του Βίκου, οπού 'χει σμυριδόπετρες σωρό . . .Εκεί τρόχαγε κι ο Κρυστάλλης το μολυβάκι του...Κι ο Δημήτρης ο Χατζής . . .Κι ο Γιοσέφ Ελιγιά . . .Κι ο Βηλαράς . . .

Ένα μισοσωμένο, κιτρινόμαυρο μολυβάκι "STAEDTLER", λοιπόν, για σένα, Πηγούλα. . .

Κι εκεί ψηλά που πας, Πηγή,
να 'ρχεσαι -άγγελος στη γη-
να ψιθυρίζεις παραμύθια,
της Πλάσης να ριγούν τα στήθια. . .

Ν' ακούν' της γης τα ζωντανά,
απ' την Καλκούτα ως το Σινά . . .
Να νιώθουν τον αιθέρα θάλα-
σσα με της μάνας τους το γάλα . . .

Και ν' αγκαθίζονται γλυκά,
εκείνα τα τρελά πουλιά,
που ζούνε με θωριά ανθρώπου,
στη Γη Του Ατόπου Toυς Του Τόπου . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Κι όταν ζυγώνει η χαραυγή,
να λησμονά ο Θεός να βγει,
καινούργια να χαράξει μέρα,
απάνω από της γης τη σφαίρα,

σαν θα του λες κρυφά εσύ,
παραμυθάκια μες στ' αυτί,
ν' αποκοιμιέται στον αέρα,
σαν ίσκιος πάνω απ' την Καλντέρα. . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Εκεί ψηλά που πας, Πηγή,
να γίνεις φως κι αστροπηγή
και φεγγαράκι του Μυστρά
κι ήλιος στου Βέγα τα βουνά ,

καλά να το 'χεις φυλαγμένο,
τούτο το "STAEDTLER" το σωμένο,
το κιτρινόμαυρο μολύβι
κι η μοναξιά σαν θα σε θλίβει,

να γράφεις στα νερά του Άθω
και στου Λυκαβητού το βράχο :

"Όποιος τη Γλώσσα έχει θεό,
κι Αμάραντο Στα Σπλάχνα Ανθό,
χίλιες και μια ζωές θα ζει,
στων Ποιημάτων Την Πηγή " . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . .
Να στέλνεις ταχτικά ραπόρτο,
ψηλά απ' των αστεριών το πόρτο,
με της βροχούλας τα παιδιά
και με τ' ανέμου τ' "ωσαννά".


Γεια σου, Πηγούλα

karamelenios .


Υ.Γ Γνέψε μας, αν θες, πώς περνάς κι αν χρειάζεσαι κάτι, με τ' αυγινό σελάγισμα της αμέσως επόμενης Αυγουστιάτικης Πανσελήνου,λίγο πριν τον όρθρο,την ώρα που τα κυπαρίσσια θα δείχνουν πέντε και μισή, σκύβονας διψασμένα, να πιουν Τ' Άγιο Νεράκι Απ' Την Πηγή Των Ποιημάτων Σου . . .