Στην Αγορά του Αλ Χαλίλι

Ο άνεμος θα καίει στη γη του Νείλου
μια αρχαία μυρωδιά θα μας μεθά
Στον τροπικό όπως θα 'σαι του Καρκίνου
μέσα σου θα γεννιέται μια θεά

Ήταν εκείνο το κομμάτι που με γύρισε στο "σπίτι μου", μετανιωμένη σαν τον άσωτο υιό.

Τότε άκουγα άλλα πράγματα, φτηνά, μικρά και ανέραστα. Και μια μέρα, από ένα λάθος πάτημα στον δέκτη του ραδιοφώνου μου, έπεσα πάνω σε μια συχνότητα που έπαιζε κάτι αγαπημένα τραγούδια από το παρελθόν της παιδικής μου ηλικίας.

Τα μεγαθήρια που με μεγάλωσαν δηλαδή, αλλά τους απαρνήθηκα για χάρη του "ρεύματος της εποχής".

Στην αρχή απλά έμεινα εμβρόντητη από το παράξενο όργανο που άκουγα (αργότερα έμαθα πως το λένε ούτι) και άξαφνα βρέθηκα σ' αυτό που το έλεγαν Αγορά του Xαν Eλ Xαλίλι όπως ακριβώς το λένε εκεί κάτω.

Όταν τέλειωσε πια, ο δρόμος δεν είχε γυρισμό.

Αντιλαμβανόμενη πως ολόκληρη η φύση περικλείεται σε μία μόνο φράση - αυτή της πρώτης στροφής - έψαξα να βρω κι άλλα τέτοια τραγούδια "με παράξενο στίχο". Κι από τότε εως τώρα, το ταξίδι συνεχίζεται κάθε φορά και με διαφορετικό σκαρί, κάθε φορά με άλλα πανιά πότε πορφυρά, γαλάζια ή ακόμα και μαύρα γιατί όχι;

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σ' εκείνους που ταξιδεύουν τόσα χρόνια τόσο μακριά...