Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Γιώργος Σταυρακάκης: PostScript (Μετρονόμος, 2024)
Η ιστορία του «Dress you up» της Madonna
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #10128 / 30.10.2007, 08:46 / Αναφορά Αριάδνη μου, ο έρωτας πάντα έχει θέση παντού και στην ποίηση φυσικά! Πολλές φορές μελοποιούνται ποιήματα και γίνονται μεγάλες επιτυχίες. Δεν ξέρω και δε μπορώ να μπω στη σκέψη της κριτικής επιτροπής, ούτε γνωρίζω βεβαίως τις άλλες συμμετοχές. Όσο αφορά την πίστη στα Θεία ασφαλώς και είναι προσωπική υπόθεση του κάθε ανθρώπου. Σχετικά με την ταλαντούχα φίλη σου ίσως της δοθεί κι άλλη ευκαιρία, δεν πρέπει ν' απογοητεύεται. |
| #10131 / 30.10.2007, 09:51 / Αναφορά Simfono me tin Marilyn. Good Job!!! |
| #10133 / 30.10.2007, 10:30 / Αναφορά Εμένα προσωπικά πάντως δε μου άρεσε και δε βλέπω γιατί θα έπρεπε οπωσδήποτε να αρέσει στην κριτική επιτροπή του συγκεκριμένου διαγωνισμού. |
| #10134 / 30.10.2007, 10:52 / Αναφορά Μαλλον δεν εγινα κατανοητη...Το κείμενο δεν εχει στοχο να αποδειξει την αξια του συγκεκριμενου ποιηματος...που για τον καθενα στο κατω κατω ειναι και διαφορετικη...Αλλα οπως ανεφερα...εχει διπλο στοχο...Και ο βασικος του ειναι να καταδειξει την παραφορη αδικια σε τετοιου ειδους διαγωνισμους...Ας μη γελιοματσε...δεν μπορει να ειναι τυχαιο και καθε χρονια να κερδιζουν ποιηματα σχετικα με τον καλο Θεο... Η Θρησκεια ειναι οντως προσωπικη υποθεση του καθενός...αλλα το θέμα ειναι να σκεφτουμε ...μηπως λεω μηπως...τελικα στην Ελλαδα δεν ειμαστε πραγματικα τοσο ελευθεροι οσο μας κανουν να πιστευουμε...? |
| #10136 / 30.10.2007, 12:07 Πόσο δίκιο έχεις. Και μπράβο σου που κοιτάς λίγο πιο πέρα απο το δέντρο και δε χάνεις το δάσος... Ναι, μας λογοκρίνουνε κάθε μέρα. Ναι, μέσω μιας "ελευθερίας" λογου και μουσικής έχουμε υποστεί "εκπληκτικές" δημιουργίες σύχρονων ποιητών και συνθετών σαν τον διάσημο "Φανφάρα" στο Ξύπνα Βασίλη. Και μπράβο σου που μιμήσαι τον Γιώργο Κωσταντίνου στην συγκεκριμένη ταινία... και το μυαλό σας ειν΄ θολό και το δικό τους πιο λειψό σας εθολώσαν τα λεφτά γειά σου Φανφάρα, φαφλατα |
| #10138 / 30.10.2007, 12:31 / Αναφορά Θα συμφωνήσω πως το συγκεκριμένο ποίημα δεν διεκδικεί δάφνες για τον απλό λόγο ότι είναι πολύ απαισιόδοξο για διαγωνισμούς αυτού του είδους, αν και η γράφουσα το ποίημα έχει πολλές δυνατότητες. Αλλά θα συμφωνήσω και στο γεγονός ότι ΠΡΕΠΕΙ ντε και καλά να περιστρέφεται γύρω από τη θρησκεία. Τραγουδιστές, στιχουργοί, συγκροτήματα, είτε μιλούν για θρησκεία είτε καταφέρονται εναντίον της, προκειμένου να στρέψουν τα φώτα πάνω τους... ΝΙΣΑΦΙ!!! |
| #10146 / 30.10.2007, 18:16 / Αναφορά Το σημαντικό για 'μένα σε αυτό το άρθρο είναι ότι μια φίλη, υποστηρίζοντας την πνευματική δουλειά της φίλης της, νοιάζεται γι' αυτήν και συμπάσχει με την απογοήτευσή της από τον συγκεκριμένο διαγωνισμό. Ως προς την ουσία όμως τα βλέπω κάπως διαφορετικά. Σίγουρα, αν ο διαγωνισμός προκρίνει μόνο ποιήματα που στρέφονται γύρω από ένα ορισμένο θέμα, δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Σίγουρα ο στόχος έπρεπε να είναι να ενθαρρύνονται οι νέοι άνθρωποι κυρίως, που έχουν ανησυχίες να γράφουν ποίηση "με ζωντάνια και όνειρα" και να εκφράζουν τον έρωτα, όπως τα λες και εσύ στο κείμενό σου Αριάδνη, αλλά ειδικά στο συγκεκριμένο ποίημα τίποτα από όλα αυτά δεν βλέπω. Διακρίνω μια εικόνα ενός κοριτσιού που πιέζεται, που ...καταπιέζεται για την ακρίβεια. Δεν έχει άδικο, αν σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά του Λυκείου κυρίως ζουν σε έναν πραγματικό αγώνα δρόμου για επιτυχία και καταξίωση, σε έναν κόσμο που κυριαρχούν οι πλέον ανίκανοι αλλά έχοντες πλούτο πολύ και γνωριμίες ισχυρές... Ένας διαρκής ανταγωνισμός, για να φτάσεις πού στο τέλος; Στ' αλήθεια, οπουδήποτε αλλού, από εκεί που είχες μάθει στο σχολειό σου... Πού έρωτας και πού ανάσα; Μια ζωή-ωράριο απ' το πρωί ως το βράδυ. Δίκιο έχει. Όμως την τέχνη την χρειαζόμαστε για να μας λυτρώνει, όχι για να σπρώχνει παρακάτω την μελαγχολία μας. Δεν λέμε να αναφερόμαστε, σώνει και καλά, σε κάθε ποίημα σε χαρές και πανηγύρια ή σε μια φανταστική πραγματικότητα. Υπάρχει κι εκείνη η μελαγχολία που λυτρώνει στην τέχνη, είτε είναι ποίηση, είτε είναι μουσική. Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να σ' το εξηγήσω με λόγια. Είναι κάτι που το νιώθεις όταν ακούς ας πούμε ένα τραγούδι με λόγια στην πραγματικότητα μελαγχολικά και θλιμένα, που όμως σου αφήνει κάτι στο τέλος, κάτι σαν ...ελπίδα. Αυτό δεν υπάρχει εδώ. Και δεν υπάρχει γιατί το κορίτσι αυτό, με την πολύ ευαίσθητη ψυχή γι' αυτόν τον κόσμο, δεν την ζει αυτήν την ελπίδα. Αυτό το ποίημα λοιπόν σίγουρα μπορεί να είναι μια εκτόνωση για την ίδια που το έγραψε, γιατί έβγαλε από μέσα της ο,τι αισθανόταν, μπορεί να είναι επίσης και για 'σένα μια μορφή εκτόνωσης γιατί, αφού είσαι φίλη της, έχεις τις ίδιες ανησυχίες, τις μοιράζεσαι με εκείνην, το καταλαβαίνεις καλά αυτό που εκφράζει. Αλλά δεν είναι λύτρωση, για κανέναν, ούτε για εσάς, ούτε για εμάς. Γι' αυτό δεν είναι ένα ποίημα που μπορεί να βραβευτεί. Όχι γιατί είναι άτεχνο (το αντίθετο). Αλλά γιατί η ποίηση και κάθε τέχνη, χρειάζεται φως. Ακόμα και στο πιο καταθλιπτικό μοιρολόι, υπάρχει ένας στίχος λυτρωτικός στο τέλος. Ακόμα και στους θρήνους που έφτιαχνε ο λαός μας για την άλωση των πατρίδων του, έβαζε και έναν ελπιδοφόρο στίχο στο τέλος. Όχι έτσι γιατί "έπρεπε", αλλά γιατί το ένιωθε. Γιατί όποια θλίψη κι αν έχουμε στη ζωή μας, μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να φέρουμε τον εαυτό μας σε αδιέξοδο. Κανείς άλλος. Κανένα γεγονός. Καμία πραγματικότητα. Κι εμείς όλοι, ο ένας με τον άλλον πρέπει να αλληλοστηριζόμαστε για να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον πιο μπροστά κι όχι για να κλαίμε την μοίρα μας. Γι' αυτό κι εγώ δεν θα μπορούσε να βραβεύσω αυτό το ποίημα, όσο κι αν θα αναγνώριζα ότι μπορεί το κορίτσι αυτό να είχε περισσότερη ευαισθησία από κάθε άλλον διαγωνιζόμενο σε αυτόν τον διαγωνισμό. Γιατί περιμένα να επιβραβεύσω το φως που θα μου άφηνε, μέσα στα τόσο μαύρα αλλά δίκαια συναισθήματα που μπορεί κι εγώ να τα έχω. Πώς να επιβραβεύσω την "αυτοκαταστροφή" και την "αυτοκτονία"; |
| #10153 / 31.10.2007, 10:38 Πολύ όμορφη άποψη Gate...μου άρεσε πολύ :-)και συμφωνώ μαζί σου ως προς την φωτεινότητας της τέχνης...όσο για το ποίημα που παρέθεσες Αριάδνη ,δεν ξέρω αν άξιζε να βραβευτεί αλλά ξέρω ότι αξίζει να γράφεις,να εκφράζεσαι με όποιον τρόπο μπορείς ανεξάρτητα από το οποιοδήποτε βραβείο...αυτό να πεις στη φίλη σου ;-) |
| #10147 / 30.10.2007, 18:44 / Αναφορά Καταρχας να ευχαριστησω ολους για τα σχολια σας... Οσο αναφορα το ποιημα...ειλικρινα μου κανει εντυπωση η εστιαση ολων σας στην απαισιοδοξια του...Ειναι κατι που οταν το διαβασα εγω για πρωτη φορα πραγματικα το θεωρησα απολυτα φυσιολογικο. Να αναφερω επισης πως στο διαγωνισμο οι συμμετεχοντες επερναν μερος με περισσοτερα του ενος ποιηματα τους...Το συγκεκριμενο το διαλεξα εγω και σας το παρεθεσα,καταδεικνυοντας μαλλον τη μελαγχολικη μου διαθεση(ΠΑΛΙ ΚΑΡΦΩΘΗΚΑ Η ΑΧΡΗΣΤΗ!!) Θα διαφωνησω ωστοσο μαζι σας σε ενα σημειο... Μεγαλοι ποιητες (βλ.Καρυωτακης,και Καβαφης...)εγραψαν ποιηματα απαισιοδοξα...δεν νομιζω πως υπηρξε αυτο λογος για να μην αναγνωριστη η αξια τους!ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ!δεν κανω συγκριση! |
| #10150 / 30.10.2007, 20:44 Η αναγνώριση μιας αξίας είναι σχετικό μέγεθος. Ο μεν Καρυωτάκης που αναφέρεις επειδή ήταν ακριβώς και στα ποιήματά του τόσο αδιέξοδος (ανεξάρτητα αν χειριζόταν όμορφα τον λόγο) στο τέλος αυτοκτόνησε κι αυτό σίγουρα λέει πολλά. Γιατί καθένας δημιουργός (σε όποια τέχνη κι αν ανήκει) κρίνεται από όλα του, από όλη την ζωή του και όχι μόνο από το δημιούργημά του. Γιατί αν δεν ξέρουμε τη ζωή του πώς θα ερμηνεύσουμε σωστά το έργο του; Με βάση τις δικές μας εμπειρίες και τα δικά μας πιστεύω; Ο δε Καβάφης καθόλου απαισιόδοξος δεν θα έλεγα πως ήταν. Άλλο η πικρία και η απογοήτευση ή έστω η μελαγχολία, άλλο επίσης η δεικτικότητα, άλλο η νοσταλγία ή ελπίδα ενός διαφορετικού κόσμου και άλλο, τελείως άλλο, η απαισιοδοξία και το αδιέξοδο. |
| #10148 / 30.10.2007, 19:43 / Αναφορά Μήπως η φίλη σου που έγραψε το ποίημα μένει στη ΘΕσσαλονίκη και συγκεκριμένα στη Θέρμη?? (Ωραίο το ποιήμα και γουστάρω το ειρωνικό πνεύμα) |
| #10151 / 30.10.2007, 20:50 / Αναφορά Vlepw ariadni ektos apo tis toso wraies ekpompes pou kaneis grapheis kai uperoxes dimosieuseis!! sumphwnw A-P-O-L-U-T-A mazi sou! mpravo "koukli mou"!! |
| #10155 / 31.10.2007, 11:29 / Αναφορά Όσο στη Ελλάδα τα πάντα είναι κατευθυνόμενα, όσο προσπαθούν να μας σπρώξουν οι διάφορες "επιτροπές" σοφών να γράφουμε εκείνα τα θέματα για τα οποία διορίστηκαν για να προπαγανδίζουν, είναι ωραίο να υπάρχουν και τέτοιες φωνές που απέχουν από αυτή τη λογική και καταπιάνονται με θέματα βγαλμένα μόνο απ' τη ψυχή τους. Μακριά από κάθε λογική θρησκοληψίας και ο,τι άλλο που τελειώνει σε -......ληψίας Πολύ όμορφο θεματάκι Αριάδνη... |
| #10165 / 01.11.2007, 08:07 / Αναφορά το ποίημα της φίλης σου είναι πολύ ωραίο και sυμφωνόντας με την marilyn κάποια στιγμή θα της δωθεί και άλλη ευκαρία να αποδείξει ότι έχει ταλέντο!!! |
| #11035 / 01.01.2008, 05:24 / Αναφορά Αριάδνη η Αφοδίτη το έγραψε αυτό??? :) Είμαι συγκινημένη! Λατρεία μου... Ένα έχω να σου πω... Όποιος βλέπει ένα δέντρο, είναι χαρούμενος που βλέπει κάτι όμορφο... Όποιος όμως βλέπει ολόκληρο το δάσος αρχίζει να κατακτά την γνώση (και την αυτογνωσία).... |
| #11037 / 01.01.2008, 13:28 / Αναφορά Αριάδνη θα μου επιτρέψεις να προσθέσω κι εγώ την προσωπική μου παρατήρηση, η οποία δεν έχει καμία προσωπική χροιά προς την δημιουργό του ποιήματος, την συγγραφέα του άρθρου και οποιοδήποτε άλλο σχόλιο. Εκείνο που με προβληματίζει από τα σχολικά μου χρόνια, είναι ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών. Ποιος είναι ο παρουσιολόγος (το προτιμώ από το 'μισοάδειο' απουσιολόγος), ποιος έγραψε καλύτερα στο διαγώνισμα, ποιος έχει τον καλύτερο βαθμό, ποιος κρατά τη σημαία... Ο παιδικός και εφηβικός ανταγωνισμός καταστρέφει τη δημιουργικότητα και την ομαδικότητα. Αντί να γίνεται το παιδί 'ανταγωνιστής' της γνώσης και της κληροδοτημένης ευφυίας, γίνεται ανταγωνιστής του ίδιου του εαυτού μπαίνοντας σε μία διαδικασία να συγκριθεί ποσοτικά με τον διπλανό του. Σκοπός τελικά στην τέχνη είναι να μπορέσουμε να εκφράσουμε αυτό που θέλουν οι άλλοι, ή εκείνο που βγαίνει πηγαία από μέσα μας. Κανείς σχεδόν στην τέχνη δεν αναγνωρίστηκε στην εποχή του. Αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις... Ίσως πρέπει να αναλογιστούμε ότι η τέχνη στοχεύει πρωταρχικά στην επιφανειακή 'τέρψη' του μέσου ακροατή. Ίσως πρέπει να σκεφτούμε ότι ο δημιουργός πρέπει να είναι ανατρεπτικός - άλλωστε σε μία φαύλη κοινωνία μόνο η τάση για ανατροπή 'κρατάει τα μπόσικα'. Ίσως πρέπει να σκεφτούμε ότι εκείνο που δεν αρέσει στον πολύ κόσμο είναι πραγματικά η αφρόκρεμα της τέχνης. Ήμουν πάντοτε κατά της βαθμολογήσεως στα σχολεία - τουλάχιστον με τον τρόπο που γίνεται. Ήμουν πάντοτε κατά της διακρίσεως στην άθληση και την τέχνη - τουλάχιστον με τον τρόπο που γίνεται. Είναι ο πρόδρομος του ανταγωνιστικού πνεύματος που μαστίζει την καθημερινότητά μας. Είναι ο δημιουργός της ψυχολογίας του 'φαίνεσθαι' και της ματαιόδοξης εγωμανίας που καταστρέφει κάθε είδους ατομική και κοινωνική εξέλιξη. Το χειρότερο είναι πως δημιουργεί τέτοιες εσωστρεφείς και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές που σου δίνει την εντύπωση πως περπατάς στο δρόμο ανάμεσα σε κινούμενες ωρολογιακές βόμβες. Όσον αφορά το συγκεκριμένο ποίημα, δεν θα μπω στον κόπο και τη διαδικασία να το σχολιάσω ως προς το περιεχόμενό του, αλλά ως έκφραση ενός παιδιού που συμμετείχε σε έναν διαγωνισμό ποίησης. Κάθε έκφραση είναι θεμιτή, εφ' όσον σέβεται τον δέκτη (ακροατή), ασχέτως αν θα βρει την ανταπόκριση που περιμένει. Υ.Γ. σε προσωπικό επίπεδο, σχετικά με το σχόλιο της Gate... Η αισιοδοξία και η ελπίδα φυτρώνουν συνήθως μέσα σε βούρκο. Όταν καταδεικνύεις τη αποτελμάτωση της σύγχρονης κοινωνίας δίνεις ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για το αύριο. Μόνο έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε την συμβολή του Καρυωτάκη και του Τριπολίτη στην σύγχρονη ελληνική τέχνη. Το σκωπτικό ύφος δεν είναι απαραίτητα απαισιόδοξο. Προσωπικά αποφεύγω να ερμηνεύσω την προσωπική ζωή και επιλογές τους (πχ. αυτοκτονία Καρυωτάκη), μιας και δεν έχω τα απαραίτητα στοιχεία και πιθανότατα θα καταλήξω σε λάθος πορίσματα. Πχ. το δεν μπορώ να συμβιώσω με "κοινωνικούς" δολοφόνους, δεν είναι το ίδιο με το είμαι απαισιόδοξος. Άνθρωποι αισιόδοξοι και ευαίσθητοι φτάνουν συνήθως σε σημείο να αυτοκτονήσουν και όχι εγωιστές και ματαιόδοξοι (σύμφωνα με όσα πιστεύω τουλάχιστον). Αλίμονο αν βγάλουμε και τον Ιησού απαισιόδοξο και ψυχάκια... (δεχόμενοι της 'έμμεσης' αυτοκτονίας). |
| #11038 / 01.01.2008, 13:44 Να κάνω μία διόρθωση. Αντί της προτάσεως: "Ίσως πρέπει να αναλογιστούμε ότι η τέχνη στοχεύει πρωταρχικά στην επιφανειακή 'τέρψη' του μέσου ακροατή." ή σωστή διατύπωση ειναι: "Ίσως πρέπει να αναλογιστούμε ότι η τέχνη δεν στοχεύει πρωταρχικά στην επιφανειακή 'τέρψη' του μέσου ακροατή. πρόκειται όχι απλά για αλλοίωση αλλά για αναστροφή νοήματος...:) |
| #11039 / 01.01.2008, 14:19 / Αναφορά Σταυρε,στο χω αναφερει επανηλημενως αλλα μαλλον θα στο ξανα πω. Νοιωθω πως εκφραζεις σκεψεις μου πολυπλοκες-περιπλοκες και ακρως προσωπικες με τον καλυτερο δυνατο τροπο.Συμφωνω και δεν ειμαι υπερμαχος του ανταγωνισμου μεταξυ των μαθητων και κατ'επεκταση των ανθρωπων γενικοτερα.Υπαρχει διαφορα μεταξυ της ευγενης αμυλας και του στειρου ανταγωνισμου που προωθειται πλεον. Ωστοσο!ενας μαθητικος διαγωνισμος (υποτιθεται πως) στοχευει στην προωθηση της εκφρασης των νεων.Μ'αυτη την προοπτικη νεοι και νεες τολμουν να (συγ)γραψουν και να δημοσιευσουν εργα τους.Μικρες ή μεγάλες,έντονες ή αδιάφορες σκέψεις και ονειροπολησεις τους. Μολοταυτα,αυτο το οποιο με λυπει ειναι οτι το βασικο θέμα της δημοσίευσης αυτης...δεν εγινε αντιληπτο παρα μονο απο λιγους. Μια καταγγελια της αποτελμάτωσης καθε θεσμου μιας χωρας πολιτισμου. (δεν ασπαζομαι αποψεις Καρατζαφερη και λοιπων...!) Χαιρομαι που τραβηξε ομως το ενδιαφερον και ευχαριστω για το χρονο που αφιερωσες για να γραψεις ενα σχολιο.Πραγματικα με τιμα. Κατερινακι,η Αφροδιτη το εγραψε πριν χρονια.Και ναι...οσο παει και βελτιωνεται.Η μαθητρια, η καταπιεση και η απογνωση αυτου του ποιηματος αντικαθιστανται πλεον απο μια ωριμη ελπιδοφορα και ταλαντουχα γυναικα.Ειμαι περηφανη για τις φιλιες που ανεπτυξα σ'αυτο το σχολειο.Γνωρισα αξιες και ποιοτητα μοναδικης σημασιας!(Ευγενης αμυλα Σταυρε;) ) Καλη χρονια ευχομαι σε ολους. γεματη εκφραση,γεματη αγαπη. Αριαδνη. |
| #11040 / 01.01.2008, 14:48 / Αναφορά Αριάδνη θεωρώ σημαντικό να εξηγήσω κάτι σε αυτό το σημείο. Διάβασα το κείμενο, το ποίημα και τους σχολιασμούς. Σε μία 'συζήτηση' θεωρώ ότι ο καθένας προσφέρει τη δική του οπτική γωνία, ώστε να καλυφθεί το θέμα από όσο το δυνατότερο περισσότερες πλευρές και να προβληματιστούμε όλοι. Μέσα από αυτό πρίσμα της σύγχρονης διαλεκτικής θεώρησα χρήσιμο να επικεντρωθώ σε μία πλευρά του προβλήματος η οποία αφορά όχι μόνο το συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά έναν τεράστιο αριθμό 'υπό ένταξη' μελών της κοινωνία μας. Πολλοί παραπάνω κάλυψαν πολλές πλευρές του θέματος και θεώρησα πλεονασμό κάθε μου αναφορά στα ήδη ειπωμένα. Το πρόβλημα είναι γενικότερο και ως τέτοιο το αντιμετωπίζω. Η αναγνώριση θα έρθει...όσο πιο αργά μάλιστα τόσο το καλύτερο (κρίνοντας από την ανθρώπινη ιστορία). Καλό είναι να μη μας απασχολούν σε μεγάλο βαθμό οι διαγωνισμοί και οι διακρίσεις. Οι δάφνες αλλάζουν χέρια βιαίως. Έχεις δει λιοντάρι μετά τη μάχη; 10 δευτερόλεπτα πριν ήταν βασιλιάς...;) |
| #11041 / 01.01.2008, 14:54 :)) Το σεβομαι...και συγχωρεσε με...ειναι ο παιδικος ενθουσιασμος μου που επιμενει να περιοριζεται σε θεματα που του τραβαν την προσοχη. Να σαι καλα... |
| #11047 / 01.01.2008, 22:52 / Αναφορά Πωπω!!! Έχει ταλέντο η μικρή... Μπράβο!!!!!! Πολύ όμρφο ποίημα!!! |
| #11200 / 11.01.2008, 16:36 / Αναφορά O έρωτας έχει ρόλο κυρίως στην ποίηση...Μη σκας!!!! |
| #13971 / 26.05.2008, 16:12 / Αναφορά Δεν είναι άσχημο, αντιθέτως, το βρίσκω ωραίο, αλλά... σίγουρα ήταν αυτός ο λόγος που δεν κέρδισε; Μήπως τα άλλα ποιήματα ήταν πιο ωραία; Δεν μπορώ να ξέρω τους λόγους που αποκλείστηκε, αλλά πιστεύω, όπως είπε και η marylin, ότι θα αναγνωρισθεί εφόσον έχει ταλέντο. Άλλωστε, ο διαγωνισμός είπες ότι μαθητικός, άρα έχει ακόμα μέλλον μπροστά της! Καλή συνέχεια στην ποιήτρια! |
Συχνά λάθη καθηγητών φωνητικής
G.A.S (Gear aquisition syndrome)
Τεχνική στο τραγούδι: Σύμμαχος ή εχθρός της έκφρασης;
Είμαι παράφωνος. Μπορώ να τραγουδήσω;
Πώς μπορώ να τραγουδήσω σωστά τις ψηλές νότες;
