Απολωλός Σίδερο

Η αλήθεια είναι πως έχω μέρες να δω το σίδερο μου.

Ήταν μεγάλο μαύρο και σιδέρωνε πάντα ότι του έβαζα από κάτω.ήταν από εκείνα τα παλιά...με το κάρβουνο και τη θέληση για τελειότητα.Μα χάθηκε κάπου μέσα στο σπίτι ,μεταξύ δερμάτινο καναπέ και τραπεζιού ,βιβλιοθήκης και μπάνιου ,τελειομανίας και αδιαφορίας,και ψάχνω ψάχνω μα είναι αδύνατο να το βρω.

Μέρα με τη μέρα αυξάνεται η στοίβα με τα ρούχα κι εγώ περιμένω να εμφανιστεί γιατί κουράστηκα να ψάχνω και υπέθεσα πως μάλλον χρειάζεται το χρόνο του κι αυτό και θα εμφανιστεί όταν νιώσει έτοιμο.

Μου λείπει.Πραγματικά το νιώθω ως απώλεια σημαντική στη ζωή του σπιτιού μου...και να σκεφτείς πως ποτέ δε του χα δώσει τόση σημασία.

Περίεργο να μου λείπει.Ποτέ δεν προσπάθησε να με εντυπωσιάσει στην πραγματικότητα...
μα έδινε ένα τόνο μυστηρίου στο σπίτι.Σιδέρωνε το βρεγμένο σεντόνι μου με τις ανεμώνες και γέμιζε το σαλόνι με ατμούς και άρωμα ζεστασιάς και επιμέλειας.

Ποτέ δε σκέφτηκα πως έβαζε σε τόση τάξη τη ζωή μου.

Θα μπορούσε να ναι ίσως ένας χαρτοφύλακας με επιδόσεις μοναδικές.Ταξινομεί μνήμες και ισιώνει,ισοπεδώνει και φροντίζει κάθε αταξία μέσα μου.

Όταν χώρισα με τον άνδρα μου έκαψε την αγαπημένη του μπλούζα έξι μήνες μετά το χωρισμό.Μου έδωσε σήμα .Φτάνει το κλάμα.Φτάνει η προσοχή.

Μα πλησιάζει η στοίβα το ταβάνι πια και δεν ξέρω τι να κάνω για να το πείσω να φανεί.
Κάθομαι μόνη στον δερμάτινο καναπέ και αφηγούμαι ιστορίες με την ελπίδα να μ' ακούσει και να συγκινηθεί.Έχει όμως κάρβουνο για καρδιά και μου κρατάει κακία.


~σφαίρα κινούμενη.Cap ou pas cap?κι απάντηση καμία.~



Μέρες τώρα έχω χάσει το σίδερο μου και μιλάω με τις λάμπες του σπιτιού.stop.

Έκρηξη,μέσα μου θα σημειωθεί.stop.

πείτε του να επιστρέψει.









"μα πού γύριζες;"