Χωρις καλημέρα

Ταλαντεύομαι. Γέρνω μπρός.. Θα πέσω.Κοιτάζω τα πόδια μου..Τα νιώθω σταθερά ακλόνητα.
Το 501 μου μουσκεμένο. Τα ακροδάχτυλα γατζωμένα στο συρματόσκοινο. Απλώνω και τινάζω ασυ-
ναίσθητα τα χέρια. Κάποια γκρίζα πούπουλα στροβιλίζονται στο κενό. Ισιώνω το κορμί μου. Μια σύσπαση του, νιώθω το δεξί μου πόδι να γραπώνει το διπλανό συρματόσκοινο. Τα μάτια μου γεμίζουν φωτεινές γραμμές. Με διαπερνούν. Κανένας ήχος
Ενα δωμάτιο....
Το σώμα μου αλλάζει με ρυθμό, φεγγοβολά με ενα παράξενο πράσινο χρώμα. Γινεται μηδέν, ένα, δύο,
τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, επτά, οχτώ εννέα, μηδέν, ένα, δύο..Το βλέπω στο καθρέφτη απέναντι όταν δε
με κρύβει το στήθος σου που ανεβοκατεβαίνει. Προσπαθώ να αποσπάσω τη προσοχή σου, να πιάσω το
ρυθμό του. Δε μπορώ. Ειμαι σίγουρος πως τέτοιο σαλτιμπάγκο δεν έχεις δεί ποτέ σου. Επτά, οχτώ εννέα, μηδέν, ένα, δύο..
Ειμαι ακούραστος αλλα μάλλον βαρετός.
Σκέφτομαι να κάνω κάτι για σένα. Ας πούμε να μετρώ τα ονειρά σου η τους χτύπους της καρδιά σου, δεν ακούω τίποτα απ τα δύο. Ομως κάθε φορά που γίνομαι μηδέν χάνω το λογαριασμό. Ξημερώνει.
Ενας ήχος με τραντάζει σύγκορμο. Μπίπ, μπίπ, μπίπ..
Μόλις που προλαβαίνω να δώ την ίριδα των ματιών σου να διαστέλλεται. Επιτέλους.
Απλώνεις το χέρι σου, κοντοστέκομαι για να σε νιώσω.
Ετσι το θυμάμαι το αγγιγμά σου, να σταματάει το χρόνο.
Ενα τράνταγμα και μετά πάλι σιωπή.
Ανοίγεις το παράθυρο, κοιτάζεις τη μέρα, μερικά ψίχουλα απ το κρουασάν σου πέφτουν στο περβάζι. Ενα μικρότερο απ τα χείλια σου. Αστράφτει σα πετράδι. Πάλι απόψε θα μαλώσω γιαυτό με τα σπουργίτια.
Αχ αυτά τα χείλη των θαυμάτων πόσο γεναιόδωρα είναι καμιά φορά.