Μοναξιά

Δέντρα ψηλά, του ήλιου αιώνιοι δεσμοφύλακες
λίγες ακτίνες μόνο, θαραλλέα δραπετεύουν
και φτιάχνουν κάτι από ουρανό μες στα φυλλώματα
και να ζεστάνουν την ψυχή, αυτό μόνο γυρεύουν,
παρέα με το αηδόνι, της φύσης ραψωδό,
της σιωπής γλυκό δολοφόνο.
Κι ο αγέρας σέρνει μαζί του το τραγούδι του,
θαρρείς και θέλει να το ταξιδέψει στα πέρατα της πλάσης.
Κι όμως, έχεις ψυχή, μα δεν τη φτάνουν οι ηλιαχτίδες,
στα αυτιά σου έρχεται το χάδι του αηδονιού, μα δεν το νιώθεις.
Κρυμμένος τόσα χρόνια στην πιο σκοτεινή γωνιά,
στην πιο βαθιά κρυψώνα,
ξέχασες πως είναι να σκαρφαλώνεις στο πιο ψηλό κλαδί
και να κοιτάς κατάματα τον ήλιο,
ξέχασες ν' απολαμβάνεις μελωδίες κι ανάσες ανοιξιάτικες.
Το μόνο που θυμάσαι είναι ο φόβος,
και κάπου στο βάθος μια νοσταλγία, ανάκατη με γιασεμιά.
Και μια εμμονή φρακαρισμένη στο μυαλό σου
"Είμαι διαφορετικός, αλλά δεν τολμάω να το δείξω..."
Μόνο αν ήξερες πόσοι δίπλα σου βασανίζονται από την ίδια σκέψη,
μόνο τότε, ίσως να 'βρισκες το θάρρος να βγεις στο φως,
και ν' αφήσεις τον ήλιο να ξεγυμνώσει την αλήθεια σου.
Και να 'σαι βέβαιος, θ' ακολουθούσαν κι άλλοι,
στην αρχή οι πιο θαρραλέοι, κι έπειτα κι οι πιο δειλοί,
όλοι, μέχρι που θα ' μέναν αδειανές όλες οι σκοτεινές γωνιές του κόσμου,
κι όλα θα λουζονταν στο φως.

Αλλά δεν το ξέρεις...