Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Μουσικά Είδη:BluesClassic RockDanceGospelHard RockPopReggaeRockSoulSoundtracksSwingΚαλλιτέχνες:PriceGeorge HarrisonJack BruceJohn LennonPaul McCartneySteve WinwoodBeckBob MarleyDire StraitsEric ClaptonForeignerGenesisGuyJeff BeckJimi HendrixPeter GabrielPhil CollinsPink FloydQueenRay CharlesRushSheryl CrowSpice GirlsStevie Ray VaughanTina TurnerTrainΜουσικά Όργανα:κιθάραφυσαρμόνικαακουστική κιθάρα
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Γιώργος Σταυρακάκης: PostScript (Μετρονόμος, 2024)
Η ιστορία του «Dress you up» της Madonna
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #12882 / 07.04.2008, 14:12 / Αναφορά Όταν ακούω Eric Clapton, μου έρχονται στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια! (Όχι ότι τα θυμάμαι προσωπικά... Αλλά από βίντεο!) Τότε που πιτσιρίκι 2-3 χρονών είχα μάθει να παίρνω τον ίδιο πάντα δίσκο του μπαμπά (τον 4ο δίσκο από το άλμπουμ Crossroads, ο οποίος ήταν μονίμως έξω από την θήκη) και να τον βάζω στο πικ-απ (βέβαια χάλασε μετά από 2 χρόνια... γιατί άραγε..) και χόρευα ενώ έκανα πώς τραγουδαω το "Cocaine"! Γενικά! Θεωρώ ότι όλοι κάποτε ακούσαμε Clapton! Και συνεχίζουμε να ακούμε ακόμα!!! -Orfeus θα αρχίσω να σκέφτομαι πολύ σοβαρά να σου κάνουμε μια προτομή με τσίχλες!!! :ο) |
| #12885 / 07.04.2008, 14:31 / Αναφορά Ο Clapton αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου, όχι κιθαρίστες (δεν μπορώ να τον δω μόνον έτσι) αλλά συνθέτες και φυσικά μουσικούς (καλλιτέχνες καλύτερα). Το κλειδί της επιτυχίας του κατά τη γνώμη μου, είναι η απλότητα στη σύνθεση και στο παίξιμο (θα συμφωνήσω με τον Orfeus), καθώς επίσης και η ειλικρίνειά του στα κομμάτια του. Βγάζει συναίσθημα και αυτό αρκεί για να αποτελεί για μένα τουλάχιστον, έναν από τους καλύτερους. |
| #12886 / 07.04.2008, 15:29 / Αναφορά Πολύ ωραία! Κάτι μάθαμε και σήμερα!! Eνδιαφέροντα όλα αυτά... Thank u!! |
| #12888 / 07.04.2008, 18:17 / Αναφορά Yπάρχει μόνο 1/1000 πιθανότητες να ακούσω Clapton σπίτι μου, αλλά το παραπάνω άρθρο-βιογραφία είναι πλήρες και λεπτομερές. Συγχαρητήρια! |
| #12892 / 07.04.2008, 18:55 / Αναφορά Ακούω τόσο καιρό Eric Clapton και ποτέ δεν είχα την περιέργεια να τον εξερευνήσω! Να λοιπόν που μου δόθηκε η ευκαρία να μάθώ κάνα δυο πραγματάκια γι' αυτόν! |
| #12893 / 07.04.2008, 21:20 / Αναφορά Ουφ!Λεπτομερέστατο άρθρο για τον Eric Clapton που περιέχει και όλη του τη δισκογραφική δουλειά.Μπράβο...! Αν και προσωπικά όχι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας (τον προτιμώ κιθαρίστα όμως) δε μπορούμε να παραβλέψουμε το κομμάτι της ιστορίας που άφησε στη ροκ μουσική. Δε νοείται κλασικό ροκ χωρίς τη παρουσία του Eric Clapton... Πολύ ωραία η σημείωση όπου έπαιξε με τους juniors στην Ελλάδα τη δεκαετία του 60.Επίσης πολύ συναισθηματικό για τον Clapton να γράψει το Tears in Heaven (από τις καλύτερες μπαλάντες του) για το θάνατο του γιου του...Συμφωνώ ότι το Unplugged άλμπουμ του ήταν καταπληκτικό με τρομερές εκτελέσεις των τραγουδιών... Αν και όλοι μας μπορεί να έχουμε διαφορετικά γούστα/ακούσματα στη μουσική κανείς δε μπορεί να παραβλέψει την ποιότητα και ιστορία του Eric Clapton.Ευτυχώς που επανήλθε (από τον εθισμό του στην ηρωίνη) και δε μας άφησε νωρίς όπως πολλοί θρύλοι της ροκ μουσικής! |
| #12894 / 07.04.2008, 21:22 / Αναφορά einai theos o tupos lemeee! kati allo thelw na rwthsw orfeus.. to exw ksanakousei oti o blackmore exei kataferei na paiksei 10000 notes to deuterolepto(tha se gelasw apo pou) den kserw an alhtheuei alla kai an einai alhtheia thelw na to dw i na mou egguitheis oti egine!! |
| #12896 / 07.04.2008, 21:42 / Αναφορά Λεπτομερης και πλήρης δημοσίευση.Μπράβο Orfeus! Προσωπικά προτιμώ τον Clapton σαν κιθαρίστα,αλλά και σαν τραγουδοποιός είναι καλός.Χωρίς να είναι κορυφή,σαν τους άλλους που ανέφερες,έχει το δικό του στυλ,όταν τον βλέπω να κάνει solo,μου αρέσει πολύ το στυλ του,πιστεύω δεν έχει στο νου του να εντυπωσιάσει και να δώσει show,αλλά να παίζει σωστά και όπως το αισθάνεται . Αυτό με τους Juniors το είχα ακούσει,ήταν σχετικά νέος και άσημος τότε,σαν έναν οποιοδήποτε τουρίστα στη χώρα μας. Κρίμα που ένα τόσο άσχημο γεγονός άφησε ένα τόσο όμορφο τραγούδι,το tears in heaven... Ο έρωτας για την Pattie Boyd άφησε όμορφα τραγούδια όπως τα Layla και wonderful tonight. Ευτυχώς ξεπέρασε τις εξαρτήσεις και δεν έφυγε νωρίς όπως τόσοι άλλοι... |
| #12913 / 08.04.2008, 17:39 / Αναφορά Θα ήθελα να συμπληρώσω το εξής σχετικά με την παρακάτω παράγραφο: Σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stone, πρόκειται να δώσει με τον Steve Winwood τρεις (sold out) συναυλίες στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης, στις 25, 26 & 28 Φεβρουαρίου του 2008. Όταν έγραφα το άρθρο, είχαμε ακόμα Νοέμβριο & Δεκέμβριο του 2007. Να σας πληροφορήσω λοιπόν ότι το περιοδικό Rolling Stone, είχε αληθείς πληροφορίες. Η τριήμερη συναυλία έγινε και φυσικά ήταν sold out!!! |
| #12916 / 08.04.2008, 19:57 / Αναφορά Γιώργο, όπως πάντα, πολύ εμπεριστατωμένο άρθρο! Άντε και κάτι από μένα τώρα, μιας και είναι απ τους αγαπημένους μου…(Ο Clapton εννοώ, γιατί τον Γιώργο είναι σίγουρο ότι τον…αντιπαθώ!! Χα-Χου-Χι!!!) Το 1979 Eric Clapton μπήκε σ ένα τραίνο με τρία βαγόνια και ταξίδεψε από πόλη σε πόλη σε όλη την Ευρώπη, «γυρίζοντας» παράλληλα εκεί μέσα και ένα φιλμάκι, καθώς πήγαινε από τη μια συναυλία στην επόμενη. Ο Clapton μιλά εκεί για τη μουσική του και την δουλειά του, ανεβάζοντας το ενδιαφέρον του θεατή με ιστορίες για μουσικούς όπως Jimi Hendrix και George Harrison. Οι συνεντεύξεις αναφέρονται και στο Muddy Waters, τον Elton John, και τον George Harrison, καθώς επίσης και στις προσωπικές του στιγμές και συναυλίες. Αυτή η εξαιρετικά σπάνια ταινία δεν είναι μεγάλη, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική. Η ταινία λειτουργεί σαν πολύ καλό και μη-glamorous πορτρέτο μιας ζωής στο «δρόμο», ακουμπώντας παράλληλα θέματα, όπως αυτό του εθισμένου στο οινόπνευμα, δείχνοντας την άλλη, καθόλου κολακευτική εικόνα του μύθου Clapton . (Σε ένα σημείο της μάλιστα, ο Clapton «πίτα», κάνει και ένα πολύ σκληρό και άκομψο αστείο σε έναν γαλλικό δημοσιογράφο που του παίρνει συνέντευξη). Στα κυριότερα σημεία της ταινίας, φαίνεται το οινόπνευμα να επηρεάζει τις συνεντεύξεις με τον Clapton να δείχνει εύθραυστος και ανασφαλής. Στην ταινία, μιλά για τη σταδιοδρομία του, τη σχέση του με Patti Boyd και το γράψιμο του τραγουδιού «Layla» (που σχολιάζεται επίσης και από την ίδια την Patti). Η αποκάλυψη και μερικές υπέροχα «πραγματικές» στιγμές του ντοκιμαντέρ έρχονται όταν μιλά σε βάθος για τη νύχτα που πέθανε ο Jimi Hendrix και την μοναξιά που νοιώθει!!! Μιλάει επίσης για το κοινό και τους θαυμαστές του, την αντίδραση που δείχνουν στη μουσική του και το πόσο άσχημα και αβέβαια αισθάνεται, όταν κάποιες φορές, ενώ αυτός παίζει, αυτοί κόβουν βόλτες πάνω κάτω, μη δίνοντας σημασία. Δεν πρόκειται για μεγάλου μήκους ταινία, αλλά παρουσιάζει μια πλευρά του rock- και πιο συγκεκριμένα του Clapton να δίνει την εκδοχή, ότι λίγοι πραγματικά είναι αυτοί που δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον για την επανάσταση του (του rock). Η ταινία, είναι πραγματικό ντοκουμέντο και αξίζει να επιδιώξετε να την βρείτε. |
| #12922 / 08.04.2008, 23:56 Τι γράφω ο άνθρωπος!!! "Γαλλικό" δημοσιογράφο?? Γρηγόρης, βλέπετε και άρα...γρήγορος (και απρόσεκτος!). |
| #12939 / 10.04.2008, 15:24 / Αναφορά Μπράβο Orfeus. Όμορφο άρθρο, ισορροπημένο. Ο Clapton παραμένει σημαντική μορφή στο rock & το Blues. Πέρα απο το τι έχει κάνει μουσικά, έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο να προβληθούν στον κόσμο μεγάλοι δημιουργοί και να φτάσουν σε ένα ευρύ κοινό, όχι απαραίτητα ειδημόνων, που ποτέ δε θα τους μάθαινε. Απο ονόματα, R. Johnson μέχρι και τον JJ Cale, απο τον Muddy Waters μέχρι τον BB King έχει βοηθήσει. Και προς τιμή του, ακόμα και τώρα που του προέκυψε γεροντο-έρωτας, ξανα-ανακάλυψε τη χαρά της πατρότητας και έγινε ένας χαζο-μπαμπάς, με αποτέλεσμα χλιαρή μουσική παραγωγή, τα Crossroad festivals είναι εξαιρετικές γιορτές. Προσωπικά, έχω την τύχη να τον έχω δεί αρκετές φορές live, απο την Αγγλία του ᾽80 όταν σπούδαζα μέχρι και πρίν δύο χρόνια, Μάιο του 2006 στο Albert Hall. Απο εκείνη τη συναυλία μου έμεινε πως όσο "δεύτερο" ρόλο και άν είχε κρατήσει, όσο άψογοι και αν ήταν οι δύο νεαροί κιθαρίστες που έπαιζαν μαζί του, ο Doyle Bramhal και ο Derek Trucks, όταν ο Clapton έπαιρνε τη σειρά του για να παίξει ένα solo, είχες την εντύπωση πως είχε αλλάξει κάτι. Η μελωδικοτητά του, ή άνεσή του, η συνολική του μουσικοτητα ξεχώριζε σαν να ήταν απο άλλη κατηγορία. Και να σημειωσω πως και οι δύο παραπάνω νεαροί κάθε άλλο απο μέτριοι κιθαριστες είναι. Τώρα σχετικά με την ιστορία με τους Juniors, επειδή λόγω της δουλειάς μου, τυχαίνει να την γνωρίζω κάπως απο μέσα, πρόκειται δυστυχώς για μιά γενικά θλιβερή ιστορία που έχει αφήσει τις χειρότερες αναμνήσεις στον Clapton απο τη χώρα μας, μας. Όσα κατα καιρούς έχουν γραφτεί στις διάφορες "βιογραφίες" του, ακόμα και στο πρόσφατο βιβλίο που κυκλοφόρησε, λίγα γράφουν για τηνκαφρίλα με την οποία είχε τότε έρθει αντιμέτωπος ο άνθρωπος με το συγκρότημά του που τελικά κατέληξε σε "δραπέτευση" που θυμίζει Midnight Express για όσους είναι κάποιας ηλικίας για να το θυμούνται. Είναι δυστυχώς άλλη μιά ιστορία που χωρίς ίσως να το αξίζουμε σα λαός μας έχει κατατάξει στους "κάφρους" και εξεηγεί τον τρόπο με τον οποίο μας αντιμετωπίζει η διεθνής rock βιομηχανία. Αν όποιος δήποτε θυμάται τα άθλια και άκρως ρατσιστικά εναντίον μας σχόλια που δήθεν στα αστεία απεύθυνε στο κοινό που παρόλα αυτά τον χειροκροτούσε ο τραγουδιστής των Stragglers στη μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο την Άνοιξη του 1986 ή 87 καταλαβαίνει τι εννοώ. Για την απαράδετη συμπεριφορά του ομως τιμωρήθηκε κατάλληλα καθώς στο τόσο χαρακτηριστικό solo του Golden Brown άρχισε να παίζει σε λάθος μέρος στο μπράτσο της κιθάρας, μπερδεύτηκε, τα έχασε και έγινε ρόμπα. Ουδεμία σχέση με τον Clapton που σε γενικές γραμμές σέβεται το κοινό του. Τελειώνω σημειώνοντας πως χωρίς να θεοποιούμε την Ceram εποχή του, για όσους δεν έχει τύχει να το ακούσουν, η μαγεία του Clapton βρίσκεται όλη στο EC WAS HERE, το ΑΠΟΛΥΤΟ live album του, την καλύτερη πιστεύω εποχή του, όπου ώριμος, χωρίς να έχει να αποδείξει τίποτα αλλά και πρίν αρχίσει τα δακρύβρεχτα και τα σαλιαρίσματα, δείχνει το πραγματικό μέγεθος της τέχνης του ΚΑΙ στην κιθάρα ΚΑΙ στο τραγούδι. Αφήστε που οι εκτελέσεις των Blind Faith τραγουδιών κάνουν τις original να θυμίζουν (ονόματα μή λέμε!). Πάλι μπράβο σου Orfeus. |
| #12940 / 10.04.2008, 15:28 ΟΚ, ΟΚ ΟΚ. Όταν γράφω Ceram (!!!) εννοώ Cream. Σίγουρα όλοι το καταλάβανε το σαρδάμ. Σόρρυ! |
| #13416 / 30.04.2008, 22:30 / Αναφορά Υπέροχο, αλλά κουράστηκα να διαβάζω... |
| #14202 / 01.06.2008, 10:00 / Αναφορά Άλλο ένα καλό άρθρο του Orfeus!!! Kαι για έναν πολύ καλό κιθαρίστα! |
| #18848 / 23.08.2009, 11:26 / Αναφορά πολύ σωστή η τοποθέτησή σου και το άρθρο έχει αρκετό ενδιαφέρον με το καλό και η συνέχεια |
| #18849 / 23.08.2009, 11:49 / Αναφορά Να υποθέσω πως όταν λες "συνέχεια" εννοείς γενικά περί άρθρων και όχι το άρθρο για τον Clapton (το οποίο είναι πλήρες). Thnx all.... :) |
| #19559 / 21.01.2010, 17:47 / Αναφορά Πολύ καλό άρθρο για έναν μεγάλο κιθαρίστα, ένα από τους μεγαλύτερους της ροκ, όπως έχω να ακούσει να λένε. Από Clapton έχω όλα των Cream και ένα σόλο αλμπουμ του το Slowhand, αλλά πέρα από αυτά δεν έχω ακούσει τίποτε άλλο σε σχέση με αυτόν τον καλλιτέχνη. Το άρθρο σου με έκανε να θελήσω να ψάξω για τον Clapton. Μπράβο σου, καθώς έχω διαβάσει και άλλα δικά σου άρθρα, που φροντίζεις να μαθαίνουμε και εμείς οι "νεότεροι" για μεγάλους παλιούς μουσικούς και συγκροτήματα της ροκ. |
10 Τραγούδια που Προέβλεψαν το Μέλλον
Δημιουργώντας ένα Υποθετικό Album των Beatles στη Δεκαετία του '70
Martha
Τα Άλυτα Μυστήρια στην Ιστορία της Μουσικής
