Η τρύπα του όντος

Οι πάγοι λειώνουν
καταλήγουν στο σαλόνι μου, μουσκεύουν το μπατζάκι μου
ανοίγω το παράθυρο΄
μια νεραντζιά επιμένει να ανθίζει.
Μικρά χωμάτινα μειοψηφικά τετράγωνα.
Ο Αδάμ τσιμεντένιος, η Εύα ψηφιακή.
Χθες ονειρεύτηκα ένα χελιδόνι.
Από πάνω σαν τηγάνι κι από κάτω σαν μπαμπακι..Θυμάσαι;
Τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα. Τα παιδιά καταργούνται.
Τα παιδιά και τα μάτια μας!
Τα μάτια μας στενεύουν, η καρδιά μας. Στενεύει, ο χρόνος, ποτέ πια ελεύθερος.
Η βροχή, μόνο στα τραγούδια. Το χιόνι, στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ένα ποτήρι νερό παρακαλώ.
Το τελευταίο ποτήρι νερό.
Δεν έχω ύπνο. Θα μετρήσω ως το εκατό.
Προλαβαίνω;

Προλαβαίνουμε;