Ενα ακομη προσωπικο ποιημα...
Ίσως
Και ίσως κάπως έτσι να ξεκινάει το πρωί.
Με μια μικρή, απρόσμενη, ανάμνηση του ύπνου.
Τα μονοπάτια να διαβεί,
ο νους στα όνειρά του.
Να θυμηθεί τι είχε δει και τι τον περιμένει.
Και ίσως κάπως έτσι να ξεκινάει η βραδιά.
Με μια γλυκιά ανάμνηση της μέρας που τελειώνει.
Μ’όλα τα λόγια της καρδιάς,
του νου τις άδειες σκέψεις.
Σαν ξεκινάει η βραδιά τα λόγια δεν ηχούνε.
Μόνο τα μάτια συναντούν τα όμορφά τους ταίρια.
Και ίσως κάπως έτσι να τελειώνει το κρασί.
Με μια μικρή, απρόσμενη, απόλαυση του ύπνου.