Στου Αιγαίου το νου

Βραχονησίδες μέσα στη θάλασσα,
μοιάζουν μ’ αγάπες που ‘χουν ριζώσει.
Κανείς δεν ξέρει ποιος τις αγάπησε,
ίσως ο άνεμος να το ‘χει νιώσει.

Ίσως αν κάποτε, βουνά μεγάλα,
τον ήλιο αγάπησαν μεσ’ απ’ τη γη,
κορφές να υψώσανε να κάμουν σκάλα,
να τον αγγίξουνε καθώς ριγεί.

Κι ύστερα η θάλασσα, βαθύ γαλάζιο,
υγρό τοπίο αλμυρού ουρανού,
νησί να ονόμασε κάθε προσπάθεια
κι η αγάπη ρίζωσε, στου Αιγαίου το νου.