Για τη Δήμητρα και το Σωτήρη
-Πέταξες ψυχή μου να βρεις ουρανό.Με φοβήθηκες.
Έγειρες πλάι μου να ξαποστάσεις μα ήταν ο ώμος μου μικρός.Δε χόρτασες όνειρα και ξύπνησες.
-Δε φταις εσύ...
-Πόσες φορές θα με σταυρώνουν αυτές σου οι λέξεις;Δε με νοιάζει η αιτία και ποιός χαράζει το τέλος.
Την απουσία σου μετράω.Αυτή δεν αντέχω.
-Σε βρήκα λίγη κι απέραντη μαζί.
Δεν ήθελα να φύγω νώρις.
Να μη φύγω ποτέ.
-...Έφυγες...
-Ποτέ δεν έφυγα...Ποτέ δε βγήκα από σένα...
-Τότε κρίμα που μ'έβγαλες...
-...............(σιωπή)
-Γιατί δε μιλάς;Γιατί δε μου είπες ποτέ τίποτα;Γιατί δε μου είπες πόσο να δίνω;
Πόσο να σε μετράω;
Πότε και πόσο να σ'αγαπάω...φρικτά...
-Πήρα το κορμί σου και το γέμισα πλήγες...και το άφησα να μη το ξαναπληγώσω...
Και τί να δώσω;
-Στο ξαναδίνω.Κι αν το πάρεις ξανά θα δεχτώ να το σκοτώσεις...
να το μαχαιρώσεις...
όσες θέλεις φορές...
αρκεί να το κρατήσεις...
να μη το αφήσεις...
ποτέ...
-Πήρα τα χέρια σου και γέμισα δάχτυλα για να φτιάξω τον κόσμο.Το κόσμο μας...
Κι εγώ τον έφτιαξα, μα χάθηκα στο δρόμο μας.
-Ξαναφτιάξε τον!
-Κι αν δεν τον φτιάξω καλά;
-Για μένα ο παράδεισος δεν έχει ατέλειες...
-Έπρεπε να φύγω καρδιά μου...να βρω τον εαυτό μου που χάθηκε ανάμεσα στην αγάπη και την προσπάθεια.Δεν άντεξα.Δε διαλέγω εγώ τώρα αλλά ο χρόνος.
-Περίμενα εσένα.Τώρα θα περιμένω και τον χρόνο.
-Μίλα μου σιγά, πες μου γιατί.
-Γιατί αντλείται από σένα η ψυχή, τ'όνειρο, τα πάντα μου.
Κοιτάω ό,τι θέλεις και βλέπεις κι εσύ,απλώνεται το σύμπαν μες τα μάτια σου.
-Σε χρειάζομαι.Ακόμη και τώρα.
Όπως ένα ασπρόμαυρο σκίτσο ζητάει το χρώμα.
Κι ας μη το γνωρίζεις κι ας μη το μάθεις ποτέ.
Κι ας δε γυρίζει το χτες.
-Δώσε μου το αύριο, μια σταλίτσα ανάσα.
Για να ζήσω.
Και θα σου δείξω...
πόσο μου έλειψες...
-Έχω ανάγκη να μάθω πόσο...
Πες μου...Ψιθυρισέ μου...
Πες μου αν δάκρυσες, αν ποτέ μ'άφησες...
-Πώς να σε αφήσω;
Αφού στα δυο σου μάτια τυλίγω το θάνατο.
-Γιατί το θάνατο;
-Γιατί η ζωή είναι μικρή.
-Τί ένιωσες;
-Ταξίδευα συνέχεια στην άρθρωση του κορμιού σου που διπλώνεται
και ξαπλωμένη στο σώμα σου με μια ψυχή που δε σώζεται.
-Νιώσε με καρδιά μου...Λυπήσου με...Σταμάτα...
-Σταμάτα τον πόνο.
-Πώς να πάρω πίσω τόσα γυαλιά;Τόσα κομμάτια σπασμένα;τα κλάμματά μου δυο πακέτα φτηνά.
Έπρεπε να φύγω μακρυά σου κι ας δω τη καρδιά σου να κόβεται...Νιώσε με...Ακουσέ με...
Πόνεσα...Λυτρωσέ με...
-Σου έλειψα;
-Μου λείπουν τα χέρια σου, οι φόβοι σου, τα όνειρά σου,
τα ίχνη που έρχονται απ'τη μεριά σου.
-'Ολα τα μονοπάτια γυρίζουν και οι ζωές πλημμυρίζουν φωτιά.
-Κι αν καώ;
-Θα γίνω βροχή να πλυθείς.
-Δε θα σου πω έλα.Ούτε να φύγεις θα πω.
Δε θα σου δείξω το δρόμο, μόνο τον ουρανό.
-Να δω τί; Ο ουρανός μου σκοτείνιασε.
Καμμιά μέρα δε λάμπει όπως πριν.Όλα ένα σύννεφο και σε ρωτάω γιατί;
-Τα όνειρά μου ιδρώτας κι η μοναξιά μου πανί.
-Θέλω να ρθεις όπως πρώτα κι ας μην έρθεις νωρίς.
-Πώς μπορείς να περιμένεις μια καρδιά αδειανή;
Όσο θες αν χρειαστεί...Σ'αγαπάω...
-Κι εγώ... μια μέρα μπορεί...
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
#16995 / 05.11.2008, 09:36 / Αναφορά "-Γιατί το θάνατο; -Γιατί η ζωή είναι μικρή." ------------------------------------- Το κείμενό σου είναι απλά υπέροχο. |
#17282 / 07.12.2008, 02:30 / Αναφορά eyxaristo..............den ftanoun oi lekseis gia na perigrapsoun...... makari na exei vrei ton ourano tou...paei tosos kairos......dimitra |