Εντυπώσεις από τη συναυλία του Roger Hodgson

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
231 άρθρα στο MusicHeaven

Τόσο για την κατάρτισή του ως μουσικός, όσο και για την αναλλοίωτη από το χρόνο φωνή του καθώς και για την επικοινωνία του με το κοινό.

Η συναυλία κράτησε περίπου 1 ώρα και 30 λεπτά. Εμφανίστηκε στις 21:50 σε ένα κατάμεστο Badminton (δεν υπήρχε ούτε μία θέση κενή) με συνοδεία μόλις ενός μουσικού, του Καναδού Aaron McDonald. Με λίγα λόγια στη σκηνή ήταν μόλις δύο άτομα, οι οποίοι όμως έπαιζαν όλα τα όργανα! Η μινιμαλιστική εκδοχή των τραγουδιών των Supertramp όχι μόνο δεν μείωσε την ποιότητά τους αλλά αντιθέτως την ανέδειξε κι επιπλέον θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν και μία επίδειξη ικανοτήτων τόσο του Roger Hodgson όσο και του Aaron McDonald. Ο πρώτος έπαιξε keyboards, κιθάρα, πιάνο και φυσικά τραγούδησε, και ο δεύτερος έπαιξε πνευστά (σαξόφωνα, φυσαρμόνικα, μελόντικα), πιάνο, keyboards και έκανε τα δεύτερα φωνητικά. Δύο άτομα σαν μία ολόκληρη ορχήστρα...

Το πρόγραμμα άρχισε με το ''Take The Long Way Home'' (από το δίσκο ''Breakfast In America'', 1979). Με το τέλος του τραγουδιού, ο Roger Hodgson (ο οποίος ήταν σε μεγάλα κέφια) έκανε ένα λογοπαίγνιο λέγοντας ότι πήρε τον μακρινό δρόμο για την Ελλάδα (take the long way to... Greece) για πρώτη φορά και ότι είναι πολύ χαρούμενος γι' αυτό καθώς από μικρός άκουγε πολλά πράγματα για την Ελλάδα και ιδιαίτερα για την Ιστορία της. Είπε ότι έχουμε μεγάλη ιστορία και κουλτούρα και ότι αυτό φαίνεται ακόμα και στα... πρόσωπά μας. Όπως εξομολογήθηκε, κάθε συναυλία του είναι κι ένα ταξίδι στη ζωή του και για δύο ώρες θα ταξιδέψουμε μαζί. Κατόπιν άφησε το keyboard, πήρε την κιθάρα του και τραγούδησε το ''Give A Little Bit'' (από το δίσκο ''Even In The Quietest Moments'' του 1977).

Πριν από κάθε τραγούδι ο Hodgson μας έλεγε και μία ιστορία. Πότε για την εποχή που ήτανε παιδί, πότε για το σχολείο, πότε για την περίοδο μετά το σχολείο, ακόμα και για τον έρωτα. ''Ο έρωτας είναι εύθραυστος. Η πίεση... το άγχος... ξέρετε... ο έρωτας είναι σαν τον άνεμο'' είπε ο Roger Hodgson και καθισμένος στο πιάνο έπαιξε το ''Lovers In The Wind''.

Συχνά μιλούσε για τον καιρό που ήτανε μαθητής και για τις απορίες που είχε και που δεν έβρισκαν απαντήσεις. Το κοινό άκουγε από τα χείλη του τη λέξη ''School'' και χειροκροτούσε θερμά πιστεύοντας κάθε φορά ότι ήρθε η ώρα να πει το ομώνυμο τραγούδι. Αλλά κάθε φορά μας ξεγελούσε.

- I am not playin' School... είπε ο Roger κι ένα αίσθημα απογοήτευσης διαχύθηκε στην αίθουσα...

- ...yet! συμπλήρωσε και αναπτέρωσε τις ελπίδες του κοινού που χειροκρότησε ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα παίξει και αυτό το τραγούδι.

Αστειεύτηκε κι άλλες φορές. Πότε με το κοινό, πότε με τον Aaron, πότε με τον ίδιο του τον εαυτό. Κάποια στιγμή ο Aaron απευθύνθηκε στο κοινό μιλώντας ελληνικά και τότε ο Roger είπε:

- He's doin' that all the time! I'm still working on ''Thanks''!

Σιγά-σιγά πήρε τη σειρά του και το βαρύ πυροβολικό, ''Breakfast In America'', ''The Logical Song'', τα οποία ερμήνευσε κάπου στη μέση της συναυλίας (αν και περίμενα ότι με αυτά θα έκλεινε) ενώ στο τέλος είπε το ''Don't Leave Me Now'' (από το ''Famous Last Words'' του 1982) και το ''Dreamer'' (από το ''Crime Of The Century'' του 1974).

Μετά το ''Dreamer'' -κι αφού ο Roger Hodgson και ο Aaron McDonald αποχώρησαν από τη σκηνή- το κοινό ζητούσε επίμονα το encore. Οι δύο μουσικοί επέστρεψαν για να παίξουν το ''School'' (όπου το πιανιστικό σόλο έπαιξε ο McDonald και όχι ο Hodgson) και να κλείσουν με το ''It's Raining Again'' και όλους τους θεατές όρθιους.

Ο Roger Hodgson άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Παρά το γεγονός ότι δεν έπαιξε το ''Crime Of The Century'' και το ''In Jeopardy'' δεν νομίζω ότι υπάρχει θεατής που να έφυγε δυσαρεστημένος. Ήταν συμπαθέστατος, αρκετά επικοινωνιακός και το ίδιο απολαυστικός είτε έπαιζε μουσική είτε διηγούσε ιστορίες στα κενά μεταξύ των τραγουδιών. Περάσαμε μία υπέροχη βραδιά!