Ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι

Αυτή μου η προσπάθεια, που είναι προσδοκία, μεγάλη και πάντα νέα, έχει ένα ανεκτίμητο κέρδος: λάμπουν τόσο αθώα και τόσο καθαρά αυτά τα μάτια που μου χαρίζουν τόση αισιοδοξία! Είτε γαλάζια είναι είτε μαύρα είτε καστανά, με βεβαιώνουν ότι, περ' από οποιαδήποτε εμπόδια, περ' από τα οποιαδήποτε μίση και πέρ' από τις οποιεσδήποτε κακοτυχίες, απλώνεται ο δρόμος του ήλιου και της χαράς, οι λίγες ή και οι πολλές στιγμές της ευτυχίας. Γιατί καθένα από τα παιδιά αυτά θα νικήσει τη γύρω του επιβουλή και τη γύρω του φθορά, θα σταθεί όρθιο, θα υπάρξει, θα ζήσει, όσο και αν χρειαστεί να πολεμήσει, όσες πληγές κι αν πάρει στην ψυχή και στο σώμα. Κάθε παιδί είναι η ζωή με αξόδευτες όλες τις δυνάμεις τις, είναι ένα μικρό τρόπαιο, μια νίκη πάνω στο χρόνο και στο θάνατο, που μάχονται μα δεν καταφέρνουν να πετύχουν το οριστικό τέλος. Και κοντά στο τρόπαιο αυτό ορθώνεται ο καθένας νικητής, έστω κι αν έχει άσπρα μαλλιά, έστω κι αν έχει γυμνό κρανίο, έστω κι αν είναι πια οριστικά νικημένος.
Το κάθε παιδί προσφέρει κάθε Πρωτοχρονιά πολύ περισσότερα απ'όλα τα μηνύματα, μεγάλων και μικρών ηγετών του κόσμου, σκορπίζει γύρω του δώρα πολύτιμα, δώρα θαυμάσια, σε όλους, στους δικούς του και στους άλλους,σε όσους ξέρουν να το κοιτάξουν στα μάτια και να δουν τη μεγάλη υπόσχεση ζωής που τα κάνει τόσο καθαρά, τόσο αθώα, τόσο χαρούμενα. Τα μάτια τα παιδικά πάντα προσφέρουν, αλλά και ζητούν. Μόνο που ενώ τόσα χαρίζουν, περιορίζουν την απαιτησή τους σε λίγα ερωτήματα, που και αυτά τα διαβάζουν και τα καταλαβαίνουν μόνο όσοι έχουν το θάρρος να κοιτάξουν κατάματα ένα παιδί.
Άλλοτε διαβάζαμε στα μάτια των παιδιών πλήθος απορίες. Τώρα έγιναν δύο μόνο ή τρεις. Κι αν δε φωνάζουν αυτές οι απορίες, αν δεν κραυγάζουν, ελέγχουν περισσότερο, μας καθίζουν στο σκαμνί, μας κατηγορούν. Τα παιδιά, όπου κι αν βρίσκονται, μαζί με οποιουσδήποτε μεγάλους κι αν ζουν, στη φτώχεια ή στα πλούτη, ακούνε, πιάνουν με τις τόσο ευαίσθητες κεραίες τους πολύ περισσότερα απ'όσα φανταζόμαστε, κι αν δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις ανησυχίες και τις αγωνίες μας, καταλαβαίνουν ότι δύσκολα αναπνέουμε, ότι έχουμε χάσει τον ύπνο μας, ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Και μας ρωτούν με τα έκπληκτα μάτια τους: "Πού τον πάτε τον κόσμο; Θα τον κάνετε μεγαλύτερο με τις ανακαλύψεις σας, με τις εφευρέσεις σας, με τις επιστημονικές σας κατακτήσεις, με τα διαπλανητικά ταξίδια σας, με τη φαντασία και την τόλμη σας, ή θα τον μικρύνετε τόσο που εμείς να μην βρίσκουμε αύριο θέση για να σταθούμε, να εργαστούμε, να ζήσουμε;"
Αυτά τα μάτια θα τα δούμε όλοι σήμερα, πρώτη ημέρα ενός χρόνου που έρχεται με τόσα μηνύματα ειρήνης και με τόσες υποσχέσεις. Κι αυτά τα ερωτήματα θα τα ακούσουμε αρκετοί. Πόσοι όμως θα μπορέσουμε να απαντήσουμε; Άς μην βιαστεί κανείς να μας μετρήσει. Καλύτερα να νομίζουμε ότι είμαστε πολλοί όσοι ξέρουμε τι θέλουμε και που πάμε....